[Smocze Królestwo] Rozdział 8

Chwycił haustem powietrze, czując, jak się dusi.

Tic, tac, tic, tac…

Słysząc tykanie zegara, nie mógł w nie uwierzyć. Niepewnie przeniósł wzrok na swoją lewą rękę, w której trzymał zaciśnięty przedmiot, leżący jeszcze przed chwilą na czerwonej poduszce. Jednak jego zdziwienie było jeszcze większe, gdy ujrzał wskazówki, które przesuwały się równomiernie tak, jakby nigdy wcześniej nie stanęły w miejscu. Nie wierzył w to, co widzi i słyszy. Sądził, że to tylko przywidzenia, lecz gdy jego oczom ukazały się zszokowane miny pozostałych osób, które razem z nim weszły do komnaty, pojął, że to nie sen. Nawet spotkanie z tym mężczyzną, który przestawił się jako jego ojciec.

— Natsu — zaczęła niepewnie Lucy — wszystko w porządku i… co się dzieje? — mówiła z trudem, sama będąc zagubiona.

— Mamy problem… Spory problem — odpowiedział jej.

— Ty, ty… — odezwał się Ustan X — ty uruchomiłeś go? Jak to zrobiłeś? Co się stało? Nie mów, że widziałeś pierwszego króla Sarycji.

— A jak miał na imię pierwszy król Sarycji? — zapytał niepewnie, nie chcąc poznać odpowiedzi.

Król na chwilę zamilkł, myśląc, co chce powiedzieć. Wiedział, że skądś kojarzy twarz tego dziecka i te charakterystyczne, różowe włosy, lecz z początku ciężko mu było w to uwierzyć. Ale teraz miał dowód. Żywy dowód na istnienie potomka tego człowieka.

— Natsu — odpowiedział spokojnie król. — I zapewne widziałeś się ze swoim przodkiem?

— Gorzej — odparł Dragneel, śmiejąc się głupio.

— Co się dzieje? — pisnęła Lucy, nie odkrywając wzroku od tykającego zegarka.

— Jeśli wierzyć mojej wizji… To widziałem się z moim ojcem — wyjaśnił w końcu, wprowadzając resztę w stan otępienia. 

*** 

Klęczał przed biurkiem swojego pana, próbując uzyskać wybaczenie, o które tak od już prosił. Mimo że minęły dwa miesiące wciąż nie miał żadnym dowodów na to, że ci ludzie nie żyją. Był maszyną do zabijania, nie mógł tego teraz zniszczyć. Pracował latami, by w końcu znaleźć dla siebie konkretne miejsce, a teraz mógł wszystko stracić przez jedną, nieudaną misję, która postawiła go w niezbyt dogodnej sytuacji.

— A więc, Generale Katumi, masz jakieś wieści?

Odwrócony do mężczyzny tyłem, siedział na fotelu, paląc jedno z najlepszych cygar na świecie. Rozkoszując się każdym kłębkiem dymu, spoglądał za okno, patrząc na gromadkę członków Fairy Tail, którzy nadal błagali o wydanie ciał ich przyjaciół.

— Jeszcze nic, ale pracuję nad tym — powiedział w końcu Mistrz Miecza. — Nie zawiodę.

— Nie musisz się śpieszyć — rzekł niespodziewanie jego przełożony. — Koniec końców wszystko wyszło na dobre.

— Co? — krzyknął zdziwiony Katumi, nie rozumiejąc logiki swojego pana.

— Chcesz, żebym powiedział ci, do czego dążę?

— Tak — burknął pod nosem Generał.

— Zaplanowałem każdy szczegół w sposób idealny. Patrz! — krzyknął, wskazując na widok za oknem. — Oni myślą, że Natsu i Lucy nie żyją, a tamci z kolei rozumieją, że teraz nie mogą wrócić.

— Ale po co to wszystko?

Dociekliwie próbował uzyskać odpowiedź, która w najgorszej sytuacji mogła go kosztować życie.

