[Paranormal Activity Club] Rozdział 6

Słysząc znajomy głos, zaczęli rozglądać się wokół siebie. Natsu podszedł do niego od tyłu i uderzył Graya w głowę, wiedząc, co myśli jego przyjaciel.

– Witam. Mam na imię Lucy – przedstawiła się, podchodząc do nieznajomych.

– Wiemy, wiemy. – Scarlet puściła do niej oczko, starając się jej dać do zrozumienia, że wie o wszystkim. – A jak tam żołądek? – Spojrzała na brzuch blondynki.

– U mnie wszystko dobrze, ale Natsu musiał się zaprzyjaźnić z muszlą klozetową – wyjaśniła im Lucy, podnosząc do góry rękę i przygładzając nią swoją włosy.

– Ale ci się trafiła kuzyneczka. – Fullbuster podszedł do swojego rywala, zarzucając na niego swoje ramię, by po chwili powiedzieć mu coś na ucho.

– Dobrze! – odpowiedział tylko Dragneel. – A zapomniałem. Ten debil – wskazał na Fullbustera – to Gray. On nic nie znaczy. – Machnął od niechcenia ręką. – Ta wspaniała, przepiękna, bardzo uzdolniona kobieta, to Erza Scarlet, narzeczona tego tutaj.

Lucy podała Erzie dłoń.

– Ale zaraz – zaczęła niepewnie – to wy jesteście narzeczonymi?

– Tak. – Scarlet kiwnęła głową. – Ja i Gray jesteśmy zaręczeni. Jestem córką właściciela dojo oraz właściciela pokaźnej kolekcji broni. Dodatkowo przechowujemy największe zabytki kultury, które nie zostały zniszczone podczas wojen. Natomiast Gray jest synem pary naukowców i tak jakoś wyszło, że nasze rodziny się zgadały. – Ręką zaczęła gładzić swoje włosy, wskazując na to, że poruszany temat, nie należy do najprzyjemniejszych.

– Aranżowane małżeństwa. – Lucy podrapała się po głowie, nie wiedząc, co może powiedzieć na ten temat. – Chociaż … – Popatrzyła się na Natsu, który rozglądał się wokół placu tak, jakby kogoś się spodziewał. – A co ty robisz? – zapytała w końcu Natsu, gdy nie potrafiła zrozumieć, co mają znaczyć te niezwykłe ruchy, sokoli wzrok i natężony słuch.

– Czekam na pewną koleżankę! Ciekawe, jak zareaguje. Na pewno … – Nagle zaczął się mocno pocić. Niespodziewanie przykucnął i złapał się za głowę. – W tym roku na pewno nic mi nie zrobi – powiedział błagalnym głosem.

– Słucham? – Lucy przetarła swoje oczy, jednak gdy odkryła, że widok wystraszonego Natsu się nie zmienił, doszła do wniosku, że ma po prostu jakieś omamy wzrokowe.

– Jak Levy przyjdzie, to się wszystkiego dowiesz – „wyjaśniła” jej w skrócie Erza.

– Kto?

Lucy, tupiąc nogą o kamienny plac, dawała znać o swoim zniecierpliwieniu i znudzeniu ciągłymi tajemnicami i zagadkami, którymi obsypywali ją nowopoznani znajomi. Dokładnie po swojej wypowiedzi, zaczęła czuć za sobą dziwne ciepło. Odwróciła się, by ujrzeć, stojącą za nią niską, niebieskowłosą dziewczynkę, która szeroko się do niej uśmiechała.

– Chyba o mnie chodzi – powiedziała młoda „gimnazjalistka”, kierując swój wzrok na przerażonego Dragneela. – Miło mi poznać. Jestem Levy. – Podała jej rękę. – A z nim już się policzę.

Chłopak wzdrygnął się, po czym schował swoje przerażone cztery litery za żonę, licząc na jej pomoc.

– Mały Rozpruwacz, Mikry Diabeł, Karzełkowata Apokalipsa – wszystko to przezwiska największej wojowniczki naszej szkoły. – Natsu chwycił się za głowę, pogrążając w jeszcze większej rozpaczy.

