[Nowe życie, które od Was otrzymaliśmy] Rozdział 23 - Pułapka

Wokół stołu zebrała się cała załoga, próbując obmyślić plan dotyczący włamania się na przyjęcie księcia La Predleya. Natsustukał długopisem o blat stołu, Musica chodzi wokół stołu, a Lucy co chwilę ziewała.

- Czy wy zespół zakładacie czy co!? – niespodziewanie wrzasnął Kurtis. – Potrzebujemy planu. Do-bre-go pla-nu.

- Nie krzyk tak! – skarciła go dziewczyna, której na myśl nie przychodził żaden sensowny plan.

- Wymyśl coś… - Natsu spojrzał na nią znudzonym wzrokiem. – Masz wyobraźnię, więc, w czym problem?

- Na dobrą sprawę każdy ją ma. – Szepnęła pod nosem. – Może Amelia…

- Ona ma siedzieć w tej zapyziałej dziurze, do końca naszej wyprawy! JASNE! – wszystkich przeszył przerażający wzrok Hamrio [jakby ktoś zapomniał, tak jak ja, Musica ma na imię Hamrio J].

- No to wymyśl coś. – Dziewczyna poczuła, jak ktoś dźga ją w prawy bok.

- Idziemy? – powiedział cicho Natsu. Lucy kiwnęła głową i wyszła razem z nim.

- A oni, dokąd? – zapytał się zdziwiony, Tamaki.

- Popatrzeć na wschód słońca. – Wyjaśnił jemu Kurtis.

- Ale po co? – nagle zamilkł. – Acchhhhhhhhh!!! Miłość! Nigdy nie wiadomo, kiedy kwiat miłości, zakwitnie. – Złapał się za głowę i zaczął wykonywać dziwne ruchy.

-  U ciebie to już dawno zwiądł. – zażartował sobie z niego Hughes.

- Haha. U mnie tylko kwiat, a u ciebie działo artyleryjskie stoi zakurzone od lat. – Po tych słowach szybko zwiał.

- Hahahahahahahaa!!!!! – w najlepsze śmiała się cała załoga.

            Lucy i Natsu powoli zaczęli wspinać się po linach, aż dotarli na belkę masztu. Wygodnie się ułożyli i zaczęli czekać. Powoli pierwsze promienie słoneczne zaczęły przebijać się przez chmury, tworząc niespotykane barwy.

- Pięknie… - szepnęła dziewczyna. – Chciałabym codziennie patrzeć na taki wschód słońca.

- A co zakochałaś się we mnie? – zapytał niespodziewanie chłopak. Lucy o mało co nie spadła z wrażenia. Całe szczęście, że Natsu udało się ją przytrzymać. Spojrzała na niego wilczym wzrokiem. – No co? – zapytał niewinnie.

- Wiesz, o co chodzi! Co ty tak nagle z tym wyskoczyłeś? I co ma słońce do ciebie?  - rzuciła w Natsu gradem pytań.

- Jesteśmy stworzeni z ognia. – Odpowiedział szybko. – Ale skoro tak się oburzyłaś, to może odpuszczę. – Szczenięcy wzrok.

- No dobra … przepraszam.

- Ostatnio tak się zastanawiałem … - wziął głęboki oddech – Co by było, gdybyśmy jednak nie przeżyli? Albo co by było, gdybyśmy w ogóle nie zostali oskarżeni o tą zbrodnię?

- I co wymyśliłeś? – mocniej wtuliła się w niego, dzięki czemu mogła poczuć ciepło z obu stron.

- Gdybyśmy byli w Fairy Tail, nie zmieniłbym się. – Trochę smuciła go ta myśl, jednak nagle Lucy spojrzała na niego i dotknęła jego policzka.

- Nie potrzebowałeś się zmieniać. Fakt. Ha. – Zaśmiała się cicho. – Wiele razy niszczyłeś, rozbijałeś, spalałeś i tym podobne sprawy, ale to byłeś ty.

- A gdybyśmy zginęli…nie przeżyłbym TEGO. Widzisz … chcę korzystać z życia. Chcę je poznać. Mogłem zginąć i co wtedy? Nie pocałowałbym cię, nie ożenił się z tobą …nic by nie było. – Splótł palce swojej dłoni z jej. – Wiem, że się nie kochamy, tak powinno się kochać małżeństwo, ale… nie wiem, czy nie jesteśmy lepsi niż inni…

- Jesteśmy. Natsu? – bała się o to zapytać, ale musiała wiedzieć. – Czy jeśli przez parę lat nie znajdziemy naszej drugiej połowy, to mnie nie zostawisz? To znaczy… zostaniesz ze mną? Nawet wbrew woli?

