[Nowe życie, które od Was otrzymaliśmy] Rozdział 18 - Smok

- He? – teraz biedny człowiek już nic nie rozumiał – Ale… jest pan emigrantem?

- Tak … przybywam z bardzo daleka, aż z tych krain … 

- Trochę jesteś dziwny. – Rzekł gospodarz podczas wycierania umytych kufelków. Na chwilę odwrócił się, by odłożyć przedmiot na miejsce, gdy z powrotem spojrzał na osobnika w płaszczu, ujrzał dwóch wysokich wojowników, którzy stali nad nim, mając dziwnie rozbawione miny.

- Nie chce się gadać!?  - krzyknął jeden tuż nad uchem przybysza.

- Tak. – Odpowiedział cicho – Dlatego proszę o chwilę spokoju. - Mężczyźni popatrzyli się na siebie chwilę, a następnie wybuchli śmiechem.

- Robaczku? – zaczepił drugi mężczyzna – Czy wiesz kim MY jesteśmy? He?! – Tajemnicza osoba nie zareagowała. – Bracia Kahgum, Wielcy Wojownicy Morza Północnego! Tymi rękoma … - wyciągnął dłonie, wystawiając je tuż przed twarzą wędrowca. - … zabiliśmy trzy smoki. – Szepnął mu cicho na ucho.

- Tymi? – palcem wskazał na jego dłonie. Nagle, niezauważalnym ruchem, tajemniczy osobnik wyjął z pochwy miecz i obciął chwalipięcie ręce w okolicy łokcia.

- Aaaaaaaaaaaa!!! – krzyknął z bólu Leoder Kahgum. – Moje ręce! – drugi z braci wyciągnął ogromny miecz schowany na plecach.

- Zapłacisz za to! – syknął groźnie.

- Hahaha! – zaśmiał się złowieszczo przybysz – Zabiliście smoki?! Zabawne. Nawet nie potrafiliście uniknąć mojego ciosu. – Vitell Kahgum rzucił się na niego, niebezpiecznie wymachując mieczem. Każdy jego cios był z łatwością unikany. Wszyscy byli zszokowani zaistniałą sytuacją.

- Mam cię! – nagle krzyknął walczący brat, zadając cios prosto w głowę.

- Naprawdę? – usłyszawszy głos, uchylił głowę lekko w bok.

- Aaaaa!!! – wrzasnął widząc, że jego potężny miecz został powstrzymany jednym palcem.  – Kim ty jesteś?

- Po-two-rem. – Rzekł cicho wędrowiec – Dziękuję za posiłek. – Zwrócił się w stronę gospodarza, który schował się pod ladą w obawie o swoje życie.

- Ppproszę. – Zdołał wydukać. Nagle wszyscy usłyszeli klaskanie. Zebrani odwrócili się w kierunku drzwi. Ujrzeli stojących dwóch mężczyzn w płaszczach, którzy równocześnie bili brawa.

- Piękny występ! – krzyknął jeden z nich, powoli podchodząc do wojownika, który walczył z braćmi Kahgum. – Jak cię zwą? – zapytał mężczyzna, powoli zdejmując płaszcz i ukazując swe oblicze. – Ja jestem Natsu Dragon. – Przed oczyma zebranych ukazał się piękny młodzieniec o jasnoróżowych włosach i promiennym uśmiechu.

- Nie muszę odpowiadać na pytania. – Tajemniczy osobnik ominą go idąc prosto do wyjścia. Niestety drogę zagrodził mu wysoki, tęgi mężczyzna, który przybył z Natsu. – Myślałem, że to wolny kraj?

- Coś takiego nie istnieje. – Odezwał się ogromny mężczyzna – Mam na imię Gajeel Redfox.

- Po cholerę mi wasze imiona! – próbował przejść, jednak towarzysz Natsu, nie chciał zbyt łatwo ustąpić. – Nie macie zamiaru mnie przepuścić?!

- Nie. – Odpowiedzi równocześnie.

