Odcinek 39 - Cztery lata później (KONIEC)

4 lata później

Wiał lekki, wiosenny wiatr, który delikatnie poruszał gałęziami drzew, stojącymi na Magnolijskim cmentarzu. Niebieskowłosa dziewczyna szła powoli po wydeptanej ścieżce zostawiając na każdym z grobów po jednym bukiecie kwiatów, które trzymała w koszyku.  Wydawało się, że te cztery lata minęły tak szybko, a jednak dla niektórych ciągnęły i ciągnęły się w nieskończoność.  Właśnie po tym czasie ta panienka podjęła decyzję, by odwiedzić tych, którzy poświęcili się dla lepszego jutra.

- Mam na imię Wendy Marvell – powiedziała cicho stojąc nad grobem Darega Froze’a. – Wiem, że to ty płakałeś, gdy ja zostałam zabierana przez pogotowie po gwałcie. To ty mi pomogłeś. Dzięki tobie nasze miasto odzyskało spokój. – Położyła jeden z kwiatów, a następnie poszła dalej. – To ty połączyłeś siostrzyczkę i braciszka. – Uśmiechnęła się szeroko podchodząc pod miejsce pochówku Makarova Dreyara. – Naprawdę byłeś wspaniałym człowiekiem. – Do ciebie nie pójdę. – Odeszła, spoglądając kątem oka na tabliczkę z napisem „Jellal Fernandes”. – Te cztery lata minęły tak szybko – zaczęła się zastanawiać. –  Wiele osób zmieniło swoje życie na lepsze, jednak innym czas przyniósł tylko coraz większy ból.

- Wendy! – Ktoś zaczął ją wołać. Zobaczyła, że na parkingu czekają na nich Juvia, Gray i maleńka Jenny, leżąca w swoim wózeczku.

- Już idę! – Podbiegła do nich. – Musiałam podziękować. – Uśmiechnęła się szeroko, a następnie podeszła do niemowlęcia, któro tak słodziutko spało. – Jaka śliczna i na szczęście podobna do mamy.

- Haha – zaśmiał się Gray. – Wiem, że moja ukochana żona jest piękna, ale tej małej, to ja geny przekazałem.

- Tak, tak tatuśku! – Wendy przechodząc obok niego uderzyła go w prawy bok.  – A co tam u cioci Erzy i Jellala?

- A dobrze. – Juvia powoli zaczęła wsiadać do auta. – Ten mały chłopiec jest bardzo podobny do Erzy.

- Niestety – stwierdził Gray, mając łzy w oczach. – Ostatnio prawie zamordowała mnie i Natsu.

- Znowu sprawa z Tartarosem? – Wendy zawsze była ciekawa tego, co dzieje się na komisariacie, w którym pracują.

- Oj, nawet nie pytaj. Na okrągło kogoś zabijają. Najpierw szefa więzienia, potem właściciela centrum odwykowego i tak w nieskończoność. – Westchnął ciężko mężczyzna. – Oj, ale o tym już nie gadajmy.

            Gray odpalił samochód, by następnie pojechać w stronę swojego domu. Cała gromadka wiedziała, że ich przyjaciele mogą już na nich czekać, jednak nie chcieli się zbytnio śpieszyć, gdyż wieźli w samochodzie dziecko i ono było na pierwszym miejscu dla rodziny. Kiedy dotarli pod swój dom okryli, że mieli rację. Dwójka (a może już nawet więcej osób) machała w ich stronę, ciesząc się,  że skończyło się ich oczekiwanie na przyjazd spóźnialskich.

- Witajcie! – krzyknęła Juvia, wyskakując z samochodu, gdy ten tylko się zatrzymał.

- Cześć kochana! – odpowiedziała Levy McGarden, która uścisnęła mocno swoją przyjaciółkę.

- Babskie przytulanki, ble! – Gajeel niechętnie przyglądał się scenie, ale co mu pozostało? Musiał czekać aż dziewczyny skończą się witać.

- I jak tam? – Pani Fullbuster musiała, o to zapytać. Była aż nadto ciekawska. – Czy wszystko dobrze.

- Ach tak. – Levy odsunęła się od niej, pokazując wypięty do przodu, ogromny brzuch. – Bliźniaki. Termin mamy za 10 dni.

- A kiedy ślub? – zapytał Gray, niosąc na rękach malutką Jenny.

- Zapytaj jej. – Redfox wskazał palcem na swoją partnerkę.