- Jest jeszcze trzecia opcja. – Pogładził delikatnie jej policzek. – Odnajdziemy drugą połowę i zostaniemy razem.  A teraz … przepraszam, że cię wykorzystuję, ale … tak ładnie pachniesz…

- Gdybym nie wiedziała, że jesteś Dragon Slayerem, to bym pomyślała, żeś ty jakiś pies myśliwski. – zaśmiała się głośno. – Wykorzystuj mnie. Oboje potrzebujemy siebie… Potrzebujemy…

            Ostrożnie zeszli z masztu, a następnie skierowali się w stronę rozmawiających jeszcze towarzyszy. Weszli do środka, odkrywając, że nadal głowią się nad planem zdobycia świętej broni.

- I co? Dalej nic? – zapytała się na głos Lucy. Wszyscy pokręcili głowami. – Musica … Zostaje nam tylko Amelia, a wiesz co to oznacza?

 - Wiem, że się martwisz.  – Podszedł do niego Natsu – Jednak pomyśl. Raz zahaczy o przygodę, a później jej po prostu nie weźmiemy.

- Jakby to było takie proste. – Miał rację, ale był świadomy tego, że bez Amelii żaden plan nie wypali. – Zgadzam się. – Wstał i poszedł w kierunku składzika. Otworzył go i ujrzał nieprzytomną księżniczkę leżącą na ziemi.

- ZABIŁEŚ JĄ!!! – krzyknęli równocześnie Natsu i Lucy. – Ile 25 lat będzie?

- Ej, no nie… - szybko podszedł do niej i zaczął sprawdzać jej puls. Uśmieszek, którego nie zauważył.

- PINK KICKKKKKKKK!!! – krzyknęła uderzając mężczyznę w krocze.

Bing, Bang, Bing, Bang.

- Nie żyję. – Wyjąkał mężczyzna padając na ziemię.

- Aż mnie zabolało. – Stwierdził Natsu. –  A wiesz, że on chciał, byś pomogła, przy budowie planu zbrodni?

- Przy-go-da?! – jej oczy zaczęły błyszczeć. Natsu i Lucy kiwnęli głowami. – Jakiś ty kochany! – podniosła znokautowanego Musicę i zaczęła go do siebie tulić. – Plan! – opuściła go na ziemię.

- Auuu! – krzyknął, uderzając do twarde podłoże.

-WIEM!!! – krzyknęła chwytając wszystkich za ręce i ciągnąc w stronę reszty załogi – WIEM, CO ZROBIMY!!! – krzyknęła ponownie, będąc z siebie bardzo dumna.

- To jaki jest ten plan? – odważył się wreszcie zapytać Natsu

- Plan doskonały! – oczy znowu zaczęły jej błyszczeć. – Stworzymy LEGENDĘ!!! – wszyscy z niecierpliwością zaczęli oczekiwać na wyjaśnienia.

            Po kilkunastu godzinach lotu, nareszcie zaczęli widzieć zarysy miasta Ternos. Wszyscy znali plan, wszyscy wiedzieli, co mają robić, czekali tylko na moment, gdy statek zacumuje do portu. Tylko to im wystarczyło.

- Gotowi!? – przed szereg wyszedł dumny kapitan statku.

- Tak! – krzyknęli wszyscy równocześnie.

- To dobrze. Ja póki, co będę wykonywał swoją część. – Poszedł w stronę przeklętego składzika i przyniósł z niego tajemniczy przedmiot. Pociągnął za drążek i zaraz na podłodze pojawił się czerwono-żółty leżak, na którym położył się Musica.

- Leń. – Skomentowała Lucy.

- Żadnego poczucia wspólnoty. – Dołączył się do niej Tamaki.

- CICHO! – Hamrio wrzasnął słysząc ich rozmowę. Statek zatrząsł się. Byli coraz bliżej miejsca docelowego.

- Tamaki! – zaczął go wołać Kurtis. – Przygotuj się! – Blondyn podszedł do niego, pomagając mu odpowiednio zacumować podniebny okręt.

- Wyskakujemy! – przeskoczyli przez barierkę, upadając na drewnianej powierzchni portu. Tamaki zaczął się rozglądać na potencjalnymi kandydatami na informatora. Gdy znalazł swój cel, szybko podszedł do czarnowłosej piękności, o długich, zgrabnych nogach. – Witam o pani.

