[Paranormal Activity Club] Rozdział 19

Levy weszła do klasy i usiadła przy ławce. Wyjęła z torby najnowszy horror Stephena Kinga i rozczytała się w lekturze, czekając na Lucy. Chociaż troszeczkę chciała oderwać się od rzeczywistości, która stawała się dla niej z dnia na dzień coraz bardziej nieprzewidywalna, w negatywnym tego słowa znaczeniu. Dalej pamiętając sytuację sprzed dwu dni, nie mogła wyjść z przekonania, że całe to małżeństwo, to jedna wielka pomyłka. Przyswoiła sobie, że ojciec musi mieć swoje powody, lecz czy dawało mu prawo decydować o jej życiu? Nie mogła tego wiedzieć, potrafiła jedynie zgadywać.

Niespodziewanie usłyszała czyjś chichot, który dochodził z niezbyt lubianego przez nią miejsca. Czuła w kościach, że to znowu Lisanna coś wymyśliła. Wcześniej, zanim jeszcze umarła jej siostra, była wredna i okrutna, jednak starała się ukrywać swoją złą stronę. Teraz zachowywała się tak, jakby nie obchodziła ją czyjakolwiek opinia.

Mając na uwadze swoje podejrzenia, wyjrzała znad książki i wtedy jak porażona pochyliła się gwałtownie to tyłu. Gdyby nie interwencja Gajeela, przewróciłaby się na podłogę.

– Witaj, ghi hi! – powiedział Redfox. – Jejku, jesteś okropna, każąc mi tu tyle czekać.

– Czego chcesz?! – wykrzyczała, nie rozumiejąc powodu obecności narzeczonego.

– Nawet się nie przywita – parsknął, głaszcząc ją delikatnie po włosach.

Nie potrafiąc wytrzymać tego upokorzenia, odepchnęła jego rękę, patrząc na niego wilkiem. Dawała mu wyraźne znaki do tego, by sobie poszedł, lecz on mając to za nic, stanął naprzeciw niej i położył dłoń na jej policzku. Zszokowana jego zachowaniem, pragnęła odskoczyć, lecz jej późna reakcja spowodowała, że chłopak złapał ją od tyłu i przycisnął do swojego ogromnego cielska.

– Spokój, bo inaczej ta ręka – poruszył tą, którą trzymał na jej twarzy – uderzy cię w nieodpowiedni sposób i będzie bolało – wyszeptał jej do ucha, a następnie ją puścił. – Dawaj stówę i już mnie nie ma! – Wyciągnął przed nią dłoń, nie biorąc nawet pod uwagę tego, że dziewczyna może się nie zgodzić.

Levy niechętnie przykucnęła, by chwycić do rąk swoją torbę i wyjąc z niej portfel. Zawstydzona całym zdarzeniem wolała, by chłopak wyszedł i zostawił ją w spokoju, dlatego pośpiesznie wyciągnęła plik banknotów i podała mu je bez słowa. Redfox uśmiechnął się, a następnie pogładził ją po niebieskich kosmykach, tak jakby chciał powiedzieć „dobra dziewczynka”. Zgiął pieniądze, włożył je do kieszeni i wyszedł bez słowa, zostawiając narzeczoną na pastwę klasy.

– Nienawidzę cię! – krzyknęła w myślach, rzucając się na ławkę.

***

Zostawiając za sobą dwójkę przyjaciół, Gray i Erzanie sądzili, że tak rychło przyjdzie im się zgubić w istnym labiryncie, którym była biblioteka. Kroczyli od jednych półek do drugich i przyglądali się tytułom, by w razie potrzeby móc wrócić zapamiętaną trasą, lecz moc książek była zbyt potężna i już po minucie domyślili się, że krążą dookoła. Zrezygnowani wzruszyli ramionami i ruszyli na głupiego rozglądać się za podobną tematyką do tej, którą szukali, by chociaż móc w pełni wykonać zadanie.