 Uśmiechając się słodko, Levy odsunęła na bok Lucy, a następnie pochwyciła w swe szpony Dragneela. Pełna szatańskich pomysłów, zaczęła go ciągnąć w stronę małego zacisza znajdującego się przy wschodniej ścianie budynku.

– Co tu się dzieje? – spytała zdezorientowana Lucy.

Kiedy nie otrzymała odpowiedzi, wzruszyła obojętnie ramionami i zwróciła się w stronę nowych znajomych, licząc, ze sytuacja z Natsu sama się wyjaśni.

– A właśnie! – Fullbuster uderzył pięścią w otwartą dłoń. – On już to zrobił? Prawda?

– O co chodzi? – zapytała zmieszana Dragneel.

– Wypróbował łazienkę i ten „mały psikus” – skonkretyzował chłopak.

– Dzieci – skomentowała jedynie Erza.

– Łazienka? – powtórzyła Lucy. – To wasza sprawka? Co z nią zrobiliście? Gadaj! – rozkazała.

– Spokojnie – rzekł Gray. – Czyli ten głupek już to zrobił – szepnął.

Lucy odchrząknęła, dając wyraźny znak, aby kontynuował wypowiedź.

– A więc już tłumaczę. Sztuczka jest banalnie prosta. Tylko trzeba ją zrozumieć – oświadczył Gray. – Praktycznie wszystkie budynki domowego użytku mają drzwi zrobione w taki sposób, że aby je otworzyć, trzeba je popchnąć, a żeby wyjść z pokoju, musimy pociągnąć je do siebie. U Natsu jest inaczej, a raczej to się tyczy tylko łazienki, bo ona jest tak jakby obustronna. Można zrobić tak i tak. – Gray, gestykulując, starał się dziewczynie lepiej zobrazować sztuczkę.

– Może podaj szczegóły? – zaproponowała niepewnie blondynka.

– Chodzi o to, że od strony korytarza jest taka ruszająca się kładka, która umożliwia otworzenie się drzwi, nawet jeśli sądzisz, że są zamknięte.

– Mam rozumieć, że ta blokada po prostu nie istnieje? – Zamilkła na moment. – To, co mam zrobić? – zapytała zdesperowana.

– Co kropelka sklei, sklei… – zaczął Gray.

– …żadna siła nie rozklei – dokończyła Erza, podając jej tubkę kleju. – Przygotowaliśmy się. – Posłała Lucy ciepły uśmiech. – I nie martw się. Zgaduję, że Levy już sobie z nim poradzi.

– Dziękuję wam – powiedziała Lucy i skinęła. – A tak poza tym, to mam do was taka prośbę. Możecie mi coś powiedzieć o Natsu. Nie znam go, a przecież teraz wspólnie mamy żyć. Wątpię, by z własnej woli zgodził się na zwierzania.

Gray i Erza równocześnie westchnęli.

– Wchodzisz na grząski grunt, mała – rzekł Fullbuster. – Zgadzam się, Natsu to nie jest typ, który zaraz opowiada swoją historię. Ja nie chcę się wtrącać w jego sprawy, dlatego nic nie powiem!

– Oj, przestań – skarciła go Erza. – Sprawa wygląda trochę inaczej, Lucy. Natsu to ciężki przypadek. Miał ciężkie życie. Od małego nie miał ojca, a gdy stracił matkę, pozostał sam. Nienawidzi swojej rodziny, a jednak jest od niej uzależniony…

– A coś więcej? – próbowała dalej. – Nie za bardzo rozumiem – dopowiedziała Lucy.

– Jeśli on ci nie powie, to tym bardziej nie mamy prawa mieszać się w jego życie – odpowiedział jej niezbyt grzecznie Fullbuster. – Magnolia to miasto pozorów.

– Natsu cały czas to powtarza – powiedziała Lucy.

– Zamknijcie się już i nie straszcie jej! – krzyk dobiegł z okolic szkoły.

