Odcinek 15 - Tajemnice skryte w mrokach przeszłości

- „Wszystko jest tylko małą ulotną chwilą. Myślimy, że możemy być lepszymi, lecz złudna nadzieja, pozostaje taką jaką jest … bez sensu ”

            Mrocznymi ulicami Magnolii, oświetlonymi tylko latarniami, kroczyła postać ubrana w czerń i śmierć. Szum wody zdawał się być tak głośny jak ryk niedźwiedzia, a ona sama wyglądała jak krew dzieciątek niewinnych. Skojarzenia jakie wywoływała ta woda świadczyły o uczuciach, jakie targały osobą, niosącą grozę i mrok.

- „Muszę to zrobić … Bo nikt nie będzie bezpieczny” – myśli jakie zaprzątały jego głowę, były bezlitosne i okrutne, sama świadomość co musi zrobić, była ciężarem, którą z trudem doniesie do końca swych dni.

            Zauważył dwójkę ludzi kryjących się w mrokach doki, powoli zaczął wyjmować za płaszcza Colta 1911, który czekał już od dawna naładowany. Zaczął po cichu zbliżać się do celu, jak bestia do swej ofiary. Delikatnie podniósł ręce na poziom barku, przycisnął palec na spust i już miał strzelać, gdy poczuł czyjąś rękę na swoich plecach.

- Ty … Czy to ty zabiłeś? – za jego plecami stała młoda dziewczyna, nie miał żadnych wątpliwości, kim była ta kobieta. Jednak przez tę chwilę nieuwagi zapomniał gdzie się znajduje. Sekundy, tylko one decydowały o wszystkim, ale i ich było za mało.

- ZABIĆ! – usłyszeli rozkaz, a zaraz po nim serię pocisków lecących w ich stronę.  Mężczyzna tylko uśmiechnął się i stanął przed młodą dziewczyną, osłaniając ją swym ciałem …

            Na komisariacie Fairy Tail, aż wrzało od rozmów i kłótni. Od momentu, gdy wstrzymano sprawę Juda Heartfilii, nie było dnia, by wrzaski zagłuszały telefony, urządzenia Laxusa i skargi Makarova. Każdy policjant i policjantka zachowywali się jak małe dzieci, próbując odkopać skarb, zakopany w ogródku babci.

- I co macie coś? – Makarov, zazwyczaj nieobecny przy sprawach, dziś czekał by dowiedzieć się czegoś o sprawie. Lisanna spojrzała dziwnym wzrokiem na przełożonego i po chwili zastanowienia odparła.

- Jeszcze nic, najlepiej będzie jak pójdzie pan do Levy, ona może już coś ma. – odpowiedziała – „Ta dziwka, zobaczy … jak tylko ta sprawa się skończy, ja z nią skończę! ” – na zewnątrz anioł, a wewnątrz diabeł wcielony. Ludzie nie znali o niej prawdy, nie wiedzieli co się działo z dzieckiem porwanym na dwa lata.  Nikt się nie pytał, nikt się nie zastanawiał … Kim jest tak naprawdę Lisanna Strauss ?

- O BOŻE?! – krzyknął Natsu wchodząc przez próg komisariatu, do głównego pomieszczenia. – Apokalipsa się szykuje czy co ? A może Gray wreszcie zmądrzał, no tak to byłby powód do świętowania …

- Ty… - z zaciśniętą pięścią odpowiedział Gray, gdy usłyszał śmiechy swoich przyjaciół – Jeszcze głośniej bo was nie słyszę!!!

- Oj Gray nie denerwuj się tak, dzieci specjalnej troski czasami potrzebują zaistnieć w tym małym świecie … - odezwała się Lucy, a na co komisariat odpowiedział gromkimi brawami i śmiechem.

- ZAMKNĄĆ SIĘ!!!! – wszyscy przerażonym wzrokiem spojrzeli na Makarova, który wściekły wrócił z powrotem do sali głównej.  – Czy wy nic nie rozumiecie? Mamy tak ważną sprawę, a wam tylko zabawa w głowie ! – policjanci ze spuszczonymi głowami powrócili do swych obowiązków. – Żelazna głowo! – ponownie podniesionym głosem rzekł Komisarz Główny. Wszyscy zaczęli się rozglądać, kto by mógł pasować do tego pseudonimu. Gdy wszyscy uchwycili pasującą twarz, ta zaczęła się rozglądać dookoła ze zdziwieniem, co się dzieje.

