[Paranormal Activity Club] Rozdział 10

Erza przyjrzała się bardziej wiadomości z przeprosinami, którą zamierzała przesłać do Levy, lecz ostatecznie zrezygnowała. Usunęła całą jej treść i wyłączyła telefon. Nie była gotowa na taki krok. Wina leżała również po stronie Levy, ale nie mogła sobie wybaczyć tego, że emocje wzięły ostatecznie górę i powiedziała coś, czego teraz żałowała.

Nagły warkot silnika obudził ją, sprawiając, że zaczęła zdawać sobie sprawę, w jak głośnym miejscu się znajduje.

Szum przejeżdżających obok aut stał się w pewnym momencie na tyle przytłaczający, że korzystając z okazji, skręciła w jedną z mniej ruchliwych uliczek. I choć nie znała zbyt dobrzej tej części Magnolii, zauważyła, że jest w stanie w końcu skupić się.

 Okolica była dość ładnie urządzona. Nie były to może jedne z najpiękniejszych rezydencji Fiore, jednak zadbane kamieniczki, o których istnieniu nawet nie wiedziała, sprawiały, że czuła się bliżej prawdziwego domu. Widok niewielkiego placyku, ukrytego wewnątrz zabytkowych budowli, sprawił, iż wspomnienia powróciły. Pragnąc znaleźć się jak najbliżej zadbanego ogródka, przyśpieszyła kroku. Niespodziewanie zatrzymała się i rękawem kurtki przetarła oczy.

– Dziadek Rob – szepnęła cicho, widząc przykulonego staruszka z laseczką, który przechadzał się po dość wąskim chodniku.

Upadła na najbliższą ławkę, a następnie złapała się rękoma za głowę, wbijając paznokcie w delikatną skórę twarzy.

Wydarzenia sprzed lat wzięły górę. Jako dziecko została najpierw porzucona przez rodziców, a później przez wszystkich ludzi, na których jej zależało. A wszystko przez wybuch przeklętej wojny, który zmusił ją do opuszczenia domu, opuszczenia Pengrande, i podróż do nieznanego miejsca, jakim w tamtych czasach było dla niej Fiore. Z trudem przeżyła przepłynięcie morza, a później egzekucję w Fiore. Dziadek Rob osłonił ją przez kulami, przypłacając za to życiem, a generał Knightwalker przygarnął ją, bo była podobna do jego dziecka, które zaginęło.

Przetarła ręką policzki, które były mokre od łez. Pamiętała te wszystkie zdarzenia, które, będąc splotem przypadkowych epizodów, dały jej szansę, by przeżyć. Poświęcenie Jellala, ochrona przez dziadka Roba i spotkanie pani Knightwalker. Z biegiem czasu coraz bardziej przypominało jej to słaby dramat wojenne, ale wtedy tak to nie wyglądało. Dziś miała dom, dach nad głową i rodzinę. To było dla niej najważniejsze. Choć sama myśl, iż zastąpiła zmarłą córkę Knightwalker przyprawiał ją o dreszcze. Kolejny przypadek, który sprawił, że znalazła się wśród tej rodziny.

Jednak nikt inny nie zajmować tak szczególnego miejsca w sercu jak Jellal. Był jej bohaterem, którego idealizowała z roku na rok, tworząc bajkę o ukochanym księciu. Choć żyła w złudnym świecie stworzonym przez nią samą, to nie czuła się z tym źle. Wiedziała doskonale, że jest to tylko obłuda, a jednak zacięcie w nią wierzyła, gdyż nic innego tak naprawdę jej nie pozostało. Mogła tylko marzyć, że pewnego dnia ujrzy stojącego w drzwiach dorosłego Jellala, który zabierze ją ze sobą w świat, tak jak jej obiecał zanim zginął.

Wyjęła posążek smoka z torebki i przyjrzała mu się bliżej. Intensywny, czerwony kolor wciąż przypominał jej krwawy plac. Zbroczony krwią przyjaciół i tajemnic kobiety, która uratowała jej życiu, port po dziś dzień powodował u Erzy koszmary. Mimo że była wtedy tylko dzieckiem, każdy szczegół, nawet ten najmniejszy, pamiętała za dobrze.

