[Nowe życie, które od Was otrzymaliśmy] Rozdział 19 - Rezydencja

Zaczynamy od openingu na trzeci sezon, o którym zapomniałam. Jak komuś się podoba, to na samym dole podam link, gdzie można go ściągnąć :)

***

            Natsu stał obok Lucy trzymając w ręku piękny, błękitny miecz. Musica stał pełen dumy przed załogą (pomimo tego, że nic nie zrobił).

- Już wyjeżdżacie? – usłyszeli za sobą znajomy głos, odwrócili się. Edward, Alphons i Winry wyszli by się z nimi pożegnać.

- Musimy szybko wracać, bo jakiś dureń ukrył przed nami fakt, że w stolicy Sarycji jest Święta Broń.- Wyjaśnił im Natsu, a zaraz po tym zaczął się zastanawiać jakie tortury zastosować na Komui’u.

- Najlepiej wbijanie gwoździ w ciało. – Odezwała się nagle Lucy. Wszyscy na nią spojrzeli ze zdziwieniem.

- Ej te oczy dały ci zdolność czytania w myślach? – zapytał niepewnie Natsu lekko się odsuwając.

- Nie, ale twoja mina dobitnie świadczyła o czym myślisz.- Wyjaśniła mu, Natsu odetchnął z ulgą.

- Znam to. Winry też często ma takie wredne … coś. – Ed założył ręce za głowę i spojrzał na swojego brata, który zaczął się odsuwać.

- Tak.? – zapytała Winry emanując demoniczną energią. Wyjęła swój metalowy klucz i uderzyła nim z całej siły alchemika.

- Żyjesz? – zapytali równocześnie Natsu i Lucy.

- Wiem!!! – krzyknął niespodziewanie Musica – To starożytna technika zwana … - wszyscy na wstrzymanym oddechu czekali na odpowiedź - … Blondi Power! - … dwie minuty później, klęcząc przed Winry i Lucy – Psieplasiam… - powiedział niewyraźnie, przez liczne siniaki na jego twarzy.

- ODLATUJEMY!!! – usłyszeli nagle wołanie Kurtisa.

- Chodźcie szybko! – zawołał kompanów Natsu, opierając się o barierkę statku. Lucy zarzuciła ledwie żywego Musicę przez ramię, a następnie wniosła go na statek.

- O… Chyba kapitan zaniemógł… Haaha. – Zaśmiał się cicho Tamaki. – A jak ona go wniosła? – dopiero po chwili przyszło mu to pytanie na myśl. Jednak zbytnio się nad tym nie zastanawiał.

- Papapapa!!! – wszyscy machali na pożegnanie. Winry, Edward i Alphonse stali uśmiechając się szeroko w ich kierunku.

- Kiedyś zawitajcie do nas! – zawołali, gdy powoli statek zaczął niknąć w chmurach.

***

            Natsu i Lucy poszli w kierunku swojej kajuty, by położyć się do łóżka i odpocząć.

- Natsu? – nagle chłopak usłyszał głos swojej żony, którą wyraźnie coś dręczyło.

- Coś stało? – odwrócił się w jej stronę. Gdy spojrzał na jej twarz głęboko się zdziwił. Płakała głęboko z niewiadomych mu powodów.- Ej …. Coś się stało? Coś zrobiłem?

- Ja… wpadłam w szał… i to ty… - pociągnęła nosem - … musiałeś zabić, a nie ja…- niespodziewanie chłopak przybliżył się do niej i przytulił ją.

- Lucy, ja nie pozwolę byś miała krew na swoich rękach. – Jeszcze mocniej zacisnął uścisk. – Gdyby nie ty to … byśmy przegrali. Ja mogłem tylko patrzeć! Jestem taki słaby!

- Nie! – zaprzeczyła nagle – To ja jestem słaba, bo nie potrafię się bronić.

- Ale to ja obiecałem Erzie i sobie, że będę cię chronić!!! Lucy … - szepnął cicho – Nie chcę cię stracić …

- Ja ciebie też nie chcę stracić.

Puk, Puk …

            Usłyszeli nagle pukanie do drzwi.

- Mogę wejść? – po głosie poznali, że to Kurtis. Szybko wstali z łóżka i ogarnęli się.

- Tak! – powiedzieli równocześnie. Do środka wszedł mężczyzna, wyraźnie zmęczony całą podróżą.

- Mam dla was przykrą informację. – Rzekł smutnym głosem. – Niestety, ale w tą stronę nasza podróż przeciągnie się i z przykrością stwierdzam, że do naszego kochanego miasteczka dotrzemy … za trzy miesiące.

