[Paranormal Activity Club] Rozdział 21

Siedząc w ciszy, zarumieniona Lucy spoglądała na równie zawstydzonego chłopaka, który wcześniej nie pomyślał, by skrócić pewne części opowieści. Jednak stało się i jedyne, co mógł zrobić, to błagać dziewczynę, by mu tego później tego nie wypominała.

Młoda żona nie miała najmniejszego zamiaru spełnić choć jednej jego prośby. Natsu ukazał przed nią swoje prawdziwe „uczucia”, które nie opierały się tylko na docinkach i żartach. Tym razem było inaczej. Pokazał, że za żadne skarby nie pozwoli jej umrzeć i będzie ją chronił.

– Dziękuję – rzekła, przerywając na moment ciszę. – Nie spodziewałam się, że będziesz chciał przy mnie czuwać. Nie musiałeś.

– Niepotrzebne ci o tym mówiłem! – syknął, odwracając od niej wzrok.

– Co zamierzasz teraz zrobić?

– Jak to co? – zapytał wyraźnie zaskoczony, wstając ze swojego miejsca. – Potrzebujesz opieki, a ja jako jedyny mogę ci ją zagwarantować.

Nie słysząc natychmiastowej odpowiedzi, Dragneel natychmiast się zdziwił. Zaskoczony odwrócił wzrok i spojrzał na opanowaną Lucy, która sprawiała wrażenie pewnej siebie. Nie wiedząc, co może oznaczać takie zachowanie. Dlatego podszedł do niej i spojrzał jej prosto w oczy, próbując odczytać jej myśli i tym samym plan, który ułożyła w głowie.

– Proszę, czy możesz pójść i rozwiązać tę sprawę?! – zadała pytanie, oczekując tylko jednej odpowiedzi.

– Tak – mruknął cicho, mając dziwne przeczucie, że jakikolwiek sprzeciw nie wchodził tu w grę.

Niespodziewanie usłyszeli klaskanie w dłonie, przez co zdziwieni skierowali swój wzrok w kierunku wejścia, w którym stał mężczyzna w białym kitlu. Uśmiechnięty, choć na jego twarzy widniała dość wyraźna irytacja, wkroczył do pomieszczenia, poprawiając wiszący na szyi stetoskop. Trzymając go dość mocno w dłoni, dwójka miała wrażenie, że mężczyzna powstrzymuje się od użycia przedmiotu jako bicza. Z lekka wystraszeni odsunęli się, choć Lucy na niewiele się to zdało, gdyż była przykuta do aparatury.

Jednak nie samo zachowanie lekarza a jego wygląd znacznie zdziwił młodą dziewczynę. Wysportowany, przystojny, wysoki i elokwentny mężczyzna sprawiał wrażenie wabika na kobiety aniżeli prawdziwego specjalisty. Sama Lucy nie mogła zaprzeczyć, że coś intrygowało ją w tym mężczyźnie.

– Wiem, że jestem nieziemsko przystojny i błyskotliwy, ale to chyba niezbyt odpowiednie patrzyć na mnie z takim pożądaniem przy mężu – rzekł Henry, puszczając w kierunku dziewczyny oczko. – Choć sam na swój widok bym tak zareagował – dodał.

– Nie martw się – odezwał się do Lucy Natsu. – Skoro ignurujesz tak cudownego gościa jak ja, to nie wierzę, byś tym bardziej do niego wzdychała.

– Aha – powiedziała tylko pani Dragneel, dziwiąc się nietypowej wymianie zdań między mężczyznami.

– Dobra. – Lekarz uderzył w dłonie. – Proponuję byś spełnił życzenie ukochanej i poszedł trochę pomyszkować, a w tym czasie zabiorę twoją żonę na badania. Potem zajmie się nią pielęgniarka.

– Chyba nie mam wyboru – stwierdził Natsu.

– Nie masz – zapewnił go Henry, wypraszając go z pokoju.