Trzymali się kurczowo za ręce, nie chcąc nawet brać pod uwagę możliwości, że się rozdzielą. Z lekka zawstydzeni stawiali małe kroczki do przodu, dokładnie patrząc na tabliczki wywieszone tuż nad regałami.

– To jest straszne! – stwierdziła Scarlet, czytając po cichu kolejne wskazówki.

– Trzeba było wziąć ze sobą Levy!

– Raczej, by się nie zgodziła – odpowiedziała mu po chwili zastanowienia.

Na początku nie komentując jej stwierdzenia, wskazał na plakietkę z napisem „Dzieła Sztuki”, która dała im nową nadzieję na odnalezienie odpowiedniej pozycji. Pełni nadziei przyspieszyli kroku, mijając kolejne stare księgi, by dojść do małego kącika czytelniczego, którym znajdował się drewniany stolik z rozstawionymi dookoła czterema, brązowymi fotelami. Zmęczeni usiedli na nich, wygodnie się rozkładając, a następnie rozejrzeli się wokół siebie, chcąc ocenić, w jakiej sytuacji się znajdują.

Stare lampy, widzące nad regałami, idealnie oświetlały przejście, które w całości było wyłożone granatowo–szarym dywanem, ozdobionym pięknym, złotym ściegiem. Po obu stronach wykładziny znajdowały się równo poustawiane szafy z księgami, których wartość przekraczała ludzkie wyobraźnie. Oprawione w złote obwoluty, które delikatnie połyskiwały w momencie, gdy naraziło się je światło, jeszcze bardziej podkreślały magiczność miejsca, które było zazwyczaj traktowane przez uczniów jako niepotrzebny dodatek.

– A mówiłaś coś o Levy? – zapytał w końcu Fullbuster, zastanawiając się od dłuższego czasu, co się wydarzyło między dziewczynami.

– Wczoraj, z rana, wydarzyła się bardzo niepokojąca rzecz. Nie znam szczegółów, jednak od paru osób udało mi się wyciągnąć pewne informacje. – Wzięła głęboki oddech, zanim zaczęła opowiadać. – Podobno Gajeel wtargnął na teren naszej szkoły i zażądał od Levy pieniędzy. Po tym zdarzeniu Lisanna zaczęła ją dręczyć i prawie doszło do bójki, jednak powstrzymała ich Lucy, która… zrobiła coś bardzo dziwnego.

– Co masz na myśli?

– Sama nie wiem, bo każdy, kogo o to pytałam, odpowiadał mi, że „nic się nie wydarzyło”, ale wiem, że to kłamstwo. Bali się Lucy, prawda? – dopytała się narzeczonego.

– Trudno powiedzieć, ale to jest najbardziej prawdopodobne.

Wyjęli ogromny tom, który zawierał ponad tysiąc stron materiału. Musieli się wzajemnie asekurować, by nie narazić się na niepotrzebne niebezpieczeństwo. Gdy w końcu trzymali księgę w dłoniach, szybko pobiegli do stolika, który wcześniej widzieli, i rzucili na niego księgę, mogąc odetchnąć z ulgą.

Oparli się o fotele, próbując złapać oddech.

– Nie mamy wyboru! – stwierdziła Erza, która będąc pełna determinacji, stanęła nad stolikiem i położyła na niej rękę, by jeszcze na moment się zawahać. – Lucy i Natsu na nas liczą! Nie możemy ich zawieść.

Gray pokiwywał głową. Jednak uczynił to w pewnej odległości, mając złe przeczucia. Gdy tylko Scarlet odtworzyła tom, na jej twarz wysypał się gruby kłak kurzu. Chłopak, próbując zachować spokój, chwycił się na usta, by tylko nie zacząć się śmiać. Wiedział, czym może grozić takie zachowanie, dlatego postanowił nie dołączać do ducha, którego tak usilnie poszukiwali.

– Nie bój się, raczej przeżyjesz – powiedziała, dając mu do zrozumienia, że potrafi czytać jego myśli. – Teraz mamy ważniejsze sprawy, więc proszę cię, szukaj razem ze mną!

