[Paranormal Activity Club] Rozdział 27

– Natsu, Lucy!

Wzdrygnęli się, słysząc swoje imiona. Przeklinając sekundę, w której się zatrzymali, zrobili krok do przodu, lecz zanim zdążyli uciec na bezpieczną odległość, czyjeś ręce pochwyciły ich, nie dając szansy na jakikolwiek ruch.

– Nie zauważyliście mnie czy jak? – zapytał Happy, nie rozumiejąc powodu ich zachowania.

– Po prostu zobaczyliśmy coś, o czym wolelibyśmy zapomnieć! – odparło równocześnie małżeństwo.

Zaśmiał się profesor.

– Jaka z was zabawna parka! A teraz Natsu pójdź po lody dla nas.

Chłopak spojrzał na nauczyciela krzywo, po czym uderzył się otwartą dłonią prosto w twarz. Czuł, że nie będzie miał wyboru, lecz sam pomysł wydawał mu się co najmniej idiotyczny. Wzdychając, puścił Lucy i poszedł w kierunku najbliższego sklepu.

– Tylko pamiętaj, lubię jedynie te o smaku ryby! – krzyknął Happy, porywając za sobą Lucy.

Lucy usiadła obok nauczyciela, który wyjął z futerału starą gitarę, na które zaczął grać dość żwawą melodię. Nie był to najgorszy twór, jaki słyszała, ale ciągłe śpiewy nauczyciela na temat Carli zaczęły nużyć.

Niespodziewanie Happy przerwał i sięgnął do futerału, w którym przewalała się jakaś niebieska teczka. Podał ją dziewczynie i powiedział cicho:

- Przeczytaj w domu, nie zawiedziesz się!

Nie wiedząc, co może się w niej znajdować, mogła jedynie zaufać nauczycielowi. Czując, że będzie lepiej, jeśli nie będzie się tym teraz zajmować, włożyła plik papierów do torebki. Nie potrafiła wytrzymać tej ciekawości, lecz była cierpliwa.

– Chciałabyś wysłuchać mojej historii, w której poznałem Carlę i Natsu? – zapytał niespodziewanie profesor, odkładając na bok gitarę i równocześnie odwracając uwagę Lucy od sprawy teczki.

Mając do wyboru tylko dwie opcje, postawiła skorzystać z nowej propozycji. Była w stanie zrobić wszystko, aby tylko nie narażać swojego słuchu na kolejne tajemnicze dźwięki.

– Bardzo chętnie! – odpowiedziała dość szybko.– Ale… Czy przypadkiem specjalnie nie wysłałeś Natsu po te lody, by dać sobie czas na potajemną rozmowę ze mną? – zapytała.

– Ja nic o tym nie wiem, lecz jeśli tak sądzisz, to nie mogę ci zabronić mieć własnego zdania – rzekł, uśmiechając się szeroko. – Ja po prostu pragnę ci opowiedzieć historię pewnego pracownika, którego najbardziej nieszczęśliwy dzień w życiu, przemienił się w najszczęśliwszy.

– Pracownika?

– Tak. – Kiwnął głową. – Pracownika, który w parę godzin został zwolniony przez Silvera Fullbustera.

– Ojca Graya? – dopytała się niepewnie.

– Nie inaczej – odparł radośnie. – Byłem jednym z najwybitniejszych naukowców już w tak młodym wieku. Jednak geny to geny – dodał prawie szeptem. – Dzięki znajomościom udało mi się zacząć pracować w firmie tego człowieka, jednak siedem lat temu odkryłem pewne przekręty i nieprawidłowości… Zwolnili mnie, bo nie chciałem milczeć. Zostałem bez dachu nad głową, jedynie z pudełkiem, w którym trzymałem swoje stare prace. Błąkałem się po parku, gdy nagle zobaczyłem wiadomość na temat Carli. Modelka, piękna dziedziczka rodu Varii i utalentowana kobieta, a jednak rzuciła wszystko i znikła. Chwilę później spotkałem tego małego durnia, który błąkał się  w chłodny dzień po parku. Pogadaliśmy trochę i ostatecznie to dziecko dało mi nową nadzieję. Czarnowłosy chłopiec odmienił całkowicie moje życie… Następnego dnia dostałem wiadomość, że zostałem zatrudniony w szkole nr 1. Tam spotkałem kobietę, w której zakochałem się od pierwszego wejrzenia. Prawdziwie – dodał. – Oczywiście po przedstawieniu się, oświadczyłem się, lecz ta mnie pobiła i kategorycznie odmówiła. – Zaśmiał się dość głośno.