***

Erza, Gray i Natsu, stojąc przed drzwi, na których wisiała kartka z napisem „Wyjechałem na wakacje. Przyjdźcie później”, myśleli o najróżniejszych rzeczach na temat leniwego dyrektora, niepotrafiącego wpaść na lepszy pomysł. Wiedząc, że to tylko nędzna próba wymigania się od obowiązków, westchnęli, po czym otworzyli wejście, zastając wewnątrz siedzącego przy biurku Makarova.

– Cóż za szokująca wizyta – rzekł, obejmując smutnym wzrokiem przybyłych uczniów. – Co was tu sprowadza?

– Chyba powinieneś się domyśleć, staruszku – powiedział Dragneel, spoglądając na stojących obok niego przyjaciół.

– Zapytamy wprost. Czy wie pan, co się znajdowało w ukrytej komnacie? – Erza wyszła naprzeciw towarzyszy, nie chcąc przeciągać niepotrzebnie rozmowy. – Ten budynek powstał za kadencji dyrektora Purehito, gdy pan był wicedyrektorem, dlatego musimy wiedzieć, co to jest za miejsce.

– Dzieci – zaczął mężczyzna – są sprawy, w które nie powinniście się mieszać. Ten pokój jest jedną z nich. Wiem, że tymi słowami was nie zadowolę, jednak pozwólcie sobie coś powiedzieć. Może to was nieco zadziwić, jednak ja sam niewiele wiem. Prawda, byłem wtedy wicedyrektorem, ale całą budowę nadzorowała jeszcze Mavis Vermilion.

– Czy istnieje możliwość, że ta część mogła być jakoś potajemnie „dołączona”? – spytał zaciekawiony Fullbuster.

– Nie, ale podejrzewam, że rozwiązanie jest dużo prostsze niż wam się zdaje – odpowiedział Makarov, patrząc surowym wzrokiem na Dragneela. – To dalej jest biblioteka. Jeśli tak będziemy sądzić, możemy stwierdzić, że na planach budynku znajduje się to pomieszczenie.

– Oddzielone od reszty – szepnął Natsu.

– Masz rację. – Starszy mężczyzna kiwną głową. – I takie jest moje zdanie, jednak polecam wam porozmawiać z dawnym dyrektorem. W tamtych czasach on był w lepszych kontaktach z lady Mavis.

– Lady Mavis? – zapytała na raz cała trójka uczniów.

– Nie wiedzieliście? – Dreyar dość mocno się zdziwił. – Założycielka miała tytuł szlachecki, gdyż wyszła za bardzo wpływowego i szanowanego człowieka. Po jego śmierci, która nastąpiła w podejrzanych okolicznościach, zbudowała te szkolę i została jej pierwszą dyrektorką.

– Tego raczej nie uczą na historii – odezwał się Natsu.

– Nie i bardzo dobrze – rzekł Makarov. – To nie jest wiedza, którą mógłby posiadać każdy. Ja osobiście wolałbym, żebyście pozostali przy teraźniejszości, a nie szukali rozwiązań przeszłości, jednak znam was. Nie posłuchacie mnie i to będzie dla was zgubne.

Niespodziewanie Dragneel ruszył do przodu. Podszedł do biurka dyrektora, po czym z impetem uderzył w drewniany blat, przyprawiając wszystkich o ból głowy. Wyraźna złość, której trudno było nie zauważyć, wylewała się z chłopaka, który jako jeden z niewielu cały czas cierpiał przez zaszłości z przeszłości. Słowa, wypowiedziane przez Dreyara, nie tylko go obraziły, ale także sprawiły, że z jeszcze większą determinacją rzekł:

– Przeszłość jest częścią nas i czy tego chcemy czy nie, będzie nas męczyć do dnia, w którym z nią się uporamy.

– To jest twoja decyzja i nie mogę nic więcej zrobić.

Mężczyzna wziął w dłonie kartkę, po czym zapisał coś na niej i podał ją złożoną Natsu, nie odzywając się przy tym. Zasmucony, że nie udało mu się przekonać uczniów, mógł ich tylko wspierać w ich działaniach, by jak najszybciej zakończyli swe zadanie.

