[Nowe życie, które od Was otrzymaliśmy] Prolog - Śmierć

WIELKIE SORRY, ALE DOPIERO OD PÓŁ GODZINY MAM PRĄD I NIESTETY DZISIAJ RACZEJ NIE UDA MI SIĘ WSTAWIĆ ROZDZIAŁU NA DRUGIM BLOGU :(

            JAK JUŻ WCZEŚNIEJ ZAPOWIADAŁAM JEST TO OPOWIADANIE Z WULGARYZMAMI, EROTYCZNE, KRWAWE. CZYLI NIE JEST ONO DLA DZIECI. RAZ TO POWIEDZIAŁAM I WIĘCEJ NIE BĘDĘ POWTARZAĆ, A I TAK WIEM, ŻE WSZYSCY PRZECZYTAJĄ, ALE NIECH KTOŚ MI POTEM NIE MÓWI, ŻE NIE DAŁAM OSTRZEŻENIA.

NO TO MIŁEGO CZYTANIA I ZAPRASZAM DO KOMENTOWANIA J

Był to tak spokojny i cichy dzień… Był to tak bezchmurny i słoneczny dzień… Kto mógł wiedzieć, że w ciągu jednego dnia świat może się całkowicie zmienić. Dni, które były cudowną sielanką miały się stać krwawą walką o wolność i przetrwanie…. A miał to być zwykły, typowy dzień …

           

            Pierwsze promienie słoneczne zaczęły się przedzierać przez okno do pokoju młodej dziewczyny, która właśnie zaczęła się budzić ze snu.

- Aaaa ! – ziewnęła, po czym zeszła z łóżka (poprawka: zwlekła się) i skierowała się w kierunku łazienki.

- LUCY!!! – nagle usłyszała donośmy krzyk dobiegający się z drzwi wejściowych. Nagle do jej sypialni wparowali Happy i Natsu, którzy byli tak zziajani, że poprosili palcem o chwilę odpoczynku.

- Spokojnie, przecież się nie pali. Co się stało ? – zapytała się dziewczyna, krzyżując ręce na piersi.

- Ty i ja zostaliśmy wezwani do SIEDZIBY  RADY! – odpowiedział Natsu, wyraźnie podkreślając miejsce docelowe wezwania. Na początku Lucy nie zrozumiała, o co chodzi, ale po chwili, krzyknęła donośnym głosem.

- JA?!?! Ty to rozumiem, pewnie znowu zniszczyłeś miasto, albo coś podobnego, ale ja ?! – nie mogła uwierzyć, że ona też mogła zostać wezwana.

- Tak ty! Nie wiem co się dzieje, ale mamy tam się udać w trybie natychmiastowym, nawet pociąg na nas czeka … - na chwilę umilkł – Może pójdziemy na piechotę ? – dokończył, jednak kiedy napotkał wzrok dziewczyny, od razu zrozumiał, że te oczy diabła, mówią „NIE!”. Chłopak spuścił głowę, po czym spokojnie zaczął się oddalać. – Czekam na ciebie, na stacji … - powiedział zawiedzionym głosem, stojąc na progu domu, po czym wyszedł.

- Lucy, ja się martwię ! – powiedział Happy

- Oj, to pewnie nic poważnego. – próbowała go pocieszyć, ale była świadoma tego, że okłamuje samą siebie, gdyż sama się martwiła.

- Lucy, ptaki nisko latają, będzie padać, a zapowiadali, że będzie słoneczny dzień!

- Oj, Happy, nie wierz zabobonom, wszystko będzie dobrze! – odpowiedziała pewniej, ale dalej z wątpliwościami, czającymi się w zakamarkach umysłu.

- Dobrze, to ja idę, do gildii, powiedzieć reszcie. – rzekł Happy, po czym wyszedł.

