[Nowe życie, które od Was otrzymaliśmy] Rozdział 37 - Zemsta

         
 Nie mieli czasu. Musieli stąd uciec zanim wrota na zawsze zostaną zamknięte. Jednak Lucy pamiętała o czymś, o czym inni zapomnieli.

- Zeref! – Wyciągnęła ku niemu rękę, dając mu znak, by uciekł razem z nimi.

- Dziękuję, że chociaż raz mogłem być dla was człowiekiem. – Uśmiechnął się delikatnie.

- Dla-czego? – Z jej oczu zaczęła wypływać szkarłatna ciecz, z pozoru przypominająca łzy. – Królowo – szepnęła cichutko, a następnie wtuliła się w pierś Natsu, dając Czarnemu Magowi wybór.

- Dziękuję. – Jego ciało zaczęło powoli zamieniać się w proch, aż w pewnym momencie po prostu znikło.

           

***

            Leżał na pięknej, kwitnącej polanie, rozkoszując się ciepłem promieniującego słońca. Nagle poczuł coś czego od tak dawna pragnął. Człowieczeństwo. Jego skóra powoli zaczęła topić się, kości zmieszać, mięsnie zanikać. Koniec był coraz bliższy. Jednak wiedział, że teraz może wreszcie odnaleźć wymarzony spokój.

- Dziękuję – szepnął cicho zanim całkowicie odszedł z ludzkiego świata.

[Jakby ktoś nie wiedział: Tak, chodzi o Acnologię]

***

            W ostatniej  chwili rzucili się przez przejście zanim znikło z naszego wymiaru. Cała trójka zasapana upadła na miękką zieloną trawę, wokół której były zebrane skupiska najpiękniejszych kwiatów.

- Gdzie my jesteśmy? – zapytał w końcu zdziwiony Musica.

- Zaraz. – Lucy wciąż nie mogła wstać, ale jakoś wiedziała, czym jest to miejsce. – To jest…

- Dziękujemy. – Po całej okolicy rozniósł się cichy szept. Wszyscy spojrzeli w jednym kierunku.

            W blasku słońca stali wszyscy Wojownicy Smoka uśmiechający się szeroko w stronę Świętych Łowców. Młodzi nie mogli dojrzeć ich twarzy, gdyż uniemożliwiał im  promieniujący blask gwiazdy. Nagle Święte Bronie zaczęły po prostu zamieniać się w złoty pył, który powoli szedł w stronę swoich właścicieli. Wszystko do nich wróciło. Nawet oczy Lucy, przez co nie mogła już nic widzieć.

- I tak cię kocham. – Natsu starał się ją pocieszyć.

            Powieki miała zamknięte. Tak bardzo chciała je otworzyć i znów ujrzeć promienisty uśmiech swojego ukochanego, jednak nie mogła. Łzy zaczęły spływać po jej bladych policzkach. W tym momencie oczy same jej się otworzyły, ukazując przepiękne, brązowe tęczówki.

- Ja… widzę! – Natsu nie mogąc uwierzyć, w to co się dzieje. Podniósł prawą dłoń, dotykając delikatnie okolice jej oczu. – Ciepła. – Spojrzał na swoją rękę i na znak gildii, który był wyryty na jego ciele.

- Ale… jak? – Jego całe ciało drżało. Spojrzał w stronę odchodzących Smoczych Wojowników.

- Zasłużyliście. – Usłyszeli tylko ciche wołanie, brzmiące jak kilka głosów. – Do widzenia.

- Papa… mamo, tato. – Lucy przeniosła wzrok na swego ukochanego i wtedy zobaczyła to, na co Musica gapił się od kilku minut. Nad Natsu wisiały dwa duchy, tulące swoje dziecko.

- Oni zawsze przy tobie będą. Ja też.

- A ja nic nie dostanę za fatygę? – zapyta zdziwiony Musica.

- Nie tak to bym ujęła. – Pokazała palcem na niego. – Armina i Gajeel są przy tobie.

- Zaraz… oni to moi… - Próbował ich zobaczyć, jednak tak jak Natsu nie mógł tego uczynić. – Dziękuję. – Tylko tyle mógł powiedzieć.

- Zawsze byłeś podobny do matki… - Były to ostatnie słowa, jakie zdołali usłyszeć, gdyż po chwili po prostu upadli na miękką zieloną trawę.

***

            Powoli zaczęli otwierać oczy. Nie rozumieli, gdzie się znajduję, co się z nimi dzieje i czy udało im się wykonać misję.