– Dziękujemy – rzekł uśmiechnięty Natsu, odwracając się w stronę wyjścia.

Zdziwieni Gray i Erza podążyli za nim, gdy ten pędził jak zaklęty w stronę samochodu. Wołania za nim nic nie dawały, choć ich krzyki roznosiły się po całej szkole, przeszkadzając tym samym zebranym uczniom, którzy musieli w ten dość ciepły dzień kisić się w klasach.

Gdy w końcu dotarli na parking, siłą zatrzymali pędzącego Natsu, który nie omieszkał się odjechać, pozostawiając ich bez jakichkolwiek wyjaśnień. Erza, kipiąc ze złości, ledwo trzymała nerwy na wodzy, mając ochotę porządnie przyłożyć przyjacielowi.

– Co się dzieje?! – krzyknęła, trzymając silnie chłopaka za ramiona.

– Jedziemy na wycieczkę do dyra! – rzekł, machając przed nimi niewielką karteczką z adresem.

Mimo że status mężczyzny dawał mu możliwość pławienia się w luksusach, ten wolał przenieść się w bardziej spokojne miejsce, pozwalające cieszyć się późną starością. Mieszkając w dość skąpym, drewnianym domku, który wokół ogromnych rezydencji wyglądał śmiesznie. Spędzał całe dnie, codziennie dbając ogródek i altankę z werandą. A przynajmniej tak sądziła trójka gości, widząc po raz pierwszy na własne oczy domek, który wyraźnie był przeznaczony dla jednej osoby. Jednak pomimo swojej mikrości, wyglądał przytulnie.

Bojąc się zapukać do drzwi, stukali siebie nawzajem, mając nadzieję, że któreś w końcu ustąpi i uda im się porozmawiać ze starszym mężczyzną. Jednak żadne z nich nie miało zamiaru zrobić pierwszego kroku. Dlatego stali, przeszkadzając przechadzającym się sąsiadom, którzy szeptali nieustannie do siebie. W pewnym momencie usłyszeli czyjeś odchrząkiwanie. Równocześnie spojrzeli w stronę domku, przed którym nagle pojawił się starszy, wysoki mężczyzna z dość surowym spojrzeniem, który gładząc się po swojej srebrnej brodzie, zapytał:

– Państwo do mnie?

Równocześnie kiwnęli głowami, wstydząc się swojego zachowania.

Mężczyzna, widząc ich postępowanie, uśmiechnął się szeroko, po czym poprawił swoje robocze spodnie i otworzył drzwi, równocześnie dając znak gościom, by ci weszli.

Cała trójka, chcąc skorzystać z okazji, pobiegła w kierunku wejścia. Wiedząc, że starsi ludzie nie lubią jak im się przeszkadza, postanowili jak najszybciej rozmówić się z byłym dyrektorem.

– Co was do mnie sprowadza? – zapytał w końcu, zaprowadzając ich do salonu.

Dość obszerny, schludny i wysprzątany pokój, z kilkoma szafami porozstawianymi po kątach i kącikiem dla gości, dobitnie świadczył o tym, że mieszkała tutaj starsza osoba. Niebieskie firanki i niewielkie okiennice idealnie oświetlały pomieszczenie, dając tym samym przepiękny widok na rozległy ogród i sadnik, na który mogło się patrzeć godzinami.

– Chcielibyśmy zadać panu pewne pytanie dotyczące budynku. – Zaczął nieśmiało Dragneel, siadając na sofie.

– Proszę – rzekł Purehito.

– Nie wiem, czy pan słyszał, ale ostatnio dość sporo się działo w naszej szkole – powiedział Natsu. – Między innymi został odkryty tajemniczy pokój, który znajdował się wewnątrz biblioteki. Czy jest panu coś wiadome na ten temat?

– Raczej nie kojarzę, ale – podrapał się po głowie, próbując sobie przypomnieć – co się w nim znajdowało? Jak mi powiecie, to może sobie coś skojarzę.

– Niestety my sami nie wiemy – odpowiedziała Erza. – Wszystko spłonęło w pożarze.