- A tak w ogóle, to od kogo Natsu dostał taką wiadomość ? – zadała sobie to pytanie, gdy już nie było nikogo oprócz jej w mieszkaniu. Nie mając się kogo zapytać, wzruszyła ramionami i poszła się zbierać. Gdy już była gotowa, zaczęła wychodzić z mieszkania, ale nagle zatrzymała się. Ogarnęło ją dziwne uczucie tęsknoty. Poszła w stronę biurka, gdzie trzymała listy do matki. Wzięła jeden z nich i włożyła do torby. Wyszła z domu, zamykając drzwi na klucz, z dziwnym uczuciem. Lucy chwyciła się za serce, nie wiedziała co się dzieje, ale miała dziwne przeczucie, że to ostatni raz kiedy przekroczy ten próg, że nigdy już tutaj nie wróci.

-BAKA! – powiedziała do siebie, po czym szybko pobiegła do Natsu. Gdy dotarła na miejsce widziała, stojącego przed wejściem do pociągu, Natsu.  Ostrożnie zaczęła do niego podchodzić, po czym szybciutko popchnęła go do przodu.

- JEDZIEMY! – krzyknęła radośnie, następnie skacząc za Natsu do odjeżdżającego pociągu.

- Kiedyś się zemszczę ! – wypowiadając ostatnie słowa podczas podróży, takim o to akcentem Natsu zakończył rozmowy.

Cztery godziny później …

- ŻE CO?! – krzyknęli równocześnie, stojąc przed bramą do Siedziby Rady

- Dobrze państwo słyszeli, nie mam państwa na liście. Oznacza to, że informacja, jaką państwo dostali była podrobiona. – wytłumaczył strażnik, po czym wskazał, by oboje oddalili się.

- I po jechałem pociągiem ?! – Natsu wrzeszczał z nadzieją, że go usłyszy całe Fiore, natomiast Lucy szła w ciszy, spoglądając na niebo, na którym pojawiła się pojedyncza chmurka.  – Co jest Lucy?

- Nie wiem, ale … - zaczęła, ale przerwała – „Mam ochotę płakać” – dokończyła w myślach. Cały czas dręczyło ją dziwne uczucie, którego nie potrafiła się wyzbyć.

- Chodź, wracajmy do gildii! – powiedział, teraz, radosny Natsu.

- Ok. A właśnie, skąd dostałeś wiadomość, w sprawie stawieni się w Siedzibie Rady ? – odpowiedziała pustym głosem dziewczyna.

- Nie pamiętam … Dziwne –Lucy zgodziła się z przyjacielem, spojrzała na niego. W tej chwili nagle coś ją oślepiło, ptaki z pobliskiego drzewa odfrunęły, a suche, jesienne liście, zaczęły tańczyć razem z wiatrem. Lucy przetarła oczy, po czym pobiegła szybko do Natsu, który mocno ją wyprzedził. Kiedy znaleźli się na stacji, Natsu bez żadnego problemu wszedł do pociągu i usiadł na pierwszym wolnym miejscu, zajmując równocześnie dodatkowe dla Lucy.

- Co się z tobą dzieje ? – zapytała się zszokowana dziewczyna

- Ręka mnie boli – odpowiedział.

- Co? – nie rozumiała, co ma piernik do wiatraka, ale chciała wiedzieć, co się dzieje.

- Nie wiem właśnie. Boli mnie prawa ręka … - użył lekko głowę na szybie pociągu i … zasnął. Lucy usiadła obok niego i zaraz spała na jego ramieniu.  

Kolejne cztery godziny później … Co za utrapienie …

- Więc mówicie, że przyjechaliście, poszliście do Siedziby Rady i tam wam powiedzieli, że to pomyłka ? – Mistrz Makarov, wypowiadając powoli zdanie, chciał dowiedzieć się co dokładnie zaszło. Podniósł rękę do góry i podrapał się po głowie.

-Dokładnie tak …- odpowiedziała Lucy kiwając głową

- Głupki, a mogłem ich tam spalić.- odezwał się z drugiego końca Sali Natsu, który podjadał sobie ogień.

- Rozumiem … - zaczął mówić dziadunia – hahahahahah!!!! – zaczął się śmiać w niebogłosy, co chwilę uderzając ręką o swoje kolano – Zabawniejszej historii nie słyszałem!

