[Nowe życie, które od Was otrzymaliśmy] Rozdział 5 - Pocałunek

           
Musica szedł, tak szybko jak tylko potrafił do siedziby Świętych Poszukiwaczy, by spotkać się Komui’em i omówić sprawę zegarka Natsu. Gdy tylko doszedł do jego gabinetu, wparował do niego z hukiem i krzyknął :

- To chyba nie możliwe, ale …!

- Wiem. – odpowiedział Komui przerywając Musice. Ten zdziwiony zaczął powoli podchodzić do biurka księcia. Uderzył nagle o blat  stołu i spojrzał ostrym wzrokiem na Komui’a – Coś się stało ? – ten zapytał niewinnie z uśmieszkiem na twarzy.

- Ty jesteś dziwny ! Wiesz? – Musica odsunął się od niego, po czym podszedł do kanapy i rozłożył się na niej. – To co ? Powiesz mi, czym tak naprawdę się zajmują Poszukiwacze? – Komui otworzył szafkę, wyjął z niej różowego lizaka, założył nogi na biurko i włożył cukierka do ust.

- Święci Poszukiwacze, Święci Łowcy i jeszcze Święte Bronie. Wszystko się łączy i dzieli. Wszystko jest z pozoru takie samo, a jednak dzieli te trzy rzeczy przepaść i zarazem łączy je most.- na chwilę przerwał.  – Słyszałeś o legendach sarycyjskich?

- Oczywiście, że tak. To prawie oddzielna wiara w tym kraju. Wszyscy żyją tymi legendami, a nawet zaczynają w nie wierzyć. – wyjaśnił swoje spostrzeżenia Musica – Ale mów dalej !

-Tak naprawdę nikt nie wie co się wydarzyło 400 lat temu. – Musica wstał i podszedł do niego, złapał go za kołnierz płaszcza i przyciągnął do siebie.

- CZY TY SOBIE, ZE MNIE DRWISZ? JAK TO NIKT NIC NIE WIE? TO CO TYM DZIECIAKOM NAOPOWIADANO?! –wnerwiony, nie mogąc się uspokoić,  chwycił lampę i rzucił nią o ścianę.

- Są trzy pewne fakty. 1) W tych wydarzeniach uczestniczyli Natsu Dragon, jego wojownicy, w tym Acnologia i był tam Zeref. – usiadł wygodnie na krześle, zanim dokończył swoje wyjaśnienia

- Nie rozumiem ? – rzekł wprost Musica – W głowie mi się to nie mieści. Legenda jest prawdą czy nie? Zeref ma swoją legendę, ale co do niej mają smoki i Dragon Slayerzy ? – pomyślał mężczyzna

- Nie rozumiesz? To jesteś w tej samej sytuacji co ja. Wiem trochę na temat tamtych wydarzeń, ale … nie wystarczająco. Sądzę, że ten zegarek – wskazał na przedmiot spoczywający na dłoni Musici – jest kluczem do bram odpowiedzi. Czas pędzi nieubłaganie, marnując czas na szukanie odpowiedzi na pytań, zapominamy, że prawda stoi obok nas i szydzi z ludzi, którzy próbują wkroczyć na ścieżki inne niż jej. Prawda jest istotą świata, jeśli znajdziemy jej organizm, będziemy wstanie dowiedzieć się wszystkiego.

- Co cię naszło? Mówisz jakoś tak mądrze … - Musica spojrzał na dziwnym wzrokiem.

- Odpowiedzi … - mówił dalej Komui

- Zignorował mnie… - pomyślał Złodziej

- Odpowiedź kryje się w tamtej dwójce, oni będą wstanie spotkać się w oko w oko z PRAWDĄ. – dokończył swoją Myśla, po czym wstał i podszedł do obrazu. Zdjął go i oczom Musici ukazał się sejf. Komui otworzył go i wyjął z jego wnęki tajemniczy przedmiot. Położył go na stole, Musica z wrażenia zaniemówił.

- Jak ty ? Kiedy ? – próbował się dowiedzieć, ale widząc przedmiot nie mógł znaleźć odpowiednich słów.

- Nasza grupa Poszukiwaczy to znalazła. – wyjaśni Komui

- To czym wy się zajmujecie? – jego drżące oczy wciąż nie mogły się oderwać od przedmiotu.

