Nocny Łowca - moje pierwsze konkursowe opowiadanie :)

A pomyślałam, że tak je wstawię. Możecie przeczytać jak chcecie, jak nie to trudno. po prostu je chciałam wstawić :)

Był piękny, słoneczny poranek. Właśnie rozpoczynały się zajęcia w Liceum im. Świętego Edwarda w małym miasteczku Sąkowice. Przez bramę główną właśnie weszła młoda dziewczyna, która zasłania połowę swojej twarzy książkami z geografii i fizyki. Po jej oczach można poznać, że się czegoś boi. Przechodzą obok niej dziewczyny, które coś szepczą na jej temat i pod nosem chichoczą. Biedna dziewczyna, można by pomyśleć. Po chwili ktoś ręką wytrąca jej książki i wszystkie spadają na ziemię. Wszyscy się z niej śmieją, a ona tylko zbiera podręczniki i wbiega do szkoły. Tak ta dziewczyna to szkolny kozioł ofiarny – Marta Kobylan.  Już od lat jest dręczona przez swoich rówieśników i nie ma żadnych przyjaciół, a to wszystko jest spowodowane tym, że jest nieśmiała. Przecież nikomu nigdy nic nie zrobiła, a każdy, nawet ten, który jej zbytnio nie zna, traktuje jak trędowatą. Siedząc i łkając w łazience Marta słyszy rozmowę koleżanek z klasy na jej temat.

- Znowu przyszła ta dziwaczka, myślałam, że po poprzednim roku wypisze się z naszej szkoły.

- Ona jest po prostu totalną idiotką i w dodatku strasznie naiwną. Chyba myśli, że ktoś ją wreszcie polubi. – powiedziała Kamila, śmiejąc się, tak głośno jak tylko może.

- Wiesz co, ty to potrafisz poprawić mi humor na cały dzień, a ty widziałaś jej sweter.- mówiła Martyna poprawiając włosy przy lustrze.

- No jasne. Trudno go nie zauważyć, wygląda jakby był specjalnie ocierany o drogę. Hahaha – i znowu, tym razem obie, zaczęły się śmiać z Marty.

            Po tym, jak już się umalowały, wyszły z łazienki, a biedna dziewczyna siedziała na sedesie powstrzymując łzy. W tamtym roku straciła rodziców w wypadku i musiała żyć na swój własny koszt. Miała już 18 lat, więc nie mogli jej oddać do sierocińca, a niestety nikt  z rodziny nie chciał jej przyjąć do siebie. Jedyną satysfakcję dawała jej nocna praca, ale pieniądze jakie z niej otrzymywała nie wystarczają  na rachunki i szkołę. 

            Postanowiła się umyć i pójść na lekcje. Wiedziała co ją czeka jeśli tam wejdzie, kpina i odrzucenie. Chwiejnym krokiem wyszła z łazienki i zaczęła iść korytarzem. Kiedy otworzyła drzwi do klasy tak jak się spodziewała usłyszała śmiechy i pomruki, ale jak siadła do swojej ławki, ustały. Była bardzo zdziwiona tą sytuację, ale  po chwili zrozumiała, że to nie z jej powodu to się skończyło. Do klasy wszedł nauczyciel z nowym uczniem.

- Dzień dobry klaso.  – powiedział wychowawca III B – To jest wasz nowy kolega, John Sterdson. Mam nadzieję, że się zaprzyjaźnicie, a teraz usiądź obok hum. …, o widzę, że jest wolne przy Marcie, to ta w niebieskim sweterku.

            Klasa nie przestała szeptać i się dziwić co robi taki chłopak w naszej szkole.  Potem jednak wszyscy oprzytomnieli jak usłyszeli, że ma siedzieć obok mnie. Sama trochę była zdziwiona tym faktem.

- Cześć, mam na imię John , a ty jesteś Marta – powiedział do mnie nowy kolega. Słychać było u niego brytyjski akcent – Miło cię poznać.

- Cześć, i nawzajem –  powiedziała nieśmiało Marta.

            Nauczyciel uciszył klasę i wszyscy zajęli się lekcją, oprócz Marty. Cały czas myślała o Johnie i o tym, że był pierwszą osobą, która tak przyjacielsko z nią rozmawiała. Jednak była na tyle nieśmiała, że bała się prowadzić z nim dalsze rozmowy.  Cała klasa natomiast od razu zaczęła zaprzyjaźniać się z nowym kolegą. Już myślała, że coś się zmieni, ale nawet nie mogła mieć nadziei. To było tylko chwilowe złudzenie, które chciała ją omamić, zmylić, że ktoś ją wreszcie polubi.