- Witam. – Była zaskoczona powitaniem blondyna. – Czym mogę służyć?

- Oj… złe pytanie. Czym ja mogę służyć, tak pięknej bogini, zrodzonej z samej Afrodyty?! – wszyscy głośno westchnęli słuchając komplementów Tamakiego.

- O! – kobieta cała zarumieniła się. – To zapoznasz mnie z tym różowowłosym! – wskazała palcem na Natsu.

- Z nim? – Tamaki skamieniał z wrażenia, a następnie powoli zaczął się kruszyć.

- No Natsu do roboty! – Hughes z całej siły walnął go w plecy. Wyskoczył ze statku, a potem podszedł do nieznajomej.

- Przepraszam, ale czy panienka wie, gdzie jest … - podszedł do niej i wyszeptał coś do ucha.

- Och tak! Niedaleko. Trzeba pójść ulicą Jenetala, a następnie skręcić w prawo. Zaświadczam, że nikt się nie zgubi! – odpowiedziała, cała podniecona kobieta.

- Dziękuję. – Natsu ukłonił się lekko, a potem wrócił na statek.

- A może wybierzemy się … na kawę? – zaproponowała nieśmiało czarnowłosa.

- Mam… - już chciał powiedzieć, że żonę, ale wiedział, że tymi słowami może urazić kobietę, która im pomogła. - … tajną misję do wykonania, więc nie mam czasu. – Puścił do niej oczko. Kobieta zemdlała na środku drogi.

- Kobieciarz, amant, zboczeniec, alfons, jeszcze raz kobieciarz, zabawiacz kobiet … - szeptała złowieszczo Lucy.

- No co? – zapytał się niewinnie. – Miałem jej powiedzieć, że mam żonę i tym samym jeszcze bardziej ją zranić?

- Tłumacz się, tłumacz i najlepiej wypchaj się! – odwróciła się na pięcie. – Mam nadzieję, że na balu wyrwę tyle facetów, co ty w życiu nie poznałeś amancie, podrywaczu, kobieciarzu … - weszła do środka wciąż marudząc.

- Chyba jest zazdrosna… - stwierdził Musica.

- A ja myślałem, że płacze ze szczęścia! – Dragon wzruszył ramionami.    

            Kurtis powoli ciągnął za sobą swojego spetryfikowanego przyjaciela, którego nie w sposób było odczarować.

- Oj, weź się obudź! – uderzył nim z całej siły o ziemię. – Jest wiele kobiet na świecie.

- I wszystkie chcą Natsu! – wrzasnął, budząc się ze stanu osłupienia.

- Tak, tak, a teraz chodź ze mną, bo mamy robotę do wykonania! – pogonił go. Tamaki wstał, pokazując język swojemu przyjacielowi, a następnie pobiegł go dogonić. – Jesteśmy! – powiedział niespodziewanie.

- Czym mogę służyć? – przed budynek wyszedł starszy mężczyzna.

            Musica nadal się wylegiwał w swoim leżaczku, Hughes coś dłubał przy maszynie, Natsu wyszedł realizować plan, a gdzieś w kajucie obok rozgrywał się istny Armagedon, w roli dwóch pań.

- Jak to mam włożyć?! – krzyknęła na cały głos Lucy.

- Pociągnij mocniej! – Amelia chwyciła swoje sznureczki i z całej siły zacisnęła więzy. – Boże! Nie wiedziałam, że tak trudno zakładać suknię bez służby.

- Prawda! – Lucy kiwnęła głowę, a następnie wyprostowała się. – E.N.D… Koniec.

- Ja też! – poinformowała księżniczka. – A teraz maski! – do blado-różowej sukni wyjęła różową maskę, zasłaniającą tylko oczy. Lucy dostała złotą, wypełnioną drogimi kamieniami. Idealnie komponowała się ze słonecznikowym materiałem, otulającym jej ciało.

- To, możemy iść? – Lucy zaczęła się upewniać, czy wszystko wzięła i czy wszystko dokładnie przygotowała. – Uda się?

- Jak nie, to trafimy do więzienia, albo na stryczek, ale to nie byłoby zbyt miłe, biorąc pod uwagę fakt, że zamierzam wydać jeszcze dziesięć tomów książek, o waszych przygodach.

- To mnie pocieszyła. – Lucy zaczęła powoli wychodzić z kajuty, nakładając wcześniej czarny płaszcz. – Idziemy! – zawołała do Amelii, która wciąż sprawdzała, czy wszystko jest na miejscu.

