[Nowe życie, które od Was otrzymaliśmy] Rozdział 20 - Stwory i spółka

- Auuu! – pomasowała chwilę głowę, którą uderzyła o ścianę. – Co jest? – lekko przechyliła głowę w prawo, nagle ujrzała, że dosłownie o włos, jest wbita w ścianę ogromnym rozmiarów siekiera. Nie przeraziła może by jej ona tak bardzo, gdyby nie fakt, że była przez kogoś trzymana.

- Jaka szkoda … - odparła tajemnicza osoba, która powoli zaczęła się wyłaniać z mroków ciemności …

- Ty! – nie mogła uwierzyć w to co widzi. Prosto na nią szedł lokaj, który wcześniej zaoferował im gościnę. – To tak traktuje się gości?

- Zazwyczaj. – Odparł z delikatnym uśmieszkiem na twarzy starszy mężczyzna.

- Co zamierzacie z nami zrobić? – zapytała wprost.

- To, co robimy zawsze. – Wypowiedział te słowa bardzo cicho. – Wysysamy z was dusze, by móc jak najdłużej żyć, a raczej egzystować.

- Czyli ta twoja panienka, to taki wampir? – gdy mężczyzna był blisko niej zamachnął się, a następnie z całej siły wymierzył cios w rękę Lucy. Dziewczyna szybko odsunęła się. – Auuu!

- Panienka to nie jest wampir. Gdybyś wiedziała, kim ona jest, grzecznie byś się dała poćwiartować. – Jeszcze raz próbował ją zranić, jednak Lucy szybko wstała i zaczęła biec w przeciwnym kierunku.

- Jakoś nie marzy mi się ćwiartowanie! – rzuciła tylko te słowa – Ślepa uliczka? – zdziwiła się widząc przed sobą ścianę. Skręciła, jednak tuż za zakrętem była kolejna ślepa uliczka. – To niemożliwe… - Odwróciła się i w tamtej chwili ratował ją tylko refleks. Uchyliła się przed ciosem przeciwnika i sama wymierzyła porządnego kopniaka w jego brzuch. Skulił się z bólu, co dało Lucy możliwość ucieczki. – Co tu się do cholery dzieje? To jest jakiś cyrk!

***

            Natsu chwycił pochodnię, która leżała na ziemi i ją zapalił. Zaczął się rozglądać wokół miejsca, w którym przebywał.

- Dziwne… - podsumował. Było to doskonałe stwierdzenie, ponieważ ściany były pokryte niezrozumiałymi malunkami, a oprócz pulpitów z księgami, nie było żadnych mebli. Natsu podszedł do jednego i otworzył zakurzoną księgę. – Wszyscy myślą, że człowiek to istota doskonała. Jednak wszyscy są w błędzie. – Zaczął powoli czytać, jednak przychodziło mu to z trudem, gdyż słowa zapisane w dawnym języku. – Zaraz. – Nagle coś zrozumiał. – Ja to potrafię przeczytać. – Ogromnie się zdziwił. Szybko włożył rękę do kieszeni, z której wyjął zegarek.  Zaczął dokładnie mu się przyglądać. – Więc to jest moc mądrości…- wrócił do czytania – Człowiek nie jest nawet w 1 % doskonały. To, co uważamy, za niezwykłe, często okazuje się być częścią naszej szarej rzeczywistości. – Przewrócił kartkę i ku jego zdumieniu była ona pusta. Wrócił na poprzednią stroną, gdzie przez przypadek, na samym dole, ujrzał napis. – To ty masz napisać dalszą historię. – Chłopak westchnął głęboko, a następnie postanowił ruszyć w poszukiwaniu jakiś drzwi.

Stuk, stuk, stuk …

            Słysząc dźwięk kroków przeraził się i natychmiast ukrył za jednym z pulpitów. Delikatnie przesuwając się w prawo znalazł odpowiednie miejsce do obserwacji. Czekał … cały czas, jednak kroki ustały, a on sam odetchnął z ulgą.

- Bu! – coś dotknęło jego ramienia.

- Aaaaaaa!!! – krzyknął na całe pomieszczenie.

- Hahahahahaha!!! – Natsu odwrócił się i zobaczył równocześnie śmiejącego się i płaczącego Musicę. – To było za piękne, by było prawdziwe. Szkoda, że nie wziąłem aparatu… Wielki i nieustraszony Natsu Dragon!!!

