[Nowe życie, które od Was otrzymaliśmy] Rozdział 35 - Znowu w ... domu?

  Powoli zaczął otwierać oczy. Wiedział, że nad nim będzie stała jego zmartwiona ukochana. Nie mylił się, jednak co było dla niego najdziwniejsze, płakała. Nie rozumiał tego.

- Co się stało? – zapytał  zdziwiony obecną sytuacją. – Przecież żyję.

- Tak i to najważniejsze. – Wtuliła się go mocno.

- Może nie wiesz, ale minął cały miesiąc – powiedział mu uśmiechnięty Komui. – Nie wierzysz mi?

- Lucy? Naprawdę? – Musiał mieć pewność, a do niej brakowały mu słowa jego żony.

- Tak. – Kiwnęła głową. – Naprawdę jesteś strasznie głupi.

- I nawzajem. – Takie słowa kosztowały go niezły cios w brzuch. – Tak… jesteś silniejsza – stwierdził jednoznacznie.

- Oczywiście, że tak!

- A teraz gołąbeczki. – Pomiędzy nich wszedł książę. – Co teraz mamy zrobić?

- Wrócić… do Magnolii – rzekł pewnym głosem. – A dokładniej do piwnicy Fairy Tail.

- No to jeszcze mi powiedz, że tytani zaraz zaatakują – wtrącił się Komui. Lucy i Natsu wymieli się spojrzeniami, myśląc, że jedno wie, o co chodzi mężczyźnie. – Nie ważne! – Machnął ręką. – Czyli nie zostaniecie?

- Dwa tygodnie! – Taka odpowiedź zaskoczyła księcia, który spodziewał się usłyszeć co innego. – Na pewno jesteś zdziwiony, jednak wiedz, że jestem świadomy tego, że musimy odpocząć. Lucy i Musica pewnie mieli przez ten miesiąc swoje własne treningi, dlatego chcę zabawić się, pobyć trochę z żoną i przede wszystkim wziąć głęboki oddech i obmyślić, co tak naprawdę tam będziemy robić.

- Kim jesteś i co zrobiłeś z Natsu? – zapytała złośliwie Lucy.

- No dobra… idę spać, bo już wymęczyła ta rozmowa z wami, a wiem, że już w swoich zboczonych głowach obmyślacie pozycje godowe. Papa. – Uciekł szybko, gdyż wiedział, że zaraz dziewczyna wyjdzie z siebie.

- Ale ma rację – stwierdził szczerze Dragneel.

- Ccccoo?! – zapytała zaczerwieniona blondynka.

- Chcę uprawiać z tobą seks. – Spojrzał na nią niewinnym wzrokiem. – No co?

- Ooooo czym ty mówisz?!?!? – Odsunęła się od niego.

- Pamiętasz, jak powiedziałem ci dwa lata temu, że jak minie ten czas poproszę cię o coś? – Lucy zaczęła się zastanawiać, a po chwili przypomniała sobie, że takie zdarzenie faktycznie miało miejsce. – A więc cię proszę. Czy urodzisz mi dziecko?

- TO O TO CHCIAŁEŚ MNIE POPROSIĆ?!

- Tak. – Kiwnął głową.

- Ty wiesz, że to nie jest taka prosta sprawa? – Wolała na zaś dopytać się.

- Wiem. – Ponownie kiwnął głową. – Nie chcesz? – Przechylił głowę na prawy bark, spoglądając na zaczerwienioną twarz dziewczyny pod kątem.

            Lucy wstała i powoli zaczęła do niego podchodzić. Nogi jej się same uginały, dlatego nie wiedziała, czy uda jej się dojść do łóżka. Natsu uśmiechnął się, a następnie pochwycił ją za rękę, przyciągając do siebie. Nie czekał, nic nie powiedział, tylko złapał jej słodkie usta, całując je delikatnie. Lucy nie wiedziała, co ma robić. Pamiętała o tym, że nie jest już dziewicą, jednak wciąż bała się drugiego razu. Dragneel wyczuł jej niezdecydowanie, więc położył ją wygodnie obok siebie, a następnie ze złośliwym uśmieszkiem na twarzy zaczął ją łaskotać.