            Szły powoli. Wiedziały, że mają czas, a nie chciały się wdawać w niepotrzebne konflikty czy tylko rozmowy. Miejsce docelowe ich wędrówki, było dość blisko, dzięki czemu nie musiały się męczyć, zbyt długo idąc po wyboistej drodze w szpilkach. Gdy były już blisko pałacu, ujrzały migocące światła, które otulały przepiękny, renesansowy pałac. Wejście miało od zachodniej strony portu, były to drzwi zrobione z najlepszego kawałka drewna, a rzeźby, które je zdobiły, zostały zrobione przez najlepszych mistrzów.

- Przepraszam panienki… - odezwał się mężczyzna, stojący tuż obok wrót. – Czy coś się stało?

- Przepraszam, ale czy to jest pałac księcia La Predleya? – zapytała, niezwykle namiętnym głosem, Lucy.

- Taakkk. – Odpowiedział zakłopotany strażnik.

- Czy istnieje możliwość, byśmy obie, weszły na przyjęcie? – Spoglądała prosto w oczy mężczyzny, który był wyraźnie zakłopotany całą sytuacją.

- Nie mogę! – niespodziewanie obudził się. – Mam rozkazy!

- Ach tak… - szepnęła Lucy. – Melody przybądź. – Z jej dłoni wyskoczyły pojedyncze niteczki, okrywając strażnika. – A czy teraz możemy wejść? – Dziewczyna delikatnie poruszała palcami.

- Oczywiście, że tak! – odsunął się na bok, a następnie otworzył damom drzwi.

- Nieźle. – szepnęła Amelia na ucho blondynce. Obie weszły do środka, zaczynając się rozglądać. Każda z nich wiedziała, co ma robić. Teraz za priorytet uważały odnalezienie księcia.

- Ej, czy to nie on? – Lucy zaczęła kuć palcem w ramię koleżanki. Księżniczka obróciła się i spojrzała w kierunku, który pokazywała jej Lucy.

- No bez jaj…- szepnęła Amelia, widząc księcia i zebrane wokół niego kółko wzajemnej adoracji. Obie dziewczyny ogarnęło niesamowite obrzydzenie i zdegustowanie. – Powodzenia! – zaczęła jej machać na pożegnanie i uciekać w stronę bufetu.

- Lucy, dasz radę! – dziewczyna dodawała sobie odwagi, powoli idąc w stronę La Predleya. – Przepraszam? – powiedziała nieśmiało, będąc tuż obok zauroczonych kobiet.  

- Czego tu szukasz przybłędo?! – jedna z kobiet odwróciła się w jej stronę.

- No właśnie… obleśnico! – zaraz dołączyła do niej druga.

- Melody. – Szepnęła cicho. Pochwali w powietrzu uniosło się parę niteczek, oblepiających wszystkie adoratorki. – Idźcie stąd! – rozkazała. Nie musiała minąć nawet chwila, by wszystkie panny sobie poszły.

- Nic nie warte kobiety, nie powinny przebywać w towarzystwie, tak cudownego mężczyzny. – Powiedziała Lucy z nadzwyczaj seksownym głosem. Książę spojrzał na dziewczynę, dokładnie przyglądając się interesującym go częściom ciała. 

- Interesujące …

            Różowowłosy chłopak szedł po ulicach Ternos, rozglądając się po najbliższych straganach. Był świadomy tego, że musi coś kupić, jednak jego krytyka modowa nie pozwalała kupić tego, co było położone na drewnianych stołach.

- Nic tu nie ma. – Westchnął zrezygnowany. Spojrzał na zegar, który wisiał tuż nad dzwonnicą kościelną.  Nie miał zbyt wiele czasu. Szybko zaczął szukać tego, po co przyszedł. Znalazł kobietę sprzedającą w miarę interesujące rzeczy. Podszedł do niej i zaczął oglądać przedmioty.

- W czymś pomóc? – zapytała, po chwili. Natsu nic nie odpowiedział, bo zobaczył coś, co było dla niego idealne.

- Biorę! – odpowiedział szybko, rzucając kobiecie pieniądze i biegnąc w stronę statku.

            Musica siedział spokojnie w swojej kajucie, czekając na swoją kolej, by się wykazać. Tamaki i Kurtis już przybyli, wypełniając swoje zadanie perfekcyjnie.