- Ja? – zapytał niewinnie mężczyzna

- Tak! Ty do cholery Gajeel, już zabieraj dupę i na dół. Nie chce mi się samemu słuchać Levy! – po czym zaczął iść w kierunku windy. Gajeel spojrzał jeszcze raz na policjantów, jednak wszyscy odwrócili się i ten musiał pobiec do szefa.

- Ej, co się dzieje? – Lucy podeszła do Erzy, już przeglądającej dokumenty, przy swoim biurku.

- Nie do końca wiadomo, ale … - Erza zdjęła okulary, kładąc je na stole. Zaplotła palce u rąk, po czym wzięła głęboki oddech i rzekła – Ktoś, kto zadzwonił na Komisariat w Pietre, powiedział, że to Jude Heartfilia odkopał zwłoki. – Lucy spojrzała na koleżankę przezroczystymi oczami, bez wyrazu i uczucia. – Lucy?

- Wiesz … wcale bym się nie zdziwiła, gdyby żył … - odpowiedziała cicho

- Nie martw się, to raczej nie on, tylko osoba, która dzwoniła. – Erza wyciągnęła z szuflady kasetę z nagraniem i włożyła ją do odtwarzacza – Słuchaj ! – Lucy posłusznie założyła słuchawki i po chwili zrozumiała, co Erza miała na myśli. Po wysłuchaniu z uśmiechem na twarzy oddała sprzęt koleżance.

- Tak, masz rację… - skinęła głową w podziękowaniu, po czym poszła w stronę biurka Natsu, by dowiedzieć się czegoś więcej o sprawie.

- Lucy! – zawołała za nią Erza. Dziewczyna odwróciła się, gdy nagle ujrzała obok siebie czerwonowłosą – Staruszek wie więcej niż ci mówi, ale zastanów się, czy chcesz znać prawdę …- tak szybko, jak się pojawiła, tak samo szybko znikła. Lucy zrozumiała jej słowa, ale nie mogła pojąc skąd Erza wie o jej poszukiwaniach. Nie mając czasu by się zastanawiać ruszyła w stronę Natsu i Graya

- I co macie coś ? – zapytała radośnie

- Nic konkretnego, ale ta sprawa … mam wrażenie… - Natsu zaczął mówić, ale nagle przerwał swoją wypowiedź – Już nic.

- W skrócie, nie mamy nic oprócz zwłok, nagrania rozmowy, miejsca, gzie były zakopane zwłoki i skąd dzwonił ten człowiek … czyli niewiele – podsumował Gray

- Gray-sama Juvia w ciebie wierzy! – podeszła do nich nowo przybyła dziewczyna, która starając się zaklimatyzować na komisariacie, zaczęła zaprzyjaźniać się na początku z Grayam.

- Tak, tak… - odpowiedział obojętnie

- Ej, no co ty? Ona się tu stara, a ty ją tak okrutnie odpychasz! – powiedziała szeptem Lucy

- A co ja ksiądz jakiś, żeby każdego przyjmować do siebie? – zapytał urażony

- Nie, ale widać, że łatwo jest jej nawiązać z tobą kontakt. Pomyśl, mając takiego szefa, jak Jose, dziw, że nie jest psychicznie chora. – wyjaśniła Lucy

- Też prawda. – zgodził się z nią Gray. Dry dry, nagle usłyszeli dźwięk telefonu. Lucy spojrzała na swój i zszokowana tym, kto do niej dzwoni wyszła. Natsu i Gray popatrzyli się na siebie, po czym ze wzruszonymi ramionami wrócili do pracy. – Juvia, jak chcesz możesz przejrzeć dokumenty, własności lasu na przestrzeni lat. – powiedział Gray z lekko zarumienionymi policzkami. Pełna radości dziewczyna, chwyciła teczkę i pognała do swojego biurka.

- Ej, wiesz? – podjechał na krześle do Graya, Natsu – Niby nie jestem specem w tych sprawach, ale mam wrażenie, że jej się podobasz.