- Ty naprawdę chcesz umrzeć młodo. – Natsu spojrzał na nim groźnym wzrokiem i od razu Srebrnik uspokoił się. – A w ogóle, co tu robisz?

- Ja? – zdziwił się Musica

- Nie ciotka Marysia spod Dębowina! No ty, a kto?!

- Nie krzycz… - powiedział spokojnym głosem mężczyzna – Akurat byłem sobie w pokoju i nagle postanowiłem wyjść, słysząc krzyki. Jednak, gdy dotarłem do drzwi, coś wessało mnie od góry i porwało … gdzieś.  A ty?

- Nagle pojawiła się jakaś dziura i wpadłem do niej. Co tu się dzieje? – Natsu zaczął się dokładnie rozglądać, czegoś szukając.

- Wiem! – krzyknął nagle Musica, widocznie dumny ze swego okrycia. – To duchy! – stwierdził chłopak.

- A jak to duchy, to jak mamy z nimi walczyć? Co? – Natsu nie do końca był pewien tego czy Musica się myli. – Może wezwiemy jakiś Pogromców Duchów?

- Nie ma mowy, zeszli już z anteny podobno…

- Natsu pamiętaj zapytaj się Lucy … - zaczął mówić do siebie Dragon Slayer - …czy ja też byłem kiedyś ażżżż takim idiotą!

- To było niemiłe. – Stwierdził mężczyzna.

- Zgadzam się z nim.- Nagle odparł Musica. Chwilę stali w luźnej atmosferze, ale nagle ich twarzy zbladły. – Ha, ha, ha. – zaśmiał się trzy razy bandyta. Powoli oboje zaczęli się odwracać.

- Aaaaaaaaaa!!!! – krzyknęli oboje na widok poruszającego się, widocznie martwego ciała. – Zombie!!!!!!!!!

- Co za brak kultury! – odparł …mężczyzna? – W moich czasach mówiło się na takich wampiry, strzygi, a zombie? To jak z jakiegoś nudnego horroru, no chyba, że by był z piersiami …

- Martwy … Ty… Jesteś … Więc… Do… GROBU!!!! – nawrzeszczeli równocześnie Musica i Natsu.

- Ja… - rzekł cicho truposz. – NIE ZROBIĘ TEGO!? – nagle ruszył na nich, trzymając w ręku ogromny młot.

- Miecz, szybko! – Srebrnik szybko zareagował. Natsu sięgnął do pasa.

- Nie ma… - odpowiedział spokojnie

- Jak to nie ma?! – krzyknął oburzony Musica

- No nie ma! – odpowiedział równie głośno Natsu.

- CISZA! – żywy trup zamachnął się młotem, nagle opuścił go i uderzył pomiędzy mężczyzn, w pulpit.

- Mam plan. – Odparł zadowolony Natsu. Musica poważnie na niego spojrzał. – Ucieczka. – Srebrnik kiwnął głową i oboje ruszyli, jednak zaraz za nimi nie szczędząc „nóg” doganiał ich zawodnik z martwą przeszłością.

- Czy teoretycznie rzecz biorąc panie doktorku on nie powinien się ruszać? – zapytał niepewnie.

- W teorii ciało ludzkie po śmierci ulega rozkładowi, dlatego nie jest możliwe, by coś, takiego, co nas goni, mogło robić, to co robi… - wziął głęboki oddech. – Czyli wszystkie teorie się walą. Nauka jest słabsza od tego … czegoś. – Wskazała na martwego człowieka.

- Panie Boże … - zaczął się modlić Musica - … jeśli dasz mi dożyć jutra, bo obiecuję, że koniec z piciem.  AMEN!

***

            Cała załoga powoli zbliżała się do Tamakiego, który zemdlał, tuż obok żywych kości. Na początku stali się budzić go kijem, a gdy to nie pomagało, wzięli się za większą artylerię. Chwycili ciężką kulę od kajdanek i rzucili wprost na blondyna. Niestety okazało się, że jednak i to jest bezskuteczne.

- Czy coś bądź ktoś jest w stanie go dobudzić? – zapytał na głos zrezygnowany Hughes.

- Za moich czasów używano piórka, by połaskotać osobę śpiącą. Zawsze działało – zaproponowały kości.

- Zamknij się! – wrzasną Kurtis – Ty jesteś MARTWY! Dlatego powinieneś siedzieć cicho, a nie nas straszyć!

