[Paranormal Activity Club] Rozdział 12

Popękane cegły leżały na całej powierzchni ogromnego pomieszczenia.

Lucy nie była w stanie jeszcze zrozumieć, co się przed chwilą wydarzyło. Jej ręce wciąż drżały, a wzrok nie był w stanie oderwać się od miejsca, z którego odciągnęła Graya. Gdyby spóźniła się o dosłownie kilka sekund, on mógłby już nie żyć. Uratowała go, choć to nie rozwiązywało żadnego problemu. Wydawało jej się, że szkoła jest bezpiecznym azylem, lecz były to tylko złudzenia. W środku dnia, wśród ludzi i przestępca nie zawahał się działać.

– Lucy, chodźmy!

Niepewnie spojrzała na Levy, która swym ciepłym wzrokiem dodawała jej odwagi.

Wstała i natychmiast ruszyła wraz z przyjaciółką do klasy, nie chcąc mieć czasu na niepotrzebne przemyślenia. Sprawa nie dotyczyła jej – a przynajmniej takie miała nadzieje.

Kiedy tylko doszły do sali, w którym miały się odbyć zajęcia, McGarden przystanęła, wlepiając wzrok w jeden punkt. Z jej twarzy dało się odczytać wyraźny strach i zwątpienie, które sprawiły, iż Lucy mocno się zaniepokoiła. Zaintrygowana takim zjawiskiem wyszła przed Levy i pomachała do niej, budząc ją z zamyślenia.

– Lisanna – szepnęła cicho, zaciskając mocno dłoń na nadgarstku Lucy. – Wiedziałaś? – Przyciągnęła ją do siebie, by mogły porozmawiać.

– Dosłownie piętnaście minut temu ją poznałam.

– Cholera jasna. – Przegryzła paznokieć kciuka. – Tego się obawiałam. Teraz musisz być ostrożniejsza.

– Wiesz… ty bardziej się denerwujesz ode mnie – stwierdziła. – Może wrzucisz na luz?

– Ty nic nie rozumiesz.

Levy rozejrzała się dookoła i gdy odkryła, że zbyt duża liczba osób przygląda się ich dziwnemu zachowaniu, chwyciła Lucy i zaczęła ją prowadzić w stronę ławki. Rzuciła ją na krzesło i natychmiast sama usiadła. Odwróciła się, by mieć możliwość w miarę dyskretnie porozmawiać.

– Ona jest niebezpieczna! – powiedziała, podkreślając ostatnie słowo. – Tak została wychowana i nie ma znaczenia, czy będziesz dobrze ukrywać swoją relację z tym pacanem. Ona i tak ją odkryje!

– W chwili gdy „to” – wykonała gest palcami – się stało, skazałam siebie na taki, a nie inny los. Teraz nie cofnę czasu, mogę się tylko modlić, by nie poznała prawdy.

– Ci…

Lucy usłyszała, jak ktoś zaczyna jakieś słowo. Jednak zanim zdążyła w jakikolwiek sposób zareagować, tajemnicza osoba wrzasnęła:

 – …SZA!!!!!!!!!!!!

W ostatniej chwili udało jej się zasłonić uszy, ratując biedne bębenki od wybuchu. Głos należący do mężczyzny był tak potężny, że dało się porównywać do ryku samego króla zwierząt.

 – Wypierdalać z klasy dzieciaki i mają zostać tylko ci, z którymi mam zajęcia! – krzyknął ponownie.

Wszyscy w jednej chwili skamieniali z wrażenia. Jednak widząc, że z tym człowiekiem nie ma żartów, niepewnym krokiem większość uczniów zaczęła przechodzić obok wściekłego mężczyzny w wieku około trzydziestu lat, który żegnał ich surowym wzrokiem.

– Banda bogatych szczyli! – syknął.

– Proszę im wybaczyć.

Wzrok wychowanków skierował się na jedyną „odważną” Lisannę, która z drugiej strony była na tyle głupia, by się odezwać.

– To moi fani. Zapewne pan mnie zna, Lisanna Strauss. – Wskazała dumnie na siebie. – Zespół pop’owy, Edolas! – Poprawiła włosy ręką, spoglądając niezwykle ponętnym wzrokiem na mężczyznę.

