[Smocze Królestwo] Rozdział 58

Zamknęła powieki po raz ostatni, obawiając się tego, co może nastąpić. Jednak na wahanie się nie było już czasu. Ścisnęła w dłoni naszyjnik, tak mocno jak tylko potrafiła, aż w końcu pękł.

Rozległ się przerażający wrzask.

Dopiero po chwili Lucy zdała sobie sprawę, że należy do niej samej. Oczy niemal wybuchły w jej oczodołach. Krew spłynęła po brudnych policzkach, po czym zaczęła kapać na piach. Lucy upadła na ziemię i przybliżyła drżące ręce do twarzy. Białe rękawice Melodi zamieniały się stopniowo w pył.

— Co się, do cholery, dzieje!? — krzyknął Musica, kiedy ujrzał, jak miecz Natsu zamienia się w czysty pył i miesza ze znajdującym się pod nim piaskiem.

Dopiero po chwili oboje zobaczyli leżącą na podłożu i krwawiącą z oczu Lucy. Pragnęli podbiec do niej równocześnie, lecz zamarli. Zamarli wszyscy.

Przed zebranymi pojawiła się kobieta, które czarne jak smoła włosy były splecione w dwa grube warkocze sięgające aż po samą ziemię. Piękna, trzyczęściowa suknia przylegała do jej bladego ciała, podkreślając ponętne wypukłości. Prawdziwa piękność — tylko to o niej sądzili wojownicy.

— Przykro mi — szepnęła Wiedźma Wymiarów. — Przepraszam, moi drodzy.

Skrzywiła się, astenie poprawiając wypadające z warkoczu kosmyki.

Odwróciła się w kierunku Lucy i dotknęła chłodną dłonią jej czoła. Natychmiast się uspokoiła, lecz to tylko zaniepokoiło Natsu. Jednak nie mógł się odezwać choćby słowem.

Wiedźma przeszła kawałkiem przez piach, lustrując każdego, kto na nią spoglądał. W pewnym momencie, niemal tyko jednym ruchem dłoni, zebrała cały piach w wielką górę minerału, odsłaniając całe Zapomniane Miasto.

— A więc tak wyglądasz? — spytała, po czym rozkazała piaskowi odejść daleko stąd. Zwróciła się do zebranych: — Już wcześniej życzenia zostały wypowiedziane. Każdy z Was trafi tam, gdzie ma trafić. Uratowałam tylko Natsu, ale ty teraz musisz odpracować to, co mi obiecałeś za oczy dla niej.

Chłopak wyraźnie się obruszył.

— Szkoda — rzekła Wiedźma. — Jesteś wściekły, że to ja doprowadziłam do tej tragedii, ale… — pozostawała całkowicie niewzruszona, patrząc chłodnymi oczyma po kolei na wszystkich, którzy zamarli wokół niej —… ty sam poprosiłeś mnie o te oczy. Nie zapytałeś mnie, jakie konsekwencje wyniknął z ich użytkowania. Chyba się rozgadałam.

Klasnęła dłonie i w tym samym czasie Kurtis, Katumi, Musica, Lucy, Natsu i Akira upadli ku brukowanej drodze, którą odsłoniła Wiedźma po zabraniu piasku. Nikt z nich nie dostał choćby szansy na walkę przeznaczeniem. Musieli pogodzić się z nim i życzeniami, które dostała Wiedźma Wymiarów. Bezbronni i nieprzytomni zostali pozostawieni samym sobie, aż nagle znikli, zdążając ku miejscom, które nie były dostępne zwykłym śmiertelnikom. Tam gdzie mieli się pojawić, tam zmierzali. A Wiedźma tylko wzięła głęboki wdech i oświadczyła:

— Zabawnie jest z nimi się bawić.

***

Natsu gwałtownie podniósł się. Przekleństwem było, że nagle chwycił go ostry ból z tyłu głowy. Złapał ręką za obolałe miejsce i rozejrzał się po pomieszczeniu, w którym się znajdował. Może złapały go jakieś mary, ale wątpił w to — bezsprzecznie ten pokój do złudzenia przypominał ten, w którym obudził się zaraz po pierwszej walce z Katumi’m.

Wstał z lóżka, odrzucając na bok kołdrę. Przeciągnął się, lecz zaraz zębatki w mechanicznej ręce przeskoczyły i całe ramię przeszyło odrętwienie. Nie miał pewności, jak długo spał, ale sądząc po zapadniętym brzuchu, nie były to dni.

— Pokaż się! — krzyknął.

Drzwi samodzielnie otworzyły się, zapraszając gościa do sąsiedniego pomieszczenia. Natsu skorzystał z zaproszenia, ale nadal zachowywał czujność.

Tak samo, jak tamtego pamiętnego dnia, Wiedźma Wymiarów ponownie leżała przed nim na sofie. Ponętna, niezwykle kobieca, kusząca swym wyglądem i nienaganną postawą. Paliła długą fajkę, wypuszczając kłęby dymu stronę chłopaka.

Posłała mu cierpki uśmiech i rzekła:

— Dzień dobry, Natsu.

— Witaj, wiedźmo! — syknął ostro. — Nie zmieniłaś wystroju od naszego ostatniego spotkania?

— Zmieniłam, ale wydajesz się tego nie zauważać.

Rozejrzał się ponownie, ale faktycznie nie widział najmniejszej różnicy. Jednak nie zaprzeczał także, że za pierwszym razem nie lustrował zbytnio wyglądu kryjówki Wiedźmy.

— Tym razem ty również będziesz elementem wystroju — wyjaśniła nonszalancko, nie zmieniając ani na moment wyrazu twarzy.

— Słucham?