- Co?!

- Coś się stało? – Lucy podeszła do Kurtisa, będąc zmartwiona całą sytuacją.

- Tak! – krzyknął na całą kajutę – Zapomnieliśmy zamontować jednej śrubki! JEDNEJ! I przez to cały nasz przeciwpogodowy ekwipunek nie-dzia-ła!

- Może gdzieś się zatrzymamy i naprawimy? – zaproponował Natsu

- Tutejsze miasta nie mają do zaoferowania odpowiednich części. Możemy je zakupić jedynie w mieście, w którym odnawialiśmy statek. – Wyjaśnił im zdenerwowany Kurtis. – Przepraszam was. Dobrze, że chociaż lecimy.

- Oj przestań. –Rzekł z uśmiechem na twarzy Natsu – To jest jeden miesiąc różnicy. Naprawdę nic się nie stało! – Lucy kiwnęła głową na znak zgody

- Dziękuję wam. –Wyszedł z pokoju.

- Biedny Kurtis, a tak się starał przy tej robocie. – Lucy położyła się z powrotem do łóżka. Natsu jednak cały czas stał i gapił się na drzwi.

- Pytanie tylko czy naprawdę ktoś zapomniał czy to się wydarzyło celowo … - wciąż był niepewny, ale wiedział, że w tej chwili nie jest w stanie nic zrobić.

- Nie wiem, ale … wiem, że spędzimy cały miesiąc w tej ciasnej klitce. – Rozejrzała się wokoło kajuty. – Ale zarazem mamy czas by trochę doszlifować swoje nowe umiejętności.

- Prawda … - Natsu na chwilę zamyślił się – Czy uda nam się? – spojrzał na Lucy ciepłym i delikatnym wzrokiem.

- Na pewno. – Odwróciła się od niego by ukryć różowe rumieńce. Wstała i poszła w stronę łazienki. Na chwilę zatrzymała się w progu. – Pomogę ci … obiecuję. – Weszła do środka.

- Mój ojciec zakochał się w mamie od pierwszego wejrzenia … Lucy … - cały czas zastanawiał się relacjami między nim, a nią …

Minęły ciężkie, pełne trudów, treningów i wyzwań dwa miesiące, które wbrew pozorom były spokojne i ciche.

Jednak wieczny spokój nigdy nie towarzyszy tym, którzy go pragną …

Dwa miesiące później…

            Burza szalała, rzucając statek tu na prawą, tu na lewą burtę. Wszyscy członkowie załogi z trudem starami się utrzymać statek, jednak siła przyrody była niezwyciężona i kapitan statku musiał podjąć decyzję.

- KAPITANIE!!!! – krzyknął na cały głos Kurtis – Co robimy?

- No jak to co! – odezwał się nagle Hughes – Przecież Tamakiemu już rozwiało fryzurę, musimy koniecznie lądować.

- Żartów mu się zachciało w takiej sytuacji… - burknął pod nosem Tamaki.

- LĄDUJEMY!!! – krzyknął Musica, wszyscy zaczęli przygotowywać się do tej ciężkiej i wyczerpującej roboty. Nagle jeden ze sznurów trzymający żagiel sterujący, oderwał się.

- UWAGA!!! – jeden z członków załogi zasygnalizował zagrożenie. Jednak zaraz obok niego przemknęła postać, rzucająca się w odmęty ciemności. Chwyciła sznur z niesamowitą prędkością. Poleciała w prawo trzymając sznur, mknąc prosto na dziób. W ostatniej chwili okręciła się, powodując tym samym lekkie uniesienie się w górę. Gdy dotarła na dziób, stanęła delikatnie a nim, a następnie podała linę Tamakiemu.

- To niesamowite Lucy! – rzekł z podziwem mężczyzna.

- Ja tam wiem, że mam niesamowitą żonę! – nagle za drzwi wyłonił się Natsu, ubrany w czarny płaszcz. Spojrzał szerokimi oczami na Lucy ubraną w brązowe spodnie, białą bluzkę z odpowiednim dekoltem i brązowy płaszcz. – Niezła robota pani piratko! – podszedł do niej, całując ją w czoło.

- A co ci się zebrało tak na czułości?! – zapytała ze zdziwieniem.

- LĄDUJEMY!!! – wrzasnął na cały statek Kurtis. Statek z hukiem odbił się od ziemi, a następnie poleciał prosto na polanę. – Żyjecie? – Kurtis wstał i zaczął się rozglądać wokoło. Wszyscy zaczęli powoli wstawać.