            Kiedy rozległ się ostatni dzwonek w dzisiejszym dniu cała klasa dosłownie wyskoczyła ze szkoły. Marta także była szczęśliwa, że lekcje się skończyły. Nie mogła się doczekać wieczoru i jej pracy. Można by powiedzieć, że ją wręcz kochała. Najgorsze było dla niej lato, ponieważ dzień trwał bardzo długo i dlatego nie mogła pracować przed zmrokiem. Kiedy doszła do swojego mieszkanie, zjadła obiad i zaczęła odrabiać lekcje. Zobaczyła, że nauczyciele postarali się by żaden uczeń w domu się nie wynudził z powodu braku zajęcia.

            Nagle spostrzegła, że jest już wieczór. Szczęśliwa poszła do sypialni, gdzie przebrała się w czarny obcisły strój, który zasłaniał, oprócz głowy, każdy centymetr ciała. Spod łóżka wyjęła teczkę, gdzie miała schowaną całą broń. Każda była od innych zleceń, ale zawsze trzeba wziąć kilka rzeczy na zaś bo nigdy nie wiadomo co ją czeka przy wykonywaniu zadania. Kiedy już się do końca przygotowała, spojrzała na siebie w lustrze i dostrzegła piękną i groźną kobietę, taką jak jej matka. Podeszła do stolika w którym trzymała pod kluczem listy z nowymi zleceniami. Wylosowała sobie kopertę z kwiatem przy adresie, otworzyła go i zaczęła czytać:

 „Dzisiaj w nocy w Warszawie przy ulicy Wykory, w budynku dawnej szwalni spotka się grupa wampirów, która odbędzie rytuał przeistoczenia. Masz zabić wszystkie oprócz przywódcy.  K. ”

            Wampiry, wilkołaki, zmory, duchy … tym się zajmowała Marta. Tak, była pogromczynią, a dokładnie Nocnym Łowcą. Często tak ludzie nazywają wampiry, ale nie mają pojęcia kim są tak naprawdę NŁ. Według Kodeksu Praw Nieśmiertelnych Istot i Ludzi jest grupa wyspecjalizowanych i ze specjalnymi zdolnościami grupa odmieńców, która znajduje się na pograniczu świata ludzi i Nieśmiertelnych Istot i chroni równowagę pomiędzy nimi. To jest zadanie Marty i dwudziestu innych osób z całego świata. Było to jej dziedzictwo po rodzicach. Praktycznie jedyna pamiątka.

            A przynajmniej tego się dowiedziała od tajemniczego K., który przysyłał jej listy ze zleceniami. Tak naprawdę nikt z kręgów Nocnych Łowców nie znał jego tożsamości. Był okryty tajemnicą i zagadką, ale i tak nie kwestionował jego przywództwa. Był osobą, która nie tylko wysyłała listy, ale i także kontrolowała pracę Nocnych Łowców i robił wszystko, żeby zwykli ludzie nie dowiedzieli się o Nieśmiertelnych Istotach. Chociaż istnieją osoby, które w nie wierzą i tworzą bajeczki typu „Zmierzch” – romans, dla przeciętnego nastolatka i komedia, dla typowego Łowcy.

            Marta wyszła z budynku przez tylne okno i zeskoczyła do garażu. Zapaliła motor i pojechała do Warszawy. Wiedziała, że nie będzie to łatwe zlecenie, ale dla niej się liczył każdy pieniądz, a śmierć nie miała dla niej żadnego znaczenia bo nie miała nikogo, kto mógłby ją opłakiwać po śmierci. Była świadoma, że może zginąć w każdej chwili. Rozmyślając nad swoim życiem, zawsze się pytała samej siebie dlatego jest tak nieśmiała. I nigdy nie mogła odpowiedzieć sobie na to pytanie.

            Kiedy dotarła na miejsce, po cichu weszła do budynku i wskoczyła na wystającą belkę przy ścianie. Wiedziała, że z tego miejsca będzie miała najlepszy widok. Nie musiała długo czekać bo wampiry przybyła 10 minut po niej. Zauważyła, że jest ich pięciu i jeden człowiek, zapewne ofiara. Przywódcę od razu poznała, po szczególnym wyglądzie. Był on ubrany w czarny płaszcz  i  miał odsłonięty cały tors. I jak to nieśmiała Marta, zasłoniła oczy. Jednak wiedziała, że musi się jakoś powstrzymać. Po chwili podeszli dokładnie pod belkę na której siedziała Marta. Kiedy wyczuła odpowiedni moment rzuciła się na wampiry. Od razu przebiła kołkiem dwóch strażników. Później rzucili się na nią blondyn i łysy, którzy wysunęli swoje białe kły. Podskoczyła i udało jej się złapać kolumnę. Od razu kopnęła pierwszego z nich. Ten stracił równowagę i przewrócił się. Drugi natychmiast przyszedł z pomocą pierwszemu. Jednak Marta wzięła w dłoń pistolet i trafiła pociskiem prosto w serce. Niestety pierwszy się otrząsnął i zrzucił ją z kolumny i przycisnął do ziemi.