- Założyłem tę grupę siedem lat temu, gdy znalazłem ten przedmiot.  He, - zaśmiał się cicho – To raczej nie grupa, a zakon… Tak, jesteśmy Zakonem Świętych Poszukiwaczy. Naszym celem jest znaleźć wszystkie Święte Bronie i pokonać Acnologię, Zerefa i coś …

- Coś ? – Musica zaskoczony słowami przyjaciela, skierował na niego wzrok. Jednak kiedy nie uzyskał odpowiedzi, przeniósł swoją pięść na jego twarzy i uderzył go.

- Co ty ?! Auuu – krzykał łapiąc się za nos.

- Masz mi natychmiast wyjaśnić, o co do cholery chodzi z tym czymś ?!  - Komui spojrzał na niego zdziwiony.

- Skąd Lucy ma oczy ? Znajdź odpowiedź na pytanie, a uzyskać ją także na swoje. Jesteśmy tylko ludźmi, a mieszamy się w sprawy Bogów ! Kimże jesteśmy ? Sługami czy panami ? – zadając jedno pytanie za drugim, Musica coraz mniej rozumiał księcia.

- Ja … - zaczął mówić, ale Komui od razu mu przerwał

- Coś? Nie Arka, Królestwo ? Nie? Nikt tego nie wiem, oprócz Natsu Dragona, stwórcy naszego państwa. Zastanawiałeś się kiedyś skąd przybył ? Czy aby na pewno smoki zabrały ludzkie dzieci z ziemi ?

- Sugerujesz, że byli oni kosmitami ? – zapytał się niepewnie Musica

- Nie, to nie to… Ale wiedz, minerał z którego powstał ten przedmiot nie pochodzi z ziemi, a przynajmniej my takiego nie znamy … -Komui podszedł i rozwinął materiał, w który był owinięty przedmiot. – Kiedyś Natsu będzie usiał go dobyć, tak jak jego ojciec.  Natsu, Armira, Gajeel, Melodia, Wendy, Zeref i Acnologia, to jedyni znani nam powiernicy smoka, którzy swą odwagą i poświęceniem sprawili, że świat dziś ma swój bieg, że świat dziś istnieje. Możemy mówić wiele o tych ludziach, ale i tak nic nie zmieni faktów. Natsu Dragon … - Komui spojrzał na ognisty miecz, na którym stańczyły czerwono krwiste płomienie, ostrze mieliło się blaskiem świata, a rękojeść przypominała o smoczej władzy i potędze ludzkiego plemienia. – Pan Czasu, Płomienia i Światła, ciekawe, czy ten skurczybyk, co siedzi w naszym pałacu podąży tą samą drogą co jego ojciec? – owinął miecz powrotem i włożył do sejfu – Ale będziemy musieli poczekać, by się o ty przekonać.

- Wiesz co ? Ja cię nie poznaję … - powiedział szczerze Musica

- Wiesz, podobno się mówi, że pracy ludzie stają się marionetkami, opanowanymi przez swój zawód. – rzekł uśmiechnięty Komui. – Chcesz? – jego głos delikatnie się obniżył – Dołączyć do nas?

- A co miałbym robić ? – dopytał się zadowolony mężczyzna

-  Nic szczególnego …  - delikatny uśmiech Komui’a poraził Musicę – Musisz tylko znaleźć wszystkie Święte Bronie ! Oczywiście razem z tamtą dwójką. Oni na pewno je znajdą.

- He? – Musica wykrzywił usta w delikatnym grymasie – A skąd możesz to wiedzieć?

- Ja, ojciec, Amelia i inni … wszyscy dotykali tego zegarka, ale on nikogo nie wybrał, dopiero Natsu … Czy to nie dziwne ?

- Trochę, ale współczuję im.

- Tak … ja też im współczuję, ale pomyśl, czy to co przeszli, nie było dla nich tylko próbą ? Czy nie staną się przez to silniejsi  ? – podszedł do biurka i wyjął kolejnego lizaka

- Może… czas pokaże. – Musica zaczął iść w stronę drzwi

- Czas należy do nich, gdyż oni pokonali jego barierę… - Komui rzekł cicho.

- Zabawne … - obok Komui’a pojawiła się postać. Mężczyzna nagle odwrócił się, ale nie widząc nikogo, wrócił do swoich spraw – Nie zobaczysz mnie. Nikt mnie nie zobaczy, ale pomogę ci, gdyż jeśli to zrobię, mój syn stanie się silniejszy. – Postać, delikatnie poruszyła palcami, powoli skupiając ogień wokół siebie.  Falował nimi, do moment, gdy przed oczyma Komui’a pojawił się napis . „Nie odkryli jeszcze tej mocy”. Przerażony Komui spadł z krzesła, po czym zaczął się delikatnie podnosić.