- LUDZIE!!! – Nagle usłyszeli wrzask kilkudziesięciu mężczyzn, którzy na dobre postawili ich na nogi. Wszyscy rzucali się, by ich ucałować, przytulić, jednak wystarczyło jedno surowe spojrzenie Lucy, by ustawić tulasi do pionu.

- Co się dzieje? Gdzie my jesteśmy? – Powoli zaczęła rozglądać się wokół siebie, jednak pomimo dobrego widoku wciąż nie była pewna miejsca, w którym przebywają.

- To nasz statek! – Starał się ich zapewnić Tamaki. – Jejku, jak miło was widzieć po ponad roku nieobecności.

- Ponad… roku? – Słysząc słowa swojego podwładnego, Musica mocno się zmartwił. – Możecie wyjaśnić nam, co się zdarzyło? – poprosił ich spokojnym głosem.

- Kiedy weszliście do tego Fairy Tail, myśleliśmy, że zajmie wam to wszystko, co najwyżej dzień. Jednak… - Hughes opuścił lekko głowę - … pomimo czekania, was nie wciąż nie było. Minął miesiąc i wtedy postanowiliśmy zawiadomić księżniczkę i innych o tej sytuacji. Co jakiś czas wracaliśmy do was, ale dalej nie było was żadnej wiadomości. Aż do wydarzenia sprzed kilku dni, gdy to nagle pojawiliście się na statku po roku i kilku miesiącach nieobecności!

- Siedem lat. – Niespodziewanie powiedział Natsu. – Minęło dokładnie siedem lat od momentu, gdy zostaliśmy oskarżeni o to morderstwo i musieliśmy uciec z kraju.

- Kochanie. – Lucy dotknęła jego dłoni. – Ja…

- Może coś zjecie? – zaproponował im Tamaki, przerywając dziewczynie wypowiedź.

- Jasne! – Dragneel wstał, a zaraz po nim zrobiła to pozostała dwójka.

            Wszyscy udali się stołówki, która pomimo obaw blondynki, wyglądała w miarę ludzko. Jednak w tamtej chwili ona nie miała czasu zajmować się takimi sprawami. Chciała coś powiedzieć Natsu, jednak nie mogła znaleźć chwili dla siebie. Gdy już siedzieli przy stołach starała się zebrać w sobie odwagę.

- Natsu – spróbowała ponownie – muszę ci coś powiedzieć.

- To mów. – Inni także chcieli usłyszeć, co pani Dragneel ma do powiedzenia, więc z uwagą zaczęli jej słuchać.

- Ja… Oj no trudno! Jestem w ciąży! – wykrzyczała na całą salę.

- Ale że z kim? – zapytał zdezorientowany Natsu.

- No kurwa z Musicą!!! – Złapała go frak i nikt nie zwrócił uwagi na biednego kapitana statku, którego jedzenie zostało wyplute na drugą ścianę stołówki. – Jak możesz coś takiego mówić!?

- A ty? – Hamrio próbował nie zwracać na siebie uwagi.

- Ale że… ja naprawdę… będę ojcem? – Nie mógł w to uwierzyć.

- Tak, naprawdę! – Starała się zapewnić go dziewczyna.

- Ale od kiedy?

- Ja. – Opuściła lekko głowę. Puściła Natsu i wtedy na jej policzkach pojawiły się czerwone wypieki. – Wiem od momentu, gdy lecieliśmy do Fiore.

- To czemu mi nie powiedziałaś?! – Złapał ją mocno za ramiona. – Przecież dziecko…

- I właśnie przez nie, nie pozwoliłbyś mi pójść do Smoczej Bramy! – Próbowała go jakoś przekonać do swoich racji.

- No i bardzo dobrze! – W tej chwili zamilkł,  a następnie puścił swoją żonę. – Przepraszam. – Przytulił ją mocno do siebie.

- Co? – Nie potrafiła zrozumieć jego zachowania.

- Przepraszam. To wszystko moja wina. Gdybym nie chciał tak bardzo uwolnić rodziców, to byś sama bardziej zwracał uwagę na … dziecko. Przepraszam. – Ręką dotknął jej brzucha, który powoli zaczął coraz bardziej zaokrąglać się.

- Natsu… Mam prośbę. – Spojrzała na niego błagalnym wzrokiem. – Czy pozwolisz mi ze sobą pójść TAM i dokończyć to co zaczęliśmy.