- Przepraszam … - po układzie jego kości można było dojść do wniosku, że owy osobnik jest smutny. – Ja także nie pisałem się na taki los. Chciałem żyć, a teraz zamieniam się w kupkę popiołów w towarzystwie szczurów i pająków.

- Chyba go uraziłeś. – Hughes podpowiedział Kurtisowi. – Może przeprosisz?

- Przepraszam… - burknął cicho Kurtis.

- Wybaczam! – od razu odpowiedział kościsty gość.

- Szybko. A jak masz w ogóle na imię? – Hughes zaczął z nim swobodnie rozmawiać.

- Mam na imię Ramirez Agnis Fernandess, ale mówcie mi Raf! – odpowiedział radośnie kościotrup. – Popłakałbym bym się ze szczęścia, gdybym miał oczy!!! [od autorki : To nie jest Brook z One Piece. Dlaczego? A bo on jest z Załogą Słomianego Kapelusza, a nasz gostek jest długotrwałym gościem w rezydencjiJ ] – Hughes wstał i swobodnie podszedł do Tamakiego. Pochylił się nad nim i krzyknął na cały głos, prosto do jego ucha:

- BOŻE, JAKA PIĘKNA PANNA I CO? TAMAKI TO BRZYDAL?

- BRZYDALLLLLL?!!?!!?!?! – wrzasnął Tamaki, szybko się podnosząc. Zaczął się rozglądać po celi nagle jego wzrok utkwił na Rafie. – He? – wskazał na niego palcem.

- Mama nie nauczyła, że na obcych nie pokazuje się palcami? – jednak chłopak nie zdążył odpowiedzieć, gdyż znowu zemdlał.

- Czy on będzie nam tak robił co chwilę? – załoga nie potrafiła odpowiedzieć na pytanie Kurtisa, więc tylko pokręciła głową i wzruszyła ramionami. – A właśnie… - spojrzał na Rafa – … czy modne były kiedyś takie skróty imion?

- Nie, ale jak nie dało się zapamiętać imienia, to się z nimi robiło skróty. Obecnie jest to także popularny zabieg. – Wyjaśnił im truposz. Wszyscy przyjęli tę informację do wiadomości, jednak po chwili coś zrozumieli, coś nie dało im spokoju.

- Jak to „obecnie”? – dopytał się Hughes - Skąd wiesz o tym, co się obecnie dzieje skoro tu siedzisz?

- Mówią mi o tym przyszłe ofiary pani. – Wyjaśnił im Raf, co przyjęli ze strachem.  – Zapewne chcecie wiedzieć co się dzieje w tej rezydencji? – Kiwnęli głowami – Ale wam nie powiem?  - wszyscy padli na ziemię ze zdziwienia. – Żartowałem! Hoy, hoy. – Zaśmiał się dziwacznie. – Otóż w tej rezydencji mieszka panienka, chora na jakąś nieuleczalną chorobę. Rodzice ją opuścili jak była mała i jedynym jej towarzyszem jest kamerdyner. Jednak mijały lata i dziewczynka ześwirowała i zaczęła przyciągać tu przyszłe ofiary. Nie wiem, co się dzieje z ludźmi, którzy jej nie uciekną, ale… macie szansę! Zawsze wybiera trójkę ludzi i ich zadaniem jest ją spotkać. Jeśli im się to uda… przeżyjecie, jeśli nie … - chwila ciszy. - … to nie wiem, co się z wami stanie!

- Pocieszające … - skomentowała cała załoga

- A co z tobą? – ktoś nagle zapytał

- Umarłem w celi z powodu choroby, która mnie męczyła od dawna…

- A dlaczego … żyjesz? – Kurtis nie wiedział jak ma zapytać.

- Gdybym to ja wiedział … - Raf obrócił głowę o 180 ^o, na co cała załoga zareagowała odruchami wymiotnymi. Spojrzał pustymi oczodołami prosto na kraty i zamilkł.

***

            Lucy biegła ile tylko sił miała w nogach. Potrzebowała znaleźć schronienia, jednak wszystkie typowane rzez nią miejsca, jako „kryjówki”, co chwilę pojawiały się i znikały. Nagle potknęła się o dywan.