- Jejku to jak początek wielkiego romansu ! – rzekła Mirajene chwytając się za zaróżowione policzki

- Siostrzyczko bez przesady! – próbował uspokoić ją Elfman, jednak jego starania poszły na marne i wprawił siostrę w jeszcze lepszy nastrój.

- Przest…!!! – Lucy, próbowała uspokoić przyjaciół, jednak nagle drzwi gildii otworzyły się z wielkim hukiem. Do środka zaczęli wchodzić żołnierze, a na samym końcu w pomieszczeniu znalazł się Generał Katumi (Generał, który zasłużył się na wielu polach bitwy, z których wszystkie były zakończone sukcesem. Słynny ze swojego okrucieństwa i bezlistościwości.)

- Przybyliśmy wykonać wyrok na Natsu Dragoneel i Lucy Heartfilii. Są oni oskarżeni o zamordowanie jednego z członków Rady! – rzekł Katumi, podchodząc do Makarova.

- Czy to jakieś żarty ? Jeśli tak, to nie są zabawne ! – powiedział ostro Mistrz Gildii.

- Ja zawsze jestem poważny ! – wrzasnął tak głośno, że pobliskie szklanki zamieniły się w stos szkła. Jego ostry wzrok przeszywał wszystkich członków Fairy Tail.

- Nie rozumiem! Te dzieciaki nic nie zrobiły, a wy nagle ni z tego, ni z owego wpadacie, do MOJEJ gildii i straszycie jakimś cholernym wyrokiem, nawet nie pokazując dowodów ! – jego cierpliwość się skończyła. Makarov spoglądając na generała był świadomy, że jego obecność świadczy o czymś poważnym i nie jest ona jakimś głupim kawałem czy błahą sprawą.

- Dobrze …- rzekł po chwili Katumi, po czym kazał przynieść videolakrymę. Wszyscy z niecierpliwością zaczęli się przyglądać sytuacji nagranej przez urządzenie. Sądzili, że zobaczą tylko zamazane obrazy, jakieś marne postacie… Jednak prawda okazała się za bardzo bolesna i okrutna. Wpatrując się w obrazy, z przerażeniem patrzyli na dwie postacie… Natsu i Lucy, którzy mordują jednego z członków Rady. Patrzą na Natsu, który trzyma go na ziemi, zatrzaskując rękoma jego usta i Lucy, która podchodzi z nożem, ostrym jak brzytwa i wbija go prosto w pierś, pozostawiając krwawy ślad na ubraniu. Natsu puszcza go na ziemię, po czym oboje uciekają z miejsca zbrodni. Cały czas ta sytuacja jest nagrywana… Członek Rady, próbujący walczyć o życie, sunie się po podłodze, pozostawiając krwawy ślad za sobą, powoli suwa się w stronę alarmu, już prawie do niego dociera. Otwiera jego pokrywę, delikatnie palcem dotyka przycisku, jednak ręka opada bezwładnie na ziemię, tuż obok ciała martwego mężczyzny.

- UCIEKAJCIE! – krzyk uniósł się nad całą gildią. Wszyscy spojrzeli w stronę Makarov, który uderza z całą swoją siłą Katumiego. – CO TU JESZCZE ROBICIE?! – spoglądając na Natsu i Lucy wrzeszczy na nich, będąc świadomy ich niewinności, ale będąc pewny tego, że nie przeżyją dnia kolejnego, jeśli nie uciekną. Nagły wybuch zdezorientował wszystkich w gildii. Wszyscy ogłuszeni, powoli zaczynali się podnosić i napierać na żołnierzy, którzy próbowali dotrzeć do Natsu i Lucy.

- ZABIJĘ WAS! – Natsu syknął przez zęby, po czym skierował się w stronę pierwszego przeciwnika, uderzając go w twarz. Nagle poczuł, jak ktoś go chwyta za rękę. Spojrzał na zakrwawioną postać, która wyglądała tak jakby kąpała się w morzu krwi.

- Natsu… proszę … uciekajmy…- cała we łzach, błagała go by uciekał.

- Er… Erza ? – nie mógł uwierzyć, że to ona. Nie mógł uwierzyć, że jej szkarłat włosów, przeniósł się na całe ciało.