- A masz! – usłyszeli nagle krzyk, na Natsu zamierzył się mieczem Vitell Kahgum. Jego oczy płonęły żądzą krwi i mordu.- Hahaha! – Zamachnął się mieczem, kierując go na głowę mężczyzny. Tamten jednak upadł na podłogę, a Vitell poleciał prosto na stół, rozwalając go na drobne kawałeczki.

- Oj przepraszam. – Niespodziewanie rzekł Natsu, leżąc jeszcze na podłodze. Powoli zaczynał wstawać, masując obolałą głowę. – Jaka ze mnie niezdara.

- Niezdara? – pomyślał człowiek w płaszczu – W kilka sekund wykonał ruch obronny, w taki sposób, że wszyscy pomyśleli, że to tylko przypadek. Taka strategia w milisekundy. To nie był przypadek …

- Otwierać straż! – usłyszeli walenie do drzwi.

- Chyba musimy walczyć. – Rzekł z uśmiechem na twarzy Natsu, który podszedł do tajemniczego osobnika. – A teraz wyjawisz mi swe imię?

- Armin..! – syknął szybko.

- No to Arminie … do roboty! – powoli sięgnął do pochwy, wyjmując z niej miecz.  – Już wychodzimy! – zawołał, dając znak Gajeelowi, by się odsunął. Cała trójka wyszła z gospody na świeże, gdzie czekali już nich żołnierze.

- Aresztować ich! – rozkazał dowódca.

- Chyba w płaszczu będzie mi źle walczyć. – Powoli zaczął zdejmować go, ukazując swoją twarz.

- Koooooooobieta!!!!!!!!!! – krzyknęli równocześnie Natsu i Gajeel.

- No i co z tego?! – oburzyła się Armina. – Walczycie panienki?

- Może być. – Zdecydował Natsu. Pierwszy rząd strażników parł na wojowników. Natsu sprawnie podskoczył i ominął cios pierwszego z żołnierzy. Wykonał obrót w powietrzu, a następnie wylądował na ziemi.

- Popisuje się. – Westchnęła kobieta, nagle na sześciu strażnikach pojawiło się wiele ran, przez które upadli na ziemię. – Co … jest? – zapytała zdziwiona.  Jednak nie mogła się zajmować jego umiejętnościami, gdyż zaraz obok niej znalazł się strażnik z wymierzoną w nią bronią. Wykonała szpagat na ziemi. Dłonią i stopą oparła się oparła się o glebę, następnie odepchnęła się, uderzając w głowę napastnika.

- Widać, że to kobieta… - powiedział cicho Gajeel – Tak się rozciągać! Chociaż taka umiejętność, moim zdaniem, powinna być przydatna tylko do zaspokajania potrzeb mężczyzn. – Zaznaczył „fakt”.

- Możesz się … zamknąć. – Ostatnie słowo powiedziała bardzo cicho, widząc, że mężczyźni zdążyli już pokonać wszystkich przeciwników. – Kiedy wy …?

- Ale płotki! – rzekł Natsu, rozciągając się.

- Gadać mi tu! – chwyciła Dragona za płaszcz. Mężczyzna zdziwił się ogromnie.

- Ale co? – nie wiedział, o co chodzi kobiecie

- Jak wy to zrobiliście?!

- No … normalnie. – Natsu nie wiedział jak ma jej odpowiedzieć.

- Ale jak?! – nie dawała za wygraną.

- Może porozmawiamy w bardziej ustronnym miejscu, bo póki, co szykuje nam się bardzo duże zgromadzenie gapiów, a sądzę, że nie chcesz by połowa miasta dowiedziała się o twojej mocy. – Ten argument przekonał Arminę. Puściła go, jednak wciąż była niepewna, co do mężczyzn.

- Idziemy! – rozkazała, przy okazji ciągnąc za sobą dwóch Gajeela i Natsu.