- Nasza malutka łowczyni myślała, że będzie łatwo, ale chyba dzieci nie powinno się wysyłać z takimi zabawkami na dorosłe wampiry. – oznaczało to, że przywódca musi mieć przynajmniej 500 lat. Dziewczyna, która była przeznaczona na ofiarę stała i patrzyła mi prosto w oczy.

- Pomóż mi proszę!!! – zaczęła krzyczeć, ale Marta nie mogła jej pomóc. I nagle przez okno wpadł jakiś chłopak i rzucił się na wampiry. Walczył z przywódcą wampirów, a Marta próbowała się wyswobodzić, żeby mu pomóc, ale nie mogła się ruszyć. Wtedy blondyn uderzył ją w głowę i pozbawił przytomności.

***

            Marta obudziła się w swoim łóżku z okropnym bólem głowy. Na początku nie wiedziała, co się stało, ale po chwili wszystko sobie przypomniała… Polowanie, wampiry i tajemniczy wybawiciel.  Zobaczyła, że nastał już ranek, ale nie chciała wstawać z łóżka, nie chciała iść do szkoły. Nie z powodu zaczepek czy drwin, ale dlatego, że jej było wstyd. Sądziła, że jest gotowa na śmierć, ale kiedy się o nią otarła, poczuła, że nie chce umierać.  Wiedziała jednak, że nikt nie napisze za nią usprawiedliwienia z lekcji, więc szybko się umyła i przebrała. Kiedy wychodziła z mieszkania, zobaczyła, że przed drzwiami leży czarna róża z liścikiem :

 „Do następnego razu Czarna Różyczko

 Czarny Książę”

           

             Nie wierzyła własnym oczom, że ktoś dał jej róże. Domyśliła się, że Czarnym Księciem może być chłopak, który ją wczoraj uratował. Szybko wzięła różę do ręki i włożyła ją do wazonu, który z niewiadomych powodów kiedyś kupiła na targu. Był to pierwszy kwiat, który od kogoś dostała. Nagle zauważyła, że spóźni się do szkoły, jeśli szybko nie wyjdzie z mieszkania.

            Marcie udało się dotrzeć do klasy na równo z dzwonkiem. Gdy tylko weszła do Sali zauważyła, że obok jej stałego miejsca siedzi John.

- „Więc jeszcze ode mnie nie uciekł” – pomyślała Marta. W duchu bardzo się z tego cieszyła. Wreszcie istniał ktoś taki na świecie, kto chce być przyjacielsko do niej nastawiony.

- Cześć – powiedział John, kiedy Marta podeszła do ławki.

- Witaj. – odpowiedziała Marta.

            Do klasy wszedł nauczyciel i w klasie ustały rozmowy, ponieważ nikt nie rozpoznał nowej nauczycielki.

- Witam droga młodzieży! – krzyknęła tak głośno, że większość uczniów się wystraszyła. – Od dzisiaj jestem waszą nową nauczycielką historii. Mam na imię Alicja Krest. Nie będę owijała w bawełnę i od razu przejdę do moich wymagań. Musicie wiedzieć, że nie przepuszczę do następnej klasy kogoś, kto nie zaliczy wszystkich prac. Nie sądźcie także, że będzie ich mało. Od dziś zacznie się wasz największy koszmar. No to zaczynamy lekcję.

            Klasa siedząc cicho, nie miała odwagi nawet coś szepnąć do drugiej osoby. Wszyscy wpatrywali się w nową nauczycielkę, jak w wiedźmę.

- „Może teraz dowiedzą się jak to jest być tym słabszym.” – myślała Marta. Zauważyła, że nowa nauczycielka dziwnie patrzy na nią i na Johna. Jednak przyjęła, że jej się przywidziało i zajęła się lekcją.

            Kolejne lekcje przebiegały spokojnie i klasa mogła się wyszaleć po lekcji z panią Krest. To dotyczyło spraw związanych z Martą. Dziewczyna była cały czas obgadywana przez koleżanki, ale nie przejmowała się nimi, ponieważ myślała o tajemniczym chłopaku, który ją uratował przed wampirami. Chwile refleksji przerwał jej John.

- Mam takie pytanko… - zaczął mówić niepewnie. – Czy pożyczysz mi swoje  zeszyty? Chciałbym sobie wszystko nadrobić, a zauważyłem, że masz dobre oceny, więc twoje zeszyty powinny być dokładnie … no wypełnione treścią…

            Marta nie wiedziała, czemu chłopak tak się stresował, ale musiała przyznać, że wyglądał z tym słodko.

- Tak… hmm oczywiście – odpowiedziała cichutko  dziewczyna. – Proszę…

- Nie będą ci potrzebne?

- Nie…

- To wielki dzięki.