Przełknął ślinkę na myśl, że się nie zgodzi. Wiedział, jakby skończyła się ta historia, więc po prostu do niej dołączył w momencie, gdy przekartkowywała kolejne strony księgi. Nie znał się zbytnio na tej dziedzinie wiedzy, lecz bardzo dobrze zapamiętał wygląd figurki, więc na pewno byłby w stanie ją rozpoznać. W dalszym kwestiach musiał zaufać Scarlet, która od wielu lat zajmowała się dziełami sztuki zbieranymi przez jej rodzinę.

– A jak niczego nie znajdziemy? – zapytał w końcu.

– Musimy. To nie przypadek, że aż tyle osób je ma – rzekła, nie odkrywając wzrostu od książki. – Dodatkowo niepokoi mnie fakt, który dotyczy Lucy. Skoro tutaj mieszkała, to czemu nikt jej nie zna, nie pamięta? Natsu ją kojarzy, ale już po wybuchu IV wojny światowej, a co było wcześniej? Zapewne mieszkała w Pengrande, ale masz te figurki i zdjęcie, a to oznacza, że przez jakiś czas żyła tutaj.

– Nie potrafię odpowiedzieć ci na te pytania.

– Wiem, ale to wszystko jest takie dziwne… – Niespodziewanie otworzyła szeroko oczy, patrząc ze zdziwieniem w jeden, konkretny punkt na stronie dwusetnej. – Niemożliwe – powiedziała z niepokojem w głosie.

– Coś się stało? – spytał zdziwiony Fullbuster.

– Słyszałeś może o fabryce zabawkarskiej, która została stworzona przez tą samą osobę co nasza szkoła? – Gray kiwnął głową. – Fairy Tail – szepnęła cicho. – Te figurki zostały wytworzone w najlepszej fabryce zabawek w tamtym okresie!

Widział to w jej oczach. To podniecenie, które wywołała prosta wiadomość. On sam wiedział, że jeśli smoki okażą się być autentyczne, mogą mieć niebotyczną wartość historyczną i nominalną jako ostatnia pozostałość po tak znanej marce.

– Jest coś jeszcze na temat tych przedmiotów? – dopytał się z czystej ciekawości, nie podzielając fascynacji narzeczonej.

– He? Co?! – Zaczęła rozglądać się dookoła, budząc się z amoku. – Już czytam! – Zawstydzona wlepiła wzrok we wcześniej czytany tekst. – Jest napisane, że zostało wyprodukowanych tylko kilkanaście egzemplarzy, z czego większość trafiła do przyjaciół córki założycielki.

– Bardzo przydatne – mruknął pod nosem.

– Oczywiście, że tak! – Uderzyła go wyprostowaną dłonią w głowę. – Ty nawet nie wiesz, ile to jest warte!

– A co mi po tym, skoro nie dowiedziałem się, co mają wspólnego ze mną, Lucy i Juvią!?

– Przecież masz tutaj wyraźnie podkreślone, że córka założycielki dała figurki przyjaciołom, a to oznacza, że któreś z was jest wnukiem tych ludzi! – Sapiąc głośno, próbowała dojść do siebie po porządnym zruganiu chłopaka. – Bez sensu jest ci to tłumaczyć. Lepiej chodźmy poszukać wejścia i poczekać na Lucy i Natsu.

– Dobrze – powiedział grzecznie Fullbuster.

Już chcieli iść i odłożyć księgę na miejsce, gdy coś ich zaniepokoiło. Wołanie „rozległo się po całym pomieszczeniu, odbijając się głośnym echem. Jednak chwila szczęścia po kilku sekundach przeraziła się w przerażenie, które powstało moment po usłyszeniu głośnego wybuchu. Zamierając, nie spodziewali się, że aż tak bardzo sparaliżuje ich strach. Dopiero chwila, w której usłyszeli krzyk Dragneela, zmusiła ich do działania.

– LUCY! – wrzasnęli, biegnąc w stronę miejsca, z którego wydobywał się dym.