- Żyjemy, żyjemy… - odparł obolały Natsu.

- Czy nic się państwu nie stało? – usłyszeli nagle głos dobiegający spoza statku. Zdziwili się niesamowicie, więc szybko, nie zważając na ból, pobiegli w stronę barierki. Zobaczyli, że na zewnątrz stoi starszy mężczyzna, ubrany w elegancji, czarny płacz. 

- Kim pan jest? – Lucy odważyła się zapytać. Tajemniczy mężczyzna podszedł bliżej.

- Jestem lokajem panienki Melody, która mieszka w owej rezydencji. – Wskazał ręką na ogromną posiadłość…

- To tutaj było? – zdziwił się Natsu – Przyrzekłbym, że tego wcześniej nie widziałem. – Lokaj spojrzał za siebie.

- Przykro mi proszę pana, ale owa posiadłość stoi tu już przeszło od 400 lat, więc to niemożliwe, żeby przed chwilą jej tutaj nie było. – Mężczyzna ukłonił się lekko.

- Coś mi tutaj śmierdzi. – Stwierdził Musica

- Panienka oferuje gościnę przybyszom. – Nagłe oświadczenie lokaja rozwiało wszelkie wątpliwości, gdyż wszyscy się rzucili w stronę rezydencji. Tylko Lucy w spokoju szła powoli, z dziwnym uczuciem, co do którego nie była pewna.

- Coś jest nie tak… - pomyślała dziewczyna. Nagle ogarnął ją znajomy impuls. – Skądś znam to uczucie, ale skąd?

- WYŻERKA!!! – krzyknęła cała załoga, siedząc już przy przygotowanym stołem, na którym leżały najróżniejsze przysmaki nie z tej ziemi.

- Skąd to się tu wzięło?! – krzyknęła nie rozumiejąc zaistniałej sytuacji. Rozejrzała się po osobach znajdujących się w pokoju. – Nie ma tu gospodyni? – zdziwiła się ogromnie.

- Przykro mi najmocniej, ale panienka jest chorowita i nie może opuszczać swojego pokoju. – Wyjaśnił jej lokaj. – Prosiła mnie bym przeprosił i pokazał wam wasze pokoje.

- Dziękujemy! – Lucy ukłoniła się lekko. Zaczęła iść w stronę stołu, by się dosiąść do jedzących tam głodomorów. – A … - zatrzymała się nagle - … jestem tu z mężem, więc pokój możemy mieć razem. Zawsze o jeden pokój mniej do sprzątania. – Uśmiechnęła się słodko. Nagle odwróciła się. Poczuła coś … ogarną ją dziwny strach. Gdyby wiedziała, co on oznacza w tamtym momencie po prostu by uciekła, jednak wchodząc w głąb tego miejsca, zdawała się być coraz bliżej piekła.

***

            Po kolacji wszyscy rozeszli się po pokojach, które przygotował lokal. Ostatnimi osobami, które szły w mrokach korytarza, na sam jego koniec, byli Natsu i Lucy. Chłopak był radosny, najedzony i śpiący. Jednak Lucy cały czas coś czuła.

- Oto wasz pokój. – Lokaj zatrzymał się i wskazał im drzwi. Zaczęli wchodzić do środka, jednak zanim Lucy to uczyniła spojrzała na drogę, którą szli. Coś jej nie pasowało, niestety nie mogła stwierdzić, co to może być.

- Dziękujemy. – Odpowiedziała tylko i weszła do środka, by usiąść na łóżku i trochę pomyśleć.

- Coś się stało? – Natsu objął ja wokół szyi.

- Ty nic nie czujesz? – zapytała się niepewnie – Odkąd tylko tu się znaleźliśmy … wszystko wydaje mi się takie dziwne, tajemnicze i niezrozumiałe.

- Dali jedzenie i pokoje, więc się niczego nie czepiam. – Odparł chłopak.

- To ty nie wiesz…- nagle mrok ogarnął całą Lucy – Zawsze tak jest. W horrorach! Najpierw zapraszają, częstują jedzeniem, proponują nocleg, a z samego rana okazuje się, że przeżyła jedna osoba, a wokół same trupy!

- Maniaczka! – odparł tylko chłopak. – Nie martw się. – Pogłaskał ją po głowie. – Zazwyczaj bohaterowie takich opowieści są zwyczajnymi dzieciakami, a my…? Mamy moce!