- ZABIERZ LUCY I UCIEKAJ DO CHOLERY!  NIE WIDZISZ, CO TU SIĘ DZIEJĘ ?! – zaczęła krzyczeć, po czym upadła na kolana, cały czas trzymając za rękę swojego przyjaciela.  – Błagam … - spojrzał jeszcze raz na nią, a następnie zaczął się rozglądać za Lucy. Gdy dosięgną ją wzrokiem, ujrzał, że siedzi w kącie, trzymając się rękoma za głowę.

- „O co chodzi ?” – nie mógł zrozumieć, jak to się mogło stać. Minęło parę chwil, a ich życie zamieniło się w piekło. Nawet nie musiał dokładnie się przyglądać, by zauważyć, że wszystkie klucze, które posiadała zostały połamane, a ona sama, jest cała w ranach, od ciosów noża. Nie myślał, zerwał się i zaczął biec w jej kierunku, puszczając Erzę.

- Zaopiekuj się nią … - powiedziała szeptem, ale usłyszał, i odpowiedział cichym głosem.

- Obiecuję …- było to ostatnie słowo jakie od niego usłyszała. Odwróciła głowę, patrzyła na niego jak biegnie w kierunku Lucy, chwyta ją za rękę i nawet nic nie wyjaśniając, wyciąga ją poza gildię. Uśmiechnęła się, wstała, zmieniła zbroję i zaraz pobiegła pomóc w walce przyjaciołom … Zabijając, niszcząc i płacząc ….

            Gdy uciekali, Lucy o nic nie pytała, patrzyła tylko jak ze łzami w oczach, Natsu opuszcza gildię. Nawet się nie odwrócił, nie pożegnał, tak jakby miał nadzieję, że zaraz wróci. Kolejny wybuch, który został uprzedzony krzykami i płaczem. Kolejne falujące płomienie, spadały na ziemię, tworząc ognistą ścieżkę dla uciekinierów.

- „Dlaczego? ” – pomyślała Lucy, jednak nie znała odpowiedzi na pytanie. Nagle poczuła, że na jej policzek spada pojedyncza kropla wody. Zatrzymała się na chwilę. Zdziwiony Natsu, przystanął, ale nie odwrócił się. Lucy spojrzała na czarne niebo, z którego zaczął się lać strumień wody.

- Przynajmniej nie będzie widać łez … A miało być słonecznie… - po tych słowach, trzymając za rękę Natsu, zaczęła biec razem z nim przed siebie. Gdy znaleźli się przed dwoma budynkami, postanowili biec pomiędzy nimi. Gdyby tylko wiedzieli, jakie konsekwencje niesie za sobą ta decyzja …

- Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!!!!!!!! – usłyszeli przerażający krzyk, który należał do Mirajene. Oboje odwrócili się w tej chwili, spoglądając za siebie. – UWAŻAJCIE! – pomimo krwi, która płynęła z jej brzucha, próbowała ich ostrzec, ale było za późno. Ogromna kula ognia, zaczęła lecieć w ich stronę, trafiając prosto w szparę pomiędzy budynkami. Szczęście w nieszczęściu, że kula była za duża. Dach zerwał się, niosąc za sobą belki, metale, a zaraz za nim reszta budynku zaczęła się walić. Lucy widząc to szybko odskoczyła do tyłu, ale… on nie zdążył.

- NATSU!!!!! – krzyknęła. Nie baczyła, na płomienie wokół niej. Nie myślała o poparzeniach, które palą jej skórę. Nie myślała, o ranach, które zadają jej ostre przedmioty. Biegła prosto w jego stronę i gdy tylko go znalazła, chwyciła gorący metal w dłonie, powodując, że jej skóra topniała z gorąca, ale dla niej nie było to ważne. Gdy ujrzała Natsu leżącego bezwładnie, z potworną raną na plecach, z przerażeniem w oczach, rzuciła się w jego stronę. Przystawiła ucho do jego ust i gdy poczuła lekki powiew, sprawdziła szybko, czy jego serce bije.