Crocus

Cichy odgłos kroków zdawał się zabijać niepokojącą ciszę, która panowała w ogromnej rezydencji leżącej na peryferiach stolicy. Jeszcze niedawno, pełna energii i życia, cieszyła swym wyglądem szczęśliwych domowników, którzy żyjąc jak prawdziwa rodzina, cieszyli się każdym dniem do czasu…

Teraz, gdy większość ze służby, przewijała się po kątach korytarzy w postaci zmasakrowanych zwłok, to miejsce zaczęło przypominać sale tortur. Przewijające się na dywanach resztki organów i głuche błagania ludzi, którzy umierali w przerażającej agonii, mogły zrazić wielu ludzi, ale nie Zerefa… Bezwzględnego człowieka, nieposiadającego nawet grama sumienia, które mogło dać mu zwyczajne, ludzkie współczucie.

Idąc przez korytarz w pełni wymazany krwią, co chwilę dawał znać swojemu słudze, by ten robił dla niego przejście, nie chcąc pobrudzić sobie nowych butów flegmą plebsu. Chłopiec na posyłki, młody mężczyzna w wieku Natsu Dragneela o czarnych, długich włosach i tego samego koloru oczach, które nie wyrażały niczego oprócz obojętności, zwinnymi ruchami zsuwał na bok złoty dywan, który w tym momencie mienił się czerwoną substancją. Ubrany w kruczy, długi płaszcz, za którym trzymał naładowaną broń, szedł przed młodzieńcem o podobnym wyglądzie, wystrojonym w elegancki garnitur.

– Mój ojciec to totalny niechluj. Ja bym to kazał dokładniej posprzątać – odezwał się w pewnym momencie gentelman, dochodząc do złoto–czarnych drzwi, przed którymi stał mężczyzna o długich, czerwonych włosach i tego samego koloru soczewkach. – Witaj, Flame! – przywitał się grzecznie, widząc, jak bardzo irytuje znanego mu człowieka.

– Miło mi, panie Zerefie! – Flame ukłonił się.

Nagle cała trójka skierowała wzrok w stronę niewielkich, drewnianych drzwi, które prowadziły do pokoju dla służby. Ujrzeli w nich stojącą młodą, dwudziestoletnią dziewczynę o kasztanowych włosach, próbującą się wydostać z tej rzezi podczas nieuwagi mężczyzn. Przerażona swoim błędem spojrzała błagalnie na Flame’a, który trzymał naprzeciw niej naładowaną broń, będąc gotowym wystrzelić z niej w każdej chwili. Jednak członek mafii nie zamierzał jej puścić. Kręcąc głową, dawał jej znak, że nie może liczyć na pomoc.

– Nie! – krzyknęła służąca, uciekając w kierunku wyjścia.

Nie czekając, Flame strzelił, trafiając dziewczynę prosto w głowę. Krew roztrysnęła się wraz z resztami mózgu po przeciwległej ścianie, tworząc na niej makabryczny ślad. Bezwładne ciało, opadając na stos zamordowanych, dołączyło do okrutnej kolekcji zwłok.

– Żałosne – rzekł Zeref, patrząc na Flame’a. – Ja bym kazał swojemu słudze tak ją zabić, by nie narobić przy tym bałaganu. A nie brzydka, to może i bym zarobił na niej? – zaproponował z uśmiechem na twarzy.

– Czego tu szukasz?! – zapytał wprost Flame.

– Przyszedłem w odwiedziny do ojca – odpowiedział szczerze.

– Możesz sobie już stąd pójść. Igneel raczej nie zechce z tobą gadać.

– A jeśli powiem, że wiem, kim jest Lucy Heartfilia, to wtedy zmieni zdanie? – zapytał, pochodząc do mężczyzny.

Flame prychnął, po czym usunął się na bok, dając wejść do środka Zerefowi i jego słudze.

– Uważaj. Już raz twój brat oberwał za ten spryt.

– Ja NIE jestem moim bratem! – rzekł ostro Dragneel.