- Ale… maleństwo?

- Nic mi nie będzie. Przecież wiem, że mnie obronisz. – Dotknęła jego policzka, by potem pocałowała go delikatnie w usta.

- Piękne!!! – Cała załoga zaczęła beczeń i ryczeć, oglądając zaistniałą scenę. – Lepiej niż w telenoweli!

- I nawet lepiej niż w książce Amelii!!!

- Dzieci – westchnęła dziewczyna.

- Dobrze, ale obiecasz mi, że  nie zrobisz nic głupiego.

- Jak dobrze wiem, to jest to twoja specjalność. – Wyszczerzyła się w szerokim uśmiechu. – Czyli trzymamy się planu?

- Tak… - odpowiedział jej spokojnym głosem Natsu.

***

            W całym budynku rozbrzmiewał głośny alarm, który ogłaszał, że ktoś włamuje się do siedziby Rady. Wszyscy szaleli, biegali, nie wiedzieli, co mają robić. Jednak jedna osoba była pewna. Najwyższy generał Katumi szedł w przeciwnym kierunku do swoich podwładnych. Atak bandytów oznaczał jedno. Przybyli po złoto. Nie mógł im pozwolić, by wszystkie jego skarby zostały skradzione przez jakiś podrzędnych złodziejaszków.

- Cholera, akurat dzisiaj! – krzyknął do samego siebie, wchodząc do przestronnego gabinetu, który miał na wyłączność.

- Witam! – Usłyszał czyjś głos, gdy był już wewnątrz pokoju. – Chyba mnie poznajesz?

- Natsu Dragneel – syknął ostro widząc różowowłosego chłopaka, siedzącego wygodnie na jego biurku, którego dawniej skazał na śmiech. – Widzę, że Lucy Heartfilia nie przeżyła tego.

- Lucy Heartfilii już tu nie ma – oświadczył spokojnym głosem Dragon Slayer.

- Hahaha. Cudownie!!! – Zaczął klaskać w dłonie. – A co cię tu sprowadza? Zemsta? – Zaproponował mu.

- Możliwe, ale najbardziej chcę „coś ” potwierdzić. – Zeskoczył z blatu, a następnie podszedł do regału z książkami.

- Czy Lisanna Strauss naprawdę was zdradziła? – Niepewnym wzrokiem, co chwile spoglądał na Dragneela. – Jeśli o to chodzi, to tak… zdradziła …

- Nie! – przerwał mu Natsu. – Chciałbym potwierdzić wersję wydarzeń sprzed siedmiu lat.

- Jaką wersję? – Katumi wzruszył ramionami. – Żartujesz?

- Nie! – odpowiedział stanowczo różowowłosy. – „Dlaczego?” To pytanie chodziło za mną od momentu, gdy udało mi się z Lucy odnaleźć tymczasowy spokój.

- Zaraz, zaraz! Powiedziałeś, że jej…

- Cześć! – Jego ciało drżało. Powoli zaczął odwracać się w stronę okna.

- Niemożliwe. – Był przekonany, że ONA nie żyje. Jednak widział siedzącą na parapecie uśmiechniętą blondynkę. – Fairy Tail się o was dowie!!!

- Już zostawiliśmy im wiadomość … „Znajdźcie nas. N&L” – powiedział mu Natsu, który coraz bardziej przybliżał się do swojej ukochanej. – A teraz morda w kubeł i słuchaj! – Rozkazał mu groźnym i morderczym wzrokiem Dragneel.

- Hahaha!!! – Zaśmiał się głośno generał, który grzecznie podszedł do sofy stojącej pod prawą ścianą i usiadł na niej. – Słucham.

- Kiedy byłem na treningu z pewnym człowiekiem zacząłem dokładniej rozmyślać nad tym, co się zdarzyło w Fiore siedem lat temu. Myślałem, że pod tym kryje się jakaś dziwna i niecodzienna tajemnica, a tu się okazuje, że nic takiego nie było! – Ostatnie słowa wypowiedział dość głośno. – Może zacznę od początku. Wiem, że ani ja, ani Lucy nie zabiliśmy tego człowieka. Wiem też, że to nie byłeś ty, gdyż TY byłeś jedynie pionkiem w rękach pewnego człowieka.

- Mówicie, że to nie wy, a w takim razie, jak odbijesz argument, że to wy byliście na lakrymie nagrywającej? – Mając perfidny uśmieszek na twarzy Katumi patrzył na Dragneela, który tak łatwo nie zamierzał się poddać.