– A jaka dziewczyna przyjmuje oświadczyny od kogoś, kogo zna tak krótko? – Zamilkła, zdając sobie sprawę z tego, co powiedziała. – Ja – odparła, załamując się.

– Ale czy żałujesz tej decyzji?

Chwycił w dłonie jej twarz i spojrzał prosto w oczy, pragnąc usłyszeć szczerzą odpowiedź.

– Nie – odpowiedziała pewnym głosem.

– To się cieszę. Naprawdę chciałem usłyszeć to od córki Layli…

Zamilkli.

Happy natychmiast ugryzł się w język, krzycząc w myślach na swoją głupotę. Miał ukrywać tak ważny fakt, a teraz przez przypadek wszystko wyznał, nie mogąc już nic odkręcić.

– Udam, że nic nie wiem.

Po usłyszeniu obietnicy Lucy, zatrwożony odsunął się od niej. Sam nie mógł uwierzyć, że tak potoczyło się to spotkanie. Było tak samo jak siedem lat temu. Te dzieciaki potrafiły go zaskoczyć i równocześnie przerazić. Ona wie, pomyślał, starając się odczytać jej myśli. Nie sądził, że to aż tak daleko mogło zabrnąć. Wcześniej bał się wyznawać prawdę tej dziewczynie, lecz pojawiło się nowe zmartwienie… Czy wyznać wszystko Natsu?

Niespodziewanie zjawił się przed nimi Dragneel, trzymając w dłoniach dwa lody i mrożoną rybę w woreczku. I Lucy, i Happy ze zdziwieniem spojrzeli na chłopaka, który szczerzył się od ucha do ucha. Coś im tu nie pasowało, lecz nie potrafili w żaden sposób zareagować na taki widok. Śmiać się a może wziąć na poważnie?

Jednak Natsu czuł przeogromną satysfakcję, wiedząc, że może się zemścić. Wysłany po specjalne zamówienie, zostawiony sam z ludźmi, którzy tworzyli niespotykane kolejki. Czuł się jak niepotrzebny balast, dlatego z rozkoszą wykonał to zadanie, interpretując je na swój własny sposób.

– Lody o smaku ryby – powiedział pełen radości. – Mamy lód i smak ryby.

– Co fakt, to fakt – odparła Lucy, nie potrafiąc powstrzymać śmiechu i łez.

– Następnym razem będę pamiętać, by skonkretyzować zamówienie – obiecał Happy, przyjmując prezent.

Lucy sięgnęła po jednego z rożków, lecz nagle Natsu cofnął rękę, udając niezwykle zdziwionego. Już wtedy Lucy wiedziała, że dla niej samej także przygotował plan zemsty. Czekając na to, co ma jej do powiedzenia, sama zaczęła przygotowywać kontratak.

– Buzi za loda – powiedział wprost, wskazując na swoje usta.

– Dobrze! – odpowiedziała, wprawiając przeciwną płeć w jeszcze większy szok.

Wstała i podeszła do męża, stając przed nim na palcach. Zamknęła oczy i powoli zaczęła przybliżać się do niego, nie ukazując wstydu.

Cały zaczerwiony chłopak podał jej loda, który pochwyciła w swe szpony. Zadowolona z sukcesu wróciła na swoje miejsce i otworzyła rożka, natychmiast się nim zajadając.

– To za to, że tak często włazisz mi do łóżka w nocy – rzekła pani Dragneel.

– Wy naprawdę nie wzięliście ślubu z miłości? – zapytał niepewnie Happy, wskazując na nich palcami.

– Nie – odpowiedziała natychmiast Lucy.

– Ranisz moje uczucia, kochanie – rzekł nonszalanckim głosem Natsu. – Przecież wiesz, jak bardzo cię kocham!