– A osoba, która przeżyła? – dopytał się mężczyzna, sprawiając wrażenie zaciekawionego sprawą tajemniczego pomieszczenia.

– Nie pytaliśmy – rzekł Natsu, nie do końca potrafiąc zrozumieć zachowanie dawnego dyrektora.

– To najwyraźniej, dzieci, nie mogę wam pomóc. – Uderzył dłońmi w uda i wstał. – Na was już pewnie czas, a ja pewnie zaraz będę miał kolejnego gościa, chociaż… – nagle przerwał, chcąc na moment przemyśleć swoją wypowiedzieć. – Najprawdopodobniej ta komnata, to pomysł Mavis. Zawsze był z niej mały urwisek, więc pewnie coś tam schowała. A może był to tylko głupi żart? Nie wiem, ale gdyby żyła jej wnuczka… Proszę, wyjdźcie! – rozkazał niespodziewanie, wskazując ręką na wyjście.

Młodzi ludzie posłusznie wyszli z domku, wcześniej żegnając się z zestresowanym mężczyzną. Nic nie zyskali. Żadnych odpowiedzi, jednak wiedzieli, że nie ma sensu dalej męczyć biednego starca, więc po prostu odjechali, pragnąc spotkać się z Lucy w szpitalu.

***

Uczniów nie było, a jednak Purehito wciąż stał w ten samej pozycji, lecz już nie płakał. Śmiał się tak głośno i złowieszczo, że można było pomyśleć, iż sam szatan go opętał. Człowiek, który jeszcze przez kilkoma minutami udawał miłego i spokojnego staruszka, nagle stał się kimś zupełnie innym. Kimś, kogo każdy wolałby omijać szerokim łukiem.

– Dobrze się bawisz?

Niespodziewanie do pokoju wszedł wysoki, szczupły dwudziestolatek o niezwykle przerażającym obliczu. O długich, fioletowych włosach i bliźnie w okolicach oka spoglądał na staruszka z góry, dając mu do zrozumienia, kto tu tak naprawdę rządzi. Trzymając w dłoni futerał na wiolonczelę, poszedł do Purehito, po czym usiadł na kanapie, gdzie jeszcze przed chwilą znajdowała się trójka uczniów.

– Oczywiście, że tak – odpowiedział w końcu staruszek. – Jestem wniebowzięty, że mogę wam służyć. Oczywiście jak tylko zdobędziemy Pengrande, pozbędziemy się tej całej chołoty. Jak oni mnie denerwują. Myślą, że mogą korzystać ze statusu, jednak sami z siebie są nikim. A szczególnie ta Heartfilia, a raczej już Dragneel, to zero absolutne.

– Ciekawe, czy ona zabrała „to”? – spytał tajemniczy chłopak.

– Oczywiście, że tak – rzekł Purehito. – A pewnie teraz nie wie, co zrobić z tymi dokumentami.

– Wiesz, że jesteś żałosny?

– Ja jestem po prostu ponad nimi – oświadczył, rozkładając się wygodnie na fotelu.

Tajemniczy mężczyzna wstał i podszedł do nic podejrzewającego staruszka, po czym rozpiął trzymany futerał. Wyjął z niego owinięty w materiał przedmiot, który po chwili znalazł się tuż przy skroni Purehito.

Purehito był tylko starcem, który pomimo wyjątkowej sprawności na lata starości, nadal odczuwał skutki wieku. Z opóźnieniem reagował, a jego ciało nie zachowywało się już tak dobrze, jak w czasach młodości. Nie podejrzewał także, że współpraca z organizacją Acnologii może być dla niego katastrofalne w skutkach.

– Dziękujemy za współpracę – szepnął mu do ucha gość.

Zaskoczony chciał się podnieść, lecz nagle pocisk przebił mu czaszkę i poleciał prosto na boczną ścianę razem z krwią i resztami mózgu, rozbryzgując się na beżowej tapecie. Ciało upadło na fotel, a następnie zsunęło się na podłogę, wyraźnie wskazując na natychmiastowy zgon.