Tajemniczy mężczyzna nałożył na twarz maskę, po czym chwycił za pelerynę, którą na siebie narzucił, nucąc pod nosem „i choćby minęło tysiąc lat, ja zawsze na ciebie będę czekał”.

— Po to, by przeznaczenie się wypełniło, mój drogi sługo — rzekł, wychodząc ze swojego gabinetu i zostawiając Katumi’ego samego w pomieszczeniu.

Pełen ciekawości podszedł do okna, by zobaczyć, co się w tej chwili dzieje na zewnątrz. Z jednej strony rozumiał zachowanie członków Fairy Tail, przecież ich przyjaciele zostali niesłusznie „zamordowani” (przynajmniej w ich mniemaniu), ale z drugiej nie pojmował, dlaczego oni nie chcą iść do przodu. On był gotowy to uczynić, choć Wiedźma Wymiarów odebrała mu wszystko. A teraz nawet ciekawą zabawkę. Choć w duchu był szczęśliwy. Natsu i Lucy żyli, a szczególnie Lucy. Chciał wiedzieć, jak dojrzeją, jak ta tragedia ich bardzo zmieni, i co postanowią, gdy już osiągnął moc, by go zabić. Pragnął tego wszystkiego dożyć i mieć jak największą satysfakcję z nieuniknionego spotkania po latach…

***

Siedząc ponownie w sali tronowej, przyglądali się zegarkowi, który dokładnie badał Musica. Każdy szczegół, nawet ten najmniejszy, mógł pomóc ustalić, co takiego się wydarzyło. A ciężko było uwierzyć, iż przedmiot, który nie działał przez czterysta lat, nagle odżył bez żadnego powodu.

Jednak bardziej byli zaniepokojeni słowami Natsu i jego wizją, która wydawała się wytworem wyobraźni, aniżeli prawdziwą sytuacją — choć i taką możliwość musieli przyjąć za prawdopodobną.

— Nie wiem — obwieścił niespodziewanie Musica. — To jest ciężej pojąć — wskazał na przedmiot — od Amelii.

— Bardzo zabawne, panie złodzieju — odparła księżniczka, dźgając go palcem w rękę. — A teraz przejdźmy do ważniejszych spraw, bo troszkę się tutaj namieszało…

— Zgadzam się — powiedziała Lucy. — Jeśli mam rozumieć, to na pewno w tym wszystkim siedzi ta cała Wiedźma Wymiarów. Najprawdopodobniej zna prawdę, ale nie będzie raczyła się z nią podzielić.

— Chyba że damy jej coś w zamian — wtrącił Natsu, zakładając ręce za głowę.

— Właśnie! — zgodziła się z nim Heartfilia. — Dlatego sądzę, że najlepiej będzie, jeśli zaczniemy od początku. Czyli od wyjaśnienia, kim jest Natsu I.

Wzrok wszystkim skierował się na króla, który jako jedyny w pełni znał historię swojego kraju z zupełnie innego punktu widzenia. Mężczyzna wiedział, że kiedyś będzie musiał podzielić się z kimś tą wiedzą, lecz nie sądził, iż tak rychło przyjdzie ten czas. Wzdychając i przygotowując się do przemowy, objął zebranych wzrokiem, czując, że nie będzie mu łatwo wyjaśnić wszystkie rzeczy, o których dowiedział się od poprzedniego władcy Sarycji.

— Sądzicie pewnie, że nic się ze sobą nie wiąże — zaczął niepewnym głosem — lecz mylicie się. Zapewne Amelia już wam wyjaśniła, że dawniej cztery kontynenty żyły w świadomości wzajemnego istnienia, lecz po wydarzeniach sprzed czterystu lat, po Wielkiej Smoczej Wojnie, wszystko się zmieniło. W centrum tej historii jest właśnie pierwszy władca Sarycji, Natsu I Dragon, który w zasadzie także doprowadził do wielkiej katastrofy. Rzezi spowodowanej przez Acnologię.