– Nie znam – odpowiedział obojętnie, odwracając się w stronę tablicy, by coś na niej zapisać.

– Jak może pan nie znać! – krzycząc, uderzyła o blat stołu. – Czy pan jest głupi?

– Zapewne ty jesteś głupia, skoro sądzisz, że z takim zachowaniem przepuszczę cię do następnej klasy, młoda damo. A teraz lepiej usiądź, bo większość klasy jest na tyle mądra, by mnie słuchać – mówiąc, nawet się nie odwrócił. –Czy jest tu panna Dragneel? – zapytał nagle.

Słysząc swoje nowe nazwisko, Lucy niepewnie podniosła się.

– Tak – powiedziała.

– Jak dobrze słyszałem, panna nie miała całości materiału, więc proszę wziąć korepetycje od swojego kuzyna, który na pewno z chęcią pomoże takiej pięknej damie – powiedział nauczyciel. – Dobrze, drodzy uczniowie.

Poprawił delikatnie krawat, a następnie ukazał bogaczom swoje całe oblicze. Ubrany był w drogi, dobrze wykrojony garnitur o jasnobrązowym kolorze. Na jego surowej twarzy widniała blizna przebiegająca przez pół policzka; od czoła aż po sam podbródek. Czarne włosy odstawały we wszystkie strony, jakby poranna toaleta nie obejmowała uczesania się, a worki pod oczami wyraźnie sugerowały, że przydałoby mu się więcej snu.

– Mam na imię Mest Gryder i od dziś zaczynamy wspólną przygodę z ekonomią, która w waszym przypadku będzie miała duże znaczenie w przyszłości. Oczywiście w kolejnych semestrach będziemy zajmować się także rachunkowością, finansami, zarządzaniem i logistyką, ale na to przyjdzie jeszcze czas. – Uśmiechnął się szeroko, powodując nieopisane dreszcze na ciałach uczniów, którzy przeczuwali najgorsze.

***

Po skończonych zajęciach z profesorem Mestem, zmęczone Lucy i Levy poszły ponownie do biblioteki. Siadły w tym samym miejscu, co poprzednio, nie widząc, aby nowe twarze zawitały do pomieszczenia. Rozłożyły przed sobą książki, które zdążyły wciąż w międzyczasie, i spojrzały wątpliwie na zadaną do domu pracę od nowego nauczyciela. Westchnęły i odłożyły długopisy, równocześnie stwierdzając, że rozsądniej będzie zacząć od konwersacji na tematy odbiegające od kształcenia się.

– O czym chciałaś porozmawiać? – odezwała się Lucy.

– Oczywiście o Gajeelu, moim narzeczonym – stwierdziła obojętnie McGarden.

– Aż tak źle?

– Wolałabym wyjść za orangutana. Ono, chociaż mądrzejsze i bardziej ogolone. – Wzięła głęboki wdech. – A jego na pewno można wyśledzić wykrywaczem metalu.

– Szpieg by z niego nie był dobry. Cały czas by wydawał jakieś dźwięki, plus wszelkie najmniejsze światła odbijałyby się od niego.

Po kilku sekundach ryknęły śmiechem, zapominając, że przebywają w miejscu, gdzie powinna panować cisza.

– Tak, a zamiast pocisków mógłby sobie wyjmować kolczyki i nimi strzelać!

– A ciekawe czego słucha? Metalu? – dodała Lucy.

– Och! – Levy przetarła oczy, wycierając łzy, które spływały jej po policzkach. – Niby to takie zabawne, ale ja naprawdę nie wiem, ile tak naprawdę on ma tych kolczyków?

– Ale że co? Sugerujesz, że on … tam… – Wskazała ręką na miejsce pomiędzy udami. – Że mu tam też …?

– Weź nie strasz! – Z obrzydzeniem odwróciła wzrok. – Ty to wiesz, co powiedzieć, by reszta dnia była zepsuta.

– Przepraszam, przepraszam! – powtarzała, próbując uzyskać wybaczenie. – Może aż tak źle nie będzie? – zapytała, wracając do wcześniejszego tematu.