- CO?! – krzyknął na cały głos granatowo włosy. Wszyscy popatrzyli się w jego stronę srogim wzrokiem – Co? – zapytał drugi raz, ale ciszej

- I chyba, ty też ją lubisz? – niepewnie wypowiedział swoje spostrzeżenie Natsu

- Jeśli masz czas na takie głupoty, to lepiej bierz się to lepiej bierz się do roboty! – delikatne rumieńce okryły mężczyznę o lodowym sercu, gdy wypowiadał te słowa. Odwrócił się od przyjaciela i powrócił d swoich zajęć.

- „Chyba jednak ją lubi” – pomyślał Natsu

- „Czy ja… ją lubię?” – zapytał sam siebie Gray.

***

- Jestem w pracy! Po co dzwonisz ?! – zapytała się z jadem w ustach Lucy, która stojąc na korytarzu, zaczęła rozmawiać z tajemniczą osobą

- Oj kochanie, proszę nie bądź zła…  - Loki złościli wie odpowiedział złośliwie, po czym dodał – Powinienem się dowiedzieć, co u żonki !

- Zamknij się ! – wrzasnęła dziewczyna – „Po jaką cholerę, ja się zgodziłam na tę propozycję! ”

- Jutro jest spotkanie biznesowe, czyli w skrócie przyjęcie, więc mam nadzieję, że moja żona zaszczyci nas swoją obecnością. Lokiś z kim rozmawiasz? – Lucy usłyszała po drugiej strony głos nie należący do jej „męża”

- Nie! – odpowiedziała stanowczo

- Na pewno ? Jeśli dobrze wiem, rynek nie jest zbyt stabilny i jedna zła transakcja i całą firmę szlak weźmie, a wraz z nią miliony pracowników. Nie chcę być złośliwy… - Lucy czuła ten uśmieszek, jakby był blisko niej - …, ale musisz przyjść dla dobra swojej firmy. Posłuchaj mogę skrócić nasze małżeństwo do … kilku miesięcy, ale ty musisz się w tym czasie postarać, a nie tylko ja!

- Co oni ci zrobili? – zapytała Lucy, ze smutkiem na twarzy. Wspominała zabawy z rudowłosym przyjacielem, który tulił ją gdy płakała, bawił w chowanego, zrywał kwiaty … - Co się z tobą stało?!  - dziewczyna usłyszała tylko ciche westchnienie

- Dorosłem … - odpowiedział spokojnie – Przynajmniej ja. Do zobaczenia, mam nadzieję, że przyjdziesz.

- Loki… - chciała coś powiedzieć, ale chłopak rozłączył się – Co się stało przez te lata? Gdzie jest mój przyjaciel? – szybko włączyła przeglądarkę w telefonie i wyszukała artykuł.

„Rodzina Regulus – Tylko zdrada, czy może więcej …”

Jak wiemy w ostatnich tygodniach doszły nas słuchy o planowanym rozwodzie państwa Regulus. Przyczyny nie są do końca znane, jednak nasz reporter dowiedział się, że pan Regulus jest częstym bywalcem domów publicznych i barów Go-Go.

             Lucy nie mogła dalej czytać, wyłączyła stronę, po czym włączyła kolejną.

„Seks i prostytucja w rodzinie Regulus”

            Wyłączyła stronę, po czym przeglądając tytuły kolejnych artykułów doszła do jednego wniosku.

- Loki … Co ty musiałeś przejść? – wrzuciła komórkę do torebki, po czym wróciła na sali głównej.

***

            Makarovem i Gajeel szli prosto do królestwa Levy, w którym to dziewczyna badała zwłoki. Weszli do środka, gdy nagle usłyszeli dźwięk piły. Spojrzeli na dziewczynę, ta odwróciła się i wymierzyła w ich kierunku włączoną piłkę.

- Nie zabijaj ! – krzyknęli równocześnie mężczyźni

- Nie zamierzam! – odpowiedziała Levy – Co chcecie?

- jejku. – skomentował Gajeel

- Co? – dopytała się dziewczyna

- Nie sądziłem, że takie chucherko może tutaj pracować. Raczej wyobrażałem sobie jakiegoś babo chłopa – Levy włączyła z powrotem piłę, ale po chwili ją wyłączyła, gdy napotkała wzrok swojego szefa.

