[Nowe życie, które od Was otrzymaliśmy] Rozdział 9 - Zawracam czy nie?

           
Nad Magnolią świeciło piękne wiosenne słońce. W siedzibie Fairy Tail, po pół rocznej żałobie zaczęło się robić coraz głośniej i radośniej. Prawie tak jak kiedyś. 

- Cicho tu… - powiedział do siebie samego Gray.

- Gray-sama Juvia jest przy panu! – niebieskowłosa dziewczyna położyła rękę na jego ramieniu, próbując go pocieszyć.

- PRZESTAŃ!!! – rozległ się krzyk Erzy, która stojąc od dłuższego czasu pod tablicą ogłoszeń, nie mogła wybrać odpowiedniego dla siebie.

- Dlaczego mam przestać?! – Gray wstał i podszedł do szkarłatnowłosej

- Ich tu nie ma, więc po cholerę robisz to wszystko, by pogorszyć sytuację i tak cierpimy!!! – odwróciła się w jego stronę

- Wiem, że każdy cierpi, wiem, że wielu z was po prostu idzie dalej, ale … ja tak nie potrafię! Zbyt wiele osób straciłem w moim życiu!!! – krzyknął jej prosto w twarz

- Ja … - Erza nie potrafiła znaleźć odpowiednich słów

- ZAMKNĄĆ SIĘ!!!!! – wszyscy spojrzeli na Lisannę, która stanęła na stół, wrzeszcząc na całą Magnolię

- Lisanno … - szepnęła Mirajene

- A ja coś wam powiem ! – po jej policzkach spłynęły łzy – Już pół roku! Już pół cholernego roku minęło od ich śmierci. Nie możemy się zemścić, boimy się pamiętać i … Nie kłóćcie się! Ja… - popatrzyła na swoje dłonie – Ja go kochałam. Miałam być jego żoną, miałam plany, a wy jeszcze bardziej sprawiacie, że cierpię.

- Przepraszamy. – powiedzieli cicho Erza i Gray

- Dziękuję. – zeszła do stołu i podeszła do barku. Erza chwyciła pierwsze zadanie z brzegu i wyszła. Gray popatrzył się na Juvię, potem objął wzrokiem Gajeela i Levy, Evergreen i Elfmana, Mirajene i Laxusa …

- To boli… - zaczął mówić Gray – Juvio … - uśmiechnął się lekko, podszedł do niej i chwycił ją za dłoń – Może pójdziemy razem na misję ?

- Tak Gray-sama ! – krzyknęła pełna radośni. Cała gildia patrząc się na nich w osłupieniu nie powiedziała ani jednego słowa. 

- Natsu i Lucy … a raczej ich śmierć nauczyła nas jednego. – popatrzył na swoich towarzyszy – Nie warto tracić czas.  – wszyscy opuścili głowy, delikatnie się uśmiechając.

***

Natsu wszedł na pokład statku nawet nie oglądając się za siebie. Wszyscy członkowie załogi patrzyli się na niego z dziwnym osłupieniem.

- Twoja piękna dama nie jedzie ? – podszedł do niego Tamaki

- Nie jedzie. – odpowiedział konkretnie – Gdzie jest Musica ?

- A szef jak zawsze przed przygodą, sprawdza czy statek nam się nie rozwali w połowie drogi! – Natsu odwrócił się. Zobaczył, że mówi do niego mężczyzna, którego widzi po raz pierwszy

- A ty kim jesteś ? – zapytał chłopak

- No tak … o mnie to już nikt nie pamięta … - oparł się o statek zrozpaczony.

- Mnie też nie zna ! – próbował go pocieszyć Tamaki

- Ciebie skądś kojarzę. – wyjaśnił Natsu, pogłębiając depresję Hughes. – Masz na imię Martin ?

- Ta-ma-ki. – powiedział dołączając się do przyjaciela w depresowaniu.

- Ej, wy tam ! Nie emanujcie mi tu na statku ciemną energią, tylko do roboty! – z wnętrza statku wyszedł Musica – Natsu nie depresuj mi załogi!