– Twierdzisz, że gorzej niż teraz już nie może być? – Uśmiechnęła się smutno, nie mogąc zrozumieć do końca słów koleżanki. – Wczoraj, jak było spotkanie rodzinne, wlazł do mojego pokoju, zaczął mnie obrażać i na dodatek chciał ze mną zamieszkać!

– No wiesz … ja też mieszkam z Natsu.

Lucy podrapała się po głowie, po czym dała znak przyjaciółce, że może opowiadać dalej.

– To było straszne – kontynuowała. – Postanowiłam pójść do jego ojca i jakoś załatwić tę sprawę. Cudem udało mi się, ale w czasie kolacji Gajeel zachowywał się jak ostatni pacan! Miałam wrażenie, że on chowa do mnie jakąś urazę!

– A zastanawiałaś się nad tym, że możesz go znać? – spytała Lucy.

Pytanie L wytrąciło Levyz równowagi. Nie była zła; wręcz przeciwnie. Jej spokój był nienaturalny, przez co Dragneel pomyślała, że odpowiedź przyjaciółki będzie kłamstwem.

– Nie! – Pokręciła głową. – To nie jest możliwe.

– Jeśli tak uważasz…

– A co tak gadamy o mnie, a jak tam twój trójkącik – zapytała McGarden, schodząc z niebezpiecznej ścieżki na zupełnie inny temat. – Mów, co sądzisz o Lisannie?

– Szczerze, to nic takiego, bo miałyśmy okazję rozmawiać dosłownie z minutkę. – Już chciała na tym zakończyć swoją wypowiedź, lecz niezwykła ciekawość i silna pięść Levy przemawiały za czym innym. Dlatego po głębokim westchnięciu, Lucy zdecydowała się kontynuować. – Na początku po prostu gadałyśmy sobie o nas samych, oczywiście wspomniała coś o zespole i „ukochanym Natsu”. Potem pojawiła się jakaś diablica Evegreen, w tym momencie Lisanna znikła. Mirajane coś mnie tam ostrzegła, a następnie przybyła jej kochana siostrzyczka ze zdobyczą.

– Czyli z Natsu?

– Nie inaczej! – potwierdziła Lucy. – Coś jeszcze chcesz wiedzieć?

– Tyle mi wystarczy i zgaduję, że tobie także. Powiem wyraźnie. Nie zbliżaj się do Lisanny Strauss!

Wskazała palcem na Lucy, dając jej tym samym ostrzeżenie. Chciała, by Lucy wzięła sobie do serca jej to słowa.

Lucy była całkowicie przekonana, że coś musiało się wydarzyć, skoro stworzono aż tak okrutną opinię o Lisannie. Jednak nikt do tej pory nie raczył jej wyjaśnić dlaczego.

– Co takiego ona zrobiła, że jest dla was tak straszna? – zapytała Lucy, nie potrafiąc trzymać ciekawości na wodzy. – Zabiła kogoś, czy jak?

– W policyjnych aktach nic o niej nie znajdziesz, ale my w szkole – na chwilę jej wzrok skierował się w stronę zakurzonej półki z książkami, która w żaden sposób nie wydawała się interesująca Lucy – wiemy, że parę dziewczyn popełniło samobójstwo. W tym także siostra bliźniaczka Lisanny. Pierwsza narzeczona Natsu i jego ukochana.

Samobójstwa? Siostra bliźniaczka? Ukochana Natsu? To wszystko przerastało wszelkie wyobrażenia Lucy o młodszej Strauss. Wiedziała, że za jej i innych ludzi zachowaniem musi się kryć jakaś brutalna prawda, ale tego było za wiele. Jej umysł nie był w stanie tego ogarnąć. Musiała w końcu zebrać się i zmusić Natsu do mówienia. Zbyt dużo tajemnic przed nią ukrywał. I choć na razie nic poważnego się nie wydarzyło, to istniało prawdopodobieństwo, że może podzielić los tych nieszczęsnych dziewczyn. Nie miała najmniejszego zamiaru cierpieć przez jego durne zachowanie. Potrzebowała działać i zapobiec tragedii – nie tylko ze strony Lisanny. Lucy doskonale była świadoma, że w tej szkole dzieje się wiele niedobrego. Każdy dzień był przepełniony dziwnymi zjawiskami, tajemniczymi powrotami i nienaturalnymi zachowaniami, które prędzej czy później przyniosą łzy i cierpienie.