- Cooo jesttt? – rzekł przerażonym głosem. Zaczął się szybko rozglądać wokół siebie, lecz niczego nie znalazł – Czego ode mnie chcesz ?

- Hoho, zabawny człowiek. – delikatnym głosem szepnął Natsu I. – A, więc teraz możemy porozmawiać. – Zadrgał palcami, pisząc ogniem, to co chciał przekazać „Jestem Natsu Dragon, chcę byś zrobił dla mnie jedną rzecz.”.

- Że co ? Ale … twoja obecność niszczy moje wszystkie teorie, moje … - Komui złapał się za głowę, przykucną.

- Nic nie niszczy, a nawet potwierdza. Zabawny człowiek, jest podobny do Zerefa, ale … - Natsu uśmiechnął się delikatnie, po czym dalej zaczął pisać.  „Miałeś rację, ale wiedz, że magia, jaką my Powiernicy Smoka, Święci Wojownicy chcemy przekazać temu światu, jest o wiele potężniejsza niż sądzisz. ”

- Jak to ? – Komui wstał – To … niemożliwe, ale zaraz, jaka potęga.

- Myśli, że nie wiem … - jego postać zaczęła powoli zanikać. – Muszę się pośpieszyć. – zafalował ręką, po czym przekazał swe ostatnie słowa „Magia, która pozwoli przekazać wszystko co nasze. Dragon Soul, magia, która …” Nie dokańczając swych słów zniknął.

- Magia … może jednak … Ciekawe czy Natsu i Lucy podołają temu przeznaczeniu ? – podszedł do okna, promienie słoneczne oślepiły go. Jednak przyjął je z uśmiechem na twarzy, po czym rzekł – JEST JESZCZE NADZIEJA!

***

            Natsu szedł do swojego pokoju, a zaraz obok niego kroczyła Lucy. Wstydziła się rozmowy ze swym przyjacielem, jednak wiedziała, że ona ją nie ominie.

- Natsu … - odezwała się po pewnym czasie – Musimy porozmawiać ! – chłopak spojrzał na nią ze zdziwieniem, po czym delikatnie kiwnął głową.

- Jasne ! – odpowiedział z promiennym uśmiechem na twarzy.  – Chodźmy do mojego pokoju.

- Niedługo to będzie nasz pokój. – pomyślała dziewczyna, delikatnie muskając opuszkami palców swoje usta i wspominając pamiętny pocałunek – Będziemy małżeństwem … Nigdy bym się nie spodziewała, że w taki sposób, w takich okolicznościach, kogoś poślubię.

- Ej, Lucy  ? – rzekł Natsu, machając jej przed oczami ręką – Żyjesz?

- Tak, Tak…. – odpowiedziała szybko. – Przepraszam, ale się zamyśliłam.

- Nie przepraszaj, tyle się ostatnio wydarzyło … A już jesteśmy ! – rzekł radośnie, wskazując na pokój, Lucy także się uśmiechnęła, ale widziała, ten smutek na twarzy Natsu, którego nie potrafił ukryć pod uśmiechniętą twarzą. Dziewczyna weszła do pokoju i siadła na łóżko. Spojrzała kątem oka na nocny stolik i ujrzała małą buteleczkę, czarnej cieczy. Wzięła ją do ręki, po czym zaczęła czytać napis. „Olej do smarowania  ręki Natsu”

- Natsu, chyba mam ci nasmarować rękę ! – rzekła do chłopaka.

- Po co ? – zapytał się zdziwiony

- Nie wiem, ale chyba przez przypadek Musica by tu tego nie zostawił. – wyjaśniła Lucy

- A skąd wiesz, że to Musica, to tu zostawił? – Lucy zamyśliła się na chwilę.

- Nie wiem … skąd …

- Dobra nie ważne. – Natsu podszedł do niej, po czym zdjął koszulę.

- Co ty… ? – Lucy cała się zarumieniła – Zaraz się potkniesz.

- Ja, skąd … - nawet nie dokończył zdania, gdy podwinął mu się dywan i poleciał prosto na Lucy. – Auuu. – rzekł leżąc na Lucy. Spojrzał na nią delikatnym wzrokiem, gdy nagle sobie przypomniał ich pocałunek.- Lucy, ja …

- CZEŚĆ! – nagle drzwi otworzyły się z hukiem. Oboje skierowali wzrok w ich kierunku. Zobaczyli, że w futrynie stoi Amelia i dziwnie się im przygląda. – JA NIE CHCIAŁAM PRZESZKADZAĆ!!! JUŻ SOBIĘ IDĘ!  - krzyknęła, zadowolona z siebie, po czym wyszła.