- BANALNE! – odkrzyknął Natsu. – Lucy i ja pamiętamy, gdy Amelia dostała się na nasz statek, jednak jej ojciec coś powiedział. Cytuję : „. Zamknęła się w pokoju i zaczęła krzyczeć, że „Jesteście barbarzyńcami, którzy nie pozwalają patrzeć jej na swoją kopulację” i podobne”. W takim razie, co robiła u nas? Nieświadomie ta mała dała nam podpowiedź!

- Nagrała się i odtworzyła to w takiej jakości, że nikt nic nie podejrzewał – odezwała się niespodziewanie Lucy. – Tak, więc wy nie użyliście lakrym, tylko technologii innych państw, a potem tylko odtworzyliście materiał. – Nagle usłyszeli klaskanie.

- Brawo! Ale… Co z tego? I tak nie wiecie, kto zabił!

- Wiemy! – odpowiedział mu pewnym głosem Dragneel. – To jest oczywiste, że twój przełożony, który dostał dość wysokie stanowisko zaraz po tym, jak jego szef odszedł do nieba.

- Ale dlaczego wy? – Wciąż próbował ich zagiąć.

- Człowiek, który został zamordowany bardzo często dawał Natsu ultimatum. Albo będzie grzeczny, albo wreszcie pójdzie do więzienia. – Lucy zeskoczyła z parapetu, a następnie podeszła do swojego męża. – Natomiast u mnie sprawa dotyczyła mojego ojca, który stracił cały majątek przez tego człowieka. Dla was to połączenie było idealne, a szczególnie w momencie, gdy dostaliście półfałszywą przepowiednię.

- No i ta kwestia też została przez nas rozwiązana. Coś jeszcze? Trochę nam się śpieszy. – Natsu spojrzał na zegarek.

- Jak ON zginął?

- Został otruty. – Natsu nie odrywał wzroku od wskazówek.

- Skąd to wiesz?

- Ponieważ badałem jego ciało. Może nie wiesz, ale szkoliłem się na lekarza. – Uśmiechnął się szeroko.

- CO!? – Katumi nie był w stanie wytrzymać presji. Wstał, a następnie zaczął chodzić po ogromnym  pokoju. – Skąd miałeś ciało?

- Kiedy ON został zamordowany nie chcieliście rozgłosu, więc pochowaliście ciało w najmniej prawdopodobnym miejscu. Na cmentarzu, w którym urzędował, jako grabarz wasz dawny współpracownik GOSNER!

- A dlaczego Lisanna was zdradziła?! – Szybko starał się zmienić temat.

- Ja odpowiem! – Lucy podniosła do góry dłoń. – Lisanna nie chciała NAS zdradzić, tylko MNIE. Warunki jakie postawiła dotyczyły Natsu, który w pierwotnych planach miał przeżyć, jednak cały jej plan spalił na panewce, gdyż zapomniała, że on będzie mnie chronił pomimo wszystkiego! – Spojrzała na swojego ukochanego. – Żyjemy i wszystko wiemy, więc co zamierzasz zrobić z tym fantem?

- Nie! – Zaczął machać palcem wskazującym. – Pytanie, co wy z tym zrobicie! – Pokazał na nich.

- My? – Natsu powoli szedł w stronę Katumiego, który nie ruszał się wciąż z miejsca.

- Co mi zrobiliście? – Zdołał poruszyć tylko ustami.

- Wiesz… - Lucy podeszła do okna. – Kiedy udało nam się zniszczyć pewien przedmiot, straciliśmy wszystkie moce, które zyskaliśmy od Smoczych Wojowników. Jednak po tym wydarzeniu zapadliśmy w śpiączkę i po obudzeniu się odkryłam, że przedmioty te wciąż istnieją. Jednak nie możemy korzystać z nich, chyba, że w przypadku, gdy korzystamy z własnych umiejętności.

- To znaczy…

- To znaczy, że chcemy się zemścić. – Natsu był już tuż obok niego. – Skarby zabieramy, ciebie kaleczymy, a potem już tylko ucieczka na drugi kraniec świata.

- A niby, jak to zrobicie?!

- Już zrobiliśmy. – Zaśmiała się słodko Lucy. [jakby ktoś nie wiedział, użyła swojego portalu] – Kochanie?

- Oczywiście.

