[Smocze Królestwo] Rozdział 7

Gdy naszedł dzień audiencji, cała kampania zebrała się w umówionym miejscu, po czym zgodnie poszła w kierunku najważniejszego punktu pałacu, czując strach i wątpliwości, które mieszały się z zażenowaniem.

Idąc przez długi, niezwykle ozdobny korytarz, rozglądali się dookoła, rozumiejąc, że zbliżają się do wspomnianego wcześniej miejsca. Złote zdobienia, diamentowe żyrandole, przepiękne dywany i inne przedmioty bez dwóch zdań świadczyły o niezwykłym przepychu pałacu, a przecież to dopiero był początek.

Kiedy doszli do ogromnych, pozłacanych wrót, zatrzymali się. Dwaj strażnicy, którzy stali przed nimi, zasalutowali i natychmiast otworzyli je przed gośćmi.

Natychmiast oczom kompanii ukazała się majestatyczna przestrzeń, oszałamiając wszystkich, którzy po raz pierwszy oglądali tak wspaniały twór pracy rąk ludzkich. Wszelkie rzeźby i kolumny, na których wiły się świeże kompozycje kwiatowe, wprawiały w nadnaturalny zachwyt.

Do wnętrza sali tronowej weszli Natsu, Lucy, Musica i Amelia, zastając wewnątrz siedzącego na tronie króla. Miła twarz i przyjazny uśmiech już na sam początek zapowiadały dobre spotkanie. Mężczyzna był w średnim wieku, z drobną siwizną na czuprynie i zaroście. Niewysoki, z lekko zaokrąglonym brzuszkiem machał radośnie w kierunku Amelii, swojej córki.

— Witaj, ojcze! — przywitała się księżniczka, klękając przed królem, co następnie uczyniła także reszta wizytatorów.

— Bez tych formalności — bronił się, podnosząc lewą dłoń. — Proszę, usiądźcie! — rzekł, wskazując na ogromny stół, który znajdował się po prawej stronie pomieszczenia.

Cała czwórka natychmiast poszła za władcą, który usiadł na honorowym miejscu. Patrząc na pusty blat, zastanawiali się, od czego mają w ogóle zacząć rozmowę, na którą czekali taki szmat czasu. Bali się mówić o szczegółach, skoro zostali oskarżeni o morderstwo, ale Natsu i Lucy musieli zaufać tym ludziom, skoro to oni uratowali im życie.

— Dziękujemy za ratunek — zaczęła Heartfilia — ale… Dlaczego to zrobiliście?

Król odchrząknął.

— Jestem Ustan X Dragon i choć jestem królem, moja władza nie zależy tylko ode mnie — mówił — gdyż mam podpisany kontrakt z Wiedźmą Wymiarów.

Natychmiast jej imię zaintrygowało zgromadzonych.

— Kim ona w zasadzie jest? — wtrącił się Natsu, potrzebując zadać pytanie, które od tak dawna cisnęło mu się na usta.

— Jest bezkresnym bytem, który egzystuje w światach od wielu, wielu lat — tłumaczył król. — Nikt nie zna ani jej prawdziwej tożsamości, ani prawdziwej mocy. Od wieków sprawuje władzę w kosmosie, spełniając życzenia tych, którzy mają jej coś do zaoferowania.

— Rozumiem. — Natsu kiwnął głową. — Ale dalej nie pojmuję, dlaczego ona nas uratowała. Do momentu, w którym znaleźliśmy się na pustyni, ok., ale dalej?

— Najprawdopodobniej ma z kimś kontrakt — rzekła Amelia. — To jedyne wyjście. A teraz ja mam pytanie. Wy na pewno nikogo nie zabiliście?

— Nie! — odpowiedziała pewnie Lucy. — Nawet sam Generał Katumi to potwierdził.

— Generał Katumi? — odezwał się niespodziewanie Musica, który dość mocno przejął się imieniem, które usłyszał. — Ten Katumi?

— Skąd go znasz? — spytał Ustan X.

— Kiedyś, podczas mojej wędrówki — dodał — słyszałem o mistrzu miecza, który wybił całą wioskę, lecz został zdegradowany i musiał uciekać.

— I akurat trafił do nas — powiedział Dragneel. — Patrzcie, jaki przypadek.

— Ale nie tylko to było poleceniem od Wiedźmy — obwieścił najwyższy władca, nie ukrywając zaniepokojenia, które przyozdabiało jego twarz. — Chodźcie za mną!

Ustan wstał, po czym podszedł za tron i chwycił za czerwoną kotarę, która przysłaniała dużą część ściany, rozsuwając ją.