- A teraz czekam na zabawę. – Otworzył butelkę dobrego bimbru, nalał sporo do szklanki i wypił na jednym oddechu. – Ciekawe, czy nasze księżniczki sobie radzą. – Na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Wstał i wyszedł z kajuty. Zaczął się kierować w stronę pokładu, by sprawdził stan przygotowania do akcji ZERO.

            Lucy uwodzicielsko spoglądała na księcia, który wyraźnie był nią zainteresowany. Mężczyzna chwycił dwa kieliszki od przechodzącego kelnera. Jeden z nich podał Lucy.

- Dla pięknej damy. – Wyraźnie prawił jej komplementy. Jednak część akcji przewidywała taką sytuację, a nawet wszyscy chcieli by tak się zdarzyło.

- Oj książę … Dziękuję bardzo. –Przechyliła lekko głowę na prawą stronę. – Przepiękne przyjęcie.

- Uwielbiam je robić, ale szczerze mówiąc, to panienkę widzę po raz pierwszy. – Palcami zebrał koniuszki jej włosów i delikatnie po nich przejechał. – Prawda?

- Oczywiście, że tak, gdyż dzisiaj jestem przejazdem w tym mieście i na całe szczęście usłyszałam o przyjęciu. – Lucy starała się wymyślać wymówki na bieżąco.  – A czym książę się interesuje?

- Ja? Tylko pięknymi damami.

- Jezu … dobrze, że mam Natsu za męża, bo z takim czymś to bym zanudziła się na śmierć. – Lucy skarżyła się w myślach, jednak na zewnątrz wciąż utrzymywała sztuczny uśmiech. – A walka? Ja na przykład lubię bronie…

- Zaraz. – Nagle książę cofnął się o krok, tak jakby obudził się z jakiegoś amoku. – Kim ty jesteś?

- Cholera! – przeklnęła w myślach. Delikatnie poruszyła palcami, zaczepiając nicie o księcia. – Myślałam, że nie będę musiała tego użyć. – powtarzała sobie w myślach. – Gdzie jest ogromny, dwuręczny miecz?

- W mojej komnacie. – Powiedział cichym głosem. W tym samym momencie ktoś jakby przemknął obok księcia, pozostawiając po sobie jedynie strumień powietrza.

- Dziękuję. – Dziewczyna lekko ukłoniła się. – Zapomnij. – Gdy wydała ten rozkaz od razu puściła linki. – Ja? Jestem córką wojownika. Wychowywał mnie ojciec, więc często miałam zainteresowania typowo chłopięce.

- Co ja? – La Predley podrapał się po głowie, próbując sobie przypomnieć, o czym rozmawiał z tajemniczą kobietą. Trwało to dłuższą chwilkę.  – A no tak… Rozmawialiśmy o broniach.

- I wyjaśniłam, skąd to zainteresowanie. –Dotknęła palcem swojej wargi. – A ja kocham silnych mężczyzn… - Książę uśmiechnął się, chwycił kieliszki z alkoholem i podał jeden Lucy.

- Rozumiem… Może przejdziemy… - przybliżył się do niej, a następnie zaczął szeptać jej do ucha. - … do mojej komnaty?

- Nie wiem, czy nam się to uda … Panie. – Niespodziewanie wszystkie światła zgasły. Ludzie zaczęli krzyczeć, miotać się, rozglądać. Panował nieogarnięty chaos, który ciągną się przez kilka minut. Lucy stała spokojnie, czekając na to co ma się wydarzyć. Wiedziała, że plan został w 80% zrealizowany. Światła powróciły do sali.

- Patrzcie! – ktoś krzyknął, wskazując na okiennicę, w której stał tajemniczy człowiek, trzymający ogromny, czarny miecz.

- Złodziej! – wrzasnął książę La Predley. Mężczyznabył ubrany w czarny strój, który zdobił płaszcz z czarno-czerwonymi zdobieniami. Na twarzy miał maskę, a na głowie kapelusz, zasłaniający mu włosy. Nie było w sposób rozpoznać czy nawet zapamiętać jego twarzy.

- Wolę Chokyoshi [z japońskiego Pogromca.] – odparł z uśmiechem na twarzy tajemniczy osobnik.

Ciąg dalszy nastąpi w rozdziale 24  „Chokyoshi i Gajeel”

PROSZĘ PRZECZYTAJ!!! 

Drogi czytelniku

Nawet jeśli blog będzie zakończony proszę cię drogi czytelniku SKOMENTUJ, jak chcesz pójdź na inne moje BLOGI, POLUB moją stronę, albo naciśnij OBSERWACJĘ :)