- Dlatego mówiłem ci, że kobiety to nie do wojowania tylko do gotowania. – Powiedział Gajeel na ucho Natsu. Gdy Armina dociągnęła ich do cichego i ustronnego miejsca, puściła ich. Obaj uderzyli głowami o ziemię.  – I mówią, że kobiety to delikatne stworzenia. – Skarżył się Gajeel.

- Pamiętaj w legendach jest tylko ziarnko prawdy! – podkreślił Natsu.

- No dobra, to możecie mówić! – usiadła wygodnie na kamieniu.

- Dziękujemy. – Rzekł Natsu z lekką ironią. – Tak, więc Armino my wiemy, że jesteś Dragon Slayerem i pewnie domyśliłaś się, że my nimi też jesteśmy.

- Jaką masz umiejętność? – Gajeel walną prosto z mostu.

- Wiatr, powietrze… - machnęła ręką, a liście leżące na ziemi zaczęły wirować. – A wy?

- Żelazo. – Gajeel wyciągną przed nią rękę, która po chwili obrosła metaliczną pokrywą.

- Ogień. – Natsu popatrzył na swoją rękę całą w otaczających ją płomieniach.

- A więc wszystkie smoki wypuszczają swe młode. – Pozostała dwójka do tego samego wniosku co Armina. – Ale czego wy chcecie ode mnie?

- Może nie wiesz, ale ten bałwan – Gajeel wskazał na Natsu – ma dobrą gadkę. Chcemy stworzyć państwo, któro będzie opierało się na tolerancji wszystkiego co chodzi po ziemi.

- Hahahahahaha! – zaczęła się głośno śmiać kobieta – Wy?! Możecie być w pałacu królewskim, ale tylko jako błazny.

- Armino nie powiedziałem ci jeszcze jednej rzeczy. – Wtrącił się Natsu – Mnie nie wychował jakiś smok, tylko władca i pan wszystkich smoków ognia, Wielki Wasserdern. Mój ogień, to królewski ogień, który płonie w najczarniejszych godzinach, jest światłem, który odgania mrok, jego płomień nigdy nie gaśnie!

- I on cię przekonał takim gadaniem? – zapytała się kobieta, nie wierząc w słowa mężczyzny – To kpina. Żaden z was nie zdobędzie tego co chce. No chyba, że poślubicie królewską córkę.

- Nie! – Natsu od razu zaprzeczył jej słowom. – Nie chcesz kraju, gdzie kobiety są na równi z mężczyznami?

- Ej, na takie coś się nie pisałem! – od razu włączył się Gajeel.

- A ty myślisz, że nawet z przymusem jakaś by cię wzięła?! – zadrwiła Armina. Żelazny Dragon Slayer podszedł do niej i chwycił ją za włosy. Szybkim ruchem ręki położył ją na ziemi.

- I co teraz? – zapytał, sycząc słowa prosto do jej ucha – Nie zrobię ci nic, ale inni nie będą tak dla ciebie pobłażliwi! Wystarczy, że przez przypadek w jakiejś karczmie spadnie ci kaptur i co wtedy. Jeśli cię zgwałci jeden mężczyzna … to będziesz miała cholerne szczęście.

- Gajeel! – wtrącił się Natsu – Puść ją. – Gajeel zrobił to, gdy Armina zaczęła powoli wstawać, obaj ujrzeli jej zapłakaną twarz. – I widzisz co narobiłeś!?

- Nic mi nie zrobicie? – zapytała się drżącym głosem. 

- Wolę blondynki – podkreślił Natsu

- Naprawdę? – zdziwił się Gajeel – Mi tam wystarczy by anatomicznie wszystko się zgadzało.

- Ha. – Zaśmiała się cicho – Nie ma rady muszę z wami wyruszyć. Ale co zamierzacie TERAZ zrobić?