Erza pochyliła się i czołem dotknęła chłodnego posążka, po czym rozpłakała się. Kłótnia z Levy ponownie przypomniała jej o wydarzeniach, o których pragnęła zapomnieć. I jakby nie chciała zaprzeczyć swym myślą, Erza była świadoma, że Levy miała rację…

***

Lucy ponownie odwróciła się od Natsu, kończąc szykowanie obiadu. Chłopak siedział już przy stole, przeglądając nowe strony na telefonie, a Lucy męczyła się nie tylko z krojeniem kapusty na surówkę, lecz także z własnym poczuciem winy. Poznała przeszłość Natsu i chciała dowiedzieć się więcej, poznać prawdę, którą tak usilnie próbował chować za maską zabawnego, bogatego chłopaczka.

– Natsu – odezwała się Lucy.

– Coś się stało? – zapytał zaskoczony Natsu, rzucając telefon na blat.

– Chciałam z tobą porozmawiać o – westchnęła – Lisannie. – Sprytnie zmieniła temat, lecz nie była z tego powodu zbyt dumna.

– To moja narzeczona – odpowiedział otwarcie.

– A nie mogłeś im o niej wcześniej powiedzieć?! – krzyknęła mimowolnie.

Odłożyła na bok nóż i zwróciła się w stronę męża, który wyraźnie nie przejmował się tym, że poznała prawdę o jego narzeczonej. Teraz zastanawiała się tylko, czy równie łatwo przyjdzie Natsu wyznać jej, kim tak naprawdę jest.

– Uznałem, że nie musisz o niej wiedzieć, a szczególnie w sytuacji, gdy jesteś moją żoną – wyjaśnił.

– Przestań! – krzyknęła ponownie. –Jest ze mną w klasie! Jak mam się zachowywać?

– Pod żadnym pozorem nie mów jej, że jesteśmy razem! – ostrzegł ją Dragneel. – Wiem, o co chcesz zapytać, ale póki jej nie poznasz, nie zobaczysz tego. Ona jest… szatanem, w skórze anioła – dodał ciszej. – Gra niewiniątko, ale jeśli coś jej zrobisz, nie licz na litość. Jednak dość o Lisannie, a czas na gościa programu, czyli pytanie, które próbujesz mi zadać od – udając głupiego, spojrzał na zegarek – kiedy wyszłaś z biblioteki.

– Więc wiesz?

– Oczywiście – odpowiedział szczerze. – Mów.

– Ja…

Wzięła głęboki wdech.

Długo się wahała, nawet za długo, lecz nawet wtedy kiedy Natsu był gotowy na szczerą rozmowę, tchórzyła. Nie chciała budzić demonów z przeszłości. Sama najlepiej wiedziała, że to co minęło, należy pozostawić za sobą i dłużej nie rozpamiętywać. A jednak chciała uczynić to mężowi.

– Czyli wiesz o mojej przeszłości? – spytał przyciszonym głosem.

– Przepraszam – rzekła tylko.

– Zamknij się! – wrzasnął.

Lucy podskoczyła z przerażenia. Odsunęła się od Natsu, nie wierząc, że mógł zareagować tak agresywnie.

– Nie chciałem, byś znała prawdę. I co? Teraz będziesz mnie traktować jak jakiegoś bękarta, dziwaka, dziecko z gwałtu, które prawie zostało zamordowane przez matkę.

– Nigdy tak bym nie postąpiła! – zapewniła, ale jej słowa nie miały żadnego znaczenia.

– Nie wierzę ci! Jesteś jednym, wielkim kłamcą i…

– Mam powiedzieć ci prawdę?! – przerwała mu, podnosząc głos. – Podziwiam cię – powiedziała przekonująco.

– Podziwiasz? – Zaśmiał się, drwiąc z jej słów.

– Tak, podziwiam! – powtórzyła raz jeszcze. – Ja potrafiłam tylko zapomnieć.

– O co ci chodzi?

– Przez mój strach i ból… – Nie potrafiła patrzeć mu w oczy, dlatego wlepiła wzrok w podłogę kuchni. – W pewnym momencie po prostu pragnęłam zniszczyć wszystkie wspomnienia i tak się stało. Nie pamiętam twarzy matki, przyjaciół, z którymi dzieliłam dzieciństwo… Niczego! Całe dziesięć lat życia poszło w niepamięć. Zazdroszczę ci. Chciałabym być taka silna jak ty.

– Zamknij się – powiedział, choć tym razem dużo łagodniej i spokojniej.