Dziewczyny skończyły rozmowę i wyszły z biblioteki, kierując się w stronę sali gimnastycznej. Wcześniej jeszcze przebrały się w szatni i zostawiły swoje rzeczy w szafce. Wraz z pozostałymi uczennicami weszły do sali.

Lucy ustawiła w jednym rzędzie razem z innymi dziewczynami. Z początku poczuła na siebie podejrzliwy wzrok nauczyciela, który dogłębnie się nad czymś zastanawiał, przyglądając się niewinnej dziewczynie. Zawstydzona nie mogła się ruszyć nawet o krok, choć marzyła, by zdzielić nauczyciela pięścią.

– Panno Dragneel i panienko McGarden – odezwał się w końcu rudy, niezwykle umięśniony mężczyzna. – Czemu tak mały dekolt i czemu brak czegokolwiek!? – krzyknął na całą salę, wskazując najpierw na Lucy, a potem na Levy.

– A czy nie powinno być mi wygodnie, profesorze Clive? – zapytała się Lucy.

– NIE!!! Powinno być seksownie i pięknie! A szczególnie z takimi wypukłościami, jak twoje!!! – Palcem wskazał na piersi dziewczyny.

– To się nazywa molestowanie seksualne! – krzyknęła.

– Nie! To się nazywa kult prawdziwego, kobiecego piękna, czyli nie tego. – Jego ręka powędrowała w stronę Levy.

– A więc lekcje u tatusia się przydały – powiedziała radośnie McGarden.

Levy opuściła pięść, po czym z całej siły walnęła profesora w brzuch, unosząc jego ciało lekko do góry. Napinają wszystkie mięśnie w swoim malutkim ciele, starała się przytrzymać go w takiej pozycji jak najdłużej, by nie mógł podnieść się przez cały wf.

Rudowłosy mężczyzna wygiął się wpół, a następnie upadł na kolana, wijąc się z bólu (albo udając, by wzbudzić współczucie jakiejś przedstawicielki płci pięknej). Czekając ziemi, aż ktoś do niego podejdzie, nie mógł wyczekać w cierpliwości. Chichotał lekko pod nosem, wzbudzając całkowicie przeciwny efekt do zamierzonego, gdyż dziewczyny poczuły jedynie jeszcze większą odrazę i wstręt wobec niego.

Domyślając się, że jego plan spalił na panewce, rozkołysał ciałem i wstał, radośnie uśmiechając się do uczennic.

– Widzę, że przyszło nagłe uzdrowienie? – odezwała się obojętnie Lucy.

– Dla moich podopiecznych wszystko! – odpowiedział, dumnie bijąc się po piersi. – Inaczej nie nazywałbym się Gildarts Clive!!! – Puścił oczko do dziewczyn, jednak te wszystkie odwróciły się od niego iusiadły na ławce. – A co to za bunt, młode damy?

– Jesteśmy niedysponowane! – odrzekły chórem.

– Jaka dziwna przypadłość! – rzekł obrażonym głosem, lecz zamilkł, czując, że coś jest nie tak. Nieświadomy zagrożenia zaczął rozglądać się dookoła. – A gdzie jest panna McGarden?

Wszyscy spojrzeli na przestrzeń znajdującą się za nauczycielem. I choć ten nadal nie zauważał małej „kobiety”, która stała dokładnie za nim, to przeczuwał, że coś się dzieje niedobrego. Nie mógł poddać się, gdy tak wiele dam patrzyło na niego oczami pełnymi nadziei (a przynajmniej on tak sądził).

Jednak Levy, mistrzyni sztuk walki, wyprostowała swoją dłoń, a następnie uderzyła w odpowiedni punkt na szyi. Mężczyzna powoli osunął się na ziemię, będąc asekurowanym przez Levy, która nie miała zamiaru dać mu rąbnąć głową o twardą powierzchnię hali.

– To co? Zagramy w siatkówkę? – zaproponowała wszystkim zebranym, w tym także chłopcom, którzy podpierali ścianę, czując się zignorowani przez profesora.