- Hm… - zamyślił się na chwilę Natsu – Najprawdopodobniej pójdziemy do Królestwa Agnikali. Tak słyszałem o paru fajnych ludkach, którzy mogą nam się przydać! A potem do Krotercji, Maledinii i Oreminatei. Tam znajdziemy wszystkich Dragon Slayerów, którzy przeżyli, dotrzemy do krain: Samidy, Ryaneny, Cymelii i Jagelei. Tam zjednoczymy wszystkich i stworzymy nowe państwo w którym będą żyły smoki, elfy, enty, gnomy, trolle … wszystkie magiczne stworzenia …w zgodzie z ludźmi!

- A browara niby nie pił. – Odezwał się Gajeel.

- A gada jak upity. – Pierwszy raz zgodziła się z nim Armina. – A niby nie miałeś planów?

- Dalej nie mam. Póki co to marzenia. – Spojrzał na błękitne niebo. – A marzyć zawsze można. Smok odebrał mi rodzinę, ale zarazem … był dla mnie ojcem. Nie zabiłem go, bo wiem że nie po to żyjemy by zabijać!

- Zachowuje się jak król! – Armina oburzyła się, ale widząc uśmiechniętą twarz Gajeela zrozumiała. – On będzie królem …

- Tak, pewnie dlatego za nim poszedłem. – Wyjaśnił jej „wielkolud”.

- To są tylko głupie marzenia, ale czyż nie są piękne? – pomyślała kobieta. – Może dzięki nim znajdę … szczęście.

- Niesamowite! – pomyślał Natsu, który oglądał całą sytuację, która miała miejsce przed wiekami. – Więc to był mój ojciec. Fajnie było go zobaczyć! Teraz Armina powinna mi pokazać dzień w którym po raz pierwszy mój ojciec zabił smoka.

            Armina patrzyła na niebieskie niebo, podziwiając piękno i spokój jakie towarzyszą pięknemu dniu.

- Panienko, czy będziesz tak łaskawa by przyśpieszyć? – odezwał się nagle Gajeel. – Niestety, ale nie mamy żadnego innego sposobu komunikacji dlatego musimy użyć tej nożnej i jakoś nie mam ochoty zostać na noc w lesie Karattun!

- A co? Boisz się wiewiórek? – zadrwiła kobieta mijając szerokim łukiem „przyjaciela”.

- No wybacz, ale dwa dni temu spotkaliśmy jakiś prehistoryczny gatunek mrówki wielkości smoka, więc tutaj nawet wiewiórka może być zagrożeniem.

- Jedynym prehistorycznym stworzeniem tutaj jesteś ty.

- Oj odezwała się młodziutka koniczynka!

- Odszczekaj to pawianie!

- Ty mała …

- WYSTARCZY! – wrzasnął na cały las Natsu – Jeśli macie się zamiar kłócić dalej w taki sposób to lepiej pójdźcie w kąt, zróbcie to co zazwyczaj robią ssaki i zamknijcie te mordy, bo jakbyście nie wiedzieli Dragon Slayerzy mają bardzo dobry słuch i za jakieś kilka sekund bębenki mi pękną od waszego gdakania! – skończył. – Uf! – westchnął głęboko. – Zmęczyłem się!

- ZAMKNIJ SIĘ! – Gajeel i Armina ominęli Natsu szerokim łukiem, ukrywając na twarzy czerwone wypieki.

- Jeśli oni się nie pobiorą to ja zetnę się na łyso! – obiecał Natsu.  – Dobra to rusza… - Nagle odwrócili się wszyscy za siebie. – Czy … czy wy też to poczuliście?

- Smok. – Szepnęła cicho Armina. – Ale skąd tutaj?

- No nareszcie coś konkretnego! – rzekł Gajeel rozciągając się. Armina popatrzyła na niego ostrym wzrokiem. – No co? Dragon Slayerzy są po to by zabijać smoki? To jest w naszych genach!

- A już myślałam, że masz więcej rozumu niż kapucynka. – Armina podeszła do Natsu, zostawiając Żelaznego Dragon Slayera samego.

- Ej! Porównujesz mnie do kapusty?! – wrzasnął nagle.