Zeref wszedł do pokoju, który w całości był wyłożony ciemno–czerwonym dywanem, idealnie komponującym się ze zwłokami porozstawianymi po kątach. Niewielka biblioteczna, która zawierała kilkanaście woluminów, znajdowała po prawej stronie od drzwi, zajmując małą część przestrzeni pokoju. Samo pomieszczenie, zbyt ogromne na gabinet, było pomalowane na złoty kolor, będący symbolem władzy.

Jednak nie to go interesowało, gdyż cała jego ciekawość przeszła na krwistowłosego mężczyznę siedzącego przy dębowym biurku, który był odwrócony tyłem do wejścia. Idąc pewnym krokiem, doszedł do punktu docelowego, a następnie uderzył dłońmi o stół, chcąc poinformować staruszka, że przybył.

– Witaj, synku – rzekł Igneel. – Wiedziałem, że przyjdziesz. – W tym momencie, ku zaskoczeniu wszystkich zebranych, starszy Dragneel odwrócił się, ukazując swoje nastroszone włosy, których kolor idealnie komponował się z czarnym garniturem i biało–czarnym szalikiem w łuski. – Mogę poświęcić ci trochę czasu.

– Dalej nosisz to gówno?! – zapytał wprost, wskazując na materiał zawinięty wokół szyi.

– A dlaczego miałbym tego nie robić? – spytał zaskoczony. – Wiesz, że nie mam czasu, synku, więc proszę nie przedłużaj.

– Co to miało być?!

– Co masz na myśli? – dopytał się Igneel, udając niewiniątko.

– Dobrze wiesz, że chodzi mi o Natsu i Lucy! – krzyknął Zeref. – Wyjaśnij mi tę chorą sytuację!

– A jeszcze się nie domyśliłeś? – Wciąż próbował go podpuścić, chcąc zmusić do myślenia. – Nie będę ci ułatwiał zadania.

– Dobrze wiesz, że tego nie potrzebuję. – Prychnął, odwracając się od ojca. – Tylko dlatego, że jestem synem prostytutki, traktujesz go lepiej.

– Tego bym nie powiedział.

– Zawsze dostaje wszystko, a gdy raz myślałem, że zabiorę mu żonę, ty i ten Flame musieliście się wtrącić – mówił dalej, ignorując wypowiedzieć Igneela. – A wszystko szło tak idealnie. Miałem niezłe plany w stosunku do tej blondynki, a ty musiałeś wszystko zepsuć!

– Wydawało mi się, że to Natsu uratował tę dziewczynę. – Przerwał mu, próbując się jakoś wytłumaczyć.

– Cały czas kazałeś ją śledzić. To, że akurat wtedy samochód się zatrzymał, było twoją sprawką, i nawet nie próbuj zaprzeczać. Miałeś plan od samego początku i jedyną osobą, która ci w nim przeszkodziła, był nikt inny jak Natsu Dragneel. Ten dureń wszystko mi zniszczył, a tobie przez przypadek pomógł.

– Nie mogę zaprzeczyć – powiedział Igneel, opierając łokcie o biurko.

– Jesteś bezlitosny! – syknął. – Twoje gierki są przerażające. Wciągnąłeś własne dzieci w zakład z królem, który nawet nie wiem, czego dotyczy. Jesteś zwykłym mordercą, nie mającym serca dla zwykłych, szarych ludzi. Ty nie masz – odszedł stolik dookoła i przysunął się do ucha ojca – prawa żyć – wyszeptał mu, po czym wrócił na miejsce.

– Chcesz wiedzieć czy mnie zabić? – zapytał w końcu starszy Dragneel.

– Natsu chce wiedzieć, ja chcę zabić – odpowiedział szczerze. – Jednak jestem świadom konsekwencji, jakie niosą ze sobą konsekwencje mojego działania. Nie chcę być taki jak ty, dlatego jestem cierpliwy. Mam czas, którego tobie brakuje.

– Jakiś ty troskliwy – odparł ironicznie. – A coś słyszałem o Lucy?