- Hahaha. – Zaczęła się śmiać. – Przestań! – Próbowała go od siebie odepchnąć. - Jak możesz!

- Już? – zapytał, zabierając od niej rączki.

- Wiesz… Zaczyna wracać dawny Natsu. – Dotknęła jego policzka swoją ręką.

- Jeśli mam mówić o dawnej Lucy, to nie powinno ci przeszkadzać bycie nagą przede mną. – Dziewczyna obróciła się na drugi bok, strzelając focha.

- Kocham cię. – Pocałował ją w policzek. – Dlaczego więc nie robimy tego, co normalne małżeństwo?

- Bo nie jesteśmy normalnym małżeństwem? – zaproponowała mu. – Ja też cię kocham, ale to jesteś ty. Boję się, że nie podchodzisz do tego poważnie. – Słuchał jej uważnie. – Jeśli mam być szczera to… - cała jej twarz zapłonęła czerwonym blaskiem - … chcę TO zrobić, nawet bardzo.

- Głupia – szepnął jej na ucho, a następnie złapał ją za ramię, by mogła leżeć na plecach. – Kocham cię. – Nawet nie czekał na jej odpowiedź. Poleciał prosto na jej usta, całując je namiętnie, nie dając dziewczynie nawet chwilę na wytchnienie. – To jak? – Nie odpowiedziała. Podniosła się lekko, zawinęła ręce wokół szyi swoje męża i porwała go do siebie.

            Był to pochmurny i deszczowy poranek. Całe niebo było poszarzałe, co chwilę na ziemię spadały ogromne ilości wody, nie dając ludziom wyjść na zewnątrz. Jednak Natsu i Lucy nie potrzebowali wychodzić. Oboje, już obudzeni, leżeli wtuleni w siebie, nie mając na sobie ani grama ubrań. Jedynie byli przykryci cienką narzutą, by chodź trochę się zasłonić.

- Nie sądziłem, że coś takiego potrafisz – powiedział szczerze Natsu. Blondynka nic nie odpowiadała, gdyż za bardzo się wstydziła. – Na pewno pod TYM względem umiesz zaspokoić.

- Przestań! – Uderzyła go w ramię.

- Naprawdę było wspaniale. – Chwycił ją za policzek, a następnie pocałował ją delikatnie w usta. – Kocham cię.

- Zboczeniec! – Wtuliła się w niego jeszcze mocniej. – Natsu?

- Hm? – mruknął chłopak.

- Co teraz zrobimy? – zapytała Lucy. – W sensie. Jak dotrzemy do Magnolii… z Fairy Tail?

- Ja mam ważniejsze pytanie. Dlaczego my uciekliśmy? – Nie chciał na nią patrzeć. Wzrok miał wlepiony w biały sufit, który tak naprawdę nie miał w sobie nic ciekawego.

- Sama nie wiem… Może ze strachu? – zaproponowała.

- Nigdy wcześniej nie uciekałem od walki, więc czemu? Czemu odwróciłem się, złapałem cię za rękę i uciekłem? I jeszcze tobie narobiłem kłopotów. – Zaśmiał.

- Możesz się odwrócić? – poprosiła go. Był z lekka zdziwiony jednak spełnił jej prośbę. – Ta rana - dotknęła miejsca, w którym widniała ogromna szrama przebiegająca przez całe plecy na skos - i ta – przejechała palcem po linii, która świadczyła o tym, że Natsu nie ma całej ręki – świadczą o tym, jak bardzo ci na mnie zależało. Nie wiem, czy wtedy kochałeś mnie, czy nie, ale wiem, że gdybyśmy nie uciekli wszyscy by mieli wiele problemów. Możliwe, że całe Fairy Tail zostałoby skazane za zdradę.

