Odcinek 18 - Kobieta z lodowym sercem

Lucy powoli zaczęła się podnosić, było oszołomiona i zdezorientowana tym co przed chwilą się wydarzyło. Ból promieniował od karku po sam czubek głowy, był tak nie do zniesienia, że dziewczyna nie mogła otworzyć oczu. Dopiero po wielu próbach, udało się jej tego dokonać. Oparła się ręką o podłogę i podniosła. Rozejrzała się po gabinecie, był on pełen kawałków szkła i … krwi. Jej źrenice rozszerzyły się, szybko pobiega za biurko. Zobaczyła za nim martwe oczy człowieka, który leżał w morzu krwi z wyrwą w klatce piersiowej.

- Aaaaaaaaaaaaa!!!!!!!!! – krzyknęła Lucy, łapiąc się za głowę. – POMOCYYYY!!!!!!!!!!!!!!!!!! – Rzuciła się na starszego człowieka, zdjęła z siebie płaszcz i szybko próbowała zatamować krwotok. – POMOCY!!!! – krzyknęła ponownie.- Proszę nie umieraj !  Nagle drzwi otworzyły się i zaraz do środka weszła Mirajene.

- Co się … ? – nie dokończyła, rzuciła się do telefonu i szybko zadzwoniła po pogotowie. – Aaaaa!!! – uklękła bok Lucyna ciałem Makarov Dreyara i płakała… i płakała … Pogotowie przyjechało jedynie oświadczyć zgon, który nastąpił w dzień podobny do tego z X777 roku.

Dwa  miesiące później …

            Łzy, strach, rozpacz i osamotnienie. Całe tłumy stały w rzędzie, patrząc na ludzi niosących dębową trumnę, przyodzianą we flagę Królestwa Fiore. Nikt nie był w stanie podnieść wzroku, wszyscy żegnali człowieka z opuszczoną głową. Z oczu płynęły łzy, które zaczęły się powoli mieszać z opadającymi kropelkami deszczu.

- To moja wina … - powtarzała co chwilę Lucy.

- Przestań! – syknął Natsu. – To nie twoja … twoja … wina… A…aa…. – nie wytrzymał, rzucił się na dziewczynę, wtulając się w nią. Lucy oplotła się wokół jego szyi, po czym razem z nim płakała i cierpiała.

            Gdy trumna z ciałem minęła ludzi, wszyscy podeszli do grobu, patrząc na uśmiechniętego staruszka na postanowionym na grobie zdjęciu. Laxus wyszedł przed nich, podszedł na piedestał, otarł łzy, wziął głęboki oddech i rzekł …

- Był dla nas niczym ojciec! – krzyknął na całe gardło – Gdy zostaliśmy porzuceni, od przyjął nas do siebie dając coś czego większość ludzi nie może doświadczyć … rodzinę. Kochał nas i my go kochaliśmy. Zginął ! Ale tak jak zawsze marzył, w sposób efektowny i godny zapamiętania. Dla nas, dla swoich dzieci, był gotów powiedzieć prawdę nawet za cenę własnego życia …

- „To przeze mnie…” – pomyślała Lucy – „Gdybym tak nie dopytywała się o prawdę może wtedy … może…” – poczuła jak Natsu coraz mocniej ją przytula, czuła jego ciepło, którego tak bardzo w tamtym momencie potrzebowała.

- Wspaniały żołnierz, policjant, a przede wszystkich kochający ojciec, zawsze uśmiechnięty, zawsze szczęśliwy, dumny ojciec, który widząc swe dorastające dzieci, cieszył się ich szczęściem … - opuścił delikatnie głowę, nie hamując już nawet kropli łzy … - DZIĘKUJEMY!!! DZIĘKUJEMY!!! I JESZCZE RAZ DZIĘKUJEMY TATO !!!! – Laxus zszedł, po czym podszedł do trumny, dotknął jej ręką i odszedł, nie czekając na pochowanie ciała.