- Bum … Bum….- gdy usłyszała ten dźwięk, łzy szczęście popłynęły po jej policzku. Był ciężki, ale chęć uratowania mu życie przezwyciężała wszystko. Dlatego zarzuciła go na swoje plecy i zaczęła go prowadzić. Nawet nie zwracała uwagi na potworny ból, który trawił całe jej ciało. Prowadziła go powoli, ale udało jej się. Gdy dotarli poza tereny Magnolii, Natsu zaczął powoli odzyskiwać przytomność.

- Natsu …? – zapytała się niepewnie dziewczyna

- Hej, sorry za kłopot ! Auuu! – syknął z bólu, gdy próbował poruszyć ramieniem. Lucy szybko spojrzała na jego ranę na plecach. Była przypalona, brudna i mocno krwawiąca.  – Ujrzyj szalika… - powiedział cicho. Nie miała sił się kłócić i tylko wzięła jedną dłonią szalik, po czym z wielkim trudem zawiązała do wokół rany.

- Możemy iść dalej? – zapytała się niepewnie.

- Niedługo powinniśmy zobaczyć opuszczony dom, tam możemy się ukryć. Nie mam sił by iść, a zgaduję, że ty też padasz? – jego oczy nagle zmieniły swój wygląd. Natsu utkwił wzrok w ziemie, po czym wymiotował na nią krwią.

- NATSU!? – krzyknęła Lucy, po czym szybko zaczęła go prowadzić, do opuszczonego domu. Nie był on daleko, jednak gdy go ujrzała, poczuła niesamowitą ulgę. – Natsu, błagam nie zasypiaj !

- Postaram się …- szepnął cicho.

- Kogo my tu mamy ? – usłyszeli głos, gdy byli już przy samym domku. Lucy odwróciła się. Natsu nawet nie mógł poruszyć głową, ale wiedział, że to nie jest przyjaciel. Nagle poczuł niesamowicie przerażający ból na plecach.

- PRZESTAŃ! – usłyszał krzyk Lucy. Ktoś go podniósł, nie miał siły ustać na własnych nogach, był tak zmęczony i bezsilny.

- Ojejku, jaką mamy tu słodką suczkę ! Może zaraz ją troszkę pogruchamy ! A potem może… No dawajcie pomysły MOI TOWARZYSZE! – był to Generał Katumi, który z uśmiechem na twarzy, podszedł do Lucy, zrywając z niej bluzkę i pozostawiając ją w samym biustonoszu.

- Ja mam pomysł… - rzekł jeden ze sługusów generała – Ten głupi mag jest Dragon Slayerem Ognia … spalmy ją żywcem i niech sobie patrzy jak ona ginie w męczarniach jego żywiołu.

- GENIALNE! – krzyknął Katumi, unosząc ręce ku niebiosom.

- Nie … Dlaczego to robicie ?! – krzyknęła przerażona Lucy, która ze łzach oczach, wyobrażała sobie, to co może ją czekać.

- Dlaczego się pytasz ? Bo to zabawne ! – spojrzała w jego oczy. Nie widziała w nich nic innego, jak tylko oczy samego szatana. – No to do dzi…

- Zabierz moją rękę … - usłyszeli głos, wszyscy odwrócili się i ujrzeli Natsu, który zaczął się podnosić się na trzęsących nogach. – Jak odetniesz smokowi skrzydła, ten … - wziął głęboki oddech – nie może latać. Jak zabierzesz Dragon Slayerowi rękę, to co się stanie ?

- GENIALNE! Czyli oddasz rękę za jej nietykalność ? – zapytał się go podchodząc do niego.

- Tak! – powiedział stanowczo Natsu. Lucy z przerażeniem patrzyła na niego, a on tylko uśmiechnął się delikatnie do niej.