            John uśmiechnął się szeroko do Marty. Dziewczyna poczuła, że robi jej się gorąco. Zanim pomyślała co robi, wybiegła z klasy, a za nią wyszły Kamila i Martyna. Kiedy weszła do toalety, zauważyła, że dziewczyny trzymają w rękach puszki z farbą. Musiała minąć chwila, żeby Marta musiała zrozumieć, po co im ona jest. Kiedy się zorientowała,  Kamila zamachnęła się swoją puszką i wylała całą jej zawartość na Martę. Dziewczyna nie uwierzyć w to co się stało. Krzyknęła i wybiegła z łazienki, ale uczniowie zamiast jej pomóc, dopingowali koleżankom  z klasy, a nawet niektórzy sami prosili by zostawić im trochę farby, żeby mogli oni sami walać ją na Martę. Nie było nikogo kto mógłby pomóc dziewczynie. Została sama… Zaczęła płakać, jak nigdy jeszcze. Wiedziała, że w tej chwili wolała by walczyć ze stadem wilkołaków niż spotkać tych ludzi, tych którzy powinni być jej przyjaciółmi, klasą, szkołą, przyszłością … Nie miał już nic, nie miała po co żyć … Chciała, żeby śmierć ją ze sobą zabrała, ale ona nie chciała przyjść.

- Dziwka, potwór, karaluch – krzyczeli i się śmiali, obelgi wobec niej nie ustawały… - Ta czerwona farba wygląda jak krew dziwki.

            Czemu oni to robią? Czemu nikt ich nie powstrzyma? Dlaczego są tacy okrutni? Dlatego akurat spotkało to taką niewinną dziewczynę?

            Marta opadła na podłogę. Z jej oczu wypływał strumień łez. Straciła wszystkie siły i jakąkolwiek nadzieję. Oni nie przestawali, a nawet coraz bardziej się nakręcali. To dopiero był  początek …

- Przestańcie!!! Zamknąć mordy!!! Wynoście się!!! – kto to? Ktoś przyszedł…

- „Chyba zaczynam mieć już zwidy. Wydaje mi się, że ktoś chce mi pomóc. I to chyba jest John… ale to niestety tylko sen” – pomyślała Marta.

- Przepraszam, że się spóźniłem… - John objąć Martę wokół szyi. Po chwili zdjął kurtkę i zarzucił na nią. Oparł się kolanach i wziął ją w ramiona. Cała szkoła przyglądała się w niedowierzaniu. Wszyscy zaczynali sobie uświadamiać co zrobili. John szedł przez środek szkoły wymijając kolejnych uczniów. Kiedy już doszli na parking, posadził na siedzeniu swojego auta i odjechał.

- Czy to mi się śni ? – niepewnie zapytała Marta.

- Niestety nie … - odpowiedział pełnym goryczy John. – Jak oni śmieli ci to zrobić?!

- Proszę odwieź mnie do domu …

- Co?! Musisz szybko iść do szpitala!

- Nie mogę!!! Nie rozumiesz! – właśnie do niej dotarło, że nawrzeszczała na człowieka, który ją uratował… - Przepraszam, ale … proszę cię, zawieź mnie do domu.

- Dobrze. Jeśli tego chcesz… - powiedział spokojnym głosem John –Gdzie mieszkasz?

- Zaraz za kinem, w bloku nr 10.

            John nie odzywał już się do niej do końca jazdy. Kiedy zatrzymali się, wysiadł z samochodu i podszedł otworzyć jej drzwiczki. Marta nie mogła uwierzyć w to co się dzieje. Bała się, że to tylko kolejny żart kolegów. Po chwili zobaczyła, że chłopak znów ją bierze w ramiona. Wystraszyła się, ponieważ tym razem wiedziała co się dzieje.

- Ja sama dojdę … - powiedziała nieśmiało Marta.

- Już cię widzę pędzącą po klatce schodowej. – zażartował John – No już obejmij mnie wokół szyi, będzie mi łatwiej ciebie nieść.

            Marta już się nie sprzeciwiała, tylko objęła chłopaka, a ten ją podniósł, jakby nic nie ważyła. Dziewczyna zrobiła się cała czerwona na twarzy. Bała się, że John zobaczy jej zmieszanie, ale tak się nie stało. Zaniósł ją w ciszy do jej mieszkania. Kiedy położył ją na łóżko, wyszedł nic nie mówiąc. Marta od razu, jak wyszedł, się rozebrała i weszła pod prysznic, żeby zmyć całą farbę. Po policzkach spływała jej woda. Tak sobie wmawiała bo to były łzy. Nie wiedziała czy uda jej się kiedyś jeszcze pójść do szkoły. Nie wiedziała, czy będzie chciała jeszcze kiedykolwiek żyć.