            Nikt więcej nie był w stanie podejść i rzec słowo pożegnania. Płacz i smutek ogarną całą okolicę. Wszyscy patrzyli ze łzami w oczach, jak ciało niknie w wnęce grobowej. Lucy i Natsu podeszli, położyli kwiaty i odeszli. Erza blada i osłabiona minęła ich, jednak gdy tylko zobaczyła zdjęcia Makarova, opadła.

- Erza! – krzyknął Gray, łapiąc dziewczynę. Wziął ją na ręce i zaczął nieść do samochodu.

- Lucy jedźmy już … Proszę. – Lucy nie była wstanie spojrzeć na Natsu, więc tylko kiwnęła głową. Weszli do samochodu i odjechali, gdy dotarli pod mieszkania, zaczęli iść w tym samym kierunku, w ciszy. Rozeszli się. Lucy poszła do swojej sypialni, rzucając się na łóżko.

- Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!! – krzyknęła, próbując zagłuszyć krzyk poduszką. – Przepraszam …  Przepraszam …  Przepraszam …  Przepraszam …  Przepraszam …  Przepraszam …  Przepraszam …  Przepraszam …  - powtarzała bez przerwy. – Gdyby nie ja… może by przeżył, to wszystko moja wina !

            Natsu usiadł w kącie, wyjął z szuflady wino i zaczął pić prosto w butelki.

- Gdy byłem sam, gdy mój zaginął kto do mnie przyszedł ? – mówił sam do siebie. – Gdy zszedłem na złą ścieżkę, kto podał mi rękę, no kto ? I TY MASZ CZELNOŚĆ UMIERAĆ!??!?!?! – rzucił w połowie pełną butelką o ścianę. Roztrzaskała się, pozostawiając na białym tle, różowy ślad i porozrzucane kawałki szkła…. – Dlaczego …?

7 lat temu …

            Do więzienia wszedł niskiego wzrostu staruszek. Wszyscy strażnicy przepuszczali go, uchylając lekko głowy. Mężczyzna szedł przed siebie, aż zatrzymał się przed celą nr 10. Staruszek uśmiechnął się delikatnie do 18-letniego chłopaka siedzącego na ławeczce.

- Co chcesz?! – syknął chłopak

- Jesteś Nastu Dragneel. – odrzekł ze spokojem  mężczyzna – Prawda ?

- Wystarczy, że spojrzysz w akta. – odpowiedział z prychnięciem chłopak.

- I to mnie właśnie martwi. Syn Igneela, nie powinien być taki. -  Natsu słysząc to imię podszedł do krat.

- Skąd znasz mojego ojca? – zapytał, mając opuszczoną głowę.

- Wpuście mnie! – rozkazał mężczyzna strażnikom.

- Ale Komisarzu Dreyar! – sprzeciwił się jeden z nich. Jednak widząc zdecydowanie w oczach przełożonego odpuścił i otworzył. Makarov wszedł do środka i usiadł na ławeczce.

- Twój ojciec był wspaniałym policjantem, który poświęcił się dla walki z niesprawiedliwością. Chronił obywateli ryzykując swe życie i zdrowie, nie oczekując nic w zamian. – Natsu podszedł i usiadł obok staruszka. – Wspaniały człowiek, nieprawdaż ?

- Tak … - odpowiedział spokojnie Natsu.

- Nie rozumiem tylko, czemu tak wspaniałe dziecko zeszło na tak złą drogę ? – spojrzał na Natsu, który milknął. – Chłopcze chciałeś znaleźć swojego ojca? Zapewne tak. Nawet żona mojego syna przez to ucierpiała, a wiedz, że była mi bliska. – Natsu spojrzał na niego ze zdziwieniem – Pewnie chcesz zapytać, czy szukam zemsty? Odpowiem nie, gdyż wiem, że i ona i ja będziemy szczęśliwsi, jeśli będziemy spełniać ich ostatnie wole ! Pamiętasz jaka była ostatnia wola Igneela?