- Teraz się tego nie dowiemy. – Przewrócił się na plecy, a następnie wplótł palce we włosy swojej ukochanej. – Jednak cieszę się, że to wszystko się wydarzyło. Teraz pozostaje nam tylko…

Puk puk

            Słysząc pukanie o drzwi wcale się nie zdziwili. Wiedzieli, że prędzej czy później ktoś wyrwie ich z tego błogostanu, ale czy byli zawiedzeni? Nie, gdyż w tej chwili o nim nie musieli się martwić.

1,5 miesiąca później

            Statek wyrzucił trójkę osobników, która miała iść na spotkanie z „przeznaczeniem”, które było według baśni i legend nieustannym towarzyszem podróżników. Nie wiedzieli, czy dadzą radę podołać zadaniu, czy ich misja zakończy się powodzeniem i czy wrócą żywi z tej podróży. Mogli tylko marzyć, że to co chcą tutaj zrobić, bez problemów im się uda dokonać. Jednak byli świadomi istniejącego problemu w postaci księcia La Predleya.

- Może nam nie będzie przeszkadzał? – zaproponowała dziewczyna, gdy zbliżali się do Magnolii.

- On i nie przeszkadzać? Ha! – Zaśmiał się Musica. – Najprawdopodobniej wparuje tu ze swoimi pioneczkami i zacznie się niezła zabawa. Tylko, że teraz… jesteśmy SILNI.

- No, po treningu z Komui’em to mogę się wszystkiego spodziewać – powiedział niewinnym głosikiem Natsu. Nagle Hamrio padł na ziemię niczym mucha.

- Proszę… nie wspominaj o tym, to jest za … okrutne – mówił z przerywnikami. – To jest potwór i on ma być królem? Może wydorośleje?

- Patrząc na Natsu „prawie” w to wierzę. – Blondynka się wtrąciła. – No dobra, a teraz JAK wejdziemy do budynku Fairy Tail?

- Zaraz, zaraz… - Musica czegoś nie rozumiał. – Przecież Natsu mówił, że możemy być niewidzialni dzięki Arminie.

- Ja nie pytałam jak tam WEJDZIEMY, tylko jak TAM wejdziemy? – Powtórzyła pytanie.

- Dalej nie rozumiem – oświadczył kapitan statku.

- Lucy chodzi o to, że nie jest problemem sposób, jaki użyjemy by tam się dostać. My się martwimy o to, czy damy radę tam wejść – wyjaśnił mu Natsu. – Zgadzam się z nią. Możemy tam usłyszeć coś, czego nie chcemy.

- Wiecie, że musimy znaleźć to coś. – Hamrio nie musiał dalej nic więcej mówić. Twarze małżeństwa zdradzały wszystko. – No to… idziemy?

- Tak. – Natsu kiwnął głową. – Armino – szepnąć cicho. Podmuch wiatru otoczył trójkę podróżników powodując, że ich ciała mogły całkowicie zniknąć.

            Szli w ciszy, uważając na przechodniów i głupie zwierzęta. Wiedzieli, że nie mogą zdradzić swojej obecności, a szczególnie w okolicach Fairy Tail. Zabawa, śmiech, picie, krzyki, bitwy… Słysząc i widząc to, mogli odetchnąć z ulgą. Fairy Tail było takie jak zawsze. Ludzie zachowywali się tak, jakby nigdy nic się nie wydarzyło. Natsu i Lucy niepewnie, ale postawili ten pierwszy krok w stronę barku, przy którym stała jak zawsze Mirajene podająca

członkom alkohol. Gray siedział nagi, tuż obok Juvii, która zajmowała się leżącym w wózeczku niemowlakiem. Levy kłóciła się z Gajeelem, o dość istotną sprawę, jaką była ich data ślubu.