Zakrył twarz, nie chcąc, by ktokolwiek ujrzał go w takim.

Lucy podeszła i otuliła drżące ciało Natsu, dając mu tym samym odrobinę ciepła, którego tak bardzo potrzebował. Tuląc go coraz mocniej do siebie, sprawiała, że nie chciał już jej puścić.

– Ja na serio ci mówię. Idź do jakiegoś psychologa, bo ty masz rozdwojenie osobowości – rzekła żartobliwie Lucy.

– To wszystko jest takie dziwne… – mówił. – Nigdy nie miałem okazji, by z kimkolwiek o tym porozmawiać.

– Teraz możesz.

– Moja matka została zgwałcona przez ojca – zaczął, odsuwając się trochę od Lucy. – Wiesz, że jesteś trochę do niej podobna? – dodał cicho. – Potem zabrali ją jako zakładniczkę do Fiore. Król bał się, że zabiją mamę, więc nie atakował naszego kraju. Jednak potem okazało się, że ona… jest w ciąży. Wszyscy sądzili, że będzie chciała usunąć dziecko, lecz Amelia narodziła się cudem i nie chciała pozbawiać mnie życia. Lepiej. Mój ojciec znowu ją porwał, po czym przywiózł tutaj, do Magnolii, gdzie żyliśmy na Immortal District. Chodziłem do szkoły nr 1 jako syn Igneela. On – przełknął głośno ślinę, a następnie otarł oczy z łez – oddał mnie pod opiekę pana McGardena i Dreyara. Pan Makarov był wychowawcą taty i jego dłużnikiem. Mogliśmy się tu ukrywać, żyć szczęśliwie, ale pewnego dnia ja powiedziałem coś, czego nie powinienem był powiedzieć. To ja rozpętałem IV Wojnę Światową. To była moja wina. A chciałem być miły…

Delikatne pęknięcie, niewielka rysa… Było to tak mało, ale zarazem tak wiele. Maska, za którą skrywał się Natsu i jemu podobni, powoli zaczynała pękać, dając Lucy nową nadzieję. Nie wiedziała, jak bardzo jej mąż starał się ukryć przed innymi swą prawdziwą twarz i czy w rzeczywistości w ogóle ją chował, lecz w tej chwili nie to było dla niej najistotniejsze.

Po raz pierwszy, od kiedy przybyła do tego miejsca, Dragneel otworzył się przed nią.

– Lucy – odezwał się niespodziewanie – muszę ci powiedzieć o jeszcze jednej rzeczy. O dniu, w którym moja matka próbowała mnie zabić.

– Zabić – powtórzyła z niedowierzaniem.

Oboje usiedli przy stole kuchennym, po czym pogrążyli się w milczeniu. W myślach Lucy krążyły wspomnienia, kiedy obudziła się po omdleniu w Pengrande, nie pamiętając niczego ze swojego życia. Kojarzyła, kim jest Jude Heartfilia, kim jest ona sama, ale więcej powiedzieć, czy o swojej matce, przyjaciołach, nie umiała. Teraz spoglądała na Natsu i zastanawiała się, jak to możliwe, że on był w stanie nosić w swoje cały ten ból i nie postradać zmysłów. Z drugiej strony Natsu patrzył na Lucy i nie wierzył w jej szczęście. Od lat marzył, by zapomnieć, lecz nigdy wybawienie do niego nie dotarło.

– Trochę to dziwne – odezwał się w końcu Dragneel. Podrapał się pod głowie i kontynuował: – Mówię ci o swoich najskrytszych sekretach, pomimo tego że jesteś dla mnie obcym człowiekiem. – Zaśmiał się cicho. – Nie znam cię i wiem, że ty też nic o mnie nie wiesz.

– Ale może to najwyższy czas, by o czegoś się o sobie dowiedzieć. – Uśmiechnęła się. – Dobre początki, to lepsza przyszłość. Zawsze trzeba od czegoś zacząć.

– Może i masz rację, ale co będzie dalej? – zapytał. – Nie wiem, jak zareagujesz. Przecież ty sama doświadczyłaś horroru wojen.

– A czy to ma znaczenie? – odparła zdziwiona. – I tak będę zmuszona z tobą zostać, więc co za różnica?