-  Kochaj bliskich, szukaj prawdy, daj wyraz sprawiedliwości. To moje i twoje motto, nasza życiowa droga. – Natsu odwrócił się – To tylko tyle dla mnie, ale dla ciebie mam zadanie. Chroń córkę gwiazd, bo jej matki nie zdołałem ochronić … Obiecaj.

- Daję ci szansę . – wyciągnął w jego kierunku dłoń. – Czy przyjmiesz ją ?

- Ja … - ciało Natsu zaczęło drżeć.

- Hmm? – Makarov siedział lekko zmieszany

- Przepraszam tato … - łzy spływały po policzkach chłopaka, a ciało drżało z rozpaczy i bólu – I dziękuję … - zwrócił się w kierunku Makarova – Dziadku !

- I DLACZEGO UMARŁEŚ!??!?!?!?!?!? Dziadku … - chwycił Happy’ego i mocno go do siebie przytulił.

W tym samym czasie…

- Co się dzieje?! – wrzasnął na całe auto Gray.

- Nie wiem, ale … - nagły ból przeszedł po całym jej ciele – Muszę pojechać do szpitala.

- Pewnie to ze stresu, przez te cholerne dwa miesiące żadnych pozytywnych emocji, więc teraz masz tego efekty! – nawrzeszczał na dziewczynę.

- Pewnie masz rację, ale na zaś pojadę. – powiedziała ze spokojem Erza

- Zabawne … - rzekł nagle Gray – Nigdy się bym nie spodziewał, że Erza może kiedyś dbać o zdrowie…

- Dziadek pewnie by nie chciał żebym się męczyła… - rozsiadła się wygodnie w fotelu.

- Erza … ? – zapytał niepewnie Gray

- Hmm?

- To na pewno nic poważnego ?

- Na pewno. – jednak jej słowa nie do końca przekonały przyjaciela …

W królestwie Laxusa

            Człowiek z blizna w kształcie pioruna siedział na swoim ukochanym krześle, popijając swoją ukochaną kawę. Co chwilę spoglądał na teczkę z dokumentami, którą przed śmiercią przekazał mu dziadek. 

- I to wszystko przez tę parę informacji ? Żałosne … - otworzył szufladę i wrzucił do niej  papiery – Pewnie teraz powinienem wszystko powiedzieć Natsu, Lucy i Gajeelowi. – głęboko westchnął – I musiałeś przez nie ginąć, staruszku ? – Puk, puk. Usłyszał nagle pukanie do drzwi. – Proszę ! – odpowiedział głośno. Po chwili do pokoju weszła Lisanna trzymająca w rękach czarną różę.

- Moje kondolencje. – lekko schyliła głowę, po czym podała mężczyźnie róże.

- Dziękuję, ale bez przesady. Staruszek żył, tak jak chciał i sam wybrał moment swej śmierci.- wyjaśnił jej Laxus

- Czy to w związku z DOKUMENTAMI ? – zapytała dziewczyna. Laxus ze spokojem na twarzy spojrzał jej prosto w oczy.

- „Skąd ona o tym wie ?” – zadał sobie pytanie w myślach – „Dziadek nie miał na tej liście, więc lepiej będzie, jak nic nie powiem.” – zdecydował – Jeśli są jakieś dokumenty, które spowodowały jego śmierć, to je odnajdę. Gdybym już je miał, to bym zrobił wszystko by wsadzić osobę odpowiedzialną za ten bajzel !

- A jeśli powiem, że wiem, że jesteś w posiadaniu dokumentów dotyczących spraw sprzed 21 i 14 lat. –dziewczyna uśmiechnęła się słodko

- Może miałem być w ich posiadaniu, ale jak zauważyłaś mój staruszek prowadził rozmowę z Lucy i najprawdopodobniej ona wie więcej niż ja. – odpowiedział stanowczo Laxus – „Co się dzieje?”

- To nic, myślałam, że coś wiesz. – dziewczyna wyszła.