- O NIE! – Natsu i Lucy zamurowały słowa dziewczyny i trzeba było dłuższej chwili by otrzeźwieli.

- Zgaduję, że jak tylko stąd wyjdziemy, będą na nasz temat ciekawe plotki … - powiedziała Lucy, Natsu zgodził się z nią. – Chodź nasmaruję cię. – chwyciła jego rękę, po czym zaczęła smarować ją tajemniczą miksturą.

- Naprawdę nie przeraża cię? – zapytał po chwili ciszy Natsu.

- NIE ! – odpowiedziała stanowczo Lucy

- A to, że bierzemy ślub? – Lucy podniosła wzrok i popatrzyła na niego.

-  Tobie on nie jest potrzebny tylko mi…, więc… - zaczęła mówić, gdy nagle Natsu ją chwycił za ramiona

- Obiecałem, że się tobą zaopiekuję! OBIECAŁEM, więc przestań mi tu gdakać jak kura, o tym, że to tobie, a nie mi jest potrzebny jest ślub!

- ALE! – jej wzrok zaczął błądzić po pokoju. – Ale będziemy się musieli zachowywać, jak prawdziwe małżeństwo … mieszkać razem, spać razem, całować się, trzymać się za rękę, zachowywać wśród ludzi, jak zakochani i … - Natsu chwycił jej twarz w obie dłonie, po czym przyciągnął ją do swoich ust. Lucy zamilkła, zdziwiona całą zaistniałą sytuacją.  Natsu oddalił się od niej, po czym rzekł.

- Masz jeszcze jakieś „ale”? To jest pocałunek i nie przeszkadza mi pocałowanie ciebie! Jeśli trzeba będzie będziemy robić wszystko by zachowywać się jak prawdziwe małżeństwo. I nie masz racji, jeśli będziemy małżeństwem, ja też będę bezpieczny, bo nikt kogo znany nie pomyślałby, że moglibyśmy się pobrać !

- Hahaha … - Lucy zaśmiała się, po czym delikatnie musnęła usta Natsu, swoimi. – Jeśli tobie to nie przeszkadza, to i mi nie.

- No właśnie, a co do umowy … wiesz jakoś nie wiem czy się sprawdzi. – Natsu położył się wygodnie na łóżku, a zaraz obok niego znalazła się także Lucy

- Dlaczego tak uważasz? – zapytała się, przekręcając głowę w stronę Natsu

- A ja wiem… Pomyśl czy się zakochamy w kimś? Czy będziemy na tyle odważni by ukochaną osobę wplątać w to bagno ?  Natsu spojrzał na Lucy, oczekując od niej odpowiedzi

- „Jeśli jedno z nas się zakocha, drugie pozwoli mu odejść” , chyba masz rację. – zgodzila się z nim Lucy. Natsu podniósł rękę i delikatnie odgarną włosy z policzka Lucy.

- A więc… póki nie zakochamy się w kimś jesteśmy normalnym małżeństwem ?

- Tak. – kiwnęła głową Lucy

- I niczego się ani nie wstydzimy, ani nie krępujemy ? – zapytał się Dragon Slayer

- Tak, i Natsu?

- Tak? – spojrzał na nią zdziwionym wzrokiem

- Będziemy szukać odpowiedzi, nie martw się…

- Ale ja … - Lucy nie dała mu dokończył i przysłoniła mu palcem usta.

- Nie okłamiesz mnie.  – Natsu wciąż patrzył na jej złote oczy, wspominając moment, kiedy straciła swoje.

- I zemścimy się na wszystkich ludziach, który nam to zrobili ! Ale aby dokonać, trzeba stać się silniejszym! – Natsu zacisnął dłoń w pięść.

- Będę silniejsza ! -  Lucy chwyciła go.

- Nie ty, tylko ja … - chciał coś więcej powiedzieć, ale gdy napotkał jej wzrok pełen determinacji, zrezygnował  i tylko delikatnie się uśmiechnął. Podniósł dłoń i pstryknął palcami, Lucy w czoło. – Baka… A skoro tak to wszystko bierzesz na poważnie, to możesz mi obiecać jedną rzecz.