- A co? Znowu coś jej zrobiłeś? Który to już raz zerwała zaręczyny? – Gajeel zmierzył wzrokiem Fullbustera. – No co? Sam jesteś sobie winien!

- Ale ja tylko nie umyłem naczyń! Czy to jest powód, by zrywać zaręczyny? – Jego wzrok skierował się na Levy. – Odpowiesz coś?

- I tak spędzę z tobą całe życie, więc co się czepiasz? – zapytała niewinnie, tupiąc lewą nogą o wjazd do domu małżeństwa Fullbuster. – A wiadomo coś o Lucy? – Juvia niechętnie pokręciła głową.

- Niestety nic.

Wszyscy byli zawiedzieni z tego powodu. Czekali aż wróci. Natsu przez te całe cztery lata czuł pustkę. Pragnął, by jego ukochana wróciła, jednak przez ten cały czas nie dostał od niej ani jednej wiadomości.

***

Po tym, jak przyjaciele pojechali, ona została sama z dzieckiem. Z uśmiechem na twarzy zaczęła sprzątać po spotkaniu, na którym zdążyli omówić wiele kwestii dotyczących pracy i Lucy. Nie zajęło im to dużo czasu, jednak i tak kobieta poczuła zmęczenie na całym ciele.

- Trudno jest być matką – powiedziała do samej siebie. Po chwili spojrzała na bawiącego się chłopca w salonie. – Jestem taka szczęśliwa.

Puk, puk, puk

            Słysząc pukanie do drzwi ogromnie się zdziwiła. Nie spodziewała się żadnych gości, więc jedynym wytłumaczeniem było to, że Juvia bądź Gray, o czymś zapomnieli. Zostawiła w kuchni talerzyki, a następnie poszła w stronę drzwi. Pociągnęła za klamkę, by spojrzeć na człowieka, który stał po drugiej stronie.

- Aaaa!!! – krzyknęła na całe osiedle. – Ty… - Zaczęła palcem wskazywać na mężczyznę.

- Mamo? Kto to? – Do zszokowanej kobiety podszedł mały Jellal.

- Ojejku… Przepraszam, pewnie to dla was duży szok – zaczął mówić mężczyzna. – Mam na imię Siegrain Fernandes i jestem bratem Jellala. Czy mogę wejść i porozmawiać?

- Tak… - odpowiedziała cicho Scarlet,  wpuszczając mężczyznę do środka. – Czy ty jesteś NIM?! – Cały czas patrzyła na niego. Nie odpowiedział, tylko kiwnął lekko głową. Erza nie czekała. Rzuciła się mu na szyję, całując z całej siły go w usta.

- Mamo? – zapytał się zdziwiony synek. Fernandes puścił swoją ukochaną, a następnie przykucnął.

- Jestem twoim tatą. – Uśmiechem na twarzy wyjaśnił chłopcu.

- Ale mój tata nie żyje – Jellal Junior był z lekka zdezorientowany po tym, co usłyszał. – Mamo! O co chodzi?

- To naprawdę twój tata. – Łzy spływały po jej zaróżowionych policzkach. Była szczęśliwa. – On żyje, ale … jak?

- Chodźmy usiąść. – Zaproponował jej. Cała trójka poszła do salonu, w którym usiedli wygodnie na kanapie. – To wszystko było częścią planu Zerefa. To on pokazał mi wszystkie dokumenty dotyczące Natsu, Lucy i wszystkich spraw, z którymi miał styczność. Wtedy też zawarliśmy umowę. Jeśli będę pracował dla niego, on ciebie ochroni…

- Pieniądze! – przypomniała sobie tajemniczą gotówkę z wiadomością. – To od niego?

- Najprawdopodobniej. No wiesz… miałem zginąć na całe cztery lata i zaopiekować się Lucy  i  Lokim.

- ZARAZ!!! – krzyknęła na cały dom Scarlet. – To Lucy wróciła?

- Hihi, można tak powiedzieć – odpowiedział jej, mając chytry uśmieszek na twarzy.

- Mów dalej! – Podjęła decyzję, by wysłuchać ukochanego do samego końca.

- Najpierw, będąc martwym, wykopałem ciało Layli Heartfilii, a potem czekałem na Lucy i Lokiego za granicą. Tam dziewczyna studiowała, a rudasek opiekował się firmą Zerefa, której jestem obecnie współwłaścicielem, a raczej ja, jako mój brat.