— Nie będę się powtarzać, chłopcze. Kiedy pierwszy raz się spotkaliśmy, obiecałeś mi oddać życzenie w zamian za oczy dla Lucy.

— Oszukałaś mnie! — wrzasnął.

— Nie, chłopcze. — Pokręciła głową. — Dałam ci tylko to, czego pragnąłeś. Zębatki przeznaczenia muszą się poruszać. A ja nic nie mogę z tym zrobić.

— NIE CHRAŃ!

— To twoja wina. — Nie denerwowała się. — Nie zapytałeś mnie, co to za oczy, skąd je wzięłam. Liczyło się tego dnia tylko to, by oddać Lucy wzrok, czy kłamię?

— Ta… — Zawahał się. — Nie — odpowiedział jak pobite szczenię.

Natsu podszedł do samej ściany, oparł się o nią plecami i osunął, aż na samą podłogę. Złapał się rękoma za głowę i z trudem powstrzymywał łzy. Po raz kolejny docierało do niego, że tylko on jest winny temu, co spotkało jego i Lucy.

A Wiedźma Wymiarów wciąż pozostawała niewzruszona.

— Trzy lata — odezwała się niespodziewanie. — Wymagam od ciebie tak niewiele. Powinieneś być wdzięczny za tę łaskę.

— Ja? — Wskazał na siebie.

— A kto inny?

Wzruszył ramionami.

— Ogarnij się człowieku — skarciła go. — Masz już tyle lat, a nadal zachowujesz się jak gówniarz. Nie umiałeś wziąć pełni odpowiedzialności, to teraz męcz się. Ja proponuję tylko trzy lata. W tym czasie będziesz mógł nawet oglądać Lucy, ale wątpię byś to uczynił.

— Dlaczego? — spytał z ciekawości.

Wzięła głęboki wdech.

— Musica i załoganci trafili do stolicy Sarycji i mają w niej pozostać, aż do końca. Kurtis, Akira i Lucy… Oni, no cóż, zwiedzą trochę Czwarty Kontynent

— Czwarty kontynent?

— Dlaczego ja zawsze się musze powtarzać? — ponarzekała. — Tak, Czwarty Kontynent, głupcze!

***

Kim jestem? – jedno pytanie obróciło świat Lucy całkowicie do góry nogami. Czuła przytłaczający ucisk w piersi, który podpowiadał jej, że powinna znać odpowiedź. Jednak w jej umyśle kryła się całkowita pustka.

Widziała, choć miała wrażenie, że nie powinna. Jej oczy błądziły po pokoju, którego gołe ściany były zbudowane z dużych, kamiennych bloków. Przerażająco twarde łóżko gniotło dziewczynę po wszystkich częściach ciała. I gdyby nie delikatne, jedwabne nakrycie, doskwierałby jej również chłód. Pokój wydawał się całkowicie pozbawiony jakichkolwiek ozdób, przez co budził w dziewczynie niepokój. Nie był więzieniem, ale nie mogła nie nazwać się więźniem. Nawet jeśli leżała kawałek od niewielkiego otworu w ścianie, zwanym oknem, wnioskowała, że z tej wysokości ucieczka byłaby niemożliwa.

Zdezorientowana podniosła się i rozejrzała z ciekawością. Na stoliku obok niej leżały trzy, drewniane tablice z wyrytymi znakami, których nie umiała rozczytać.

Nagle ciężkie, metalowe drzwi otworzyły się.

Do pokoju wszedł młody, bardzo szczupły mężczyzna, który trzymał na rękach przypieczętowane, zwinięte pergaminy. Na widok Lucy uśmiechnął się ciepło, po czym odłożył trzymane papiery i przyklęknął przed Lucy.

— Witaj – powiedział z mocnym, wręcz surowym akcentem, które brzmiały tak, jakby coś drapało go w gardło i nie pozwalało mówić.

Kiwnęła głową.

Rozumiała powitanie mężczyzny, ale nic poza tym.

— Jestem – zawahał się – Ri Han, a ty Lucy?

Nie odpowiedziała, tylko zaczęła błądzić wzrokiem po łóżku.

— Tak, jesteś Lucy – odparł za nią Ri Han.

Włosy mężczyzny kolorem przypominały gęstą, bordową ciecz, na sam widok której Lucy wzdrygnęła się. Mimo że wyglądał na słabego, dziewczyna czuła otulający ją strach. Z oczu Ri Hana biło zło i nienawiść, choć starał się ukryć je przed Lucy.

— Nie bój się – szepnął. – Jesteś w dobrych rękach. Służba przygotuje cię, więc wkrótce będziesz mogła zajść do Wielkiej Sali i tam, zostać przywitana przez czterech, podległych mi króli.

— Ja… Nie rozumiem – powiedziała niepewnie.

Uśmiechnął się, jednak był to uśmiech cierpki i niesmaczny. Skrzywiła się, ale gdy odkryła, że narzuta chce z niej spaść i odkryć jej nagie ciało, natychmiast przysunęła ją pod samą brodę.

— No tak – odezwał się Ri Han, gdy dotarło do niego, dlaczego dziewczyna się tak zachowuje. – Oczy ci wybuchły, więc nic dziwnego, że straciłaś pamięć.

Przybliżył się do Lucy i zawinął kosmyk długich włosów za ucho.

— Gdzie ja jestem? – spytała zagubiona.

Westchnął ciężko.

— A będziesz wiedziała, gdzie to jest? – Zanim zdążyła jakkolwiek zareagować, mężczyzna rzekł dalej: — Znajdujesz się na czwartym kontynencie, kochanie. Na lądach, które zostały zapomniane przez wielu, a które a dają schronienie mym braciom. Smokom.

KONIEC TOMU 1

Do zobaczeniu sierpniu ;) Wcześniej ukaże się tylko zapowiedź Tomu 2!