 Ku zdziwieniu Natsu, Lucy i Musici ich oczom ukazał się dość wąski, mroczny korytarz, wewnątrz którego paliły się niewielkie pochodnie. Król wskazał na niego ręką, dając znać, by pozostali weszli do niego, a następnie sam wkroczył w jego głąb.

 Idąc przez dziuplę, która była dbale pokryta przez pajęczyny i najróżniejsze robactwa, przyglądali się dziwnym napisom, które były wyryte na a. Panowała niemal całkowita ciemność, nie pozwalająca nikomu zaznać spokoju. Widząc jednak na końcu tunelu zarys światła, uśmiechnięci kroczyli, wiedząc, że mają konkretny cel.

Gdy tylko znaleźli się w dziwnej komnacie, na środku której stał piedestał, zdziwili się ogromnie. Lecz ich zaskoczenie minęło, kiedy zainteresowali się dość zwyczajnym zegarkiem, który leżał spokojnie na czerwonej poduszce. Wypolerowany i czysty, sprawiał wrażenie takiego, który został stworzony kilka dni temu. Zamykany złotym wieczkiem, na którym była wyryta sylwetka smoka, był przyczepiony do długiego łańcucha, który wił się na całym materiale. Okrągły i zgrabny, lecz nie działający. Zatrzymany dokładnie na konkretnej godzinie, tykał w miejscu, jakby czekał na nową energię, która sprawi, iż ruszy.

— Co to jest? — zapytała w końcu Lucy, nie mogąc oderwać wzroku od przedmiotu.

— Nasz cenny artefakt, który należał do pierwszego króla Sarycji — wyjaśnił jej Ustan X. — Nie działający od przeszło czterystu lat.

— Dlaczego nam go pokazujecie? — mówiła dalej.

— Bo tak kazała nam Wiedźma, a na dalsze pytania raczej nie znam odpowiedzi — powiedział król.

— Natsu, a ty jak sądzisz? — zagadała Heartfilia do swojego towarzysza. — Natsu?

Nic nie mówił. Wpatrzony w zegarek, niczym zaczarowany, nie potrafił oderwać wzroku od niby zwyczajnego przedmiotu. Czując, że musi go dotknąć, powoli przybliżał się do piedestału, ignorując całkowicie słowa Lucy, które do niego kierowała. Miał cel i tylko on się dla niego liczył. Nic więcej. Potrzebował go musnąć, jakby od tego zależało jego życie. Był już tak blisko, choć nadal między nimi istniała niby nieprzekraczalna granica, bariera, która z każdą sekundą zdawała się odpychać niechcianego gościa. Jednak Natsu, sięgając do niego już lewą dłonią, śmiał się cichutko, jakby oszalał.

Kiedy jego skóra w końcu zetknęła się z przedmiotem, jego ciało objęło ciepłe światło, które zdawał się widzieć tylko on. Wnet rozbłysło niczym jaśniejące słońce, całkowicie go oślepiając. To… bolało. Nie wytrzymywał. Powoli osuwał się ku ziemi, czując, jak całkowicie opuszczają go siły. Miał ochotę uciec, lecz już było za późno. Uderzył głową o podłogę, mając wrażenie, że umiera.

Oddychał. Czuł. Słyszał.

Lecz we wszystkim było coś dziwnego. Zaskoczony podniósł się i zaczął rozglądać się dookoła, lecz w tym miejscu panowała jedynie pustka. Biała przestrzeń bez jakichkolwiek granic, bez niczego. Próbował krzyczeć, lecz wszystkie słowa zdawały się zatrzymywać w gardle, nie potrafiąc dalej przejść. 

Wzruszając ramionami, ruszył do przodu, odkrywając, że to lepsze od nicnierobienia. Jednak po kilku sekundach nawet to mu się znudziło. Nie czuł żadnego celu w tym, by tak bezsensownie kroczyć do przodu.

— Już się poddajesz?

Natsu natychmiast odwrócił się, nie kojarząc głosu osoby, która do niego przemówiła.

Gdy ujrzał mężczyznę stojącego przed nim, przeraził się. Wydawało mu się, że widzi własne odbicie. Trochę starsze, jednak i tak niezwykle podobne. Różowe włosy splecione w długi, sięgający aż do ziemi warkocz, promienny uśmiech, umięśnione ciało, prawie ta sama twarz. Jedyna rzecz, która ich różniła w znaczący sposób, to sam ubiór. Mężczyzna nosił na sobie buty wyglądające jak damskie kozaki o kolorze brązu, a także miedziano—biały płaszcz, który był zapięty na złote, duże guziki.