- Najważniejsze, że żyjesz …. Siegrain - Scarlet spojrzała na ich synka, który nawet próbując dokładnie słuchać, nic nie rozumiał z rozmowy rodziców.

- Tata? – zapytał, wskazując palcem na Fernadesa.

- Tata i mąż. – Wyjął z kieszeni pierścionek i położył go na ręce Erzy, która zaczęła beczeć, jak małe dziecko. – Kocham cię.

- To koniec? – zadała pytanie niewinnym głosikiem.

- Jest to koniec pewnego rozdziału, ale i początek nowego – odpowiedział jej, wkładając na palec obrączkę.

- Nudy!!! – krzyknął Jellal Junior. - Ci dorośli są jak dzieci. 

***

            Jak zawsze na komisariacie nie brakowało krzyków, kłótni, rzucanych przedmiotów itp. spraw. Wszyscy łazili to na prawo, to na lewo, próbując rozwiązać sprawy związane z mafią Tartaros. Nikt nie miał czasu wypić kawy czy pójść na chwilę odpoczynku w czasie godzin pracy, szczególnie w momencie, gdy istniała możliwość postawienia zarzutów jednemu z członków podziemnego świata.

- Ej! Nie ślińcie się przy ludziach! My chcemy tu pracować, a nie patrzeć na zwierzęcą kopulację. Weźcie na wstrzymanie! – Nagły krzyk Gildartsa rozniósł się po całym komisariacie. Dwójka, która stała tuż pod ścianą zatkała uszy z wrażenia.

- Co tym razem? – zapytał ich Natsu, przechodząc obok nich.

- Daliśmy sobie buziaka w policzek – odpowiedziała za Laxusa, Cana. – Mój ojciec to chyba wszędzie widzi tylko plemniki Laxusa na moim ciele.

- A ty sobie wyobraź co będzie, jak już będziemy po ślubie. – Po słowach zaczęli się zastanawiać, lecz po chwili przestali, gdyż uznali, że jest to dla nich zbyt przerażający widok.

- Tak, będzie w waszą noc poślubną, wspinać się po oknie, by zobaczyć, czy nic nie zrobisz źle. – Natsu szybko uciekł, gdyż wiedział, że zaraz może od niego oberwać. – A! – Zaczepił kobietę, która siedziała przy swoim biurku. – Pani Metsuryu?

- Tak słodziutki? – zapytała nonszalancko.  Dragneel uśmiechnął się tylko delikatnie.

- Czy mogłaby pani sprawdzić wyciągi z konta domniemanych członków Tartarosu?

- A czy papież jest katolikiem? Już się robi złociutki! Ja was przez tyle lat zwodziłam, jako Mystogan, więc poczekaj minutkę i już wydrukuję ci dane. – Wskazała na niego palcem, a następnie zabrała się do roboty. – A co? Zaraz przyjdzie ta nowa z prokuratury?

- Tak. Podobno najlepsza z najlepszych i tylko ona może zadecydować, czy mamy wystarczające dowody, by kierować sprawę do sądu. – Natsu westchnął głośno.

- Słyszałam, że studiowała za granicą w najlepszej uczelni. – Kobieta nie odrywała oczu od ekranu. – I wiem, że to piękna, cycata blondynka.

- I co? Sugerujesz, że jest głupia?

- Nie… tylko my znamy jedną taką osóbkę. – Spojrzała na niego, mając szeroki uśmiech na twarzy. – No, ale nic… - Wróciła do komputera, widząc na twarzy Natsu surowy wzrok.

- Niestety, od Lucy nie dostałem żadnej wiadomości od czterech lat. – Usiadł na wolnym krześle. – I nie sądzę, żeby ona już tu wróciła.

- Ale ty będziesz czekał? – zapytała w końcu Metsuryu. Natsu tylko kiwnął głową. – Proszę. – Podała mi plik dokumentów, które zdążyły się wydrukować.

- Dzięki.

- UWAGA!!!! – Nagle na całym komisariacie rozległ się krzyk Gildartsa. – Coś strasznego się stało!

- Cana i Laxus pocałowali się w usta? – zaproponowała informatyczka.

- Nie! – Clive machnął na nią ręką. – Zaraz tu będzie ta nowa z prokuratury i jest problem, bo podobno to ostry zawodnik z niezłym asortymentem przednim i tylnym. – Wykonał odpowiednią gestykulację. – Trzeba zrobić dobre wrażenie. – Po tych słowach wszyscy zrozumieli.