– No i dowalił…

Lucy kiwnęła kilka razy głową, widząc profesora, który sięgał po swój sprzęt. Szczęśliwy, że w taki sposób zakończyła się rozmowa, ponownie zaczął grywać „kocham Carlę”, lecz tym razem z większymi umiejętnościami. Czując przepływ ciepłych uczuć, nie potrafił się powstrzymać się od wyrażenia wszystkiego, co leży na jego sercu.

Lucy i Natsu spojrzeli na siebie, a następnie powrócili do jedzenia lodów, machając biedną, mrożoną rybą.

***

Słysząc tekst piosenki i charakterystyczny głos śpiewaka, mogła być już pewna, kto wpadł na tak głupi pomysł. Nie potrzebowała nawet patrzeć na jego twarz, gdyż już z takiej odległości dostawała dreszczy na myśl, jak bardzo ten idiota musi ją ośmieszać. Wstydząc się wejść do parku, chwyciła za rękę dziewczynę, która szła obok niej. Przeklinając dzień, w którym poznała tego Happy’ego, liczyła tylko na przypadkowy wypadek, który mógłby go spotkać. Już wiele miała problemów, by teraz zajmować się jeszcze nim. Przecież była Carlą Shagotte… Najmłodszą córką władcy Varii.

– Siostro? – zapytała niespodziewanie dziewczynką.

Niska, niebieskowłosa o dość dużych oczach, które były tego samego koloru co kosmyki. Uśmiechając się do kobiety, dodawała odwagi, wiedząc, co w tej sytuacji może przeżywać najbliższa jej osoba. Kochała ją. Miała już tylko ją. I choć sądziła, że ten mężczyzna może jej pomóc, nie chciała na siłę do niczego zmuszać siostry. Ona już sama wybrała.

– Chodźmy już – zaczęła nagle Carla – Wendy.

***

Pełne mroku i złowrogiej, tajemniczej energii pomieszczenie sprawiało wrażenie miejsca, do którego tylko nieliczni mieli tylko dostęp. Pokryte wokół bordową tapetą, z której część zaczęła już odpadać, zdawało się mówić o śmierci otaczającej ten dom. Krew i zamurowane ciała krzyczały przez ściany, wierząc, że zebrani goście usłyszą o ich obecności. Za dużo zbrodni, za dużo morderstw i nieszczęść spadło na tę posiadłość, lecz opuszczona i pozostawiona naturze, dawała schronienie jednej z organizacji, pozwalając na swobodne spotkania.

Siedząc przy długim, drewnianym stole, na który paliły się pojedyncze świecie, patrzyli na swoje twarze, po części skryte w mroku. Otoczeni przez wiernych sługusów uśmiechali się do siebie szeroko, wiedząc już, że osiągnął swoje cele. Potajemne spotkanie, które zdawały się jedynie obserwować jedynie stare i niszczejące obrazy, miało być punktem kulminacyjnym wydarzeń z ostatniego miesiąca. Ich plany i marzenia miały właśnie teraz szansę się ziścić. Nie mogli już dłużej czekać. Każda sekunda rodziła kolejne napięcia, które mogły niezbyt dobrze wpłynąć na rozmowę.

Topniejący wosk zaczął spływać po srebrnym naczyniu prosto na kremowy obrus oplatający cały stół. Czas się kończył, a oni wciąż milczeli. Ubrani w czarne płaszcze wychylali głowy, uświadamiając sobie, że to nie wygląd rezydencji nadawał taką atmosferę, a ludzie znajdujący się w nim.

– Może jednak porozmawiamy, Zerefie – odezwał się zielonowłosy mężczyzna, trzymający w rękach kieliszek z czerwonym winem. Popijając z niego dużymi łykami, sprawiał wrażenie dumnego człowieka, który nie waha się przed niczym. – Za bardzo mi się nie śpieszy, jednak sądzę, że będzie lepiej jak najszybciej zakończyć naszą schadzkę.