— Kim jesteś? — zapytał Dragneel, spoglądając na osobnika dość surowym wzrokiem.

— A uwierzysz mi?

Pogromca Smoków pokręcił głową.

— Ale możesz spróbować — powiedział Natsu.

— To dziwne… prawda?

Tajemniczy człowiek podszedł do białego stolika, którego blat był przykryty obrusem tego samego koloru. Na jego środku stał dzbanek w kwiaty i dwie różowe filiżanki, w których znajdowała się herbata. Mężczyzna podniósł jedną za ucho i wypił łyk napoju, rozkoszując się jego ciepłem.

— Zabawne, że to wszystko jest tylko grą, która ma na celu doprowadzić tę historię do końca — rzekł niespodziewanie. — Usiądź.

Dragneel posłuchał go, przyklapując naprzeciw niego na krześle.

— Możesz w końcu odpowiedzieć na moje pytanie?

— Jestem — mężczyzna zawahał się na moment — Natsu Dragon. Pierwszy król Sarycji i … twój ojciec.

Wnet młody chłopak splunął herbatą, po czym ryknął śmiechem i powstał. Krzycząc na całą przestrzeń, wskazywał na swojego sobowtóra, mówiąc, że żart mu się udał. Nie próbował nawet uwierzyć w słowa tego człowieka. Od razu zrozumiał, że to jakiś kawał albo nieudolna próba namieszania mu w głowie.

— Kiedy byłeś mały zostałeś przygarnięty przez Igneela, potem po jego zniknięciu trafiłeś do Fairy Tail, gdzie poznałeś wspaniałych ludzi, następnie…

— Nawet nie próbuj! — Natsu przerwał mu, wiedząc, że to nic nie udowadnia.

— Chcę ci tylko uświadomić, że to, co powiedziałem, nie jest kłamstwem — wyjaśnił mężczyzna.

— To ci się raczej nie udaje. — Dragneel kiwnął głową. — Pozwól, tato — dodał złośliwie — że ci coś wyjaśnię. Ostatnie miesiące dla mnie i Lucy były nadzwyczaj trudne. O mało co nie zginęliśmy, a na dodatek straciliśmy cenne dla nas rzeczy. Marzę teraz o spokojnych dniach, chcąc poczekać trochę i później udowodnić naszą niewinność. I nic więcej. Miałem ojca i on mi wystarczał.

Mężczyzna uśmiechnął się szeroko, po czym zakrył twarz w dłoniach i zaśmiał się. Rozumiał słowa tego dziecka i od początku wiedział, że nie będzie łatwo, by zaakceptował prawdę. Ryzykował wiele, ale musiał spróbować.

— Zapewne zechcesz dowodu, prawda? — zapytał, podnosząc się. — Ja Natsu I Dragon, Król Sarycji, mąż Leadr, ojciec Natsu i Amelii, Ognisty Pogromca Smoków, Poskramiacz Natury, Morderca Narodów obiecuję ci, że uzyskasz odpowiedzi. Znajdź Święte Bronie, które pozostawiliśmy wraz z towarzyszami na naszych ziemiach.

— Jak to niby ma mi pomóc?

— Historia nie kłamie — rzekł król. — Jeśli uda ci się odzyskać nasze bronie, odzyskasz część nas, a tym samym wspomnienia o wydarzeniach sprzed czterystu lat. W nich znajduje się dowód na potwierdzenie mych słów.

— A dlaczego mielibyśmy to robić? — Natsu nadal próbował odwieść tego człowieka od tych bezsensownych pomysłów.

— Nie masz czegoś takiego jak wybór, synu — odpowiedział bardzo niepokojącym głosem. — Kiedy już powrócisz do swojego ciała, dowiesz się, dlaczego moje słowa mają sens. To już się dzieje. Od tego przeznaczenia nie uciekniesz. Jesteś zbyt blisko niej. Gdybym jeszcze za życia, odkrył to, może wtedy zapobiegłbym dzisiejszej katastrofie, lecz teraz już jest za późno.

Dragneel wiedział tylko jedno. Za dużo informacji na kilka minut. Jego mózg szalał, chcąc przyswoić sobie wszystkie, nowe wiadomości, lecz nie potrafił. To było dla niego za wiele. Próbował grać odpowiedzialnego, mądrego i rozsądnego, ale chyba nie w tym była jego rola. Może był za słaby, a może jego prawdziwy charakter wypierał ten stworzony w ciągu ostatnich dwóch miesięcy?

— O kim mówisz? — zapytał, widząc, jak sylwetka mężczyzny powoli zanika.

— O… Lucy…