            Kiedy dziewczyna wyszła z łazienki, poszła do swojego schowka ze zleceniami. Wyciągnęła pierwszą kopertę z wierzchu i przeczytała:

„W starej kamienicy, niedaleko kina „Partus ” w Warszawie pojawił się duch 70 letniego staruszka, musisz go odesłać z powrotem do świata duchów.  K. ”

            Nareszcie nastał dla Marty szczęśliwy dzień, ponieważ wręcz kochała odsyłać duchy do ich światów, ale niestety rzadko dostawała takie zlecenia. Niestety nie nastał jeszcze wieczór, więc musiała poczekać. Zanim jednak zamknęła skrytkę zobaczyła, że leży w niej jakaś dziwna paczka. Wzięła ją do ręki, usłuchała, ale nie wyglądało, że to jakaś bomba, więc postanowiła ją otworzyć. Kiedy już to zrobiła, zobaczyła, że w środku jest książka „Extrelius notus”. Wszyscy łowcy wiedzieli co to książka, ale oprócz przywódcy nie widział jej zawartości. Ciekawość wzięła górę nad Martą i postanowiła ją przeczytać.

            Pierwsze strony książki nie były niczym nowym dla Marty, czyli były to rozdziały o sposobach walki, rodzajach nieśmiertelnych itp. Jednak jedno hasło zaintrygowało dziewczynę w niezwykły sposób. Kiedy czytała te kilka stron nie mogła ona uwierzyć. Zawierały one wyjaśnienia dotyczące związków pomiędzy mężczyzną i kobietą u Nocnych łowców. Kiedy kobieta osiąga wiek 10 lat, rodzice wybierają jej partnera na całe życie…

- „Moi rodzice żyli, kiedy osiągnęłam ten wiek… To gdzie jest mój partner? ” – myślała Marta. Ale tok jej myślenia przerwał głos budzika oznaczający, że już wieczór. Marta schowała książkę i udała się do pokoju przygotować. Tak jak zazwyczaj wzięła potrzebne przedmioty na jej wyprawę, ale ciągle miała wrażenie, że czegoś jej brakuje, że coś przegapiła.  Jednak zbytnio się tym nie przejmowała i po prostu wyszła z domu, a dokładniej wyskoczyła, jak to mają łowcy w zwyczaju. Wsiadła na swój motor i pojechała na wyznaczone. Przez całą podróż rozmyślała nad tym, jak następnego dnia pójdzie do szkoły. Na samą myśl przechodziły przez nią ciarki. Próbowała się skupić na swojej misji, ale szkolne wydarzenia były dla niej jedną z najbardziej wstrząsających rzeczy, jakie jej się przytrafiły. Kiedy wreszcie dojechała na miejsce zobaczyła, że kamienica dziwnie wygląda jak na zamieszkaną przez ducha, ale w swojej branży nauczyła się, że pozory mogą mylić, ale i tak ten budynek, dla niej, był zbyt zadbany. Kiedy weszła na schody zobaczyła, że świeci się lampka na niebiesko. Od kiedy to zobaczyła, wiedziała już, że tam jest duch. Według legend i podań profesora Serefiego Augusta, duchy boją się niebieskich przedmiotów, ponieważ po śmierci człowiek widzi tzw. „niebieskie światło”, które jest drogą do nieba, jednak ci, który nie pójdą w tę stronę, błąkają się po świecie w postaci dusz.

            Śmierć. Zabawa. Strach. Tak można podzielić, na etapy życie typowego ducha. Jak widać ten duch, był na etapie strachu, ponieważ poltergeist (dusza na etapie zabawy), już by dawał „znaki życia”. Powoli, zachowując ostrożność Marta weszła na korytarz. Zobaczyła, że w jednym z pokoi świeci się . Postanowiła zajrzeć do niego. Kiedy otworzyła drzwi, usłyszała skrzypienie fotela. Siedział na nim starszy mężczyzna z siwymi włosami i w podartych ubraniach.

- Może warto zejść już z tego świata? – zapytała Marta

- Wiem… Świat był i znikł. Żyłem, a teraz sam nie wiem kim jestem.

-Pomogę ci, tylko bądź spokojny. – powiedziała Marta, która była świadoma tego, że duchy mogą się zbuntować przy wejściu do nieba.

- Co mam robić?

- Ja sama wszystko zrobię… Ty tylko sobie siedź.

            Marta podeszła, stanęła obok fotela i zaczęła wokół niego rysować odwrócone symbole Sodomy i Gomory. Kiedy skończyła, zaczęła odprawiać rytuały : oczyszczenia, objawienia i zbawienia. Duch przez cały czas siedział spokojny, czekając na swój los. Po ostatnich słowach, staruszek rozpłynął się w powietrzu. „Stanowczo, było to zajęcie za łatwe…” – pomyślała Marta. Poczekała jeszcze chwilę, ale nic się nie działo, więc postanowiła wracać już do domu … do domu, jak pięknie brzmiałyby te słowa w ustach kogoś, kto ma prawdziwy dom.

            Zamyślona Marta, postanowiła wracać, obok starej fabryki, która należała kiedyś do jej dziadka. Niestety, po pewnym czasie, świat się zmienił i nikt już nie potrzebował starej technologii i dlatego fabryka zbankrutowała. Pomimo, że nikt do niej nie zaglądał od lat, to wciąż biło od niej ciepło ciężkiej pracy i szczęścia, jakiego doznawali ludzie pracujący ze sobą… Tak to były dobre czasy, które minęły i, które nie powrócą.