Natsu podszedł do przyjaciół, przeszywając ich wzrokiem. Wyraźnie nie był zadowolony z faktu, że Erza i Gray bez jego wiedzy zaczęli opowiadać Lucy na temat jego przeszłości – mimo że nie zdążyli jeszcze zdradzić zbyt wiele.

Zaraz po Natsu przyszła Levy. Zmieszana ciężką atmosferą panującą wśród przyjaciół ze szkoły, weszła między nich i powiedziała:

– No, już, spokojnie!

– Przykro mi, Natsu, ale potrzebuję wiedzieć o tobie więcej! – oświadczyła stanowczo Lucy.

Natsu naburmuszył się, po czym prychnął i odszedł w kierunku wejścia do szkoły. Gray natychmiast ruszył za nim, a Erza i Levy pozostały na placu. Obie nastolatki wpatrywały się z niepokojem w Lucy, lecz żadna nie miała w sobie odwagi, by skomentować wybuch gniewu nowej uczennicy.

– Niezbyt dobre pierwsze wrażenie – odezwała się Lucy, nie mogąc znieść dłużącej się ciszy. Złapała się za ramię i wlepiła wzrok w chodnik.

– Nie martw się! – pocieszyła ją Levy.

– Zgadzam się. Natsu na wstępie powinien wyjaśnić ci kim jest i jaka jego przeszłość, nawet w skrócie.

Erza położyła dłoń na ramieniu Lucy i posłała jej ciepły uśmiech. Następnie chwyciła torbę, którą zostawiła na chodniku i ruszyła w kierunku wejścia do budynku.

– Idę poszukać tych dwóch gamoni i przyprowadzić ich! – wyjaśniła.

Przez przypadek szturchnęła młodego mężczyznę, który wyglądem nie przypominał ucznia szkoły. Erza przeprosiła go grzecznie i ominęła, zaraz znikając za wejściem.

– Mówię ci, nie przejmuj się! Ja ciągle mam problemy z Natsu! – rzekła McGarden, dostrzegając, że zaniepokojenie nie opuściło Lucy.

– A kim dla siebie jesteście? – palnęła bez zastanowienia. – To znaczy…

Levy zaśmiała się.

– Jesteś za bardzo nerwowa – podsumowała Levy. – W zasadzie nas nic nie łączy. Jednak mój ojciec i ojciec Natsu to starzy przyjaciele, choć bardziej tutaj pasuje, że mój tatuś był mentorem Igneela.

– Mentorem – powtórzyła Lucy.

– Tak. – Kiwnęła. – Czasami starzy załatwiają sprawy przez nas i dlatego muszę ciągać Natsu po kątach. Tym razem chodziło o jakiś głupi zakład, ale nie dopytywałam się. Przecież wścibska nie jestem. A właśnie! Lucy, może zaprzyjaźniłybyśmy się? Słyszałam, że jesteśmy w jednej klasie.

– No… Pewnie… – odpowiedziała nerwowo. – Nigdy nie miałam przyjaciółki.

Choć na zewnątrz Lucy starała się zachować spokój, wewnątrz aż krzyczała z radości, nie wierząc, że zalety małżeństwa już się zaczęły objawiać.

Podała Levy dłoń i obie uśmiechnęły się do siebie. Jednak te uśmiechy zbladły, gdy Erza wróciła, ciągnąc za sobą dwóch, obrażonych na siebie chłopaków. Rzuciła ich na ziemię i syknęła groźnie:

– Macie się pogodzić.

– To on zaczął – powiedzieli równocześnie.

Levy i Lucy zaśmiały się, nie wierząc w tak dziecinne reakcje dwojga nastolatków. Mimo wszystko zachowanie Natsu i Graya rozluźniło sytuację i dało Lucy chwilę wytchnienia, a także pozwoliła zaklimatyzować się dziewczynie w nowym środowisku.

– To widzimy się jutro? – spytała Levy, kierując się w stronę wyjścia.

Lucy kiwnęła głową.