- Mamy mu odpowiedzieć? – na zaś dopytał się Natsu.

- Lepiej nie. Jeszcze ktoś się zarazi. – Ich wzrok w jednej chwili spoważniał. – Ale co do tego. Ten małpiasty koleś ma rację.

- Przypadek? – Armina była świadoma swoich spostrzeżeń. – Chyba, że … - cisza, lekki wiatr powiewał włosami Dragon Slayerów. Niebo zrobiło się ciemne i mroczne.

- Witaj Armino! – usłyszała za sobą głos. Powoli towarzysze odwrócili się. Gdy ich wzrok dosięgną osobę mówiącą, zrozumieli z kim mają do czynienia.

 - Witam … mamo. – Odpowiedziała cicho Armina. Starała się nie patrzeć smoczych w oczy, jednak było to dla niej tak trudne, że po chwili poddała się i po prostu spojrzała na nią.

- Witam szanowną smoczycę, co cię do nas sprowadza? – z uśmiechem na twarzy zapytał Natsu.

- Mam na imię Graudeserafi, Wielka Smocza Szamanka Powietrznych Bestii. – Odpowiedziała unosząc wysoko głowę, tak jakby się starała pokazać swoją wyższość. – Chcę moją córkę z powrotem.

- Co?! – zapytała trójka ludzi równocześnie.

- Nie rozumiem. – Armina podeszła do niej.

- Pokochałam cię, nie mogę pozwolić byś wróciła do tych morderców! – wykrzyczała smoczyca – Ludzie … nie są dla ciebie.

- Kłamie. – Stwierdził nagle Gajeel. – Dragon Slayer, który pochłonie zbyt dużo mocy staje się smokiem. Od swojego ojca słyszałem, że Wielka Smocza Królowa, Galatemina umiera… Tak, więc przybyłaś znaleźć swoją „córkę” … - zaśmiał się pod nosem - … po to, by uczynić z niej królową, a z ciebie smoczą matkę. Mam rację?

- Gajeel umie myśleć. – Zdziwił się Natsu.

- Odezwał się pan inteligentny. – Prychnął pod nosem Żelazny Dragon Slayer.

- Pójdziesz?  - nic nie wyjaśniła, nie próbowała nic wytłumaczyć, po prostu zapytała.

- Nie! – wrzasnęła Armina – Zostać smokiem? Ja jestem człowiekiem i nim będąc UMRĘ!

- Czy to przez nich? – zapytała smoczyca spoglądając na Natsu i Gajeela.

- Mogę opuścić ich w każdej chwili! – wrzasnęła Armina wskazując palcem na towarzyszy – Ale… - opuściła głowę do dołu. Dało się słyszeć lekkie pociąganie nosem i delikatne upadanie kropelek łez na ziemię – Ale ty mi proponujesz bym zrezygnowała z człowieczeństwa! Coś co dostałam od mojej PRAWDZIWEJ MATKI!!!

- Fakt … nigdy nie była twoją prawdziwą matką, ale ludzie zabrali mi moje dziecko, więc należysz mi się! – groźnie zaryczała smoczyca.

- A co mi zrobisz, jeśli odmówię!?

- Zabiję cię. – Ta odpowiedź zszokowała wszystkich zebranych. Nie wiedzieli jak mają zareagować na te słowa, czy jak mogą pomóc Arminie.

- To mnie zabij... – szepnęła cicho.  Graudeserafi zamknęła na chwilę oczy, potem otworzyła je i spojrzała w niebo.