- Ok., ok. – zgodził się chłopak

- Dobra, teraz cię zaprowadzę do twojej kajuty. Nie jest to morze pięciogwiazdkowy hotel, ale i tak masz lepsze warunki niż większość członków Srebrnego Rytmu! – Musica zaczął prowadzić Natsu, aż doszli pod rząd metalowych drzwi. Srebrnik otworzył jedne z drzwi, wyjął klucz i podał go Natsu. Gdy wyszli do środka, oczom Natsu ukazał się skromny pokoik z dwuosobowym łóżkiem, szafą, krzesłem i stołem, na jednej ze ścian była powieszona mapa, a pod nią stały drzwi. – Łazienkę też masz. – uśmiechną się

- Chyba ta kajuta była robiona na wypadek, gdyby Lucy miała z nami wyruszyć…. – powiedział po chwili ciszy Natsu. Rzucił teczkę z ubraniami na łóżko, po czym usiadł na nim.

- Możliwe. – odpowiedział mu Musica – Możliwe też, że wyruszy.

- Phi. – prychnął Natsu – Nie ma szans, ona już wybrała.

- A może to ty za nią wybrałeś? – zapytał go podchwytliwie Srebrnik. – Jeśli to ty podjąłeś taką idiotyczną decyzję, to musisz teraz stać się 1000 razy silniejszy by móc następnym razem zabrać ją ze sobą.

- A jak to zrobię?! – to pytanie kosztowało go guz w głowę

- Jestem najlepszym Srebrnikiem na świecie, umiem kraść, oszukiwać, walczyć! Mam tu wielu ludzi, którzy świetnie posługują się bronią! – wrzasnął – Masz od kogo się uczyć, więc nie narzekaj!

- Dobra ! – zgodził się Natsu – A mam tylko jedno pytanie… Dlaczego to robisz?

- Szczerze ??? – Dragon Slayer kiwnął głową – Nie wiem… Chyba mam po prostu wrażenie, że nieźle na was zarobię.

- Trzeba było nas sprzedać, jako niewolników, też byś miał zarobek … - odpowiedział oburzony Natsu.

- No i jeszcze jedna rzecz! – odwrócił się na chwilę wychodząc – Mam przy was niezłą zabawę.

- Dlaczego przy nas ? – zapytał się Natsu, podejrzewając o coś

- Bo, wiem co się stanie. – wyjaśnił mu – Za 15 minut wypływamy w powietrze, więc się przygotuj! – wyszedł, pozostawiając Natsu samego.

- Wiesz co się stanie? – zapytał siebie w myślach. Wyjął zegarek z kieszeni i zaczął go dokładnie badać. – Co to oznacza? Czy te całe bajki są o mnie ? Jeśli tak, to dlaczego mi zależy na poznaniu prawdy ? – chwycił zegarek za łańcuch i zaczął nim obracać. – Zaraz! – krzyknął do siebie w myślach. Wstał. – Mam takie dziwne wrażenie, jakbym …- obrócił nim raz, potem drugi. Coraz szybciej kręcił zegarkiem. Poluzował lekko rękę, łapiąc łańcuch trochę niżej. Zegarek coraz mocniej się kręcił, aż po chwili czas zaczął się spowalniać. Natsu obrócił ciałem, okręcając równocześnie, wokół siebie zegarek, odsunął rękę delikatnie do tyłu, a po chwili wycelował w mapę wiszącą nad drzwiami. Zdziwiony patrzył na ogromną dziurę w ścianie. –No tak, przecież to jedna z broni, ale … - delikatnie się uśmiechną  – Może jednak wszystko jest prawdą ?

***

            Lucy powolnym krokiem szła w stronę miejsca wyznaczonego spotkania, nie śpieszyła się, wręcz przeciwnie. Robiła wszystko by jak najpóźniej tam dotrzeć.

- Może nie przyjdzie ? – pomyślała z nadzieją, jednak po chwili zaśmiała się do samej siebie, rozumiejąc swoją sytuację  - Jestem taka żałosna… - spojrzała na swoje dłonie i na małe kropelki wody, które były na nich. – Ja… płaczę? – zapytała siebie, będąc zdziwiona swoją reakcją. – Może on nic nie wie ? – spojrzała na port, na którym były ustawione w rzędzie statki – Poleciałabym takim. – powiedziała na głos. Odwróciła się i z powrotem szła w kierunku Edwarda. Spojrzała na miejsce spotkania i zobaczyła JEGO, czekającego na nią. Na chwilę zatrzymała się. Widziała z takiej odległości jego twarz i jego obrzydliwy uśmiech. Nagle przypomniała sobie, to czego jej tak brakowało. Za każdym razem gdy ją ratował, za każdym razem gdy udawało się im wyjść z opresji, za każdym razem, przy niej … Natsu uśmiechał się. – Natsu naprawdę pięknie się uśmiecha. – powiedziała na głos.

