[Paranormal Activity Club] Rozdział 5

Zamarła, nie rozumiejąc, co się przed chwilą wydarzyło. Potrząsnęła głową, a następnie uderzyła się w zaróżowione policzki. Spojrzała w stronę drzwi. Zacisnęła mocno pięści, próbując się uspokoić, lecz nie była w stanie wybaczyć mu takiego poniżenia. Chwyciła granatowy szlafrok, który wisiał tuż nad koszem na ubrania, nałożyła go na siebie i wybiegła z łazienki, pędząc wyjaśnić sytuację. Jakże się zdziwiła, gdy pociągając za klamkę, odkryła, że drzwi są nadal zamknięte. Spróbowała jeszcze raz powtórzyć czynność, ale wciąż nie mogła wyjść na korytarz.

– Co jest? – zapytała samą siebie, odsuwając się od wejścia.

Niepewna tego, czy rzeczywiście widziała Natsu podglądającego ją, starała sobie przypomnieć, co widziała kilka minut wcześniej. Po chwili uderzyła dłonią w drzwi, odsuwając od siebie jakiekolwiek wątpliwości. Zdeterminowana przekręciła dwa razy zamek i wyszła na zewnątrz. Waląc o drewnianą podłogę, zaczęła kroczyć do jego pokoju, wydając odgłosy niczym dzikie zwierzę. Stojąc tuż przed jego pokojem, podniosła do góry nogę i mocnym kopniakiem otworzyła drzwi.

– Coś się stało? – zapytał niewinnie Natsu, zachowując nienaturalny spokój. – Myślałem, że będziesz się kąpać? – mówił, nie odrywając wzroku od ekranu telewizora, na którym wyświetlała mu się gra z serii Dragon Ball.

Nie potrafiła ubrać myśli w słowa. Zachowanie chłopaka wydawało się nie tyle co irracjonalne, a nieprawdopodobne. Siedział, jak gdyby nic się nie wydarzyło, interesując się jedynie grą. Bała cierpliwa, ale i ona miała swoje granice.

– Zboczeniec! – wrzasnęła i wyszła z pokoju z trzaskiem. Nie miała sił użerać się z mężem, który i tak ostatecznie postawiłby na swoim. Był dziecinny, lecz również w jego zachowaniu było coś niezwykle groźnego. Coś, czego dziewczyna nie potrafiła do końca zdefiniować.

Rezygnując z kąpieli, wróciła do swojego gniazdka i rzuciła się na łóżko. Kątem oka zauważyła leżący na szafce nocnej pilot od telewizora. I tak nie mam co robić, pomyślała, wybierając przypadkowy kanał, na którym akurat leciały najnowsze wiadomości. Preferowała serial, ale wiedza o świecie również była w miarę przydatna.

Przerywamy program, by podać wiadomość z ostatniej chwili.

Uśmiechnęła się łagodnie, widząc młodą, zadbaną prezenterkę, która wyglądem prędzej przypominała znaną modelkę, aniżeli osobę pracującą w codziennych wiadomościach. Jednak była świadoma, że pozory mogą mylić.

Przed godziną, jeden z największych sklepów jubilerskich w Magnolii, SailorCristal, został obrabowany ze wszystkich kosztowności przez gang z dzielnicy District Hell, o nazwie „Siedem Smoków”. Jednak nie to jest najnowszym news’em, gdyż okazało się, że w owym budynku był przechowywany skarb utracony podczas I wojny światowej, Smocze Serce. Niektórzy eksperci twierdzą, że jest to fałszywka, jednak osoba, która ją wczoraj nabyła, może sprawdzić, czy jest to autentyk i wysłać do naszej stacji wiadomość. Wystarczy wystawić kamień na działanie światła słonecznego. Wtedy ukazuje się symbol dawnej rodziny królewskiej Pengrande. Prosimy o kontakt wszystkich, którzy mogą mieć z tą sprawą coś wspólnego. Zaraz na ekranie wyświetli się zdjęcie pierścienia.

Dzwońcie!

Mówiła do was Sherry z kanału 1. Dzióbki.