- GŁUPEK!!! – krzyknęła na całą salę mała, niebieskowłosa dziewczyna. – Jejku. Czemu faceci tacy są. Chciałabym być, jak bohaterka powieści Amelii Dragon. Kocham całą serię jej książek, a szczególnie…

- … sceny erotyczne? – Złośliwie dokończył za nią Gajeel. – Ghihi.

- Nie! Chociaż nieźle pisze. Jednak najlepsza scena to jest moment, gdy bohaterowie biorą ślub, a chłopak boi się pocałować swoją ukochaną i ona go łapie za frak, by … ach. Albo jak ponownie składają sobie przysięgę małżeńską w małym kościółku nad wybrzeżem. – Złapała się za zaróżowione policzki.

            Całe szczęście, że w tym momencie trwał w gildii nieustanny harmider, gdyż w innym przypadku dałoby się usłyszeć duszony przez Musicę śmiech. Próbował zatykać usta, jednak nie był w stanie.

- Zabiję Amelię – postanowiła blondynka, spoglądając kątem oka na Natsu, który stał z opuszczoną szczęką do samej ziemi.

- Nie wierzę – szepnął cicho. Małżeństwo westchnęło, a następnie zaczęło iść w stronę tablicy ogłoszeń.

- Co oni robią? – Zaczął się zastanawiać czarnowłosy.

            Lucy i Natsu stali uśmiechając się do siebie. Trzymając równocześnie, po obu stronach kartkę, zaczęli ją przyczepiać na tablicę. Gdy skończyli to robić odeszli od niej i wrócili do czekającego Musici, który zaczął się już niecierpliwić. Pani Dragneel wskazała palcem na korytarz, który miał prowadzić do drzwi. Wili się kolejnymi szlakami, które wydawały się być bardziej labiryntem niż drogą do celu. Jednak czy mieli wybór? Musieli iść na przód, by dotrzeć do zwyczajnych, drewnianych drzwi, które po otwarciu ukazywały kamieniste, kręte schody. Wszyscy zgodnie poszli do przodu, nie zastanawiając się ponownie nad tym, czy dobrze postępują. Podjęli decyzję i wiedzieli, że nie chcą jej zmieniać. Kiedy zeszli na dół ich oczom ukazały się przepiękne wrota, takie jak te, które miał zaszczyt obejrzeć Dragneel.

- Piękne… - Lucy była zachwycona ich widokiem. Powoli zaczęła iść w ich kierunku, próbując dotknąć ich, zdobyć ich moc.

- Czekaj. – Niespodziewanie poczuła czyjąś rękę na ramieniu. – To muszę być JA. Proszę.

- Dobrze. – Dziewczyna kiwnęła głową, przepuszczając go.

- A teraz co? – Zatrzymał się przed wejściem.

- Jak to „co”? – Zdruzgotany Musica podszedł do różowowłosego. – Tam jest dźwignia. Podchodzisz, pociągasz, otwierasz i sprawa załatwiona.

- Acnologia i Zeref – przypomniał mu Natsu.

- Wiem, ale…

- Chyba, że… - nagle odezwała się Lucy - … moc bramy już się wyczerpała, bo zużyła swoją energię na tamtą dwójkę. Jeśli weźmiemy to pod uwagę może się okazać, że ona w tej chwili jest uśpiona i nawet, gdy ją otworzymy, to nic nie musi się nam zdarzyć.

- Za mądre – powiedział Natsu.

- Potwierdzam. – Zgodził się z nim Hamrio.- Ale może Lucy ma rację? Proszę. – Pokazał Dragneelowi drogę do przełącznika.

- Dzięki. – Zrobił pierwszy krok na przód, ku wrotom. Bał się, jednak był świadomy swojego zadania i tego, że nikt tego za niego nie zrobi. Przełkną głośno ślinę, a następnie pociągnął za dźwignię zamykając oczy. Minęło kilka sekund i nic się nie zdarzyło. – To już?

- Nie wiem. – Lucy podeszła do niego. Dotknęła wnętrza wrót.

- Obcięło ci rękę! – krzyknął przerażony Musica, gdy ujrzał tylko część ręki dziewczyny. Wtedy zrozumieli.