***

Lucy przeciągnęła się, a następnie w podskokach zaczęła iść po korytarzu, ciesząc się, że szkolny dzień wreszcie się zakończył. Kolejne tajemnice sprawiły, że nie mogła obojętnie obok nich przejść. Chciała poznać rozwiązania, odpowiedzi, jednak była świadoma, że sama nic nie wskóra. Mogła założyć klub, ale będąc jego jedyną członkinią, mogłaby jedynie samą siebie pocieszać.

Zrezygnowana westchnęła.

Wiedziała, że nikt nie zechce dołączyć do takiego klubu, nawet gdyby błagała na kolanach. Wlepiła wzrok w podłogę i, kiwając się na boki, przeszła przez szkolny korytarz. Podniosła dopiero wzrok, gdy usłyszała znajomy głos. Należał on do Graya – człowieka, z którym koniecznie musiała porozmawiać.

– Cześć! – powiedziała niepewnym głosem.

Cisza.

Nic nie odpowiedział. Po prostu przeszedł obok niej, tak jakby wcale jej tak nie było. Lucy zacisnęła z całej siły pięść, a następnie odwróciła się, gdy był już kawałek za nią.

– STÓJ!!! – krzyknęła na cały korytarz, lecz Fullbuster tego nie zrobił.

Miała już tego dosyć. Podeszła do niego, po czym chwyciła go za ramię. W tym samym momencie rozległ się trzask. Pojedyncze kawałki szkła wypadły z okna, lecąc prosto na podłogę. Jednak oboje mieli wzrok wlepiony w zupełnie inne miejsce. I Gray, i Lucy patrzyli na kamień, na którym była przyczepiona karta z napisem „zapłacisz za swoje zbrodnie”. Lucy niepewnie odsunęła od niego rękę.

– Dziękuję – powiedział raptownie Gray.

– Co? – Zdziwiona blondynka spojrzała na niego niepewnie. – Powtórzysz?

– Dziękuję i przepraszam – powtórzył, przekręcając oczami. – Myślałem… wczoraj, że przesadzasz, ale chyba masz rację. Muszę sobie przypomnieć!

Pełen determinacji odwrócił się i zaczął iść przez korytarz, nie oglądając się za siebie. Pewny swojej decyzji chciał zrobić wszystko, by wreszcie zakończyć sprawę z Juvią. Wiedział, że wszystko zaszło już za daleko i nie może pozwolić, aby ta dziewczyna zrobiła coś bardziej niebezpiecznego.

***

Natsu nie miałby nic przeciwko czekaniu na Lucy, gdyby nie mała, lepiąca się do niego jak rzep rzecz o imieniu Lisanna, która nawet na krok nie chciała od niego odejść. Próbując się wyrwać, pogarszał sytuację. Gdy zaczynał „rozmowę”, ona chamsko przerywała, powodując u niego tylko irytację. Miał jej serdecznie dość. Marzył, by Lucy wreszcie przyszła. Był nawet gotów złożyć jej największą obietnicę i ją spełnić, jeśli zechce przyjść natychmiast.

– Nie możesz się ode mnie odczepić, proszę? – dodał, udając, że jest wobec niej kulturalny.

– Jestem twoją narzeczoną, więc muszę być blisko ciebie – przypomniała Natsu o swojej powinności. – Nie widzieliśmy się przecież dwa lata! – powiedziała.

– Uważam, że nie pogardziłbym kolejnymi dwoma – odparł złośliwie Natsu.

– Aż tak jesteś zły z mojego powrotu? – zapytała, niewinnie mrugając powiekami i robiąc przy tym słodką minę szczeniaczka.

– Tak! – krzyknął.

Nagle zauważył czającą się za drzwiami Lucy. Jej widok niezwykle go uradował. Tak bardzo, że pragnął podbiec i ucałować ją, lecz jej zachowanie było niepokojące. Wahała się, była nieśmiała i wyraźnie nie chciała do niego podejść. Natsu próbował znaleźć tego przyczynę, lecz nic nie przychodziło mu do głowy. Dopiero gdy spojrzał na Lisannę, olśniło go. Może i on wiedział, co oznacza ta sytuacja z Lisanną, lecz Lucy mogła zupełnie inaczej odczytać te zachowania.