Lucy chciała wyłączyć telewizor, jednak była ciekawa wyglądu kamienia królewskiego, który zaginął po zamordowaniu całej rodziny Pengrande w 1935 roku. Cała ta sprawa zawsze podczas jej zajęć była spychana na dalszy plan. Nigdy od guwernantów nie dowiedziała się więcej o tym wydarzeniu. Podręczniki, książki, czy inne źródła wiedzy… wszystkie zatajały prawdę o faktach z tego okresu. Zawsze była ciekawa wszelkich zagadek, dlatego z niecierpliwością czekała, aż w telewizji ukaże się historyczny przedmiot. Gdy wreszcie ten moment nastąpił, Lucy zamarła. Drżąc, podniosła dłoń.

– Taki sam kształt – powiedziała zdziwiona dziewczyna.

Serce Smoka, pomyślała, kładąc się na poduszkę. Czyżby Natsu mi go kupił? Nie, nie, nie… Przecież on wtedy jeszcze nie wiedział, kim będzie jego narzeczona. Naprawdę go nie rozumiem, ale przecież mam żyć z nim. Być jego żoną. Spojrzała na pierścionek. Chyba będzie lepszy od Zerefa?

Mimowolnie zamknęła oczy, czując ogarniające ją zmęczenie. Choć nie chciała jeszcze zasypiać, jej ciało dało za wygraną i po kilku minutach oddała się w objęcia snu. Snu, który ukazał się wydarzenia z dnia jej ślubu i pijackiej nocy.

Lucy podniosła się z łóżka, a następnie z przerażeniem spojrzała na prześcieradło. Popatrzyła się na pierścionek, który wciąż był nałożony na jej palec, a następnie chwyciła poduszkę i rzuciła nią o przeciwległą ścianę. Sen odpowiedział na wszystkie pytania. Upiła się,

– O cholera! – syknęła niespodziewanie. – Przypomniałam sobie!!! – Z powrotem opadła na poduszki, próbując odszukać jakieś logiczne wyjaśnienie tego „snu”. Na nieszczęście nie mogła znaleźć innego rozwiązania. – Jestem beznadziejna – stwierdziła jednoznacznie. – Ale… Co było dalej!? – Rozczochrała włosy, nie mogąc znieść myśli, że ciąg dalszy nie jest jej znany. Niechętnie wstała, rozciągając się przy okazji.

 Wiedziała, że prowadzi niebezpieczną grę, idąc do łazienki w niezwykle seksownym szlafroku, gdy wewnątrz mieszkania jest wciąż Dragneel. Nie miała jednak żadnego wyboru, więc postawiła krok do przodu, a następnie wyciągnęła dłoń, by chwycić za klamkę. W tym samym momencie ktoś jej przeszkodził i po chwili drzwi „same” się otworzyły, ukazując zdziwioną twarz Natsu.

– Przepraszam!!! – krzyknął niespodziewanie, chyląc przed Lucy czoło i wprowadzając ją w zakłopotanie. – Za wczoraj i za dzisiaj. – Nie czekał na odpowiedź. Wyszedł, zamykając za sobą drzwi.

– Zaraz. – Na chwilę się zawahała. – Co to miało być?! – Nie ruszyła się miejsca. Zbyt bardzo była zdziwiona faktem, że on mógł coś takiego powiedzieć. – Ale – w tym momencie sobie przypomniała – za co on mnie przeprasza? Za łazienkę czy za … – Zamilkła na chwilę. – Pewnie za tamto drugie. Muszę z nim porozmawiać!

Zdesperowana dziewczyna ruszyła za swoim mężem. Nie była pewna, gdzie może być, dlatego szukała go w znanych jej pomieszczeniach. Ilość pokoi i ich rozmieszczenie niezwykle utrudniało jej zadanie, przez co postanowiła wykorzystać wygodniejszą metodę – wyostrzenie słuchu. Skupiając się na jednym zmyśle, zdawało jej się, że słyszy lejącą się wodę.

 – Łazienka! – powiedziała dumnie, idąc w znanym jej kierunku.

Docierając na miejsce, nie była pewna, czy przypadkiem drzwi nie są zamknięte. Jednak gdy udało jej się lekko przyciągnąć je do siebie, wiedziała, że może wejść. Z całej siły otworzyła wejście, by zastać w środku nagiego Dragneela. Zamurowana, zaskoczona i, zarazem, zawstydzona, nie była w stanie poruszyć się nawet o centymetr. Wiedziała, że powinna w tej sytuacji zamknąć oczy, ale coś zabraniało jej tego uczynić.

– A mówiłaś na mnie. – Spokojny Natsu odwrócił się w jej stronę, ukazując całe swoje wdzięki w nagiej ozdobie. – Chcesz się razem wykąpać.