– A my? – zwróciła się do Natsu.

Chłopak prychnął, a po chwili posłusznie wstał i zaczął iść za żoną na parking. Pożegnali się z przyjaciółmi i zaczęli kłócić się o jakieś bzdety, na co Erza i Gray zareagowali gromkim śmiechem. Ta dwójka jeszcze pozostała na kampusie, odprowadzając wzrokiem znajomych. Mieli jeszcze czas, a chcieli baczniej przyjrzeć się nowym uczniom i ich rodzicom.

– Myślisz, że ona coś zmieni? – spytał niespodziewanie Fullbuster, myśląc o relacji Natsu i Lucy. – Nie wiem, czy to jest dobry pomysł?

– Dawny Natsu nigdy nie powróci. – Na twarzy dziewczyny pojawił się blady uśmiech. – Jednak zauważyłeś, że jest wobec niej złośliwy w tak charakterystyczny sposób, a przecież nigdy nie interesował się żadną dziewczyną. Oprócz Lisanny – dodała ciszej.

– Pytanie, czy ona to przeżyje.

Chłopak odwrócił się na pięcie, by pójść razem ze swoją narzeczoną do jego mieszkania, które znajdowało się blisko szkoły. Już miał pójść w stronę głównej bramy, gdy ktoś przykuł jego uwagę. Tą osobą była młoda dziewczyna, najpewniej w wieku Lucy. Jej niebieskie włosy były spięte w gruby warkocz, który miała zarzucony przez ramię. Była ubrana w piękną, błękitną sukienkę i brązowy, elegancki żakiet. Wydawała się iść w stronę Graya i Erzy, ale tego dnia mogło to być złudne wrażenie.

– Co się dzieje? – zapytała zaniepokojona Erza, niepokojąc się zachowaniem narzeczonego. – Znasz ją?

– Właśnie nie wiem. – Złapał się za klatkę piersiową.

– Witam – powiedziała tajemnicza dziewczyna, stając naprzeciw Fullbustera i Scarlet. – Właśnie się przeniosłam do szkoły nr 2. Jestem z korporacji Loxar. Czy mogą mi państwo powiedzieć, gdzie mogę znaleźć gabinet dyrektora? – Zachowywała się jak prawdziwa dama, dlatego nie trzeba było dużo czasu, by męskie oczy zaczęły się oglądać za przepiękną uczennicą.

– Prosto, na lewo i małe drzwi – wyjaśniła jej szybko Erza, gdy chłopak wciąż stał jak zamroczony,. – Miło, że się tutaj dostałaś.

– Ja też, bo wreszcie będę mogła spełnić swoje największe marzenie. – Loxar złapała się za zaczerwienione policzki.

– To cudowne. Chociaż nie wiem, czy tutaj uda ci się tego dokonać. – Scarlet podrapała się po głowie, nie mogąc zrozumieć toku rozumowania tej dziewczyny.

Nowa uczennica zachichotała się pod nosem.

– Oczywiście wierzę, że mój plan się uda – odpowiedziała tajemniczo.

– No to powodzenia – życzyła jej szczerze Erza.

– Tak, więc będę się żegnać. – Ukłoniła się lekko, wciąż zachowując określone zasady kultury osobistej. – Ale czy przedtem mogę poznać państwa tożsamość?

– Oj, nie tak oficjalnie! – poprosiła ją grzecznie Erza. – Mam na imię Erza Scarlet, a to… – Czekała na odpowiedź chłopaka, który wciąż stał jak słup soli. Nie miała wyboru. Westchnęła, a następnie uderzyła go z całej siły w bok.\

Chłopak krzyknął z bólu.

– Co?! – Zaczął rozglądać się wokół siebie. – Ja to… Fullbuster Gray.

– Gray Fullbuster? – powtórzyła niepewnie dziewczyna.

– Tak, a co? – spytał Gray.

– To cudownie!