– Musiałem tu jakoś wejść, a tak w rzeczywistości – wziął głęboki wdech – nie do końca jestem pewien, czy moje teoria jest słuszna, lecz jeśli okaże się prawdziwa będziemy mieli poważny problem.

– Nie możesz znać nawet cienia prawdy. Jesteś na to za młody.

Zanim Zeref się zorientował, jego ojciec stanął przed nim. Czując się jak malutki piesek, odsunął się na bok, brzydząc się dotyku własnego rodzica.

– A kto ją zna?!

– Ja i jeszcze jedna osóbka, która jest bardzo blisko niej, ale… – wziął do ręki długopis, po czym ścisnął go z całej siły, rozwalając w drobny mak – jego muszę unicestwić.

– Czyli mam prawie ten sam cel.

– Mavis.

Słysząc to imię, Zeref zląkł się.

– To jest prawdziwy powód tej wizyty, czyż nie? – dokończył Igneel.

– Zamknij ten ryj!

– Aż tak bardzo ci na niej zależało? Przecież to była zwykła, nic nieznacząca dziewczynka.

Zeref nie wytrzymał. Podbiegł do żywiciela i z całej siły cisnął nim w stronę podłogi, przewalając go na ziemię. Sługa, który do tej pory nic nie robił, od razu zareagował, próbując powstrzymać swojego pana od tak haniebnego czynu, lecz młodszy Dragneel się nie poddawał. Złość, którą tak bardzo w sobie trzymał, nagle znalazła ujście. Nie potrafił się powstrzymać. W jego myślach wciąż tkwiły ciche wołania: Zabij, zabij! Pragnąc ich słuchać, coraz mocniej zaciskał ręce na szyi Igneela, który zachowywał nienaturalny spokój.

– Proszę przestać!!! – krzyknął pomagier, odpychając Zerefa na bok.

– Zamknij się!!! – wrzasnął, opluwając człowieka, który pragnął mu tylko pomóc. – Muszę go zabić!

– Powiedz to – szepnął cicho Igneel, wciąż leżąc na podłodze.

– Nienawidzę cię! – syknął Dragneel, drapiąc się paznokciami po zaczerwienionej twarzy. Oddychając jak wygłodniałe zwierzę, ściskał z całej siły swe dłonie, powodując krwawienie na policzkach i czole. – Nienawidzę cię za to, że zabiłeś moją ukochaną Mavis!!!

Ciche jęki zaczęły przeradzać się w głośny pisk, którego nie w sposób było powstrzymać. Rozpacz, która ogarnęła młodego chłopaka, była nie do opisania. Czując na sobie najpotworniejsze tortury, osunął się na ziemie, zasłaniając rękoma zapłakaną i zakrwawioną twarz. Nie chciał, żeby jego ojciec ujrzał choć milimetr tego żałosnego oblicza. Zbyt wiele już miał powodów do dręczenia syna, dlatego nie chciał mu dokładać kolejnych. Już samo otworzenie starych ran było dla Zerefa zbyt okrutne, a był świadomy, że nie tylko to ma w zanadrzu starszy Dragneel. Starając się zachować ułamek dumy, krzyknął do służącego:

– Zabierz mnie stąd, Mard Geer!

– Tak jest, panie.

Podszedł do swego pana i zdjął swój ukochany płaszcz, układając go na ciało Zerefa. Następnie chwycił go w pasie i podniósł, by po chwili poprowadzić w stronę wyjścia, wciąż asekurując przed upadkiem. Czuł, jak jego pan drży, wspominając wydarzenia sprzed kilku lat. Znał tę historię, lecz nigdy nie był w stanie zrozumieć, jak wiele znaczyła dla niego ta kobieta.

– Nawet, jeśli jesteś synem prostytutki, to nie będę cię traktował inaczej – odezwał się niespodziewanie Igneel. – Natsu także skrzywdziłem i nie ma znaczenia, jak będę próbował odkupić swe winy, bo i tak wy mi nie wybaczycie. Wasze serca są z kamienia, tylko prawdziwa miłość będzie w stanie zmienić je.