- Może i masz rację, ale wszystko wydaje mi się dziwne i wyjęte żywcem z horroru… Nawet ta rezydencja. – Rozejrzała się po pokoju. – Nawet ten obraz.- Wskazała na pustą ścianę.

- Ej … tu chyba był obraz? Prawda? – Natsu lekko się zdziwił. Oboje przetarli oczy. – To tak … fortepian, były obraz … - spojrzała na ścianę, gdzie wisiał malunek przedstawiający młodą dziewczynę w letniej sukience, na tle rezydencji. – On znowu tu jest. – Odparła dziewczyna.

- I po co wspominałaś o tych horrorach!? – wrzasnął na nią Natsu – Może wypowiedziałaś to jako życzenie i teraz się spełni?!

- No kurde o obrazach nic nie mówiłam?!

- Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!! – usłyszeli krzyk z pokoju obok. Od razu popatrzyli się na siebie z przerażeniem i pobiegli w stronę tajemniczego dźwięku. – Aaaaa!!! – jeszcze raz usłyszeli. Tym razem nie mieli wątpliwości. Dźwięk dobywał się z pokoju Musici.

- Wchodzimy na raz, dwa, trzy! – Natsu wyważył drzwi. Nagle przed ich oczyma stanął człowiek…

- Aaaaa!!! – krzyknęli równocześnie. Wstrzymali na chwilę oddech. – Hahahahahahahaha!!! – zaczęli się tak bardzo śmiać, że po chwili łzy zaczęły im lecieć z oczu.

- Ha, ha, ha… - podparł smętnie nagi Musica, cały utaplany w błocie. – Brałem kąpiel.

- Widzimy! – powiedzieli równocześnie.

- Tylko ja zawsze sądziłam, że człowiek się idzie kąpać by być CZYSTYM!!! Hahahahaha!!!!

- WYNOCHA!!! – wrzasnął człowiek-błoto wywalając za drzwi małżeństwo. Gdy byli poza pokojem wstali i poszli do siebie.

- A ja się martwiłam obrazem… - powiedziała Lucy, a następnie zamilkła. Obraz był, ale przedstawiał rezydencję w nocy.  – To zaczyna być męczące. – Odparła dziewczyna.

- Zgadzam się w 100%. – Natsu podszedł do łóżka i usiadł na nim. – Ale wiesz, to naprawdę zaczyna być dziwne i irytujące.

- Może pani domu lubi robić kawały? – pomyślała nagle dziewczyna.

- Nie wiem, ale nawet są śmieszne … Hihi – zaśmiał się pod nosem.

- Hi hi hi … - usłyszał śmiech w krótkich odstępach.

- Nie wiedziałem, że potrafisz się tak śmiać. – Odparł Natsu spoglądając na bladą żonę.

- To nie ja… - pokręciła głową. Nagle szczęka opadła mu do samej ziemi.

- Dududududuchy! – krzyknął. – A jak z nimi walczyć?

- Może wezwać Pogromców Duchów? – zaproponowała Lucy

- A jak?!

- Nie wiem, to ty tu jesteś od idiotycznych pomysłów. – Natsu machnął ręką do tyłu. – Co jest?

- Czemu mnie tykasz po ramieniu? – zapytał się i nagle Lucy otworzyła szeroko oczy, lekko przesunęła głowę w prawo. – Mogę patrzeć? – nie wiedział co ma robić.

- Bu! – za Natsu lewitował mężczyzna w stroju żołnierza, z zasłoniętą twarzą. Powoli zaczął ją odsłaniać, ukazując zmasakrowane oblicze.

- Aaaaaaaaaaaa!!!! – krzyknęła Lucy. Nagle duch zniknął. Rzuciła się na Natsu wtulając się w niego.

- Co tam było? – zapytał przerażony.

- Duch. – Odparła groźnie. Wtulając się jeszcze mocniej w chłopaka.

- Kurcze, coś jest nie tak z tym miejscem. – Natsu objął Lucy ramieniem. – Teraz musimy być ostroż… - nie dokończył.

- Aaaaaaaaaa!!! – usłyszeli krzyk nie jednej, a przynajmniej kilkunastu osób.  

- Cholera! – Natsu od razu rzucił się stronę drzwi, otworzył je i nagle… - Auuu! – odbił się od jakiegoś twardego przedmiotu i poleciał na ziemię.

- Natsu co się stało? – Lucy podbiegła do niego. Leżał na ziemi, cały czas ocierając nos.

- Uderzyłem się o … - spojrzał na miejsce, gdzie jeszcze niedawno były drzwi, a obecnie tylko ściana. – Co tu się dzieje?