- Czyżby to miał być mój ostatni lot? – szepnęła cicho. Obróciła się w stronę Dragon Slayerów, a następnie rzuciła się na nich. Wzięła głęboki oddech, a następnie wypuściła całe powietrze, tworząc ogromny wir. Natsu i Gajeel złapali się automatycznie drzew jednak i one nie wytrzymały siły wiatru i zostały wyrwane wraz z korzeniami. Kurczowo ziemi trzymała się tylko Armina, która cały czas płakała, co chwilę robiąc jeden krok do przodu. Była zdecydowana …

- Wolę zginąć, niż zabić … matkę. – Słowa, które wypowiedziała w chwili goryczy nie oddawały jej prawdziwych uczuć. – Dlaczego do tego doszło? Co my, dzieci, zrobiliśmy? Narodziliśmy się w złej chwili? – była coraz bliżej smoczycy. – A może po prostu nie powinniśmy się wcale urodzić?

- Armino!!! – usłyszała przerażający ryk, który wyrwał ją z amoku. Spojrzała na Natsu, który nagle znalazł się przy niej, trzymając ją za rękę.

- Dlacz... ego? – zapytała nie wiedząc co się dzieje.

- Cierpienie towarzyszyło nam wiele lat… - zaczął mówić Natsu - …, ale nie musimy już dłużej cierpieć. – wyjął z pochwy ognisty miecz, wokół którego zaczęły się zbierać czerwonokrwiste płomienie. – Jestem Natsu Dragon, syn Wasserderna, Dragon Slayer Królewskich Płomieni Ognia! Co ja myślałem? To nie jest zabawa! Ja jestem tym, który zabija smoki! Dlatego Armino przepraszam cię… - odwrócił się w jej kierunku, delikatnie się uśmiechając - …, ale muszę zabić twoją matkę, a raczej stoczyć walkę na śmierć i życie.  – Odwrócił się ukazując swój niebiański uśmiech – Możliwe, że zginę.

- Nie wiem, czy zostaniesz królem Natsu … - zaczęła rozmyślać Armina – Ale niezły jest z ciebie przyjaciel.

- Człowiek, który chce mnie zabić? Zabawne… -smoczyca spojrzała groźnym wzrokiem na Dragon Slayera Ognia. – Pierwszy raz miałam zaszczyt usłyszeć takie słowa.

- I możliwe, że ostatni. – Zadrwił Gajeel podchodząc do swojego kompana. – To co razem?

- Nie inaczej przyjacielu! – oboje stanęli przed smokiem czekając na atak. Graudeserafi ryknęła głośno, a po chwili rzuciła się na Dragon Slayerów. Zamachnęła się ogromną łapią, oboje uchylili się, jednak poczuli ostre kłucie w plecach. Gdy się podnieśli zobaczyli, że ich ubrania zostały rozszarpane. Zdjęli z siebie koszule. Szli z nagimi torsami na smoczycę [PS Normalnie jak zapowiedź do pornosa] powolnym, aczkolwiek subtelnym krokiem.

- Podobno ogon i skrzydła to słabe punkty. – odezwał się Gajeel.

- Możesz wziąć ogon, skrzydła są fajniejsze. – Odpowiedział mu Natsu.

- Głupi śmiertelnicy! – ryknęła Graudeserafi – Zabiję was! – Rozprostowała swe przepiękne skrzydła, by po chwili unieść się w przestworza. Wzięła głęboki oddech, a następnie zaczęła powoli wypuszczać powietrze tworząc ostre jak brzytwa powietrzne ostrza.

- Usłysz mnie ogniu! – Natsu zamknął na chwilę oczy, wyjął powoli miecz z pochwy, który powoli zaczął się pokrywać szkarłatnymi płomieniami. Uniósł go na poziom parków, a następnie wykręcił miecz na prawą stronę, by ruszyć do przodu i zadać cios. Zrobił krok na przód, powietrzne ostrze było coraz bliżej i bliżej. Nie zawahał się. Zamachnął się z całej siły, tworząc ogromny strumień ognia, który rozproszył magię smoka i pędził nieprzerwanie w stronę bestii, by zadać jej cios prosto w twarz. Płomień uderzył, lekki odgłos kruszących się łusek dało się słyszeć tylko z bliskiej odległości, jednak późniejszy ryk smoka, był tak przerażający, że wszelkie ptaki uciekły z drzew, zwierzęta schowały się do swych nor, a ludzie pouciekali jak najdalej się tylko dało.