– Zamknij się, La Pradley – syknął Zeref, czując, co próbuje osiągnąć jego przeciwnik. Choć młody wiek przeszkadzał mu w uzyskaniu tytułu prawdziwego szefa, to umiejętności zaprzeczały wszystkim plotkom na temat jego braku doświadczenia. – Czego tak naprawdę ode mnie chcesz?

– Prawdy!

Książę położył ręce na stole, po czym opierając się łokciami o drewniany blat, ułożył delikatnie podbródek na otwartych dłoniach. Śmiejąc się złowieszczo, czuł dominację nad tak młodym człowiekiem, nad synem tego zdrajcy. Patrząc w te czarne, puste oczy wiedział, że nie tylko on pragnie tej zemsty. Czuł, że nietrudno będzie wpoić dzieciakowi prawdę, którą on sam uważa za słuszną. Zeref był naiwny, przychodząc na to spotkanie, lecz nie zamierzał mu o tym mówić. Karty zostały już wyłożone, decydując równocześnie o tym, kto zwycięży.

– Jutro się wszystko zacznie, więc twoim zadaniem będzie tylko mi pomóc walce z twoim ukochanym tatusiem – rzekł spokojnym głosem La Pradley.

– Nie rozumiem…

Choć wydawało się Zerefowi, że przyszedł na spotkanie z pełną garścią informacji, to usłyszał coś, co go mocno zaintrygowało. Wcześniej sądził, że rozmowa ma dotyczyć tylko planów na przyszłość, na bardzo daleką przyszłość. Lecz słowa przyszłego wspólnika wszystkiemu zaprzeczały. Nie wiedział już, co ma myśleć o tej sprawie.

– Jutro mój tajny agent odbierze tajne dokumenty, które są w posiadaniu Lucy Heartfilii… Oj, przepraszam – dodał La pRadley, śmiejąc się pod nosem. – Miałem na myśli Lucy Dragneel. – Posyłając Zerefowi uśmiech pełen drwiny i pogardy, wygłosił swoje ostateczne zdanie na temat pachołka. – Kiedy je odzyskamy, nic nie będzie już stało na przeszkodzie do ostatecznej realizacji ostatniej części planu.

– A jeśli ona ich nie ma? – zaproponował Dragneel, czując, że wyjaśnienie księcia jest zbyt naciągane.

– Uwierz mi, że przygotowywałem się na wszystko tak wiele lat, że w tej chwili nic nie jest w stanie mi przeszkodzić.

– Jesteś taki naiwny – prychnął Zeref, nie potrafiąc powstrzymać śmiechu. – Myślisz, że wszystko jest takie proste. Że ta dziewczyna jest taka prosta? A przede wszystkim… – Odpłacając się za wcześniejsze ośmieszenie, skierował twarz ku górze i spojrzał na człowieka tak złowieszczym i przerażającym wzrokiem, że wszyscy zebrani wzdrygnęli się. – Czy ty wierzysz, że mój stary jest taki głupi?

– Jesteś żałosny!

– Czyli coś nas łączy – stwierdził Zeref.

– Nie wszystko da się przewidzieć.

– Właśnie to miałem ci przekazać.

Oboje zamilkli, gapiąc się na siebie jak dwie, rozwścieczone bestie. Marząc, by się pożreć nawzajem, stawali do bitwy, której wynik wydawał się już wcześniej narzucony.

– Zabawny jesteś, dzieciaku – odparł La Pradley. – Lecz ta historia będzie miała takie zakończenie, jakie ja chcę. Wydaje ci się, że jestem dalej niż bliżej osiągnięcia sukcesu… Mylisz się. Tak wiele lat poświęciłem tej zemście, że niewielkie kroczki dzielą mnie od tego celu.

– Ostateczne zjednoczenie… – mruknął Zeref. – Pragniesz ponownie zjednoczyć Fiore, Varię i Pengrande.

– A czy to nie jest oczywiste? – spytał drwiąco. – Varia jest jednym z największych kontrahentów handlowych, którzy posiadają na swoich terenach cudowne złoża minerałów. Fiore uznawane jest za najbogatsze państwo na świecie mające wpływy na trzech kontynentach. Pengrande, choć na to nie wygląda, ma rozległe tereny i maleńką rzecz – gestykulował palcami – która może decydować o losach całej planety.