- Zgaduję, że chcecie poznać wyniki autopsji? – spojrzała na nich delikatnym wzrokiem, oboje kiwnęli głowami. Levy podeszła do blatu, gdzie miała teczkę z dokumentacją.- o dobra, to tak. Wiek zwłok, w sensie, ile leżały w ziemi, nie da się określić. Możemy tylko spekulować.

- A ile im dajesz? – pytanie Makarova zaskoczyło dziewczynę.

- Od 5 do 10 lat. – odpowiedziała szybko. – Są to praktycznie tylko kości. Możemy z nich wyczytać, że był to mężczyzna w średnim wieku. Dziura w czaszce, jasno nam mówi, że zmarł on na skutek postrzału w tył głowy. Okrutna śmierć. Nie możemy wiele powiedzieć. Na pewno na kościach nie ma żadnych szczegółów, oprócz rysy na kości udowej.

- Kości udowej ? – kolejny raz pytanie Makarova zaskoczyło Levy

- Tak, a mogę się dowiedzieć, czemu szef tak bardzo jest tym zainteresowany ? – po minie Makarova, było widać, że nie spodziewał się takiej podejrzliwości u dziewczyny.

- Mam pewne podejrzenia, ale jak na razie nic nie mogę powiedzieć. – odpowiedział mężczyzna

- No dobrze, jak chcesz. Trudno mi powiedzieć więcej, ale jedna rzecz mnie niepokoi. Zazwyczaj w tył głowy strzela się osobie, która ucieka, albo tej, której wymierzana jest kara. Natomiast ta rana sugeruje, że ofiara nie uciekała, ale też nie została ukarana… Może nie została zabita od strzału?

- Póki co nie możemy gdybać, tylko szukać dowodów. – podsumował Gajeel

- Tak… musimy teraz poinformować ludzi … Levy chodź z nami! – zarządził Makarov. Dziewczyna ustosunkowała się do tego, nie odzywając się. Poszla za swoim szefem, do głównej Sali, gdzie Komisarz Główny zaczął wygłaszać swą mowę.  – CISZA! – krzyknął – Mam pewne podejrzenia, co do tej sprawy, ale muszę je poprzeć bardziej konkretnymi dowodami, więc proszę was o jeszcze większe zaangażowanie niż dotychczas. Levy wiele się dowiedziała, więc u niej możecie zasięgać informacji. Dobra robota! – gdy zaczął ją chwalić, Lisanna, która stała w kącie nie wytrzymała, coś w niej pękło.

- CO?! Ta dziwka, która sprzedaje nas ?! – wykrzyknęła na cały komisariat

- O co ci chodzi ? – zapytała się zdziwiona Erza

- A nic… - zaczęła mówić. Levy przeraziła się. Miała się już cofać, gdy nagle palcem wskazała ją Lisanna – Mam dowód, nagranie, gdzie wyraźnie pani patolog sprzedaje informacje obcej osobie.

- Lleevy? Czy to prawda? – Makarov bał się zapytać, bał się znać odpowiedzi.

- Ja… To nie tak ! – krzyknęła – Ja…

- No to może powiesz komu ? – zapytała się złośliwie Lisanna

- Nie mogę…

- Dlaczego wcześniej w takim razie tego nie powiedziałaś? – do rozmowy włączyła się Lucy – Czekałaś na odpowiedni moment by zgarnąć chwałę, ale teraz? Gdy jest ważna sprawa dla samego Głównego Komisarza, ty pozbawiasz go najlepszego patologa w mieście!

- Dla mnie też jest to podejrzane… - odezwał się Gray

- Ja nie znam tej małej, ale… nie sądzę, że z własnej woli by coś takiego by zrobiły – widać było, że Gajeel trzyma stronę dziewczyny. Jednak złość Lisanny zaczęła udzielać się wszystkim i już wiedzieli, że ta sprawa nie pójdzie w zapomnienie. Drrdrrr, Levy usłyszała wibracje na swoim telefonie.

- Ale ona popełniła poważne przestępstwo! – wtrącił się Elfman

- Nikt jeszcze nie usłyszał tego nagranie, więc … - i tak kłótnie rozniosły się po całym komisariacie. Levy skorzystała z okazji i z ukrycia przeczytała SMS, który dostała. „Wiem, jaka jest sytuacja, dlatego odejdź z pracy… Z.”