— Acnologia?

Natsu podniósł się z miejsca, słysząc imię smoka, którego spotkali z Lucy podczas zawodów na wyspie. Dokładnie pamiętał tę moc, potęgę i siłę zniszczenia, która o mało nie doprowadziła do śmierci najsilniejszych członków Fairy Tail.

— Niestety nic nie wiem na ten temat, ale mogę opowiedzieć wam legendę, która jest przekazywana z pokolenia, na pokolenie o wydarzeniach, które miały miejsce jeszcze wiele wieków przed Wielką Wojną, ale ogromnie wpłynęły na dzieje ludzkości. A wszystko zaczęło się…

… gdy lasy pochłaniały stworzenia, znane już teraz tylko z legend, morza zamieszkiwały syreny, a niebiosami władały potężne bestie — smoki. Przez tysiące lat, żyjąc w harmonii z ludźmi i innymi darami Bogów, strzegły żywiołów, będąc wiecznymi strażnikami magii i pokoju. Jednak czas sprawił, że ludzie zaczęli próbować zdobyć to, co nie należało do nich. Niszcząc wszystko, co stało im na drodze, dewastowali swój dom, pragnąc tego, czego nie mogli mieć.

Aż setki lat minęło i ostały się jedynie smoki, będąc gotowe były pomścić pobratymców i stworzenia, które gatunek ludzki skazał na rychłą i bolesną śmierć. Ludzie posiadali moc, lecz podniebne bestie swą siłą i potęgą zaczęły niszczyć lud ziemski, aż nastał czas, gdy po obu stronach konfliktu narodziła się nadzieja, dająca szansę na lepsze jutro. Zawierając pokój w dzień księżyca i słońca, poprzysięgli współpracę po wsze czasy. Smoki miały chronić i strzec ludzi, nadal będąc strażnikami magii i wybaczając grzechy dawnych pokoleń. W zamian za ich dobroć ludzie, każdej wiosny, tego samego dnia, mieli składać w ofierze panom niebios swe dziecięcia, by ci mogli je wychować jak własne córki i własnych synów. Te dzieci, dorastając w miłości i cieple swych nowych rodzicieli, czekali na dzień, w którym będzie im dane wrócić na łono ojczyzny i zdecydować, kim chcą być.

Jednak ani natura smoków, ani natura ludzi nie uległa zmianie. Coraz bardziej pragnąc, coraz bardziej dominując, stawali na krawędzi dobra i zła, aż w końcu ją przekroczyli. Wojna pochłonęła miliony, pozostawiając po sobie jedynie zgliszcza na trzech kontynentach. Nie było nadziei, która mogłaby znowu w sercach ludzi rozpalić ogień. Aż przeszedł czas, gdy smoki zaczęły znikać jedne po drugich. Pogromcy Smoków, takie imię nadano tym, którzy byli gotowi walczyć w imię ludzkości i wypędzić szatany niebios z tego świata. Zabijając potwory jedne, zaprowadzili świat do pokoju, tworząc z rozbitych państw jeden kraj, na którego czele stanął najsilniejszy, najpotężniejszy i najłaskawszy bohater, zwany Natsu Dragon…

— A przynajmniej tak brzmi legenda — dodał król, kończąc swoją opowieść.

— Trochę… — zaczął Musica — brutalna.

— I nie można było powiedzieć tego wszystko w jednym zdaniu? — zapytał złośliwie Dragneel, próbując przetworzyć zdobyte informacje.

— Tak jest ciekawiej.

Na początku wszyscy zebrani zaśmiali się, lecz po kilku sekundach zaczęli rozumieć, że coś jest nie tak… Ostatniego zdania nie wypowiedział nikt z nich. Amelia, król i Musica wyglądali na dość spokojnych, jakby taka sytuacja nie była dla nich nowością, lecz nowoprzybyli goście dość mocno się denerwowali, rozglądając się wokoło i szukając źródła dźwięku.