- Nie wiem. – Lucy nie potrafiła odpowiedzieć to pytanie. Natsu wstał i wyjął za pasa miecz.

- Armino przybądź! – Miecz zalśnił otaczając się wirem powietrza. Natsu zamachnął się, a następnie przeciął odgradzający ich mur, który przemienił się w kłębki pyłu.

- Nieźle! – pochwaliła go Lucy

- No jasnnnnnnnnneeeeeeeeeeeee!!! – podłoga pod nim otworzyła się i poleciał w głąb dziury. Nagłe uderzenie. – Auuu!!!

- Natsu nic ci? – zapytała zmartwiona dziewczyna.

- Nic, ale … co widzę przed sobą ze sto czaszek, więc nie wiem czy wyjdziemy z tego lochu dzisiaj … - rzekł lekko przerażonym głosem.

- Nie będę tam lecieć tylko postaram się znaleźć wejście z dołu. – Wyjaśniła mu, po czym wstała i wybiegła na korytarz. – Wytrzymaj… - rzekła mocno się martwiąc o męża.

W tym samym czasie…

            Cała załoga oprócz Musici, Natsu i Lucy siedziała za kratami celi czekając na ratunek. Kurtis i Hughes starali się znaleźć sposób na wydostanie się, jednak nie mogli znaleźć ani jednego słabszego spoiwa czy innej usterki krat.

- Ej, mam nadzieję, że ktoś nas znajdzie. – Odezwał się nagle Tamaki, który siedział w kącie mając na sobie koszulę w misie i czapeczkę z pomponikiem.

- Ty tak zawsze śpisz? – zapytali się równocześnie Hughes i Kurtis

- To moja ulubiona pidżama! – krzyknął oburzony mężczyzna – Macie coś do niej?

- Eeee nic… - nikt nie wiedział jak ma zareagować na taką wieść.

- Jak my się wydostaniemy? – zapytał jeden z członków załogi.

- Mi się to nigdy nie udało… - usłyszeli za sobą głos.

- Mi się zdawało, że tam są tylko kości? – zapytał nagle przerażony Hughes

- Może omamy wzrokowe? – powoli zaczęli się odwracać.

- Niestety zostały ze mnie już tylko kości. – Odparł bezmięśniośniowy osobnik.

- Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!  - wrzasnęli wszyscy równocześnie oddalając się nowo poznanego kościanego przyjaciela.

- Miło was poznać.  – Odparł kościotrup.

- Mi też miło poznać. – Podszedł do niego Tamaki wyciągając w jego stronę dłoń.

- Podałbym swoją, ale niestety jedyna, która mi została odczepiła się ode mnie dwadzieścia lat temu … - Tamaki spojrzał na kosteczki leżące na ziemi. Powoli zaczął się robić blady, a następnie upadł, mdlejąc. 

- To po coś tam lazł?! – wszyscy głęboko się zdziwili.

***

            Lucy cały czas kroczyła przez mroki korytarza, próbując znaleźć jakiekolwiek drzwi. Jednak byłe tam tylko puste ściany i puste podłogi. Nic co by mogło pomóc jej dostać się do Natsu.

- Cholera! – zaklnęła, spojrzała na swoje nogi i zobaczyła, że sznurówka w bucie jej się rozwiązała, schyliła się by ją zawiązać.

Try

Zawiązała szybko, a następnie wstała i spojrzała na przeciwległą ścianę, na której była wbita strzała na wysokości jej głowy.

- A, więc buty potrafią uratować życie. – Podsumowała.

- A teraz? – usłyszała głos za sobą, odwróciła się, a następnie uskoczyła szybko w bok.

- Auuu! – pomasowała chwilę głowę, którą uderzyła o ścianę. – Co jest? – lekko przechyliła głowę w prawo, nagle ujrzała, że dosłownie o włos, jest wbita w ścianę ogromnym rozmiarów siekiera. Nie przeraziła może by jej ona tak bardzo, gdyby nie fakt, że była przez kogoś trzymana.

- Jaka szkoda … - odparła tajemnicza osoba, która powoli zaczęła się wyłaniać z mroków ciemności …

Ciąg dalszy nastąpi J

PROSZĘ PRZECZYTAJ!!! 

Drogi czytelniku

Nawet jeśli blog będzie zakończony proszę cię drogi czytelniku SKOMENTUJ, jak chcesz pójdź na inne moje BLOGI, POLUB moją stronę, albo naciśnij OBSERWACJĘ :)