- Aaauuu! – krzyknęła, a następnie zaczęła się powoli podnosić. Odwróciła się do tyłu i to co zobaczyła za sobą napawało ją nowym zdziwieniem. Dywan, delikatnie wygięty, lewitował w powietrzu, tuż nad głową dziewczyny. Niespodziewanie wykonał ruch podobny do próby zadawania ciosu. Lucy szybko przetoczyła się na bok, unikając ogromnej siły przedmiotu. – Co jest z tym domem? – zapytała samą siebie, nie mogąc znaleźć odpowiedzi. Wstała szybko i pobiegła do pierwszych drzwi, które ujrzała. Dobiegła i nacisnęła za klamkę. Zamknięte. Przerażona szybko pobiegła w prawą stronę, starając się znaleźć jak najdalej śmiercionośnego dywanu. Nagle przed jej nosem przemknął jakiś przedmiot. Szybko podskoczyła i przeleciała nad niebezpiecznym miejscem.

- Oj … panienka jeszcze nie miała takich gości. – Lucy poznała ten głos.

- Lokaj… piekielny lokaj… - zagryzła wargę. – Co mam teraz zrobić? – starała się w myślach ułożyć na szybko jakiś plan. – Może poszukać tej panienki? Tylko, gdzie ona może być? Samotna, niechciana? Na górze. – Powiedziała na głos. Szybko zaczęła się rozglądać za schodami, których nie mogła nigdzie dojrzeć.

- Czy myślisz, że będziesz uciekać w nieskończoność? – w jego ustach było słychać drwinę. – Dla panienki będziesz cudownym trofeum…

- To jakiś horror! – tylko to potrafiła wykrztusić Lucy. Nagle ujrzała to, czego tak bardzo pragnęła. – Schody!  - powiedziała pełna radości i nadziei. Pobiegła w ich kierunku i szybko na nie weszła.  Gdy była prawie na samej górze, nagle … stawiając ostrożnie kolejny krok, nie poczuła pod nogami równego podłoża. – Nie… - jęknęła z przerażeniem, gdy upadła i zaczęła lecieć w stronę lokaja trzymającego w ręku piłę mechaniczną… - To horror. – Powiedziała to jeszcze raz, tym razem ze łzami w oczach.

***

Tic, tac, tic, tac … kukukuku … tic, tak, tic, tak…

            Słychać było po całej posiadłości bicie zegara i wybicie pełnej godziny. Jednak to nie była rzecz, którą ktokolwiek z posiadłości chciałby się zajmować, a szczególnie Natsu i Musica, który z prędkością światła uciekali przed zombie.

- Jak szybko to może biec? – zapytał się nagle Musica.

- Teoretycznie w ogóle nie powinno! – skrzyczał go Natsu, który wolał się teraz zająć pracą nóg niż mózgu. – Tędy! – widząc obok korytarz, chwycił towarzysza za kurtkę i pociągnął go za sobą. Mijali kolejne korytarze pełne ścian na których wisiały obrazy. Nie byłoby to nic niezwykłego, jednak spoglądając na jeden z nich, zobaczył coś co go mocno zaintrygowało. – Biegnie nadal za nami? – nagle się zapytał. Musica powoli się odwrócił.

- Aaaaaaaaaaaaaaaa!!!! – krzyknął widząc tuż przed swoją twarzą pół-martwego osobnika.

- Czyli blisko… - podsumował Natsu.

- Coooooooo to????? – zapytał przerażony Srebrnik – To jakiś turbo-zombie z silnikiem z funkcją nitro!

- Może wyciągnie setkę na zakręcie… - zażartował złośliwie Natsu.

- On może tak, ale nie my! – wtedy Natsu zrozumiał w jak … martwej sytuacji są. Nagle zombie znalazł się tuż obok nich i ku ich ogromnemu zdziwieniu wyprzedził ich. Na chwilę tylko się odwrócił w ich stronę.

- Raczę wam szybciej biec, gdyż zaraz będą z was niezłe naleśniki. – Wyjaśnił im truposz. Powoli odwrócili się i zobaczyli ogromną kamienną kulę toczącą się w ich kierunku.

- To jest najbardziej popieprzony dzień mojego życia. – Krzyknęli równocześnie Natsu i Musica

- A mój śmierci… - włączył się do rozpaczy zombie. 