- Jaką? – zapytała się zdziwiona Lucy, widząc nietypową minę Natsu

- Nie powiem, ale jeśli będziemy mężem i żoną jeszcze przez dwa lata, wtedy cię spytam ponownie. Dobrze? – Lucy kiwnęła delikatnie głową, na znak zgody.

- A teraz może pójdziemy się szykować? Za parę godzin bierzemy ślub… zapewne coś dla przygotują. – Lucy miała schodzić z łóżka, gdy nagle Natsu chwycił ją za rękę i przytrzymał.

- A na czym polega ślub? To znaczy … - na jego twarzy było widać zakłopotanie. – Jak wygląda?

- He?! – krzyknęła zdziwiona Lucy, lecz nagle umilkła – No tak… Skąd on może o tym wiedzieć? Przecież mamy dopiero … - rozmyślając nagle coś zrozumiała. – Nigdy nie sądziłam, że będę brała ślub w wieku 17 lat. Prawda?

- No. – zgodził się Natsu, chwilę pomyślał, po czym zarumienił się – Ludzie mogą pomyśleć, że jesteś w ciąży!

- A CO WIDAĆ!? – spojrzała na niego wzrokiem pełnym grozy.

- Nie o to chodzi, ja tylko … - próbował się jakoś z tego wytłumaczyć, ale nagle pięść ludzi spoczęła na jego twarzy i poleciał prosto na ścianę. Lucy spojrzała na swoją rękę niedowierzając. – Stwierdzam, że poprawiła się twoja siła rażenia … Auuu- po czym odleciał jak tapeta ze ściany.

-   Przepraszam !!- mówiła rozpaczliwie

- Nic się nie stało… - pojęczał chwilę, po czym wstał – Miałaś mi opowiedzieć o ślubie.

- Aaa..- Lucy delikatnie zarumieniła się

- Ej, była umowa, że się niczego nie wstydzimy.

- Ale to co innego! – zawołała- A, więc… ty będziesz stał pod ołtarzem, a mnie zaprowadzi pewnie król. Chwycisz moją dłoń i rozpocznie się ceremonia. Złożymy przysięgę małżeńską, a potem, ksiądz zapyta, czy bierzesz mnie za żonę, a w odpowiednim momencie powie, że możesz mnie pocałować. – spojrzała na Natsu – NIE MUSISZ TEGO NOTOWAĆ!

- Inaczej nie zapamiętam. – wytłumaczył

- Ok., a więc… Potem podniesiesz welon, no i … mnie pocałujesz. – próbowała zakryć rumieńce, ale jej się nie udało i Natsu podszedł tak blisko, że ich twarze prawie się stykały.

- A jak mam cię pocałować, żeby wyglądało realistycznie? – zapytał cicho.

- A MYŚLISZ, ŻE WIEM!? NIGDY NIE BYŁAM NA ŻADNYM ŚLUBIE! – krzyknęła na cały glos – Idę się zbierać. – już zaczęła wychodzić, gdy Natsu pociągnął ją za rękę i namiętnie pocałował w usta. Zdziwiona otworzyła szeroko oczy.

- Może być? – zapytał, gdy oddalił się od niej.

- Chyba tak. – powiedziała, po czym wyszła z pokoju. Natsu upewnił się czy wyszła. Skulił się przy łóżku, chwycił za głowę i zaczął wspominać pocałunki, aż mu parowała głowa

- CO JA ZROBIŁEM?!?!?!?!? – krzyknął, gdy nagle usłyszał pukanie do drzwi. – Muszę przynajmniej udawać, że mnie one nie obchodzą. – pomyślał, po czym odpowiedział – Proszę! – Do pokoju wszedł uśmiechnięty Musica. Trzymał on w dłoniach w garnitur i buty.

- Hej! Panie Młody! Pomogę ci się przyszykować do ślubu!

- Dzięki. – powiedział Natsu, wstając

- A mam do ciebie jedno pytanie… - podszedł do chłopaka, szepcąc mu do ucha – A jak zamierzacie spędzić noc poślubną? Zrobicie ten teges ? Wiesz …

-TY!!!! Zamknij się!!!!!

Ciąg dalszy nastąpi …

PROSZĘ PRZECZYTAJ!!! 

Drogi czytelniku

Nawet jeśli blog będzie zakończony proszę cię drogi czytelniku SKOMENTUJ, jak chcesz pójdź na inne moje BLOGI, POLUB moją stronę, albo naciśnij OBSERWACJĘ :)