– Aa!!! – wrzasnęła na całe mieszkanie, a następnie wyskoczyła z łazienki, zamykając ją w przerażająco szybkim tempie. – Co to miało być?! – Zsunęła się po ścianie, trzymając się za głowę obiema rękoma. – On. – Przypomniała sobie jego idealnie wyrzeźbione mięśnie, delikatnie opaloną skórę i czarne włoski wokół… – Nie, nie, nie, nie!!! – powtarzała, kręcąc energicznie głową.

– Coś ty taka zawstydzona?

– A ty jak być się czuł, widząc po raz pierwszy w życiu nagiego faceta? – odpowiedziała blondynka, mając zamknięte oczy.

Zamrugała kilka razy, uświadamiając sobie, że ktoś musiał wypowiedzieć to pytanie. Niepewnie podnosząc głowę, liczyła na to, że był to tylko pokaz jej wyobraźni, lecz gdy ujrzała stojącego nad nią Dragneela, ubranego w czerwony szlafrok, dotarło do niej, co się przed chwilą wydarzyło.

– Co tu robisz? – Zarumieniona, dynamicznie oglądała się to na prawą, to na lewą stronę, szukając drogi ucieczki, lecz im intensywniej starała się ją znaleźć, tym bardziej wiedziała, że ona nie istnieje! – Nie stój tak nade mną! – krzyknęła, próbując zniszczyć niepokojącą cisze, która trwała od dłuższej chwili.

– Idź się wykąp. Nie będę podglądał. Obiecuję. – Patrząc w te niewinne oczka, mogłaby pomyśleć, że mówi prawdę, jednak znała go na tyle dobrze, by wiedzieć, że jemu nie można ufać.

– Nie! – Obrażona przekręciła głowę, nie chcąc wplątać się w jego chorą gierkę.

– W takim razie nie ma problemu. – Uśmiechnął się słodko, a następnie chwycił ją w talii i przerzucił przez swoje ramię. – Wykąpiemy się razem – powiedział radosnym głosikiem, niosąc ją w stronę toalety.

– Nie! – Przerażona faktem, że może mówić prawdę, zaczęła się wycofywać ze wcześniejszej decyzji. – Pójdę sama. Wierzę ci! – starała się go przekonać.

– Hmm. – Na chwilę zamyślił się. – Dobrze. – Puścił ją, by samemu odejść w stronę swojego pokoju. – A potem robisz mi śniadanie. – Wyszczerzył zęby, po czym zniknął za drzwiami.

Lucy stała nad własnym łóżkiem, nie mogąc przestać patrzeć na prezent, który dostała od swojego męża. Na prześcieradle leżała granatowa, na grubych ramiączkach sukienka, z wyszytym na lewej piersi herbem szkoły o złotych wzorkach. Dookoła materiału były połyskujące ozdoby, które idealnie komponowały się z krojem mundurka. Podeszła niepewnie do kompletu, a następnie podniosła go. Góra sukienki była dopasowana, a zjeżdżając coraz niżej, mogło się ujrzeć nad biodrami rozchylający się materiał.

Dziewczyna chciała położyć przedmiot, by móc zdjąć z siebie szlafrok, jednak po chwili ujrzała resztę zestawu, który w niczym nie ustępował pierwszej części. Wiązane złotymi sznurówkami granatowe kozaczki, sięgające aż do połowy ud, oraz jedwabne rękawiczki, sprawiały, że czuła nieopisaną radość. Nie mogła uwierzyć, że wszystko zostało przygotowane dla niej. Szybko pognała do garderoby, z której wzięła bieliznę. Błyskawicznie ją na siebie włożyła, by następnie sprawdzić, jak na niej leży prezentowany strój. Po skończonych przymiarkach podeszła do lustra, które znajdowało się w garderobie, by ujrzeć swoje przepiękne odbicie. Zadowolona z prezentu, ruszyła z miejsca, by wyskoczyć ze swojego pokoju i pognać do kuchni, w której siedział Dragneel.

– Coś się stało? – zapytał, widząc rozpromienioną twarz Lucy. – Umarłem czy co?

– Dziękuję za sukienkę! – Chłopak skamieniał, słysząc jej podziękowanie. – Co ci?

– Umierasz? – Blondynka stuknęła o podłogę bosą stopą, udając obrażoną.

– Dobrze! – Odwróciła się, nie chcąc dalej słuchać jego głupich pomysłów. – Więcej nie powiem tego słowa!!!