- Chyba muszę ją bacznie obserwować.  – uśmiechnął się złowieszczo, po czym chwycił dokumenty i zaczął je jeszcze raz czytać, tym razem jeszcze dokładniej. Po kilku godzinach czytanie, wstał, chwycił za telefon i wysłał SMS-y trzem osobom. – A, więc o to chodziło!

„Za pół godziny u mnie, jak nie dupy z nóg powyrywam”

W szpitalu

- ŻE, CO!? – krzyknęli na cały szpital równocześnie Erza i Gray.

- Tak, jak powiedziałem. – lekarz starał się uspokoić dwójkę ludzi.

- Ale to niemożliwe… - Erza chwyciła się za głowę, po czym usiadła na krześle.

- Erza, czy to prawda ? – zapytał się jeszcze Gray.

- Tak jestem w ciąży … - odpowiedziała spokojnie. Popatrzyła na swe dłonie, po czym dotknęła nimi brzucha – I co ja teraz zrobię ? – zapytała sama siebie.

- Ale z kim ?! – krzyknął chłopak.

- Z Jellalem … - szepnęła cicho.

- Że … o cholera.- Gray opadł na krzesło, po czym rozłożył się na nim. – Co zamierzasz zrobić ?

- Nie wiem … Po prostu nie wiem. – łzy zaczęły spływać po jej czerwonych policzkach.

W królestwie Laxusa

             Po przybyciu gości Laxus dokładnie sprawdził czy nikt ich nie podsłuchuje. Oszołomiona trójka siedziała i czekała zniecierpliwiona na jakiekolwiek słowa wyjaśnienia od Laxusa.

- Natsu, Gajeel i Lucy … - nagle zaczął. – Nie znam do końca całej prawdy, ale tyle co wiem, to chciałbym wam przekazać.  A, więc wszystko zaczęło się …

- Chwila ! – przerwał mu Natsu – Nie rozumiem do końca o co chodzi i dlaczego siedzi tu ten patafian ?!

- KOGO NAZYWASZ PATAFIANEM, TY BUCIE JEDEN! – krzyknął Gajeel

- ZAMKNĄŁ MORDY! – wrzasnęła Lucy, po czym oboje grzecznie siedli na krzesła. – Proszę kontynuuj !

- Kurcze zgubiłem wątek ! – Laxus chwycił dokumenty i pomachał nimi przed oczami gości. – Te papierki przekazał mi staruszek przed swoją śmiercią i kazał mi wam przekazać wszystko co jest w nich zawarte! Praktycznie wszystkie zapiski dotyczą wydarzeń sprzed 21 lat, ale cześć z nich nawet nie jest dla nas istotna. Jednak … istnieje kilka wydarzeń, które są naszym zbawieniem i naszym przekleństwem.

- „Zaraz czy to samo nie usłyszałam od pana Dreyara ?” – pomyślała Lucy

- Wielka Akcja , czy ten termin wam coś mówi ? – zapytał nagle Laxus

- Nie! – odpowiedział Gajeel, po czym wszyscy się z nim zgodzili.

- Mi też to nic nie mówi. I w tym problem, ale to wydarzenie było jednym najbardziej znaczących momentów dla Fiore. Tego dnia Acnologia wprowadził swój plan. W jakiś, nieznany ani mi, ani staruszkowi, sposób zdobył dokument Exis Treate, który jest papierkiem, dzięki któremu Acnologia mógł wejść w posiadanie całego Fiore.

- Że, co ?! – krzyknął Natsu

- Ale jaki to ma związek z nami ? – odezwała się Lucy

- Żaden … - odpowiedział wprost – Ale podczas wojny został utworzony zespół FBI, Dragon Slayerzy, w skrócie Dragonsi ! Należeli do nich Layla, Igneel, moja matka, Metalicana i trójka nieznanych osób …

- Sting, Cobra i Rogue… - powiedziała cicho Lucy.