Morderca uśmiechnął się szeroko, po czym rozwinął pakunek, ukazując pistolet z tłumikiem, na którym widniało imię „właściciela”. „Purehito” - tak było napisane. Uważając na to, by nie zostawić żadnych śladów, poprawił brązowe rękawiczki, a następnie zdjął tłumik i włożył broń w prawą dłoń zwłok. Wyraźnie zadowolony z siebie wstał i poszedł na korytarz, w którym czekała na niego czarnowłosa, wysportowana kobieta, o niebieskich oczach, ubrana w strój pokojówki.

– Gotowa? – zapytał w końcu mężczyzna, zbliżając się do wspólniczki.

– Jak nigdy dotąd, ukochany – rzekła, zawieszając się na jego szyi i całując namiętnie w usta.

– Nigdy się nie zmienisz… – jeszcze raz łapczywie chwycił ją, nie potrafiąc powstrzymać swoich erotycznych zapędów – Erzo – dokończył, dając jej wreszcie posprzątać miejsce zbrodni.

***

Siedzieli w milczeniu, nie potrafiąc zacząć dalszej rozmowy. Choć Natsu dokładnie opowiedział dziewczynie zdarzenia sprzed godziny, nie mógł wyjść z przekonania, że w pewien sposób ją zawiódł. Sądził, że uda mu się uzyskać chociaż część informacji, lecz jedyne co zdobył to drobne poszlaki, które w zasadzie nic nie wnosiły do sprawy. Nie było świadków, dokumentów czy przedmiotów, które mogły sprawić, że w poszukiwaniach pójdą o krok na przód.

Chwycił jabłko, które wcześniej kupił w supermarkecie, po czym zaczął je niezdarnie obierać, zrzucając dość grube obierki na podłogę. W pewnym momencie, kończąc usuwanie skórki, zobaczył, że Lucy trzyma swoja dłonią za jego rękę. Zdziwiony spojrzał na nią, chcąc się dowiedzieć, czy coś się stało.

– Wiesz, że jesteś głupi? – zapytała z nutką ironii w głosie.

Zaśmiał się pod nosem.

– Czasami.

– Dlatego proszę cię, nie rób z siebie idioty. Będziemy mieli więcej zabawy z zagadką – odparła.

Uśmiechnięta spojrzała na zmaltretowany owoc. Wiedziała dokładnie, dlaczego się tak zachowuje. Choć tak usilni starał się to ukryć, to obierki leżące na podłodze dobitnie świadczyły o jego prawdziwych uczuciach.

Niespodziewanie drzwi pokoju otworzyły się, a do środka wparowała białowłosa dziewczyna ubrana w granatową sukienkę z długimi rękawami i czarne kozaczki. Wyraźnie zmachana podbiegła do zaskoczonej Lucy, po czym rzuciła jej się na szyję, obejmując najmocniej jak tylko mogła.

Zaskoczona Lucy siedziała skamieniała, nie wiedząc, jak ma się zachować w tej nietypowej sytuacji. Samo powiedzenie „cześć” było dla niej za trudne, gdy czuła podduszenia osoby, która jeszcze niedawno bardziej pałała w stosunku do niej nienawiścią aniżeli sympatią.

– Eee – zaczęła niechętnie, próbując oderwać od siebie gościa. – Co tu robisz, Lisanno? – zapytała Lucy.

Nic nie odpowiadając, Strauss odwróciła się w stronę Natsu, po czym chwyciła w dłonie jego policzki i uśmiechnęła się szeroko. Nie czekając na reakcję ze strony chłopaka, przybliżyła jego twarz do swojej i złożyła na ustach delikatny pocałunek, który trwał kilka sekund.

Oszołomiona pani Dragneel zamilkła, całkowicie nie potrafiąc zrozumieć zaistniałej sytuacji. Dopiero po chwili dotarło do niej, że w rzeczywistości Lisanna wciąż była narzeczoną Natsu. Uświadamiając sobie powoli stosunku między „ukochanymi”, odwróciła wzrok, nie za bardzo chcąc patrzeć na tą romantyczną scenkę.