Dziewczyna od razu cała się rozpromieniła. Obróciła się na stopie wokół własnej osi, a następnie podskoczyła. Wszyscy przyglądali się damie z lekkim dystansem, obawiając się równocześnie, że może mieć ona jakieś zaburzenia psychiczne. Dopiero gdy się zatrzymała i spojrzała na Graya, można było odczytać jej niecne zamiary.

Loxar podniosła swą delikatną dłoń, po czym zamachnęła się, uderzając z liścia niczego spodziewającego się Fullbustera. Z niesamowitą prędkością okręciła się, wyprostowała drugą rękę i wymierzyła cios w drugi policzek.

– Juvia Loxar, do usług – przedstawiła się.

***

Levy w podskokach zaczęła wracać do domu. Czuła, że w Lucy będzie miała szansę znaleźć prawdziwą przyjaciółkę. Od dziecka nie znała zbyt dobrze innych dzieci przez „środki ostrożności”, jakie stosował jej nadopiekuńczy tatuś. Nigdy nie miała okazji, by w samotności bawić się z koleżankami. I nie pomagały nawet miłe chęci Erzy, która często proponowała jej wspólne wyjście na plac zabaw czy przenocowanie w domu. Odpowiedź ojca zawsze brzmiała „nie”.

Dlatego życie Levy było wypełnione codziennymi treningami, ćwiczeniami, wykładami, jak przejąć rodzinny interes i próbami wytłumaczenia dziewczynie, jak bardzo świat jest okrutny. Levy miała tę świadomość, że nic nie jest tak piękne, jak pokazują to w serialach czy filmach, ale wolałaby na własnej skórze przekonać się o złej stronie świata, a nie słuchać o nich.

Dziewczynie skręciła w główną ulicę i stamtąd miała już niedaleko do miejsce zamieszkania, do dzielnicy, która w całości należała do jej rodziny. Teraz przynajmniej powroty do domu mogły odbywać się na własną rękę, choć nie miała pewności, czy gdzieś w uliczkach nie kryją się członkowie ShenLong – grupy, którą stworzył i której przewodził jej ojciec, Hethern McGarden.

Zamyślając się, nie zwracała zbytnio uwagi na przechodniów i samochody. Potrzebowała chwili wyciszenia, by zwyczajnie przemyśleć parę spraw. Jednak nie spodziewała się, że robiąc coś takiego, może narazić się na niebezpieczeństwo.

– Uważaj!!! – usłyszała donośny krzyk.

Zanim zrozumiała, co się dzieje, ujrzała samochód jadący prosto na nią. Już chciała skoczyć, by zręcznie uciec z jezdni, gdy poczuła, że ktoś ją przerzuca przez ramię i odskakuje z dala od niebezpieczeństwa.

Upadła boleśnie na chodnik i syknęła, czując, jak bardzo bolą ją pośladki.

– Dziękuję – powiedziała, siedząc na chodniku i otrzepując się z brudu.

– Proszę.

Promienie słoneczne oślepiły ją, przez co nie mogła ujrzeć twarzy swojego bohatera. Jedyne co zdołała poczuć, to kolące ją w ramię długie, czarne, szpiczaste włosy.

– Ja…

Chciała jeszcze raz okazać swoją wdzięczność, lecz mężczyzna jak porażony puścił ją i uciekł w nieznanym jej kierunku. Z lekka zawiedziona wstała, a następnie otrzepała się z resztek kurzu. Niechętnie, lecz bez możliwości wyboru, poszła w stronę swojego domu, nie chcąc dłużej martwić swojego ojca.

Dochodząc do rezydencji, jak zawsze rozpoczynała swój rytuał wejścia. Pomimo kilkunastu lat praktykowania tej tradycji, wciąż nie mogła się przyzwyczaić do zachowania swojej „rodziny”. Wzdychając niemiłosiernie przed ogromną bramą, na której były wyrzeźbione figurki chińskich smoków, stukała palcami o klamkę w kształcie pierścienia.

Pewnym ruchem otworzyła wrota.