– To akurat prawda, lecz wolę mieć dobre stosunki z moją kochaną żoncią. – Opuścił głowę, rozumiejąc, że koniec żartów. – To były moje urodziny. Mama zapytała się, co chcę dostać w prezencie, a ja chciałem tylko spotkać ojca. Pech sprawił, że mama nie wytrzymała presji i zaczęła celować we mnie z broni. Kiedy już miała nacisnąć na spust, krew trysnęła na mnie i chwilę potem pojawił się Igneel.

– On… – przerwała Lucy.

– Zabił moją matkę – dokończył. – A tym samym doprowadził do kolejnej wojny. Warunki zostały złamane…

Natsu uderzył pięścią o blat. Wściekłość nie znała granic. Choć usilnie chciał pozbyć się z głowy wspomnienia o ostatnim uśmiechu matki, nie potrafił.

– Wciąż – niespodziewanie Natsu odezwał się – nie wiem, skąd wziął się tam mój ojciec, dlaczego matka uśmiechała się przed wystrzałem i dlaczego chciała mnie zabić?! – wykrzyczał ostatnie słowa tak głośno, jak tylko mógł, by wyrzucić z siebie wszystkie żale. – Chciałbym wiedzieć. Chciałbym znać prawdę, ale wiem, że jest to nie możliwe. Ojciec zawsze mnie zbywał, a kto poza nim zechce ze mną rozmawiać?

– Ja! – odpowiedziała stanowczo Lucy. – Wiem, że ani ty mnie kochasz, ani ja cię nie kocham. Wiem, że się nie lubimy. Wiem, że jesteś denerwującym, małym gnojkiem, ale… wiem, jak to jest pozostać z cierpieniem sam na sam. Niszczy cię… bardzo długo. – Prawą ręką dotknęła swojej lewej piersi, pamiętając ból, który czuła na myśl, że nie pamięta praktycznie całego dzieciństwa. – Jesteśmy małżeństwem i chcę zgody, a przede wszystkim chcę ci pomóc.

Nagłe pukanie do drzwi sprawiło, że energicznie podskoczyli, a następnie spojrzeli w stronę drzwi, zastanawiając się, kto może ich nawiedzać o tej porze. Wzruszyli ramionami.

Natsu wstał, przeklinając w myślach człowieka, który stał po drugiej stronie wejścia. Niezbyt chętnie pociągnął za klamkę, po czym kątem oka spojrzał na otrzepującego się Graya.

– Witamy! – przywitał się grzecznie Dragneel.

Kulturalnie zamknął drzwi przed nosem Fullbustera, po czym przekręcił kluczykiem kilka razy, by uniemożliwić gościowi przedostanie się na drugą stronę. Uśmiechając się złośliwie pod nosem, odliczał na palcach sekundy, po których rozlegnie się donośny wrzask.

– Otwieraj natychmiast, ty kupo gówna!!! – rozkrzyczał się Gray, spełniając tym samym oczekiwania Dragneela.

– Może go wpuścisz? – zaproponowała Lucy, podchodząc dość sceptycznie do zachowania jej męża.

W pewnym momencie, mając dosyć donośnych krzyków przyjaciela, podniosła się i odsunęła rozbawionego Natsu od wejścia. Następnie otworzyła drzwi i wpuściła do środka przyjaciela, który zaczął budzić sensację u sąsiadów.

– Proszę, wejdź – rzekła spokojnym.

Wściekły Fullbuster, niczego nie wyjaśniając, rzucił się na Dragneela, zaciskając dłonie na jego koszuli. Próbując wyładować swoją złość, pomiatał nim, krzycząc na okrągło niezrozumiałe zdania. W pewnym momencie zaprzestał, sapiąc głośno ze zmęczenia. Jednak wciąż nie dawał uciec Natsu.

– Erza jest zajęta, więc ja GRZECZNIE chciałem przyjść i z tobą porozmawiać o TEJ dziewczynie, którą TY pamiętasz, a ja nie – syknął ostro Gray.

– Sądzę, że powiedziałeś „grzecznie”? – odparła Lucy.

Podeszła pewnym krokiem do dwójki chłopaków i przystanęła. Następnie chwyciła Graya za nadgarstek i z całej siły ścisnęła, sprawiając, że ten puścił przyjaciela, bojąc się dalszego rozwoju sytuacji. Spoglądając na nich jak drapieżnik na swoje przyszłe ofiary, dała im wyraźny znak, by się uspokoili. 