- Jesteś genialny! – wrzasnęło równocześnie małżeństwo, przechodząc przez niewidzialny portal.

- Czekajcie – zawołał za nimi Hamrio, a następnie pobiegł by móc ich dogonić. – Czemu stoicie? – zapytał się, wpadając na plecy Natsu. – O cholera! – Wtedy zrozumiał, o co im chodzi.           

            Rozległe lasy, ciągnące się od skały, aż po nieznane im obszary. Ogromne ptaki lecące po czysto-błękitnym niebie. Bestie chodzące po roślinnej ścieżce, złożonej z najznamienitszych gatunków. Wszystko było tak ogromne i piękne, że człowiek na tle tego wszystko wyglądał marnie. Jednak istniało coś stworzonego w tym miejscu, któro należało tylko do gatunku ludzkiego. Piękny, czarno-złoty klejnot położony na złotym piedestale, który stał na samym krańcu ogromnej skały, wyłaniającej się ze Smoczej Bramy.

- Tu jest cudownie – oświadczył nagle Natsu.

- Masz rację. – Zgodziła się z nim jego żona. – Teraz tylko zniszczyć kamień i możemy sobie żyć w spokoju?

- Oczywiście, że tak.

- Gołąbeczki wy moje! – Złapał ich od tyłu kapitan statku. – Zniszczcie to szybko to COŚ – wskazał na kryształ – i wracamy załatwić TĘ sprawę, a potem na herbatkę lecimy.

- Dobra, dobra. – Próbował go uspokoić Natsu.

            Chłopaka ogarnęły niewyjaśnione lęki. Miał jakieś złe przeczucia, jednak nie wiedział czym były one spowodowane. Nikogo tu nie było. Okolica była spokojna. Nie musieli się niczego bać. Posiadali bronie i umiejętności, jednak coś zaprzątało głowę Natsu Dragneela.

- Zaraz… to po co były bronie? – Nagłe pytanie Lucy sprawiło, że różowowłosy wszystko zrozumiał. – Jeśli nie do otworzenia, to do czego…

- Czyli sugerujesz, że te bronie miały być wskazówkami do tego miejsca? – zapytał się Musica.

- Nie! – odpowiedział pewnym głosem Natsu. – One miały tylko pomóc odkryć przeszłość. Wszystko w rzeczywistości jest tylko głupią grą, która została przez kogoś stworzona. – Odwrócił się by spojrzeć na swoich towarzyszy. – NIE!!!! – Było za późno. Krew trysnęła strumieniem prosto na różowowłosego. On upadł, wijąc się jeszcze z bólu, zanim śmierć do niego przyszła. Wszyscy patrzeli mając strach w oczach…

Ciąg dalszy nastąpi w rozdziale 36 „Prawdziwa natura”

Przepraszam, że rozdział krótki, ale totalnie weny nie miałam L

Odpowiem szczerze, jeśli w tym momencie Nowe Życie ma 36 rozdziałów (wliczając prolog), a ma mieć razem 39 rozdziałów, to gdybym pisała, tak jak chciałam na samym początku, czyli wliczając jeszcze parę sytuacji, ze dwie sagi itd. to by wyszło przynajmniej 60 rozdziałów, ale niestety… Kończy mi się wena, mam dosyć pisania czegoś, co skiepściłam na samym starcie, bo taka jest prawda. W tej chwili wywaliłabym pierwsze 15 rozdziałów i zaczęła je pisać od nowa, ale nie mam ani na to sił, ani pomysłów, ani czasu. Cieszę się, że PAC-a zaczęłam dobrze, chociaż na okrągło ktoś mi zarzuca, że za mało opisów daje, a za dużo dialogów L 

INFORMACJA

Amelia – siostra Natsu i Amelia – księżniczka Sarycji TO NIE JEST TA SAMA OSOBA!!!

Zmieniłam tytuły rozdziałów od 1 do … 22 J