- Coś … ty…mi … zrobił?! – zapytała rozwścieczona smoczyca.

- No właśnie, daj się innym wykazać! – wszyscy popatrzyli się na Gajeela dziwnym wzrokiem. – No co? – zapytał nie wiedząc o co chodzi.

- ZABIJĘ!!!!!!!!!!!!!!!! – wzroki Dragon Slayerów były skupione na jednym punkcie. Nagle Graudeserafi ruszyła prosto na nich.

- Uważaj! – krzyknął Natsu odpychając Gajeela na, odległą o kilkanaście metrów, skałę.

- Natsu! – wrzasnęła przerażona Armina, która widziała tylko unoszący się wokół kurz, który uniemożliwiał zobaczenie tego co się stało. Gdy powoli opadł, a Gajeel wrócił na dawne miejsce pobytu, zobaczyli to. Smoczyca leżała na ziemi, wokół której nie było Dragon Slayera Ognia. Miała ona wciąż otwarte oczy, jednak … Jej prawy bok zaczął się dziwnie unosić do góry.

- Jednak ludzie mogą zwyciężyć smoki … - szepnęła cicho, a po chwili. Jej bok rozerwał się, rozbryzgując krew wokół siebie. Ze środka wyszedł czerwonokrwisty mężczyzna, który trzymał w dłoni miecz, wysoko nad głową. Głowa smoczycy opadła na ziemię. – Przepraszam córeczko … - rzekła z ostatnim tchnieniem.

- Mamo … - szepnęła z rozpaczą. Spojrzała na Natsu, który rozglądał się wokół, nie mogąc dojść do tego, co tak naprawdę się wydarzyło.

- Żyję!? – zapytał niepewnie. Gajeel i Armina kiwnęli głowami. Mężczyzna uśmiechnął się tylko. Popatrzył na swoje ciało i gdy odkrył, że jest pokryty … tym czymś, próbował się wydostać. Jednak nagle… poczuł, że nie może wyjść. Rozejrzał się wokoło. Smocza krew powoli zaczęła wsiąkać w jego ciało. Czuł jakby ktoś rozrywał jego na tysiące kawałków. Ból był przerażający, tak bardzo cielesny, że Natsu wygiął się próbując załagodzić go. Oddychał bardzo ciężko. Wszystko działo się tak szybko, ciało smoka powoli zaczęło zamieniać się w powietrze. Armina i Gajeel mogli tylko się temu przyglądać i nic więcej. Zarys kości było coraz lepiej widać, aż nagle Natsu upadł na żebra smoka i na tym się wszystko skończyło. Opadł bez sił, mdlejąc obok towarzyszy, którzy goniliby mu pomóc.

- Koniec? – zapytał zdziwiony Natsu będąc z powrotem w pokoju Arminy.

- Nie, to dopiero początek. – zaraz obok niego zjawiła się czarnoskóra kobieta. – Okazało się, że smoki da się zabić na dwa sposoby. Pierwszy … zabić je gdy są jeszcze młode. Dwa! Przebić serce, które jest po prawej stronie, a nie po lewej jak u człowieka. Jednak… gdy Dragon Slayer wykąpie się w smoczej krwi, zyskuje ogromną moc, na którą trzeba uważać. Odpowiednia jej ilość jest przydatna, za duża … robi z ciebie smoka, przykładem jest Acnologia.

- A dalej? – Chciał wiedzieć więcej. Jednak sylwetka kobiety coraz mocniej się rozmywała. – Ej nie odchodź!