– Przepraszamy – powiedzieli równocześnie, siadając przy kuchennym stole.

– Ona tak zawsze? – zapytał cicho Gray.

– Pierwszy raz widzę to w tak wysokim stadium – odpowiedział mu Natsu do ucha, lecz już po chwili odsunął się od przyjaciela, widząc, że przysiada się do nich Lucy.

– A teraz, proszę, żebyście porozmawiali o tej tajemniczej dziewczynie i rozwiązali między sobą tę błahą sprawę – rzekła obojętnie. 

– Teraz nie masz wyboru. – Gray spojrzał złośliwie na Natsu, chlubiąc się swoim zwycięstwem.

– No dobra. – Dragneel westchnął głośno. – Pamiętasz Juvię? – zapytał go wprost.

– Przecież mówię, że nie kojarzę żadnej Juvii! – syknął przez zęby Gray.

Lucy jedynie westchnęła.

– Lepiej będzie, jak zacznę od początku – powiedział zrezygnowany Natsu. – Dobra! Jeszcze raz, lecz tym razem powoli. Kiedy miałeś siedem lat, ty i Lyon, spotykaliście się z pewną dziewczynką, młodszą od was o dwa lata. Byliście ze sobą blisko ze względu na rodzinne interesy. Jeśli dobrze pamiętam, to oboje coś obiecaliście tej małej. Naprawdę była to piękna przyjaźń… – westchnął – do czasu.

– Co masz na myśli? – zapytał Gray, powoli zaczynając kojarzyć pewne fakty.

– Twoja rodzina wzbogaciła się nieźle po II wojnie światowej, lecz nie twoi rodzice – kontynuował swoją wypowiedź. – W pewnym momencie jednak dostali wyjątkowe środki pieniężne. Lucy po części wie, o co chodzi.

Dziewczyna kiwnęła głową, pamiętając o tym, co opowiedział jej chłopak.

– Wtedy pozbył się współpracowników, zostawiając ich na bruku – kontynuował. – W tym ich dzieci, czyli Lyona i Juvię.

– Czyli… – Gray splótł palce dłoni i zaczął się zastanawiać. – Juvia – wymamrotał, marszcząc czoło. – Ta dziewczyna to Juvia!!! – Aa! – krzyknął niespodziewanie na całe mieszkanie.

– Przecież mówiłem – podkreślił Dragneel. – I co teraz zrobisz?

– Ale co takiego ja jej zrobiłem? – Niewinnym wzrokiem spojrzał na swoich przyjaciół. – Przecież to wina moich rodziców. Ja tylko…

– …posłuchałem się rodziców – dokończyła za niego Lucy, rozumiejąc, co zdeterminowało Juvię do próby zabójstwa. – „Nie możesz się z nimi przyjaźnić”, „oni nie są godni twojego statusu”... Dziecko jest głupie. Pomyśl przez chwilę. Co ona musiała sobie pomyśleć, gdy nagle ją odrzuciłeś?

– No bez przesady – odparł Gray, machając ręką.

Wnet poczuł, jak zimne oczy Lucy przeszywają całe jego ciało. Przerażony jej reakcją odsunął się od stołu, lecz to nie wystarczyło. Jedynym sposobem była ucieczka z tego miejsca, ale wiedział, że na drodze stoi mu równie zły Natsu.

– Jaki bezwstydnik, i to bez żadnych uczuć – burknęła pod nosem Lucy.

– Całkowicie się z nią zgadzam. – Natsu wskazał na żonę. – Najpierw obiecujesz, a później łamiesz dane słowo. Nie pamiętasz, co to za obietnica? – spytał, zauważając zmieszanie u przyjaciela.

– Tak, wiem. Mam problem – odparł, wystawiając przed siebie ręce w geście obrony przez oskarżeniami.

– Z tego, co słyszałem, podarowaliście sobie figurki smoków i złożyliście obietnicę, że już zawsze będziecie razem, a ty przyjdziesz jej z pomocą, kiedy będzie jej potrzebować – wyjaśnił szybko Dragneel.

Lucy i Gray spojrzeli na Natsu pełni zdziwienia. Żadne z nich nie mogło uwierzyć, że tak prędko chłopak zdecydował się na wyznanie prawdy bez żadnej zabawy w kotka i myszkę.

– To były tylko dziecięce obietnice! – krzyknął zirytowany Fullbuster.