Po kilkunastu sekundach Strauss odessała się od Natsu, który był zbyt zszokowany całym zdarzeniem, by móc chociażby odepchnąć od siebie dziewczynę. Następnie przysiadła na łóżku Lucy i podała leczonej malutki pakunek.

– Jak się czujesz? – zapytała w pewnym momencie Lisanna.

– Już lepiej – odpowiedziała Lucy. – A co cię tu sprowadza?

– Oj, wiesz – puściła jej oczko – ostatnio między nami nie było dobrze, a przecież muszę badać o dobre stosunki z rodziną mojego ukochanego.

– Ale dlaczego mnie pocałowałaś?! – krzyknął Natsu, wybuchając gniewem.

– Ogólnie dawno się widzieliśmy, a co mówić o jakiś zbliżeniach? – stwierdziła Strauss, słodko się uśmiechając.

Do Lucy nagle coś dotarło. Lisanna zdradziła Natsu i to, że jednak nie był u niej tego wieczoru, kiedy to niby miał z nią uprawiać seks. Zadowolona z takiej gapy, której Dragneel nie zauważył, miała ochotę wykrzyczeć, że jednak miała rację, ale wolała zachować tę nowość dla siebie.

– Może pójdziemy do mnie? – zaproponowała Lisanna, wkładając ramię narzeczonego między obfite piersi. – Przecież już przeżyliśmy swój pierwszy raz.

– Co? – wymsknęło się Lucy.

– Nie chwaliłeś się kuzynce? – drążyła złośliwie Strauss. – Oj, to się wydarzyło jeszcze zanim Liliana popełniła samobójstwo.

Lucy wzięła w ręce pakunek i rozpakowała go. Wewnątrz znajdował się niewielki wisiorek w kształcie serca zawieszony na złotym łańcuszku. Położyła prezent na szafce i zwróciła się ku Lisannie.

– To cudownie! – powiedziała w końcu Lucy. – Bałam się, że mój kochany kuzyn zostanie prawiczkiem do końca swych dni, a tu jednak taka niespodzianka.

Lisanna chwyciła Natsu za ramię i pociągnęła go w kierunku wyjścia, nie dając mu nawet dojść do słowa. Dopiero w momencie, gdy oboje znaleźli się na korytarzu, dziewczyna przystanęła, po czym spojrzała na Dragneela, którego mina mówiła sama za siebie.

– Nie chcesz ze mną iść? – zapytała cichutko.

– Nie – odpowiedział stanowczo.

– Możemy wyjść na zewnątrz? Na moment?

Natsu niepewnie zaczął wodzić wzrokiem po korytarzu, a gdy skończył westchnął, po czym kiwnął głową na znak zgody. Oboje ruszyli w kierunku parkingu, który znajdował się tuż przy szpitalu. Kiedy tylko do niego doszli, zatrzymali się tuż przy samochodzie dziewczyny, który stał niedaleko ulicy.

– Możesz iść – oświadczyła nagle.

– He? – Dragneel dość mocno się zdziwił, słysząc słowa swojej narzeczonej. – Co masz na myśli?

Uśmiechnęła się, a następnie podeszła do niego, gładząc ręką jego różowe włosy. Nic mówiła, tylko czule głaskała chłopaka, nie przejmując się dziwnymi spojrzeniami przechodniów, którzy szeptali między sobą. Liczyło się dla niej tu i teraz, które mogła spędzić z ukochanym. Nie chciała więcej tracić okazji. Delikatnie poniosła ciało, stając na paluszkach, i złożyła czuły pocałunek na ustach narzeczonego. Pragnęła, by chwycił ją w swoje ramiona i odwzajemnił zbliżenie, lecz było to niemożliwe.

– Możesz iść. Przecież już raz użyłeś pretekstu, że idziesz spędzić ze mną czas – powiedziała, gdy odsunęła się od niego.

– Skąd wiesz? – zapytał przerażony, rozumiejąc, że jego sekret się wydał. – Powiesz Lucy?