Nie czekając na dalszy rozwój wydarzeń, odepchnął od siebie Strauss. Podszedłdo żony i pstryknął palcami w jej czoło. Oszołomiona spojrzała na niego, ale zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, on zapytał:

– I co tak się wstydzisz?

– Ja… – Cała jej twarz zrobiła się czerwona. – Ja nie chciałam przeszkadzać.

– Mała rada! – Podniósł palec wskazujący. – Jeśli chcesz przeszkadzać, to proszę bardzo. Ja jestem na to bardzo chętny! – Założył ręce na piersi, a następnie kilka razy kiwnął głową.

– Dobrze. To jedziemy do domu? – zaproponowała od razu, nie chcąc więcej robić z siebie idiotki.

To była najpiękniejsza rzecz, jaką usłyszał dzisiejszego dnia. Nawet nie czekając, chwycił ją za rękę i zaczął ciągnąć w stronę samochodu, radośnie uśmiechając się w jej stronę.

Lucy zachwycała się pięknem kolorowych liści, które zdobiły drzewne kompozycje niewielkiego, szkolnego parku. Cudowne barwy, które pieściły jej oczy, sprawiały, że mogła w końcu zapomnieć o troskach dnia i choć na chwilę się wyciszyć. Potrzebowała spokoju, a wiedziała, że jak tylko dotrze do domu, skończy się wymarzony sen i przyjdą obowiązki.

Delektując się ostatnimi minutami ambrozji ciszy i nektarem przepięknego pejzażu, niespodziewanie kartka papieru poleciała prosto na jej twarz, zasłaniając tym samym cały widok.

Zagubiony druk przylgnął do jej ciała. Natsu złośliwie zaśmiał się złośliwie, ciesząc się z nieszczęścia żony.

Lucy zrobiła kwaśną minę i oderwała od siebie prezent, nie mogąc znieść dłużej takiego upokorzenia. Następnie spojrzała na kartkę, chcąc zobaczyć, kto zafundował jej taką niespodziankę. „Podanie o przyjęcie” – napis widniał na samej górze strony. Zaskoczona spojrzała na nazwisko, lecz za wiele jej ono nie powiedziało, dlatego zaczęła się rozglądać za właścicielem papieru.

– Hej! – krzyknął jakiś chłopak z oddali, podbiegając do Dragneelów.

Nie musieli długo czekać, zanim nowy uczeń zaczął się ubiegać o swoją zgubę.

– Bardzo przepraszam za kłopot, ale dzisiaj mamy strasznie porywisty wiatr. Przepraszam, ale się śpieszę!

Ukłonił się lekko i natychmiast pochwycił od Lucy kartkę papieru. Przeszedł obok i pobiegł na pełnych obrotach w stronę szkoły nr 2.

Dziewczyna mrugnęła, po czym odwróciła się i spojrzała na pędzącego chłopaka. Wszystko działo się tak szybko, że nawet nie zdążyła zapytać, kim jest. Kolejne zdarzenie z serii „tajemniczych zjawisk”, które ponownie zniszczyło spokój i przeświadczenie, że „tego dnia już nic więcej się nie wydarzy”

– Kto to był? – zapytała Lucy.

***

Lissana odprowadziła wzrokiem Natsu, który od niej uciekł, po czym schowała się za kolumną. Wstydziła się zakłócać radosne spotkanie państwa Dragneel. Chciała wyjść i nawrzeszczeć na chłopaka, jednak nie potrafiła tego uczynić. Zatkała z całej siły usta, a następnie upadła na kolana. Przełknęła głośno ślinę i zaczęła głośno chwytać każdy powiew powietrza. Powoli przesuwając ręce po swojej twarzy, docierała do białych włosów, które wiatr porywał we wszystkie strony. Kiedy tylko je dotknęła, chwyciła w szpony z całej siły i pociągnęła za nie, tak jakby chciała je wyrwać.

– Ja… – Po jej bladych policzkach spływały strumieniem gorzkie łzy. – Ja… ja… ja tego nie wytrzymam.