– Dziecinne obietnice? – szepnęła Lucy.

Natsu i Gray natychmiast zwrócili na nią uwagę.

– Dziecinna obietnica?! – krzyknęła, wstając energicznie. – Czy ty wiesz, ile mogła dla niej znaczyć ta błaha obietnica?! Wojna zniszczyła wszystko, a jej rodzina tuż przed tą krwawą rzezią straciła pracę, dom i przyjaciół, którzy okazali się mniej warci niż zeszłoroczny śnieg. Ty wiesz, że w noc bombardowania ona mogła błagać, żebyś przyszedł i ją uratował!? To nie była jakaś dziecinna zabawa. Ona naprawdę na ciebie musiała liczyć! – Zachwiała się, po czym opadła na krzesło.– Trochę ją rozumiem. Na pewno nie w takim stopniu, jednak… Ona będzie chciała zemsty. Nienawidzi cię. Musisz ją przeprosić, znaleźć wasze wspólne zdjęcia, pamiątki i zobaczyć, czy to aby na pewno mogła być tylko „dziecinna obietnica”?

Natsu kątem oka spojrzał na zapłakaną twarz Lucy, nie potrafiąc zrozumieć jej reakcji na słowa Fullbustera. Nie znał swojej żony jeszcze za dokładnie, ale wyraźnie było widać, że w pewnym sensie utożsamiała się z Juvią.

– Do widzenia – odezwał się ku zaskoczeniu wszystkich Fullbuster.

Gray wstał i ruszył w kierunku wyjścia. Zatrzasnął za sobą drzwi, dając konkretne sygnały do tego, że wypowiedź Lucy go zdenerwowała. 

– Chyba nie powinnam była się odzywać – powiedziała blondynka.

– Przestań – rzekł wyraźnie Natsu.

Dragneel, mając dosyć oglądania widoku zapłakanej Lucy, podszedł i objął ją.

– Ja… ja wiem, co ona czuła!!! – wykrzyczała, pamiętając dni, w których błagała ukochanego chłopca, by przybył i zabrał ją z domu. Znała te łzy, ból i rozpacz, których doświadczyła, bo nikt się nie zjawił. – Ja…

– „Przepraszam” – szepnął jej na ucho Natsu. – Wiem, że on chciałby w tej chwili to powiedzieć.

– Nie, bo podczas naszego spotkania – przełknęła głośno ślinę – złamał obietnicę. – Niespodziewanie zaczęła się rozglądać wokół siebie. – Muszę zostać sama.

Dziewczyna wyrwała się z objęć chłopaka, po czym pognała prosto w stronę łazienki. Pragnąc uspokoić się w samotności, wparowała do toalety i zamknęła za sobą drzwi, pamiętając, że podczas seansu Dragon Balla poszła na chwilę zmajstrować coś przy zamku.

Niespodziewanie, siedząc przy kaloryferze, usłyszała próby Dragneela do przedostania się do środka. Dźwięki walenia w drzwi czy przekleństw chłopaka sprawiły, że mimowolnie uśmiechnęła się.

***

Gray wyszedł wściekły, zatrzaskując za sobą drzwi. Nigdy nie spodziewał się, że nowopoznana dziewczyna będzie mu prawić morały. Przyszedł tylko po to, aby dowiedzieć się, kim jest Juvia – dziewczyna, która pierwszego dnia szkoły spoliczkowała go. Jedyne, co dostał, to pretensje i bezpodstawne oskarżenia. Był świadomy swoich złych czynów i postępowania, ale doświadczenie nauczyło go jednego – czasu nie da się cofnąć. Nawet jeśli chciałby coś zmienić, to nie jest w stanie tego dokonać. Te wszystkie lata nieubłaganie minęły, pozostawiając po sobie jedynie złe wspomnienia, które i tak nie zniknął.

– Mam nadzieję, że mnie nie zabije.

Śmiejąc się pod nosem, szedł spokojnym krokiem w stronę District Hell, by załatwić tam jedną ze spraw.

Kiedy jednak postawił pierwszy krok w Chinetown, po plecach przeszedł mu niepokojący dreszcz. Nieustannie miał wrażenie, ktoś siedzi mu na karku, ale każde odwrócenie się, kończyło się jedynie zawodem.

 – Nie lubię tego miejsca – oświadczył.