– Nie – odpowiedziała od razu – ale zastanów się, czy ona już nie wie. „Magnolia to miasto pozorów, Fiore to kraj obłudy, a świat to kraina kłamstwa” – zacytowała. – Jeśli znasz te słowa, to wiedz, że one dotyczą także ciebie.

Wsiadła do samochodu, odpaliła silnik i ruszyła. Nie oglądała się za siebie, lecz i tak wiedziała, że on tam stoi, patrząc jak odjeżdża. Pragnęła płakać, krzyczeć, rzucić mu się w ramiona, ale było już za późno. Jej grzech był zbyt silny, by mogła być szczęśliwa. Kiełkując przez lata, oplótł jej ciało siecią, nie pozwalając zerwać więzów, które go z nią trzymały.

– Zabiłam siebie, bo zabiłam ciebie – szepnęła do swojego odbicia w lusterku.

***

Był to tylko głupi przypadek, że oboje znaleźli się w tym samym miejscu, o tym samym czasie. Choć Gray i Lyon znali się od wielu lat, czuli się, jak byli obcy ludzie, który dopiero co się spotkali. Przeszłość dosięgnęła ich, a teraźniejszość pozostawia kolejne rany, które tym razem z własnej woli zdecydowali się przyjąć.

Stali oparci o ścianę ceglanego budynku, przyglądając się samochodom przejeżdżającym po dość ruchliwej ulicy. Milczeli. Marzyli, by któryś z nich zaczął męczącą ich rozmowę, lecz żaden nie był w stanie zdobyć się na odwagę i to zrobić. Dopiero moment, w którym ujrzeli godzinę wyświetlaną na zegarze banku, zrozumieli, że nie mają czasu na głupie zagrywki.

– Też będziesz próbował mnie zabić jak Juvia? – zapytał jako pierwszy Gray, spoglądając niepewnym wzorkiem na przyjaciela z dzieciństwa.

Białe włosy, dość surowa twarz i lekko skośne oczy tworzyły dość dziwny efekt, szczególnie że chłopak był pełnej krwi Fioryjczykiem.

– Nie! – odpowiedział po pewnym czasie Lyon. – Byliśmy wtedy młodzi i głupi. Ty tylko posłuchałeś się rodziców i nic więcej, ale…

– Co?

– Musiałem harować dniami i nocami, by zarobić na chleb, jednak byliśmy szczęśliwi. Nasza rodzina. Obecnie udało nam się dorobić majątku i założyć własną firmę, ale nie wiemy, ile potrwa taki stan rzeczy – powiedział Vastia.

– Ciekawa opowieść, ale jaki ma to związek z Juvią? – dopytał się Fullbuster.

– A co jeśli jej ojciec pił, a matka została prostytutką? – zaproponował, mając dawnemu przyjacielowi za złe, że nie rozumie powagi sytuacji. – W zachowaniu Juvii nie chodzi o to, że ty jej coś zrobiłeś tylko o to, że konsekwencje twojej decyzji odbiły się na jej życiu.

– To jest chore! – stwierdził jednoznacznie, poprawiając swoje włosy.

Fullbuster, nie potrafiąc wytrzymać presji, sięgnął do lewej kieszeni spodni, po czym wyjął z nich paczkę papierosów i zapalniczkę. Skierował pudełeczko w stronę dawnego przyjaciela, który od razu zgodził się i wyciągnął jednego skręta. Oboje zapalili je i wzięli głęboki wdech, chcąc zaciągnąć jak najwięcej dymu. Potrzebowali czegoś, co pozwoli im chociaż na moment się uspokoić.

– To nie jest chore – odezwał się ponownie Vastia. – Ty sobie spokojnie mogłeś żyć w luksusach, kiedy ona przeżywała coś gorszego od piekła.

– Rozumiem to!

– Naprawdę? – dopytał się Lyon.

– Ale nie pojmuję, dlaczego w ogóle chce mnie zabić – powiedział szczerze Gray.