- Zabawni jesteście ! Pierwsze ktoś zdradza całą gildię by zyskać dla ciebie nietykalność, a teraz ty chcesz ją oddać JEJ ? – Natsu i Lucy popatrzyli na siebie z przerażeniem. Generał zaśmiał się. – Chcesz wiedzieć ? Wiesz, że ja nie kłamię! Ktoś was zobaczył, oskarżył ją o to, że to jej wina. – wskazał na Lucy -  Powiedział, że to przez nią to wszystko się wydarzyło. Zadzwoniła do mnie i powiedziała wszystko, gdzie, kiedy i jak … mam ją zabić, gdzie będziecie i kiedy … - jego uśmiech był przerażający. – A chcesz znać imię tej osoby ? – Nawet nie dał Natsu czasu na odpowiedzieć, tylko zbliżył się do jego ucha i wyszeptał imię osoby, której Natsu, nawet nie myślał podejrzewać. Generał oddalił się, a Nastu ze łzami w oczach myślał … - Tak, więc obiecuję nie tknąć tamtej suki narządów płciowych i nie zamierzam jej spalić ! – Natsu po prostu wystawił prawą rękę. Katumi wyjął za pasa miecz i jak gdyby nic  z uśmiechem na twarzy, zamachnął się ostrym mieczem.

- NATTTTTTTTTTSSSSSSSSSSSSUUUUUUUUU!!!!!!!!!!!! – wrzasnęła Lucy. Miecz wbił się w jego ramię, przecinając je, przebijając się przez kość, mięśnie i skórę. Pozostawiając tylko krwawy ślad. Natsu wrzasnął.

- No to umowa spełniona … a za głośno krzyczysz. – odwrócił się w stronę Lucy i strzelił pistoletem prosto w jej oczy. – Mój ulubiony, nie zabija,  a niszczy oczy …

- Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!!!!!!!  – krzyczała z bólu Lucy, Natsu poderwał się.

- Obiecałeś ! – nagle poczuł uderzenie w brzuch.

- Jak na mój gust dotrzymałem słowa. I taka rada na „przyszłość” precyzuj żądania. – rzekł do Natsu, po czym zaczął się oddawać. – Zgwałcić i zabić! – rzucił rozkaz i odszedł.

-NATSU,LUCY!!!!!!!!!–krzyknęli równocześnie……………………………………………………………………….

- Zadanie wykonane, wracamy do domu ! – rzekł Generał Katumi z uśmiechem na twarzy , wchodząc do gildii. Lisanna wyskoczyła z budynku i pobiegła w stronę starego domu … To co tam zastała, przeraziło ją do tego stopnia, że zaczęła krzyczeć, tak głośno, żeby sam Bóg mógł ją usłyszeć.

- LISANNO ? Znalazłaś ich ? – zapytał się Makarov, będąc przy dziewczynie. Zaraz za nim przybyła reszta gildii. Wszyscy ze łzami w oczach patrzyli na spalony budynek. Pobiegli w jego kierunku. Wszyscy wołali, krzyczeli, ale nie dostali dopowiedzi. Gray znalazł się na miejscu najszybciej. Zdjął swoją koszulę i zaczął coś w niej nieść. Wszyscy stanęli. Gary powoli, tracąc równowagę, podszedł do Makarov i podał mu … rękę, ze znakiem gildii, owiniętą w jego koszulę.

- Tylko tyle znalazłem … - rzekł, po czym krzyczał. Krople deszczu mieszały się z krwią i łzami. Po chwili do wszystkich poleciał Happy, pokazując zakrwawiony szalik …

- Za późno … - spuścił głowę, po czym zemdlał.

- Dlaczego? – mówili

- Jak? – pytali

- Kiedy?

- Nie możliwe … - jęki, płacz, ból, strach, wspomnienia, ręka i szalik… Tylko tyle pozostawili…

7 lat później …

            Stali nad ich grobami, które stały obok siebie, na miejscu, gdzie znaleziono rękę i szalik. Po raz siódmy płakali … Położyli kwiaty, zapalili lampę i odeszli… Tylko oni Gray, Romeo, Erza, Lisanna, Makarov, Juvia i Levy … tylko oni byli w stanie przyjść po raz siódmy, po raz kolejny….

PROSZĘ PRZECZYTAJ!!! 

Drogi czytelniku

Nawet jeśli blog będzie zakończony proszę cię drogi czytelniku SKOMENTUJ, jak chcesz pójdź na inne moje BLOGI, POLUB moją stronę, albo naciśnij OBSERWACJĘ :)