Nagle poczuł złowrogi wzrok na sobie, który sprawił, że na jego ciele pojawiły się dreszcze. Odwrócił się, kilka razy przekręcił głową, a na końcu stwierdził, że tylko mu się zdawało.

***

Juvia jeszcze mocniej ścisnęła aparat w dłoniach. Wernie czekała, aż obiekt obserwacji wyjdzie z budynku. Spoglądała bacznie przez szkła, licząc na okazje złapania Graya na rzeczy zawstydzającej lub takiej, która mogłaby pogrążyć jego bądź rodzinę Fullbuster.

Czuła na sobie zimny, jesienny wiatr, który sprowadzał na jej ciało nieprzyjemne dreszcze. Wiedziała, że mogłaby teraz zrezygnować. Aczkolwiek obietnica złożona matce przed laty nie pozwoliła jej tego uczynić. Pragnęła zemsty… okrutnej zemsty, która zniszczyłaby ludzi, przez których całe jej życie zamieniło się w piekło. Nie mogę stracić czujności!, pomyślała dziewczyna.

Otrząsnęła się, by móc dalej prowadzić obserwację. Nie obchodziło jej, że ludzie oglądają się za nią, co chwilę szepcząc do osób drugich. Uważała ich za zbędne bydło, które poruszało się bez celu ulicami. Mając utkwione wspomnienia z tamtych dni, starała się zachowywać jak wtedy. Matka ją tego nauczyła i nie zamierzała zapomnieć tych cennych lekcji.

 – „To są tylko świnie i tak je traktuj. Uwierz mi, wtedy będziesz szczęśliwsza… tak jak ja” – powtórzyła cicho pod nosem.

Podniosła ponownie aparat, gdyż zauważyła, że ktoś wychodzi z budynku; nie myliła się. Właśnie w tym momencie z wieżowca w City Center wybiegał Gray Fullbuster. Jej cel numer jeden, którego musiała zniszczyć za wszelką cenę, by dopełnić zemsty.

Widząc, że chłopak kieruje się w zupełnie inną stronę niż zawsze, wstała, a następnie zaczęła ostrożnie za nim iść. Była szczęśliwa, gdyż chłopak nie za bardzo zwracał uwagę na otoczenie. Mogła bez obaw kroczyć blisko niego, mając pewność, że nie zgubi go w tłumie. Tak myślała, aż do momentu, gdy nagle otoczenie nikło.

Kątem oka spoglądając na nazwy ulic, odkryła, że coraz bardziej zbliżają się do China Town, które było już wystarczająco blisko District Hell. Znała dokładnie adres swojego wroga i dobrze wiedziała, że nie wraca on do domu. Uśmiechnęła się szeroko. Teraz już miała pewność, że jej marzenie się wkrótce spełni.

Spoglądała na każdy podejrzany budynek i na dziewczyny stojące przy barach. Nie miała pewności, jakie miejsce wybierze Fullbuster, ale w tej chwili już ta kwestia nie miała żadnego znaczenia. Dobrze się przygotowałam. Wiem wszystko o dzielnicach Magnolii. Podróż do China Town bądź District Hell oznacza jedno … chłopak chce się zabawić z prostytutką, pomyślała.

Gdy po jej głowie krążyły zbędne myśli, Gray postanowił nagle skręcić przy ulicy na której znajdował się bar z chińszczyzną. Juvia wykonała szybki ruch i zaraz za nim poszła, jednak nie spodziewała się ujrzeć czegoś takiego. Jego po prostu tam nie było. Nie wiedziała, czy ją zauważył, czy nieświadomie uciekł, zwyczajnie kierując się w umówione miejsce. Wściekła zacisnęła w dłoniach aparat, który przygotowała na zrobienie zdjęcia.

– De… – zaczęła cicho – …BIL – krzyknęła, rzucając urządzenie na ulicę. – POTWÓR, KŁAMCA, ROZPUSTNIK!!!

Roznosząc po okolicy epitety względem chłopaka, uderzała stopą biedny sprzęt, który już dawno zdążył się rozlecieć. Jednak potrzebowała się na czymś wyładować. Gdy już sądziła, że w końcu uda jej się dokonać zemsty, nagle wszystko znikło i znowu pojawiła się na początku, musząc zaczynać od nowa.

– Dlaczego teraz?

 Twarz zakryła dłońmi, a następnie odwróciła się i uciekła z miejsca, w którym zgubiła Fullbustera.