– To czemu zabiłeś kobietę, którą kochałem!? – syknął młodszy Dragneel, na moment się zatrzymując.

– Po prostu wybrałeś nieodpowiednią dziewczynę – na chwilę zamilkł – zresztą tak jak twój brat. – Podniósł rękę i spojrzał na zegarek znajdujący się na jego nadgarstku. – Muszę iść na spotkanie do Magnolii.

– A przypierdziel w jakieś drzewo! – powiedział zgorzkniale Zeref, wychodząc z pomieszczenia.

Przechodząc przez tę samą drogę co wcześniej, wyszli na zewnątrz, a następnie skierowali się w stronę dawnego ogrodu. Zadbane przez ogrodników klomby pięknie komponowały się z białą altanką, wewnątrz której znajdowała się niewielka ławeczka i okrągły stolik. Otoczona tęczowym kwietnikiem sprawiała, że to miejsce zdawało się być scenę wyjętą żywcem z jakiejś baśni. Zeref, widząc tę część rezydencji, nie omieszkał się nawet pomyśleć, że tu nie wstąpi. Wręcz biegnąc w stronę niebieskich kwiatuszków, zostawił za sobą sługę, który zląkł się reakcji swojego pana.

– Kochała je – odezwał się nagle Dragneel, próbując wyczuć zapach jesiennych roślin. – A ja kochałem ją.

Usiadł wygodnie na ławce, opierając się plecami o małą poduszkę służącą za podpórkę. W ręku trzymał zerwany kwiat, obracając go palcami i co chwilę wąchając. Wspomnienia, o których tak bardzo pragnął zapomnieć, zaczęły napływać do jego głowy, sprawiając, że z oczy popłynęły kropelki łez. Jej ciepły uśmiech, szczere oczy i delikatne dłonie… Tak bardzo chciał ją, chociaż ten jeden raz, ujrzeć.

Wypłakując się w ramię swojego sługi, nie spodziewał się, że wspomnienia tak silnie w niego uderzą. Ból, który nieustannie mu towarzyszył, sprawiał, że nie mógł zapomnieć. Jej uśmiech, ciepła dłoń i otwarte serce dały mu szansę, by stać się człowiekiem i zmierzyć się ze swoimi lękami. Jego ojciec zniszczył wszystko, na co tak bardzo pracowała jego ukochana. Stał się bezlitosny, okrutny i przede wszystkim żył tylko dla zemsty, nie widząc w swojej egzystencji innego sensu.

Jednak nie wiedział, co tak naprawdę pozostawiła po sobie Mavis. Tak jak ona dała mu szansę, tak on wyciągał ręce do tych, którzy potrzebowali jego pomocy. Mard Geer, i jemu podobni, pozostawieni na rzeź jako sprzedani niewolnicy, nie widzieli żadnego światełka nadziei na lepsze życie. Dopiero spotkanie z Dragneelem sprawiło, że ich świat nabrał barw. Nie miało dla nich najmniejszego znaczenia, czy będą zabijać w imię Zerefa czy dokonają zemsty dla jego uciechy. Mieli dług i jego spłacenie było istotą ich bytu.

– Musimy iść na spotkanie – odezwał się w pewnym momencie Zeref. – Jakoś dotrzemy w parę godzin do Magnolii i nie mogę się spóźnić – rzekł, sapiąc.

– Tak, mój panie – powiedział Mard Geer, pomagając wstać Zerefowi.

– Jestem ciekaw, czy śmierć Liliany była też zaplanowana? – zapytał na głos. – Przecież akurat tego dnia był jej pogrzeb i właśnie o tej godzinie cała szkoła była pusta… On chciał ją zabić, moją ukochaną Mavis. – Uświadomił sobie Dragneel, analizując wydarzenia z tamtego dnia. – Dlaczego to się stało?

– Nie wiem, ale ludzie z miłości potrafią robić nawet największe głupstwa – rzekł sługa, uśmiechając się delikatnie w kierunku swojego pana.