- Ty pedofilu jeden! Znajdź sobie babę w swoim wieku, a nie gustujesz w młodych dziewczynach! – skarciła go Metsuryu.

- Witam serdecznie. – Wszyscy zdziwili się słysząc powitanie. Natsu wyjrzał lekko, by móc zobaczyć kim jest tajemnicza kobieta. Osoba, która wyszła za ściany spowodowała ogromne zamieszanie wśród osób znajdujących się w pomieszczeniu. – Mam na imię Lucy Heartfilia i jestem nowym prokuratorem od sądu okręgowego.

- O cholera! – Natsu wstał, podszedł do dziewczyny i z całej siły wtulił się w nią. – Gdzieś ty się podziewała przez te cztery lata?

- Studiowałam! – Gdy udało jej się oderwać od mężczyzny, pokazała mu się w nowej wersji. Włosy miała troszkę dłuższe, kilka kilogramów schudła, jednak zasadniczą różnicą było to, że nosiła elegancją, czarną spódnicę i żakiet, a nie dawne, „roznegliżowane” stroje. – A co? Tęskniłeś?

- Nie mogłaś dać znać?

- Niestety. Musiałam się ukrywać. – Westchnęła ciężko. – Musimy porozmawiać! – Chwyciła go za bluzę i zaczęła wyprowadzać na zewnątrz.

- Tylko za długo się nie migdalcie! – zawołał za nimi Gildarts. Lucy w ramach podziękowań odwróciła się i pokazała mu środkowy palec.

- To, o czym chciałaś porozmawiać? – zapytał jej, gdy już byli na zewnątrz.

- O tym! – Wykręciła jego głową, by spojrzał na Lokiego Regulusa stojącego obok śmietnika.

- O nim nie chcę rozmawiać. – Od razu jej zapowiedział.

- Nie o nim! Nashi! – Powoli za rudowłosego, zaczęła się wyłaniać mała czuprynka różowych włosów. Nieśmiało zaczęła podchodzić do dwójki, która stała tuż przy wejściu do komisariatu. Loki uśmiechnął się, a następnie odszedł w stronę samochodu.

- Ona… - Wskazał na dziecko, któro podeszło do niego. Zaniemówił.

- Natsu… poznaj Nashi…naszą córeczkę. – Przedstawiła ją blondynka. – Nashi… to twój tatuś, o którym mamusia ci tyle mówiła.

- Ale…Czemu mi o niej nic nie powiedziałaś?! – zapytał się jej z pretensją. – Dlaczego? – Spojrzał na wystraszone dziecko.

- Bo Acnologia obserwowała cię przez te cztery lata i tak jak Jellal musiał zniknąć, tak i ja musiałam to zrobić. Jej dobro było ważniejsze. – Pogłaskała córeczkę po głowie. – A co? Nie chcesz jej?

- Ty jeszcze się pytasz? – Odwrócił się w jej stronę, mając łzy w oczach. – Oczywiście, że ją zaakceptuję! Przecież to moje dziecko! – Przykucnął, a następnie otworzył ramiona, by móc przytulić swoją córeczkę. – Cześć kochanie.

- Ta-tuś? – zapytała niewinnie.

- Tak, tatuś. A teraz kochanie jaką damy karę mamusi za to, że nic nie powiedziała tatusiowi? – Spojrzał na Lucy, która oparła ręce o swoje biodra.

- Zabierze nas do kina! – krzyknęła mała furiatka. – A teraz mama i tata będą razem?

- Oczywiście, że tak i tatuś weźmie mamusie za żonę nawet, jak ona nie będzie chciała!

- Ty to wiesz, jak się oświadczać! – Uderzyła go lekko w głowę. Natsu pomasował ją, a następnie wstał, biorąc Nashi na ręce.

- To co? Idziemy cię przedstawić reszcie? – zapytał małej, która kiwnęła głową, uśmiechając się słodko. – A właśnie!? Jellal żyje!? I dlaczego teraz wróciłaś? I czemu ciebie nie obserwowali?

- Ale dużo pytań… - Dziewczyna przeczesała ręką włosy. – Po pierwsze Acnologia nie żyje. Był nim Jude, który nie dość, że porwał ciebie, chciał na tobie prowadzić eksperymenty, to jeszcze zabił moją matkę i wszystkich Dragon Slayerów. Po tym, każdy chciał wejść na jego stanowisko, ale Tartaros, który był pod władzą mojego ojca, zaczął ich powoli niszczyć. Tak Jellal żyje i jest wspólnikiem Lokiego, który prowadzi firmę … Darega, a raczej Zerefa. A dlaczego teraz? Bo wszyscy członkowie Acnologii nie żyją.