             Natsu wyjął za pasa swój miecz, który zmienił swój kształt podczas walki z La Predleyem. Nie posiadał on już mocy jego ojca, jednak jego własna potęga mogła zostać użyta poprzez niego. Na chwilę przeniósł wzrok na Katumiego, który z całych sił próbował się jakoś wyrwać się z sideł Lucy. Dragneel nie przejmował się zbytnio jego zachowaniem. Chciał, aby tamten potwór cierpiał. Miał daleko gdzieś jego strach, błagania, tłumaczenia, czy jeszcze inne bardziej absurdalne rzeczy. Nic go nie obchodziło. Powolnym krokiem przeszedł tuż obok generała, który odetchnął z ulgą widząc, że nic się nie stało. Mylił się. W ciągu kilku sekund krew rozbryzgała się najbliższych przedmiotach. Katumi nie mógł krzyczeć, nie mógł wołać o pomoc, gdyż jego wargi wydawały się być zszyte. Patrzył, jak jego bezwładna, obcięta ręka opada na piękny, granatowy dywan, barwiąc go na kolor czerwieni. Natsu odwrócił się w jego stronę i spojrzał mu prosto w oczy, nie mając ani cienia wątpliwości, co do następnego ruchy. Milcząc, odwrócił się na pięcie i podskokach zaczął się zbliżać do generała, który przeczuwał, co go może za chwilę czekać. Jeszcze raz próbował uciec, jednak nie potrafił. Z jego oczu zaczęły płynąc malutkie kropelki łez.

- Ona też płakała – szepnął mu na ucho Dragneel, zanim włożył mu palce prosto w oczy,  wydłubując mu żywcem gałki i rzucając je na podłogę. – Teraz już tylko jedna rzecz została. – Przybliżył miecz go jego największej rany, a następnie przypalił ją tak mocno, że utworzyła się ogromna, obrzydliwa skorupa, którą z pewnością nie łatwo będzie się pozbyć. Następnie podsunął mu ostrze, tuż przy pustych oczodołach, by wypalić kolejne znamię.

            Odór palącego się ciała unosił się nad całych pokojem. Lucy stała tuż przy oknie próbując złapać trochę świeżego powietrza. Stała odwrócona tyłem. Pomimo wszystko nie była w stanie patrzeć. Za bardzo się tego bała.

- Idziemy! – Natsu chwycił ją w talii, a następnie pochwycił w swoje ramiona.

- To koniec? – Po jej policzkach spłynęły delikatne łzy.

- Tak, to koniec, a może prawie koniec, jeszcze jedna rzecz.

            Oboje skoczyli z okna, by złapać się wystającej liny, która prowadziła prosto na pokład statku. Już wcześniej mieli  w planie, że załoga wciągnie ich, a potem po odpoczynku polecą w miejsce, które całkowicie zakończy całą ich podróż.

- Jesteście gotowi? – zapytał Musica, siedząc wygodnie na skarbach, które Lucy zabrała z pokoju Katumiego.

- Nie za wygodnie ci? – Natsu podszedł do niego i trącił pieniądze, by Hamrio mógł mieć  własną zjeżdżalnie. – I tak… jesteśmy gotowi.

- Ale Lucy… na pewno? – Do dziewczyny poszedł zmartwiony Tamaki. Pani Dragneel uśmiechnęła się, a następnie pogłaskała go po blond czuprynie.

- Jestem tego pewna! – odpowiedziała mu stanowczo. – Dziękujemy wam za wszystko.

- Gdyby nie wy… nic by się nie udało – powiedział tuż po niej Natsu.

- Głupki!!!! – W tej chwili cała załoga zaczęła ryczeć.

- Musica? – Dragneel podszedł do kapitana statku, by dowiedzieć się, czy akcja się udała. – I jak?

- Granica zniesiona, możemy przejść. – Pokazał kawałek papieru. – A na dodatek mamy pewien dokumencić. – Podał go Natsu.

- Idealnie, dzięki. To będzie dla Lucy niespodzianka.

Ciąg dalszy (ostatni) nastąpi w epilogu „Zmartwychwstanie”

Już prawie koniec!!!

Chcę was serdecznie zaprosić na nowy blog z nowym rozdziałem :

http://terra-mortuus.blogspot.com/   kolejny rozdział w piątek, więc serdecznie zapraszam do czytania i komentowania

i jeszcze na jeden blog, który ma już 3 rozdziały i w okolicach piątku będzie miał kolejny :)

http://paranormalactivityclub.blogspot.com/