- „Skąd on wie? Nic z tego nie rozumiem, czy to był jego plan? Wszystko się za szybko dzieje, dlaczego teraz ? ” – pytania zaprzątały coraz bardziej głowę Levy. Fairy Tail stało się dla niej w pewnym momencie domem, którego tak bardzo pragnęła i za którym tak bardzo tęskniła, więc odejście z tego domu, byłoby niczym inny jak ucieczką. Miała cały czas wątpliwości, ale musiała podjąć decyzję, nawet jeśli nie miałaby ona być dla niej odpowiednia.

- Ja! – zaczęła mówić – Ja, chcę … - Dzyń, dzyń… Wszyscy nagle umilkli słysząc dźwięk telefonu. Makarov podszedł i odebrał.

- Słucham? – powiedział. Chwilę nasłuchiwał, co ma do powiedzenia osoba po drugiej stronie, a potem tylko odpowiedział. – Rozumiem. – i odłożył telefon.  – Ej Levy czemu od razu nie powiedziałaś, że rozmawiałaś z agentem FBI? Sam szef do mnie dzwonił! Dostałaś tam pracę!

- F B I ? – dziewczyna dokładnie przeliterowała to słowo – „Co on wyrabia?” – zaczęła się zastanawiać co a odpowiedzieć – A tak przepraszam, że wcześniej nie powiedziałam.

- Gartulujemy! – odpowiedzieli wszyscy, po czym każdy z osobna poszedł podziękować jej za współpracę i pogratulować. Wszyscy byli szczęśliwi z powodu tego wydarzenia, oprócz Lisanny i Levy.

- Dzięki, a teraz pójdę, pewnie ktoś na mnie czeka… - ze spuszczoną głową wybiegła, rzucając swój biały fartuch na ziemię. Założyła na siebie kurtkę i rzuciła się do swojego samochodu. Wyjęła telefon z kieszeni i zadzwoniła do Z. – Co ty do cholery robisz?! – wrzasnęła do słuchawki

- Ratuję ci życie. Gdyby Acnologia się dowiedział, że z nami współpracujesz od razu by cię skrócili o głowę. Pamiętaj jesteś jednym z kluczy.  – mężczyzna spokojnie wyjaśnił dziewczynie sytuację.

- A co z FBI? – zapytała się niepewnie

- Masz załatwione fałszywe papiery, teraz tam będziesz pracować się. Ale wiesz na serio ci z Fairy Tail to idioci, skoro dali się tak łatwo nabrać !

- ZAMNIJ SIĘ! – rozłączyła się, wyrzucając telefon na tylne siedzenie. Włączyła samochód, po czym ruszyła z piskiem opon. Jechała szybko, by dotrzeć, jak najprędzej „do tego miejsca”. Gdy wyjechała zaa miasto, skręciła na wiejską drogę, jadąc prosto nad brzeg morza. Gdy dojechała na skraj lasu.  Zatrzymała się nagle, wysiadła z auta i pobiegła nad zbocze.

- MAMO, TATO … - wrzasnęła w stronę szumiących fal – Przepraszam … - ciche przeprosiny i upadek na kolana. Łzy płynące po kredowych policzkach, usta wykrzywione w wyrazie rozpaczy i bólu. – Mamusiu, tatusiu … - otuliła się własnymi rękoma, wspominając wydarzenia sprzed 14 lat …

14 lat temu …

- Kochanie przestań się wygłupiać, tata prowadzi! – mała dziewczynka bawiła się lalkami, co chwilę rzucając jedną z nich na przód samochodu.

- Dobrze mamusiu! – odpowiedziała radośnie dziewczynka.

- A ty uważaj! Zaraz zacznie się to cholerne zbocze! – skarciła cicho kobieta, swojego męża.

- Nie martw się! Od dziś zaczynamy nowe życie, więc nic … - zaczęli się zbliżać do niebezpiecznego odcinka drogi. Mężczyzna powoli zaczął zwalniać, ostrożniej jadąc - … nic nam tym razem nie przeszkodzi normalnie żyć…- oczy spojrzały na znajdującą się w oddali lufę strzelby skierowanej prosto na niego. Przerażony krzyknął : - CHOWAJCIE SIĘ! – były to jego ostatnie słowa. Pocisk zaczął lecieć prosto na niego. Przebił się przez szybę, trafiając prosto w głowę mężczyzny. Krew rozbryznęła się po całym aucie. Kobieta krzyknęła. Mała dziewczynka zamilkła, jej przezroczyste oczy były tak przerażające, gdy patrzyła, jak samochód spada prosto do morza.