- Czyli nie … zamkniemy Tartarosu? – zapytał niewinnie chłopak.

- Nie! Ale dlatego, że nie macie wystarczających dowodów. – Uśmiechnęła się słodko, zaczynając powoli wchodzić do środka.

- Jak tak mówisz, a i czekaj! – zawołał za nią. Zatrzymała się, a ten mocno pocałował ją w usta. – Kocham cię i ciebie też. – Wskazał na małą różową.

- Ja ciebie też. – Oddała mu pocałunek.

- Czyli to koniec?

- W pewnym sensie tak, ale w pewnym… - delikatnie pogłaskała policzek ich córeczki - … to dopiero początek. – Cała trójka weszła do środka, uśmiechając się cały czas. Wiedzieli, że teraz już może być tylko lepiej i lepiej.

To, co wydawało mi się nic nie znaczącym zdarzeniem, było dla mnie potem ważne i istotne. Mój ojciec poświęcił życie, bym mogła żyć w szczęściu i spokoju, więc teraz spełnię jego ostatnią wolę, dziękując mu za nowe życie. Kocham go. Gdyby nie on, nic by się nie zdarzyło. Nie wiem, czy morderstwo Virgo też było zaplanowane czy nie, ale …

 Na początku myślałam, że jestem Detektywem z Przypadku, jednak teraz sądzę, że byłam nim z Przeznaczenia.

Lucy Dragneel

***

            Siedziała na twardym, szpitalnym łóżku. Wzrok miała wlepiony w białe ściany, przy których stały jedynie mała szafeczka, stolik i krzesło. Nie było nic więcej. Nie mogła spoglądać, co się dzieje za oknem, gdyż było ono zamurowane. Pozostało jej tylko czekać. Nagle usłyszała pukanie. Zanim zdążyła odpowiedzieć, do środka weszła kobieta ubrana w biały kitel. Rękoma trzymała rączkę wózka, na którym wiozła różne leki i wodę. Podeszła do dziewczyny, wcześniej zamykając za sobą drzwi.

- Jak dziś pacjentka się czuje? – zapytała się grzecznie pielęgniarka.

- A jak człowiek może się czuć w zakładzie psychiatrycznym – odpowiedziała drwiącym głosem dziewczyna. Nagle poczuła uderzenie w bark. Skierowała wzrok w stronę półeczki, która była ukryta za białą narzutą. Uśmiechnęła się szeroko, po czym wstała i podała dłoń pielęgniarce. – Dziękuję za dobrze wykonaną robotę.

- Zawsze do usług. – Ukłoniła się lekko, po czym wyjęła powoli przedmiot i podała dziewczynie.

- Zemsta jest … słodka…

KONIEC… na pewno?

Co? Już? Będę płakać!!! (Kurcze i jeszcze jakoś nie udało mi się to zakończenie ;( )

Dziękuję wszystkim, którzy byli przy mnie! I tym, którzy od samego początku i tym, którzy odnaleźli mnie po drodze. Dziękuję wam! Naprawdę nie wierzyłam, że pociągnę tę historię do końca. Mam nadzieję, że się spodobała i teraz piszcie podsumowujące wrażenia, bo to już … KONIEC J

Ta historia miała być inna. Miała mieć ponad 50 rozdziałów, a wyszło ile wyszło, chociaż i tak w pewnym momencie rozpisałam fabułę do 33 rozdziału i miał być koniec, a wyszło 39 rozdziałów, no i 38 solidny ;)

A teraz nie pozostanie mi nic innego, jak zaprosić na trzy inne moje blogi :
http://paranormalactivityclub.blogspot.com/

http://terra-mortuus.blogspot.com/ - dzisiaj pierwszy rozdział ;)

http://natsulucy-deathandlovestory.blogspot.com/ - niedługo się skończy

I zgaduję, że czytanie te moje końcowe słówka, bym wyjaśniła, o co biega z zakończeniem. Czy to aby na 100% koniec itd. Powiem, że sama nie wiem, czemu tak zrobiłam. Może kiedyś coś mnie weźmie i coś dopiszę, a jak nie… To pozostawiam tzw. „zakończenie otwarte”, czyli resztę sami sobie dopowiedzcie ;)