***

            Już poranek. Marta bała się, ale wiedziała, że musi iść do szkoły. Szykowała się do wyjścia, ale tak bardzo, bardzo… się bała. Przezroczyste kryształy zaczęły płynąć, po policzkach dziewczyny. Tak bardzo chciała być normalna. Nie bać się nikogo, ani niczego. Chciała być sobą, a nie kimś, kogo próbowała udawać. Poszła do łazienki i umyła twarz. Nie chciała, żeby ktoś to zobaczył. Już otworzyła drzwi główne i nagle zobaczyła, że coś leży na chodniczku… biała róża i dołączony do niej liścik:

„Moja Różyczko, czuję, że dziś jest ci potrzebna biała róża. Powodzenia,

Czarny Książę .”

            Marta nie mogła uwierzy. Znowu ktoś, przyniósł jej róże. „Kim on jest?” – myślała dziewczyna. Szybko weszła do środka i włożyła ją do flakonu z czarną różą. Były one obie mroczne i zarazem piękne.

            7:45 … dotarcie do szkoły zajmuje 20 minut… Marta nagle zauważyła, że jeśli się nie pospieszy, to się spóźni. Złapała za torbę i szybko wybiegła z klatki schodowej. Jedno czerwone światło, no dobrze jeszcze może być. Potem drugie, to już przesadza. Trzecie… To już przesada.

- Podwieźć cię? – zapytał John siedzący za kierownicą swojego auta.

- Hmm… Tak, proszę- „Ja tam wczoraj z nim siedziałam. Sama…” Zarumieniona Marta wsiadła do samochodu i od razu zaczęła się patrzeć na kolegę z klasy. Kogoś jej bardzo przypominał, ale kogo ?

- Dlaczego ni nie mówisz? – zapytał chłopak

- Nie lubię … mówić … -odpowiedziała speszona dziewczyna. Na tych słowach zakończyła się „rozmowa” i całą drogę do szkoły, przebyli w milczeniu.

            ***

            Kiedy wysiadła z samochodu, zobaczyła, że oczy wszystkich uczniów są zwrócone na  nią. Marta nie spodziewała się innej reakcji, chciała, żeby wszyscy po prostu o tym zapomnieli. Kiedy weszła do klasy i usiała na miejsce, zobaczyła, że na drzewie siedzi kruk. Odniosła dziwne wrażenie, że się na nią patrzy… Nie myliła się. Po chwili podleciał do niej, trzymając w dziobie karteczkę. W środku znajdowała się wiadomość :

„Twoja krew będzie dekoracją dla mojego pokoju. Przygotuj się na śmierć. Zemszczę się za moją miłość.”

            Marta nie mogła uwierzyć w to co przeczytała. Wiedziała, że śmierć po nią przyjdzie. Uwolni ją od cierpienia, ale wiedziała, że zemsta nie będzie przyjemna. Po chwili zastanowienia, zabrała ze sobą torbę i wybiegła z klasy. Nie zwracała uwagi na uczniów i nauczycieli. Chciała się tylko znaleźć jak najdalej. Biegła, jak najdalej mogła. Ile tylko miała sił. Chciała odwiedzić grób rodziców. Chciała … i wtedy się zatrzymała. Chciała żyć. Tyle myśli, że śmierć rozwiąże wszystkie problemy, a teraz chciała żyć. Myślała:

„Dla czego? Dla kogo?  Chcę umrzeć, ale chcę żyć. Myślę, nie ja nie myślę. ” – zaczął padać deszcz. Stała na środku łąki, na której się znalazła, nie wiadomo kiedy, nie wiadomo jak… – „Jak się tu znalazłam?”- świat był taki ciemny, mroczny. – „Przecież to głupia pogróżka, więc dlaczego tak się boję. Chcę … żyć. Ja dlaczego, dopiero teraz… Kto chce … mnie zabić? Ukochany? Może to… tak na pewno to kochanka tamtego wampira. Świat jest … taki piękny. On … kto? Dlaczego widzę jego twarz? Dlaczego chcę by mnie przytulił? Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego? Chcę … go dotknąć. Czuję, że … go kocham. Ja na pewno zginę” – łzy zmieszały się z deszczem i płynęły strumieniami, po bladych policzkach – „Jest tak ciemno… Przecież dopiero co był poranek. Chce się … przespać.” – Położyła się na trawie i nie musiała długo czekać by odejść do krainy marzeń …

- Szefowo! – powiedział starszy mężczyzna – Mam informacje na temat tej dziewczyny.

- Pokaż – powiedziała młoda kobieta, która siedziała przy biurku. Przeczytała wszystko dokładnie, każdą stronę, każde słowo dokładnie przeanalizowała. – Nie możliwe… więc to ona.

- Szefowo? – zapytał zdziwiony mężczyzna

- Natychmiast przygotuj mi samolot, lecimy do Sąkowic.