- Mamo … - powiedziała cicho, licząc na ratunek. Nagły plusk wody zagłuszył wszystko. Woda zaczęła się wlecieć przez dziurę w szybie. Matka próbowała rozpaczliwie wydostać dziecko a auta, ale nie potrafiła. Kopała na szybę, by jeszcze bardziej się rozwaliła, ale miała za mało siły. Nagle ujrzała mężczyznę płynącego w kierunku auta.  Patrzyła na niego błagalnym wzrokiem, licząc na pomoc.  Wszystko się działo w jednej chwili. Kobieta zauważyła, że mężczyzna podaje jej przez otwór pistolet. Uśmiechnęła się delikatnie. Po czym strzeliła obok powstałej wcześniej dziury , kopnęła w punkt i szyba rozwaliła się, wlewając ostro do środka wodę. Mężczyzna wpłynął do środka. Próbował chwycić kobietę, ale ta z uśmiechem na twarzy, podała mu dziecko. Popatrzył na jej nogę i ujrzał, że jest przygnieciona przez fotel. Mężczyzna chwycił dziecko i odpłynął pozostawiając kobietę. Ostatnie spojrzenie na samochód, było wtedy, gdy opadał on coraz niżej na dno. Gdy wypłynął na powierzchnię, szybko podpłynął do brzegu. Wziął kilka głębokich oddechów i przystąpił do reanimacji dziecka. Po kilku próbach usłyszał, że dziecko wypluwa wodę z ust. Odetchnął z ulgą. Jednak gdy tylko zobaczył twarz dziecka, z powrotem ogarnęło go poczucie winy. Podszedł do miejsca, gdzie zostawił swoją marynarkę. Okrył nią dziecko, po czym powiedział jej:

- Mama i tata uratowali cię i teraz dostali nagrodę w niebie. – nie wiedział jak ma inaczej wytłumaczyć całą tą sytuację dziewczynce.

- Mama, tata … - powiedziała smutnie dziewczynka, wypuszczając łzy z oczu.

- Jak masz na imię? – zapytał mężczyzna

- Le… levy – odpowiedziała cicho.

- Dobrze!

- A ty? – zapytała się dziewczynka. Mężczyzna uśmiechnął się, wziął ją na ręce i zaczął iść w nieznanym kierunku.

- Ja, jestem … Zeref. – odpowiedział.

- Mama i tata nie żyją ? – zapytała Levy

- Tak, więc od teraz będę twoim tatą. – delikatne łzy popłynęły po jego policzkach. Spojrzał na dziewczynkę, która zasnęła. Czuł się tak szczęśliwy. – Chociaż raz.. chociaż raz mogłem kogoś uratować. Zeref Dragon, więc ty będziesz od teraz Levy Dragon, ale dla bezpieczeństwa, będziesz Levy McGarden. Jeszcze nie wiesz co cię czeka… - i odeszli …

14 lat później

- Nie martw się … - do płaczącej dziewczyny od tyłu podszedł mężczyzna, delikatnie dotykając jej ramienia.

- Zeref? – niepewnie powiedziała – Co tu robisz? – na początku tylko westchnął, czekając z odpowiedzią.

- Minęło już 14 lat, kochanie… - podszedł na kraniec zbocza patrząc na szumiące morze – Niby piękne, ale zarazem odebrało ci rodziców.

- TO NIE ONO TYLKO ACNOLOGIA! – wrzasnęła podchodząc do niego.

- A, więc chcesz się zemścić?

- Nie! – odpowiedziała stanowczo – o nic nie zmieni, chcę by Acnologia nigdy więcej nikogo nie skrzywdziła.

- Dobrze, tylko musisz mi pomóc. Ok.? – puścił do niej oczko, po czym nagle przytulił.

- Tak, tato … - wtuliła się w niego, wylewając wszystkie łzy na jego koszulę …

PROSZĘ PRZECZYTAJ!!! 

Drogi czytelniku

Nawet jeśli blog będzie zakończony proszę cię drogi czytelniku SKOMENTUJ, jak chcesz pójdź na inne moje BLOGI, POLUB moją stronę, albo naciśnij OBSERWACJĘ :)