- Co? – dopytał się jej Laxus

- Te imiona wypowiedział przed śmiercią dziadek. – wyjaśniła mu.

- Możliwe, że ich rodzice, byli w to wszystko zamieszani, ale teraz muszę wam wszystko wyjaśnić… - włożył dokumenty do sejfu i zamknął go na 7 cyfrowy szyfr. – Gdy Acnologia zdobył ten dokument, nasi rodzice zaczęli prowadzić wojnę z tym człowiekiem. Nikt nie wie, jak ona przebiegała, ani jak dokument trafił w ręce Layli, ale ona zdobywając go, zamknęła go w nieznanym miejscu, a 12 złotych kluczy, które mogą otworzyć to miejsce, rozesłała po całym świecie, do nieznanych osób.

- Ale zaraz! – przerwała mu Lucy – Moja matka ? Ale skąd wiadomo, że dokument istnieje ? Ze nie został zniszczony?

- Na tym dokumencie, nie tylko był akt własności Fiore, ale także, jak to określił autor tej teczki „najważniejsza tajemnica świata”. Nie wiem czym ona jest, ale twoja matka nie mogła zniszczyć tego cholernego papierka.

- Ale ślub z Judem ? To znaczy … - zakryła twarz dłońmi.

- Tak, był po to by ukryć jej prawdziwą tożsamość. – odpowiedział za nią Laxus.

- A nasi rodzice? – zapytał niepewnie Gajeel

- Kiedy matka Lucy zdobyła dokument, wasi rodzice rozeszli się w cztery strony świata. Jednak pech chciał, że moja matka i ojciec Natsu się spotkali. – spojrzał na fotografię swojej rodziny – Czyli to dlatego, tak rzadko bywała w domu. Urodziłem się 27 lat temu, miałem 6 lat i ja głupi myślałem, że matka spotyka się z jakimiś obcymi mężczyznami.

- Mając 6 lat, tak myślałeś ? – dogadał mu Natsu.

- Znacie prawię prawdę, a teraz to co z nią zrobicie zależy tylko od was! – powiedział im stanowczo Laxus

- A Zeref ? – zapytała nagle Lucy – A co z Zerefem? Nie było o  nim mowy !

- Bo nie było ? Możliwe, że on był jednak niewinny. – wyjaśnił jej Laxus

- Muszę iść… - powiedziała nagle

- Gdzie ?! – zawołał za nią Natsu, gdy wybiegła z „Królestwa Laxus”

- Do kuzyna! – odkrzyknęła mu, po czym pobiegła w stronę samochodu.

- Dlaczego do niego ? – zapytali równocześnie zdziwieni Gajeel i Laxus

- Dareg Froze, jej kuzyn może znać całą prawdę, ale nie chce nam jej zdradzić ! – wyjaśnił im Natsu

- Natsu … -zaczął mówić Laxus – A jeśli jej kuzyn jest Acnologią? – Natsu spojrzał na niego zszokowany. Chwilę się zastanowił nad tymi słowami, jednak gdy przypomniał sobie rozmowy z kuzynem Lucy zrozumiał jedną rzecz.

- Nie  … on nie może być Acnologią ! – Natsu wybiegł – Ale jest kimś bliskim tej sprawie, może to … no jasne!  Już wiem. – i już go nie było.

- Mógł nam powiedzieć. – oburzył się Gajeel

- Dziwne. – powiedział z uśmiechem na twarzy Laxus – Mam wrażenie, że trochę dorósł.

- He?

- Gdybyś go znał wcześniej, to byś powiedział, że zmądrzał! – Gajeel wyszedł, jednak na chwilę odwrócił się i powiedział.

- Raczej nie. – i poszedł.

PROSZĘ PRZECZYTAJ!!! 

Drogi czytelniku

Nawet jeśli blog będzie zakończony proszę cię drogi czytelniku SKOMENTUJ, jak chcesz pójdź na inne moje BLOGI, POLUB moją stronę, albo naciśnij OBSERWACJĘ :)