- Eee, gdzie? Zdaje się, że tam nie ma lotniska. – poinformował ją zdziwiony pracownik.

- To helikopter !!! Musimy tam się dostać, jak najszybciej. Ona żyje, dziecko jasnowidza.

- Ona… to znaczy… już idę przygotować transport.

           

Marta otworzyła oczy i zobaczyła, że jest nadal ciemno. Kiedy spojrzała na zegarek zobaczyła, że to już noc. Pozostało jej tylko czekać. Nie myliła się, że minęło nawet kilka minut, a za drzew zaczęły się wyłaniać ciemne kształty. Sześć, siedem, … piętnaście… dwadzieścia sześć wampirów. Na pewno to nie były żadne świerzaki, tylko dobrze wyszkolone elitarne jednostki.  Obok nich, wolnym krokiem szła, młoda dziewczyna. Miała czarne włosy, bladą skórę i była ubrana suknię, koloru krwi.

- Specjalnie dla ciebie. Nie chcę przecież nie pasować do wystroju … Haha – zaśmiała się szyderczo – Zabrać ją!!!

            Wszystkie wampiry rzuciły się na Martę. Dziewczyna wiedziała, że musi walczyć. Sięgnęła ręką do kieszenie i wyjęła kołek oraz dobyła miecz za pasa.

- „Skąd ja to …” – zanim dokończyła myśl, jeden z wampirów rzucił się na nią. Marta wzięła zamach i zaczęła celować w głowę, ale ten uniknął ciosu. Inne wampiry natomiast stały i nic nie robiły. Musiały mieć wysokie mniemanie, skoro sądziły, że jeden wystarczy by pokonać Nocnego Łowcę. Marta, postanowiła, że chce żyć. Dlatego z całych sił próbowała walczyć. Cios w nogę, potem jak wampir skulił się z bólu, ona zamachnęła kołkiem i trafiła go prosto plecy, ten wygiął się i umożliwił jej zadanie ciosu w szyję. Po chwili nic z niego nie zostało, tylko kurz. Wampiry widząc to zaczęły się śmiać i jak jeden mąż rzucili się na dziewczynę. Ta wiedziała, że sama nie da rady , i że pozostała jej tylko ucieczka… Niestety wampiry, były za szybkie i udało się im ją obezwładnić. Po  chwili poczuła, że zakładają jej na ręce i nogi łańcuchy. Kiedy skończyli, wampirzyca podeszła do niej i powiedziała:

- Smaczny z ciebie kąsek – po czym polizała ją po szyi, następnie wbijając się w żyłę.

-„Ja umrę” – pomyślała Marta. I zapadła jeszcze większa ciemność.

            Jednak obudziła się. Zobaczyła, że jest przykuta łańcuchami do ściany. „Pokój ” w którym się znajdowała wyglądał po prostu jak cela więzienna.

„Dlaczego?” – pojedyncza łza spływała po jej twarzy –„Życie jest zbyt kruche. Śmierć nie jest rozwiązaniem problemów. To życie daje możliwość zmiany siebie i innych. Należy żyć dla innych. Należy tak żyć by nie żałować. Życie … jest piękne. Dla pani ze sklepu ogrodniczego, dla pana ze sklepu, dla nowo poznanych ludzi, dla Johna, który jako pierwszy mnie zaakceptował, dla pracy, którą kocham … dla siebie. Dlaczego tyle razy myślałam o śmierci, jak o wybawieniu. To boli. Śmierć, ja zginę… Ja go kocham. ”

- Ojejku ktoś się nam rozbeczał – zadrwiła wampirzyca. Stała na środku celi i patrzyła na Martę. Dziewczyna zobaczyła jej twarz. Ona zabiła jej ukochanego. Ona też cierpiała…  - Będziesz umierać bardzo powoli, zobaczysz, co to prawdziwe cierpienie, to ugryzienie to nic w porównaniu do tego, co cię czeka. Raz, dwa, trzy … zanurzę w tobie moje kły. A teraz, przyjemnego cierpienia. Ups, no tak tylko dla mnie.

            Marta płakała. Widziała, jak wampirzyca szykuje różne pręty i noże. Dziewczyna chciała uciec, ale mogła się ruszyć. Nagle usłyszała donośny wrzask. Wampirzyca także była tym bardzo zaskoczona. Jednak obie nie spodziewały się tego co zobaczyły. Do lochów wpadł tajemniczy mężczyzna. Wbij wampirowi kołek w serce i ruszyć na zdziwioną kobietę. Szybkim ruchem poderżną jej gardło i pozostawił po sobie tylko pył.