- Ja na pewno nie chcę skończyć, jak onnnnnnnnnn … - Natsu nie zdążyć zdania, gdyż pod nimi nagle pojawiła się ogromna dziura do której wlecieli. Gdy zaczęli docierać do ziemi z przerażeniem patrzyli na twardą skałę pod nimi. Zamknęli oczy, jednak ku ich zdziwieniu upadli na miękki materac. Powoli zaczęli podnosić powieki i gdy całkowicie widzieli, doszli do wniosku, że leżą w łóżku. 

- Jednak ktoś nad nami czuwa.  – Rzekł Musica unosząc ręce do góry.

- Znam ten pokój … - słowa Natsu zdziwiły jego towarzysza. Podniósł się i zaczął się rozglądać, gdy nagle ujrzał TEN obraz. – To pokój, który dostaliśmy ja i Lucy.

- To co tu jasnej cholery robimy? – Srebrnik idealnie zadał to pytanie.

- Coś jest nie tak … - zaczął się poważnie zastanawiać Natsu. – Całe ułożenie, to, że byliśmy gonieni przez zombie i nie wiem przez co jeszcze …. Wygląda to wszystko na zabawę jakiegoś dziecka…

- Może to jest jakaś gra? – zaproponował Musica

- Tak … tylko co jest celem, nagrodą i karą za przegraną. – Natsu otworzył drzwi, które powinny prowadzić na korytarz. Tym razem tak było. Powoli wyszedł, a zaraz zanim Musica, jednak gdy tylko przeszli kilka kroków pod nimi znowu otworzyła się jakaś pułapka i tym razem tylko westchnęli.

***

            Lucy zdusiła w sobie łzy, podparła się ręką o skos i szybko podniosła swoje ciało. Obróciła się o 360 ^o i kopnęła lokaja prosto w głowę. Bezpiecznie zeskoczyła na ziemię, po czym wskoczyła na opadające ciało mężczyzny i robiąc z niego podpórkę skoczyła wysoko, łapiąc się dopiero za kolumnę na górze.

- Bye, bye! – pomachała lokajowi, a następnie pobiegła przez korytarz, uważając przy tym na pułapki. – Dziwne tu nic nie ma… - ogromnie się zdziwiła, gdy bez przeszkód dotarła aż pod same, jedyne na korytarzu, drzwi. Otworzyła je i weszła do środka.  – Nic? – była zaskoczona faktem, że nikogo nie ma w pomieszczeniu. Praktycznie rzecz biorąc, to nic nie było w tym pokoju. Tylko jeden mały stoliczek na którym leżała para cieniutkich, jedwabnych rękawiczek. – To niemożliwe. – Powiedziała do siebie dziewczyna podchodząc do stolika i biorąc w ręce przedmiot.

- Nareszcie! – usłyszała donośny krzyk, jednak próbując znaleźć jego właściciela nie mogła nikogo dostrzec.

- Kim jesteś? – zapytała dziewczyna.  Nikt jej nie odpowiedział. Chwyciła rękawiczki i próbowała wyjść z pomieszczenia, ale tylko próbowała, gdyż gdy tylko dotarła do drzwi okazało się, że są zamknięte. Kopnęła je kilka razy, jednak nabawiała się tylko siniaków, a zawiasy nie chciały puścić. – Czemu mnie tu nadal trzymasz?

- Za-ba-wa … - usłyszała tylko to słowo. Nagle przed oczami okazały się dwa obrazy. Jeden przedstawiał całą załogę przykutą do ściany w celi. Natomiast drugi pokazywał Musicę i Natsu siłujących się z lokajem.

- Co masz z tego? – zapytała ponownie Lucy.

- Zabawę! – znowu dostała tą samą odpowiedź. Pani Dragon wściekła się i uderzyła nogą w ścianę. Upadła na ziemię, gdy poczuła ból w nodze. Mimowolnie spojrzała na rękawiczki i dopiero w tym momencie przyszła jej do głowy pewna myśl.

- Czy … - przełknęła głośno ślinę – Czy ty … może jesteś nią? – wzięła głęboki oddech. – Rozumiem. – Nagle Lucy wszystko zrozumiała – Game Over! Gra skończona, ty jesteś  …

Ciąg dalszy nastąpi …

PROSZĘ PRZECZYTAJ!!! 

Drogi czytelniku

Nawet jeśli blog będzie zakończony proszę cię drogi czytelniku SKOMENTUJ, jak chcesz pójdź na inne moje BLOGI, POLUB moją stronę, albo naciśnij OBSERWACJĘ :)