– Witamy panienkę! – Od razu na samym wejściu rozległ się krzyk powitania przez stu mężczyzn ustawionych w dwu rzędach po obu stronach chodnika. Pokryci bliznami, ubrani w tradycyjne, japońskie szaty kłaniali się przed McGarden, jakby już była ich szefem.

– Jak minął panience pierwszy dzień szkoły?! – Podszedł do niej rudowłosy, wysoki chłopak ubrany w czerwono–czarne kimono.

– Panienka już kogoś poznała? – Zaraz dołączył do niego czarnowłosy przyjaciel z wystającym na czubku głowy włosami w kształcie szpikulca.

– To pierwszy dzień, więc dajcie mi spokój! Jet, Droy!!! – nawrzeszczała na nich, a następnie chwyciła ich za fraki i wyrzuciła poza teren posiadłości.

– Brawo! – Nagle rozległy się oklaski. – Z dnia na dzień robi się panienka coraz silniejsza. – Cała reszta przytaknęła głową.

– Idę do siebie! – obwieściła.

– Panienko! – krzyknął za nią zbierający się do kupy Droy. – Szef chciał coś panience powiedzieć.

– Ach! No dobrze. Dzięki za informację.

Levy pomachała do „rodziny” i westchnęła ciężko, nie rozumiejąc, jaki jest powód, dla którego ojciec–yakuza chciałby się z nią widzieć o tej porze. Zazwyczaj rozmawiali wieczorami, a nie przed południem. Matki jeszcze nie było w domu, gdyż pracowała do piętnastej w bibliotece w szkole nr 1, a część członków ShenLong – gangu z Magnolii – przebywała na misjach na terenie całego miasta.

Weszła do ogromnej rezydencji, całej zbudowanej w tradycyjnym, chińskim stylu. Była wykonana z solidnego drewna, choć niektóre części domu błagały o pomstę do nieba i remont. Budynek miał w sumie dwa piętra. Jedno stanowiło część gościnną, natomiast drugie służyło mieszkańcom i członkom ShenLong.

Levy weszła do przedpokoju. Rzuciła na podłogę torbę i zdjęła buty, po czym na bosaka przeszła do części treningowej. Było to także miejsce, w którym odbywały się częste posiedzenia ShenLongu i rozmowy Igneela z jej ojciem.

Kiedy doszła pod rozsuwane drzwi, usłyszała, że wewnątrz ktoś trenuje. Domyśliła się, że najprawdopodobniej po raz kolejny ojciec ćwiczy w samotności. Mimo wszystko Levy została zmuszona do wejścia i przerwania zabawy rodzicielowi.

– Chciałeś coś ode mnie, tato? – zapytała, siadając na poduszce w kolorze szkarłatu z wyszytym symbolem ich grupy.

– Pamiętasz, jak ci mówiłem, że każdego faceta, który spróbuje poderwać moją córeczkę, spotka surowa i bolesna kara? – spytał po chwili ciszy, trzymając w dłoni katanę.

– Oczywiście, że tak. Tylko że w ciągu całego mojego życia wydarzyło się jedynie parę takich sytuacji i polegały one na tym, że ktoś mnie wziął za dziecko.

Dziewczyna westchnęła, sugerując rodzicowi, że ma dosyć jego podchodów i chce znać istotę tej rozmowy. Jednak im dłużej czekała na jego wypowiedzieć, tym większe miała wrażenie, że mężczyzna chciał po prostu zobaczyć ją w mundurku.

– Zabiję! – krzyknął w momencie, gdy jego oczy zapłonęły gorejącym ogniem.

Zaskoczona Levy odsunęła się od ojca.

– A więc czego chciałeś? – zapytała. – Jeśli nic, to ja…

Już chciała wstać, gdy nagle mężczyzna podszedł do niej i z całej siły wtulił się jej drobne ciałko.

– Wiem, że masz już siedemnaście lat, ale zawsze pozostaniesz moim ukochanym dzieckiem. Wiedz, proszę, o tym i przepraszam. – Puścił ją i odszedł, pozostawiając dziewczynkę w lekkim zakłopotaniu. – Wróć jutro szybciej do domu.