– I to ten cały twój plan. – Prychnął. – Wiem, czego poszukujesz, lecz nie posiadasz informacji, gdzie została ukryta ta „maleńka rzecz”.

– Ojoj, a może ty się mylisz? Bękarcie – zakpił mężczyzna, lecz jego słowa nie poruszyły chłopaka. – Oboje mamy korzyści z naszego wspólnego działania, więc jak? Zgoda?

Wstał i wolnym krokiem podszedł do Zerefa, trzymając w dłoni kieliszek z winem. Czując się jak władca, i nie wstydząc się tego okazywać, podskoczył i usiadł na blacie stołu. Pijąc ogromnymi i głośnymi łykami napój, spoglądał na chłopaka. Machał nogami jak małe dziecko, zahaczając stopami o swoich sługusów, którzy obojętnie przyglądali się na całe „przestawienie”.

Niespodziewanie Dragneel zaśmiał się. Chwycił kieliszek od La Pradleya, po czym  i wylał całą jego zawartość kieliszka na siedzącego wspólnika.

Książę nie zdążył uchwycić się za czasu. Cały przemoczony i ośmieszony przed innymi rzucił ciało z blatu i natychmiast pognał do swoim poddanych. Krzywiąc się i plując przekleństwami w stronę Zerefa. Jak dzika bestia rzucił się na jednego z ludzi i spod jego kurtki wyciągnął broń, którą wymierzył w Dragneela.

Rozpoczęła się walka. Obie strony stanęły naprzeciw siebie, celując z broni. Marzyli, by wpakować drugim kulki w łeb, lecz musieli czekać. Nie po to tu przyszli. Sam La Pradley był świadom, jakie konsekwencje niesie za sobą ta nieprzemyślana decyzja. Już za wiele przeszkód spotkał na swojej drodze. Czując, że najlepszym rozwiązaniem będzie uznać wydarzenie za „malutki żart”, jako pierwszy schował broń za garnitur.

– Spokojnie, panowie – rzekł opanowanym głosem, choć w głębi duszy pragnął rozszarpać gardło Dragneelowi. – Porozmawiajmy.

Uśmiechnięty powrócił na dawne miejsce, posyłając Zerefowi spojrzenie pełne nienawiści. Miał ono tylko jedno przesłanie – zemszczę się.

Zerefowi dawno nic tak nie dało ogromnej satysfakcji jak dzisiejsze zdarzenie. Nie był bachorem, nie był bękartem… Wszyscy traktowali go tylko przez pryzmat pozorów, lecz zawsze grubo się mylili. Zapracował na to, co ma i nikt nie był w stanie tego odebrać.

– Co robimy? – zapytał Zeref, zakładając ręce za głowę. – Ja załatwiam sprawę z Varią, a ty pilnujesz Magnolii i Pengrande.

– Może być – odparł tylko La Pradley. – Mam nadzieję, że wywiążesz się ze swojej części umowy?

– Daj mi pół roku, a wszystko ci załatwię – rzekł niezwykle przekonującym głosem. – A ty… dasz sobie radę?

– Pewnie z pięć lat.

– Taki zdolny książę, jak ty, a nie da rady w parę miesięcy? – spytał żartobliwie Dragneel.

– Ty masz dużo mniej zadań niż ja, więc… – zamyślił się na moment – zgoda?

Oboje wstali i podeszli do siebie. Nikt nic nie wie, nikt nic nie słyszał. Jedynie ich wierni ludzie, ustawieni w rzędzie za nimi, patrzyli na zjednoczenie, które nastąpiło na wskutek jednego pragnienia. Zemsty. Oboje patrzyli na siebie, mając oświetlone jedynie część twarzy. Pełni zła i nieszczęścia śmiali się, podnosząc dłonie. Ich cienie padały na zamknięte drzwi, ukazując dokładnie cały ten gest. Gdy w końcu złączyli się, odwrócili ciała i poszli w dwa różne kierunki w momencie, gdy świeca całkowicie zagasła.

– Teraz tylko czas znaleźć E.N.D. – powiedzieli równocześnie.