– Masz śniadanie.

Zatrzymała się. Przekręciła głową, a następnie spojrzała na stół pełen jedzenia. Pierwsze, co jej przyszło na myśl „on je zrobił dla mnie?”, lecz już po chwili odrzuciła ten pomysł, wiedząc o „zdolnościach kulinarnych” Dragneela.

– Kogo okradłeś? – zapytała wprost, sprawiając, że chłopak opluł się sokiem, który właśnie popijał.

– Haha – zaśmiał się ironicznie. – Jaka zabawna… Nie. Pani Wakaba była na tyle wspaniałomyślna, że zechciała się podzielić z nami posiłkiem! A ty teraz… – Niespodziewanie zamilknął, by zacząć się przyglądać swojej żonie. – Muszę sprawdzić, kiedy będzie wiał mocno wiatr – stwierdził, po czym powrócił do jedzenia.

– Dupek! – Lucy zacisnęła pięści, próbując się powstrzymać od zabicia go. – Chłopiec sprzed lat był… Hę? – Pamiętając fragment z ich nocnej eskapady, przypomniała sobie o dość istotnej rzeczy, która była dla niej niezwykle ważna. – Natsu? Czy w swoim pokoju znalazłeś może złotą figurkę smoka? – Nie sądziła, że może ją mieć przy sobie, dlatego wcześniej nie zastanawiała się, gdzie może się znajdować jej ukochana pamiątka.

– Figurka? – Chwycił się za podbródek, próbując wyobrazić sobie przedmiot.– Nie. – Pokręcił głową, a potem odstawił kubek na bok, wcześniej kończąc napój. – Jak znajdę to ci powiem, a teraz szybko jedz, bo za pięć minut jedziemy. – Podniósł nadgarstek do góry, a następnie palcem zaczął pokazywać na tarczę zegarka.

– CO!? – wrzasnęła, szybko podbiegając do stołu.

– To jest coś dla ciebie ważnego? Dostałaś to od Zerefa? – Podniosła palec do góry, by dać znać, że musi przełknąć kanapkę.

– Jest to dla mnie najcenniejsza rzecz i ja – zamyśliła się na chwilę – nie dostałam jej od Zerefa, tylko od chłopca, którego poznałam lata temu.

– Aha. To super, a teraz się zbieraj!

Wstał i odszedł od stołu. Lucy chciała go zatrzymać, lecz wiedziała, że czas nagli, a nie chce się spóźnić już pierwszego dnia do szkoły. Chwytając na szybko jakieś dania i popijając je letnią herbatą, chciała jak najszybciej skończyć śniadanie i ruszyć za Dragneelem, który raczej by nie czekał na nią, gdyby nie przyszła o czasie.

***

W przeciwieństwie do dnia, w którym Lucy przybyła po raz pierwszy do szkoły nr 1, dzisiaj cały kompleks aż huczał od natłoku uczniów, rodziców i nauczycieli. Goście chodzili wokół placu, chcąc porozmawiać z wyżej postawionymi ludźmi, pochwalić się nowym mundurkiem dziecka, ocenami, sukcesami w pracy…

Wychowankowie wraz z nauczycielami krążyli po terenie szkół, chcąc spotkać starych znajomych, poznać nowych ludzi i dowiedzieć się o nowościach, które krążyły w sferze „świeżych ploteczek gwiazd”. Nie inaczej zachowywała się dwójka nastolatków, która zdawała się czekać na kogoś w niecierpliwości. Gray Fullbuster był to chłopak o granatowych włosach, z charakterystyką blizną na czole, do którego wciąż wzdychały tajemnicze dziewczyny. Krążył wokół dziedzińca, denerwując tym samym Erzę Scarlet odwróconą tyłem do wejścia. Szkarłatne włosy opadały jej na plecy. Piękna, o wyraźnych krągłościach, z wymalowaną na twarzy wrogością, patrzyła na wszystkie lafiryndy, od których pisków zaczynały ją boleć uszy.

– Gdzie ten debil? – zapytał Gray, nie wytrzymując całej tej sytuacji.

– Zawsze się spóźnia. – wytłumaczyła mu Erza. – A szczególnie teraz, gdy ma kogoś do wykarmienia – dokończyła wcześniejszą wypowiedź.

– No to już dziewczyna nie żyje. – Westchnął. – Marny jej los – stwierdził jednoznacznie.

– Zabawne, mrożonko.