„Kochasz Natsu ? Zabawne jesteście małżeństwem, a nikt  was się o to nie zapytał. ”

Przypomniała sobie pytanie i okrutne stwierdzenie Komui’a.

- Czy … ja go kocham ? – delikatny wiatr złapał jej kapelusz, podskoczyła i złapała go. Spojrzała na statek powietrzny, który przygotowywał się do podróży. – Pamiętam ile mu zawdzięczam, jak dla mnie jest ważny, jak wiele przeszliśmy i jak wiele bym dała za taki jeden, dawny szczerzy uśmiech.  – Nałożyła powrotem na głowę kapelusz. – Kocham ? Chyba tak, ale jaka to miłość?  Jeśli chcę się dowiedzieć, to muszę … - zaczęła biec. – A w dupie mam tego Edwarda !!! – krzyknęła na całe miasto. Śmiała się i biegła. Omijała ludzi, co chwilę ich potrącając. Widziała statek, który podnosił kotwicę , na którym był Natsu. Przyśpieszyła. Przeskoczyła ładunek. Uśmiechała się i płakała ze szczęścia.  Była coraz bliżej, ale zarazem statek zaczął się oddalać.  Lucy wzięła głęboki oddech i krzyknęła – NATSUUUUUUUUUUU!!!!!!!!!!!!!!!!!!

            Odwrócił się. Zobaczył Lucy biegnącą za statkiem. Był zdziwiony, tak bardzo, że nie wiedział, co ma powiedzieć.

- Co tu robisz?! – była to pierwsza, mądra rzecz, którą mógł powiedzieć na głos.

- Przepraszam!!! – krzyknęła. – Ale nie chcę cię opuszczać, będę samolubna, będę okrutna, ale … zawsze wyruszaliśmy na misję razem !!!

- Teraz nie możemy go zatrzymać!!! – poinformował Kurtis.

            Lucy biegła tak szybko jak, tylko mogła i gdy tylko skończył jej się grunt pod nogami, skoczyła.

- GŁUPIA! – wrzasnął Natsu, po czym rzucił się na dziób statku by ją złapać. Dziewczyna wyciągnęła rękę i uśmiechając się radośnie, chwyciła Natsu.

- Brawo chłopie!!! – gratulowali członkowie załogi. Natsu jednak nie zastanawiał się nad ich słowami (o ile ich w ogóle słuchał), gdyż pociągnął Lucy za sobą i oboje leżeli na pokładzie.

- Kurcze, pomimo tego, że schudłaś nadal jesteś ciężka… - powiedział złośliwie.  Dziewczyna podniosła się i usiadła mu na biodrach – Wiesz, że jedyne wyjście prowadzi za burtę i grozi niebezpiecznym skokiem z wysokości?

- Wiem, ale jestem szczęśliwa! – odpowiedziała od razu – Zawsze chodziliśmy razem na misje, zawsze! – Musica stał nad nimi i tylko uśmiechnięty przyglądał się tej scenie – Po co mi tu zostawać? Myślałam, że nie lubię tych niebezpiecznych przygód, niewyspanych nocy, obrzydliwego robactwa, walk i innych głupich rzeczy, ale teraz zrozumiałam, że kocham je! I najważniejsze kocham przebywanie z tobą! Już rozmawialiśmy o nas, ale zarazem nie możemy się postarać być szczęśliwymi w tej sytuacji?

- Lucy… - szepnął cicho Natsu, zdziwiony słowami „żony”. Nagle wyszczerzył żeby i ze swoim dawnym uśmiechem rzekł – Żebyś mi tu później nie ryczała ! Głupia! – podniósł się i dotknął swoim czołem jej czoła. – Cieszę się, że jednak podjęłaś taką decyzję.

- A ja się cieszę, że mnie złapałeś. – objęła go

- Zawsze cię złapię, pamiętaj! – na chwilę zamilkł -  I chyba masz rację, co do tego wszystkiego.

- Oczywiście, że mam. Pamiętaj w małżeństwie panuje zasada, że kobieta ma zawsze rację! – popatrzyli się na siebie. Oboje uśmiechnęli się szeroko do siebie. – Naprawdę … kocham ten uśmiech.