            Pojmana dziewczyna tylko siedziała i przypatrywała się tajemniczemu wybawczy. Widziała go już. Tak, już kolejny raz ją uratował. Podszedł do niej i otworzył zamek kluczem. Marta nie miała sił. Bezwładnie opadła na chłopaka. Ten wziął ją na ramiona i wyszedł przez główne drzwi. Zaniósł ją i położył na tylnych siedzeniach samochodu, gdzie opatrzył jej rany i przykrył kocem. Spała, kiedy się obudziła zobaczyła, że to już poranek. Nie wiedziała tylko, który? Marta podniosła się i usłyszała głos:

- Powinnaś jeszcze leżeć …

- John ??? – powiedziała zdziwiona dziewczyna – Jak? Ty? Ja? Gdzie???

- Może lepiej się uspokój, a przy okazji, czemu chowasz taką figurę, pod tak okropnym swetrem …

- Co???? Ty mały … -wrzasnęła na chłopaka, który tylko się śmiał pod nosem. – Czemu się śmiejesz?

- Zachowujesz się inaczej niż w szkole J. I podoba mi się to – powiedział to po czym zobaczył zaróżowione policzki dziewczyny. – No, ale pewnie oczekujesz wyjaśnień. Hm … Jestem Nocnym Łowcą. Pochodzę z dosyć znanej rodziny w tych kręgach, zresztą ty też, ale po śmierci twoich rodziców, nikt nie mógł cię przygarnąć, bo głupie prawo na to nie pozwalało. Jednak, nasz tajemniczy K, postanowił się tobą zaopiekować dlatego jest tym kim jesteś. Jejku, ale mówię, bez składu i ładu. Powiem tak, w skrócie. Ostatnio dowiedziałem się, że nasi rodzice nas zaręczyli gdy byliśmy dziećmi, pewnie o tym słyszałaś, o tym „przeznaczeniu”, ale ja nie chciałem cię znać. Rodzice jednak bardzo nalegali i postanowiłem cię poznać – tutaj ściszył glos – Kiedy przeniosłem się do twojej szkoły, nie mogłem uwierzyć własnym oczom. Było mi cię żal, ale najbardziej mi było głupio bo … ja …

            Nie dokończył, bo przybliżył twarz do Marty i po chwili ich usta złączyły się w delikatnym aczkolwiek namiętnym pocałunku. Po chwili jego twarz oddaliła się od jej.

- Ja kocham cię – szepnął jej do ucha.

- To ty byłeś tym Czarnym Księciem i to ty mnie uratowałeś. – stwierdziła dziewczyna.

- No tak… - powiedział to przeczesując swoje włosy ręką – Jesteś ważna. Ostatnio Szefowa dowiedziała się, że masz takie zdolności jak twój ojciec. Jasnowidz. Niedługo tu przybędą. Wtedy ci wszystko ze szczegółami wyjaśnią.

            Na chwilę zapanowała cisza, ani Marta, ani John nie wiedzieli co powiedzieć. Dziewczyna postanowiła się przełamać i zmienić życie, postanowiła … żyć.

- Ja też cię kocham !!! – krzyknęła głośno, a po chwili cała jej twarz stała się czerwona.  Chłopak nie wytrzymał. Oboje się kochali. Czyżby przeznaczenie jednak istniało. John wbił się w usta dziewczyny, a ta czując ruchy warg na jej ustach odwzajemniła pocałunek. Dla nich ta chwila trwała wiecznie. Nieśmiała dziewczyna, która jeszcze niedawno nie miała nikogo, znalazła człowieka, który będzie jej towarzyszył do końca jej dni. Całowała go namiętnie, nieprzerwanie. On przyjmował jej pocałunki z przyjemnością i oddawał jej to samo odczucie.

- Synku czy wszystko w porządku ? Mogę wejść? – zapytała kobieta za drzwi. John i Marta oderwali się od siebie i rumieniąc się spoglądali na siebie. – Przyszła Szefowa.

            Po chwili do pokoju weszła kobieta w średnim wieku, podobna do ich nowej nauczycielki.

- To pani !!!- krzyknęli równocześnie.

- Tak, a teraz konkrety, nie mam byt dużo czasu. Ostrzegam was ta rozmowa, nie może ujrzeć światła dziennego, chyba, że ja powiem inaczej…

Miesiąc później

„Kiedyś bym sama, a teraz idę za rękę z moim chłopakiem do szkoły. Mam świetną pracę i nową rodzinę. To co mi powiedziała wtedy szefowa zmieniło moje życie. John je zmienił i ja je zmieniłam. Teraz wiem, że chcę żyć… ”

10 lat później

„Mam wspaniałego męża, córeczkę i kolejna niespodzianka siedzi u mnie w brzuszku. Żyję i dałam życie. Jestem szczęśliwa. I chcę by tak było dalej. Zrobiłam krok na przód i nie zamierzam się cofać „

PROSZĘ PRZECZYTAJ!!! 

Drogi czytelniku

Nawet jeśli blog będzie zakończony proszę cię drogi czytelniku SKOMENTUJ, jak chcesz pójdź na inne moje BLOGI, POLUB moją stronę, albo naciśnij OBSERWACJĘ :)