Lyon rzucił na ziemię peta i przydepnął go. Wiedząc, że czas im się skończył, spojrzał jeszcze raz na zachodzące słońce, a następnie zrobił kilka kroków przed siebie, by dojść do motoru, na którym leżały dwa granatowe kaski. Chwycił jeden i nałożył na głowę, a drugi rzucił Fullbusterowi, mając nadzieję, że ten go złapie. Nie mylił się. Oboje szybko wsiedli na swoje cudeńka, lecz coś nagle zaintrygowało ich. Jakieś ciche krzyki kobiety, której głos był dość dobrze znany. Przerażeni wstali, po czym rzucili się w kierunku dobiegającego głosu, rozdzielając się przy jednej z alejek.

***

Ściskając dłońmi krawędź budynku, powstrzymywała się od tego, by podejść do dwójki dawnych przyjaciół i wyrzucić z siebie wszystko, co tak bardzo przetrzymywała w najdalszych zakątkach swojego umysłu. Co oni mogli o niej wiedzieć? Snuli domysły, wymieniali się teoriami, ale żaden z nich nie myślał o niej. Lyon miał rację, ale co z tego? Żaden z nich nawet nie zaproponował, by jej pomóc, wyciągnąć rękę, dać nadzieję.

Zawiodła się już drugi raz. Nie podeszli, nie zapytali, nie pocieszyli… Tylko obgadywali. Przecież oboje jej obiecali, a ona wciąż czeka, więc dlaczego nie podejdą? Zaśmiała się i zrozumiała, jak szalone myśli krążą po jej głowie.

Osunęła się na ziemię, łapiąc się za obolałą głowę, w której wciąż krzyczały myśli na temat morderstwa. Pragnęła go dokonać, a zarazem nie chciała. Kim w rzeczywistości była? Już nie wiedziała. Wylewając łzy na chodnik, chciała zwrócić na siebie uwagę. Krzyknąć: tu jestem. Jednak za bardzo się bała.

W pewnym momencie poczuła jak ktoś ją chwyta za ramię. Przerażona odwróciła się, lecz już było za późno. Jakiś mężczyzna pochwycił ją, natychmiast zasłaniając jej usta. Wiedziała, że musi jakoś zareagować. Szybkim ruchem nogi kopnęła przeciwnika, przez co ten na chwilę poluzować uścisk. Wciąż nie mogła się wyrwać, ale zdołała krzyknąć. Jednak nikt nie zareagował.

– Myślisz, suczko, że w tym rejonie ktoś ci pomoże? – zapytał, przejeżdżając ręką po jej udzie.

Dopiero w momencie, gdy wypowiedział te słowa, zrozumiała. Znalazła się na granicy dwój sfer i właśnie jedną z nich przekroczyła. Nie było już ratunku. Choć zdawało jej się, że jeszcze daleko do Chińskiej Dzielnicy okazało się to kłamstwem. Nikt już jej nie przyjdzie z pomocą.

– Nic nie mówisz? – odezwał się oprawca, ściskając mocniej jej twarz.

Nagle mężczyzna, który do tej pory ją przytrzymywał, upadł. Zaskoczona spojrzała na bok. Ujrzała tajemniczego motocyklistę, który miał na sobie założony granatowy kask. Nie mogła zobaczyć twarzy wybawcy, jednak dziękowała w myślach człowiekowi, który przybył jej na ratunek. Trzymana w jego ramionach, wtuliła się w jego tors, nie potrafiąc powstrzymać się od płaczu.

– Uciekaj! – rzekł niespodziewanie wybawiciel.

Oprawca zaatakował motocyklistę, celując prosto w jego głowę, jednak ten obrócił się szybko i zwinnym kopnięciem powalił przeciwnika jednym ciosem. Kocham go, pomyślała, patrząc na tę zaskakującą scenę. Na jej twarzy pojawiły się czerwone wypieki, które nadeszły wraz z promienistym uśmiechem. Już nawet nie pamiętała swojego szczerego uśmiechu, a teraz? Dla obcego mężczyzny stopiła lody, które okrywały jej zamarznięte serce.

– Dziękuję – powiedziała na głos, szybko wsiadając do autobusu, którym wiedziała, że dojedzie do Magnolia Village.