- Przykro mi, ale czas na odpoczynek. – Podeszła do niego, całując go w czoło. – Jeszcze wiele rzeczy się dowiesz, wiele dobrych, ale i wiele złych. Twój ojciec nie był oczywiście świętoszkiem, ale w porównaniu z tym złem czającym się na świecie, mógł uchodzić za świętego. Mam dla ciebie rady … Po pierwsze, dbaj o żonę, gdyż jej utrata może cię zbytnio zaboleć. Ja to widzę w twoich oczach, jednak jeśli ty tego nie dostrzeżesz, to w rzeczywistości nic nie ma sensu. Po drugie, znajdź wszystkie Święte Bronie. One pomogą ci odkryć prawdę, pozwolą zrobić to, czego my nie byliśmy w stanie dokonać. I po trzecie, nie bój się niczego.

- Postaram się! – obiecał, a raz z tymi słowami Armina znikła, pozostawiając w pamięci Natsu prześliczny, delikatny uśmiech.

            Natsu zaczął powoli otwierać oczy, a gdy całkowicie podniósł powieki, ujrzał Lucy klęczącą obok niego. Podniósł rękę i pogłaskał ją po policzku.

- Widziałem tatę. – Rzekł cicho. Podniosła swoją rękę, chwytając Natsu za dłoń. – Pomożecie mi? – spojrzał na Musicę.

- A co teraz wymyśliłeś? – zapytał zaciekawiony Srebrnik.

- Udamy się do stolicy Sarycji i odzyskamy broń mojego ojca! – w jego oczach było widać zdeterminowanie. – Znajdziemy wszystkie bronie i sprawimy, że prawda przeszłości ujrzy światło dzienne.

- Znowu idiotyczny pomysł, ale cóż poradzić. – Musica wzruszył ramionami – Bez takich idiotów świat byłby nudny!

- A ty? – spojrzał na Lucy

- Nie musisz pytać, oczywiście, że ci pomogę. – Powiedziała cicho – Przecież ci obiecałam, że dla ciebie zrobię wszystko.

- Dziękuję. – Delikatnie pocałował ją w czoło, a następnie dotknął go swoim czołem. – Dziękuję Lucy …

            Złote wrota prowadzące do złotej sali, otworzyły się z wielkim hukiem. W środku siedzieli wszyscy zebrani, czekając tylko na jedną osobę. Gdy do środka wszedł mężczyzna o promiennym uśmiechu, wszyscy powstali.

- WITAMY KRÓLU! – krzyknęli chórem

- Witajcie przyjaciele. – Rzekł do nich, a następnie usiadł na tronie. – Jak wiecie odnaleziono dwie Święte Bronie. Mojej żony i Arminy.

- No nieźle brudasie! – krzyknął w stronę Powietrznej Dragon Slayerki, Gajeel.

- Trollu jeden, uważaj, bo jego syn … - wskazała na króla - … dowiedział się już o twojej głupocie.

- Tak mój syn. – Powiedział cicho Natsu – Chce odkryć prawdę?

- Oczywiście, że tak! – odpowiedział za kobietę Gajeel – To było wiadome, jest tak uparty jak ojciec.

- Ale ma coś z matki. – Armina przypomniała sobie całą rozmowę z nim – Tylko nie potrafię tego sprecyzować.

- Na pewno nie jest kobietą! – pomógł jej Żelazny Dragon Slayer.

- Byłoby wspaniale gdybyśmy mogli porozmawiać dłużej, ale … czas goni. – Wszyscy spojrzeli na króla ze smutkiem. – Armino czyń honory. – Wszyscy zebrani powstali.

- Ja Armina daję dziś Powiernikowi … Władzę nad Powietrzem i Przestrzenią, aby mógł wznieść się ponad ludzi i nieść pokój całemu światu. NIECH ŻYJĄ WOJOWNICY SMOKA!!!

- NIECH ŻYJĄ! – odkrzyknęli wszyscy, by po chwili po prostu zniknąć. 

PROSZĘ PRZECZYTAJ!!! 

Drogi czytelniku

Nawet jeśli blog będzie zakończony proszę cię drogi czytelniku SKOMENTUJ, jak chcesz pójdź na inne moje BLOGI, POLUB moją stronę, albo naciśnij OBSERWACJĘ :)