- Ej, może wystarczy, bo zaraz dojdzie do tego, że zostanę wujkiem! – krzyknął Musica.

- Nie bój się, nie grozi ci to! – odpowiedziała złośliwie Lucy – Nikt nie chciałby, żebyś był jego wujkiem!

- Dlatego ostrzegam was przed baraszkowaniem na moim statku ! – pomachał im na pożegnanie. Nagle poczuł rękę na swoim ramieniu

- CZEKAJ!!! – stała za nim Lucy.

- Co je…? – nie dokończył. Mroczna aura otoczyła dziewczynę, jej włosy pofalowały do góry, a po chwili na ich miejscu znalazły się węże. – Dee…demon.

- TWÓJ STATEK!!!! – rzekła władczym głosem – To jakim cudem, panuje tu taki brud?!?!? Ty blondyn! – wskazała na Tamakiego – Już po szczotę i porować pokład !

- Tak jest Lucy-sama! – zasalutował.

- Staruch! – popatrzyła na Hughesa

- Ja…? – zapytał zrozpaczony – Mam dopiero 35 lat …

- Już po szmatę i czyścić nawet najmniejsze kąty! A reszta – popatrzyła się innych. Wszyscy uklękli i uchylili głowy przed nią

- Tak Lucy-sama? – zapytali równocześnie

- Ej to ja jestem szefem! – zaprotestował Musica

- Nie powiesz? – popatrzyła się na niego kątem oka, z wrogością tysiąca jadowitych węży.

- Ja chcę do mamy! – krzyknął siadając w kącie i emanując mroczną energią kosmiczną.

- A reszta czyścić wszystkie pokoje, jadalnie itd.!!! Macie na to godzinę! – rozkazała po czym odwróciła się w stronę Natsu, jej oczy zabłyszczały. Natsu zaczął się rozglądać w prawo i w lewo, ale zanim się zorientował Lucy chwyciła go za kołnierz i pociągnęła w nieznane nikomu miejsce.

- Szkoda chłopaka … taki młody był. – podsumował Kurtis, który wywinął się od roboty, chowając w bocianim gnieździe.

***

            Słońce już powoli zachodziło, jednak na tarasie widokowym wciąż czekał mężczyzna.

- Chyba jednak nie przyjdzie, będę musiał zawiadomić odpowiednie służby … - powiedział na głos Edward

- Na pewno chcesz to zrobić? – nagle z cienia wyłoniła się postać.

- Wasza wysokość! – Edward lekko obniżył głowę – Czy coś się stało ?

- Tak, próbujesz dotknąć ukochany obiekt badawczy, a to jest zbrodnia wszechczasów! – wyjaśnił Komui

- Obiekt badawczy ? – zapytał zdziwiony mężczyzna – Lucy ? Ale dlaczego?

- Dlaczego ty jesteś nią zainteresowany ? – podszedł do niego, chwycił za nią i walną z całej siły pięścią. Edward poleciał chwilę, po czym uderzył o barierkę.

- Dobry cios! – podsumował – Jest to tak ładna cipka i ma takie geny … - oczy Komui’a zmieniły się,  powoli wydłużały się i zwężały, aż osiągnęły ostateczną formę. – Ty jesteś … Te oczy … - Komui chwycił go za gardło nie dając dokończyć.

- Za wykradnięcie moim dokumentów, za próbę zniszczenia Lucy i Natsu i za znieważenie mojej osoby skazuję cię na śmierć! – twarz Edwarda wykrzywiła się w wyrazie przerażenia. Jednak Komu nie robiąc z tego sobie nic, zacisnął jeszcze mocniej rękę i jeszcze bardziej, aż rozszarpał mu całe gardło. Krew trysnęła prosto na ubranie mężczyzny. – I znowu do prania. – skomentował tylko.  – Akreti Sreprir – zaraz za ciałem otworzył się czarny portal, który wchłoną martwego mężczyznę. – Nigdy się nie nauczą … - powiedział cicho odchodząc.

PROSZĘ PRZECZYTAJ!!! 

Drogi czytelniku

Nawet jeśli blog będzie zakończony proszę cię drogi czytelniku SKOMENTUJ, jak chcesz pójdź na inne moje BLOGI, POLUB moją stronę, albo naciśnij OBSERWACJĘ :)