Leżeli wtuleni w siebie, śpiąc spokojnie po dynamicznej nocy, której żadne z nich nie zapomni. Był już poranek. Promienie słoneczne dawały o sobie znać, wchodząc powoli do pokoju Dragneela. Lucy, czując delikatne ciepło na policzkach, niepewnie zaczęła otwierać oczy. Gdy ta czynność udała jej się, zobaczyła leżącego obok niej Natsu.

            Wracała do swojego mieszkania tą samą trasą, którą wcześniej szła do dawnego „domu”. Czuła się okropnie. Całe jej życie było zlepkiem niepowodzeń, a żeby było jeszcze gorzej, ona sama niszczyła życie innym. Chciała, by to wszystko mogło się już skończyć, ale nie wiedziała, jak może to uczynić.  Miała marzenia, pragnienia i gdy już wydawało jej się, że może żyć, tak jak chce, wszystko znowu się rozsypało i zniszczyło. Nie mogła mieć swojego życia, gdyż wciąż na jej drodze stawały przeszkody, których nie mogła pokonać tak łatwo.

            Gdy dotarła do swojego domu, postanowiła się pośpieszyć. Wiedziała, że nie ma czasu, a w tym przypadku każda minuta się liczyła. Zakładnicy z banku, czy Erza… Wszyscy byli zdani teraz jej łaskę.

- Dlaczego?! – Będąc w domu, upadła na podłogę, by oddać się płaczu. Nie wytrzymywała tego. Potrzebowała kogoś, kto ją przytuli, pocieszy, jednak taka osoba nie istniała. – Natsu… - o nim jedynie była w stanie myśleć, lecz wiedziała, że oni sami oddalili się od siebie, niszcząc to, co mogło ich łączyć. – Przepraszam! – chciała mu powiedzieć, ale jego nie było obok. Jej ból był coraz większy i większy. Kiedyś myślała, że sama bez problemu wszystko zniesie, jednak teraz nic nie wydawało się proste. – Muszę to dokończyć … - powoli zaczęła się podnosić, by móc pójść do mieszkania Natsu. – Muszę zdobyć ostatni klucz, by nikomu nic się nie stało. – Sama nie wiedziała, co robi. Z jednej strony, chciała za wszelką cenę powstrzymać swojego „ojca”, z drugiej czuła przeogromny ból, który nie pozwalał jej myśleć logicznie.

            Tak, jak ostatnio wyjęła klucz spod swojej wycieraczki i weszła do mieszkanie Natsu Dragneela, by znaleźć i ukraść klucz należący do jego ojca. Szła powoli, nie zwracając uwagi na to, czy ktoś może ją zauważyć, czy też nie.  Miała tylko jeden cel, do którego musiała dotrzeć. Jego sypialnia. Przytoczyła się i stanęła na jej środku.

- Gdzie może być ten klucz? – zapytała samej siebie, rozglądając się dookoła. – Heh – zaśmiała się cicho. – Natsu nie ma nic po Igneelu, więc … chyba, że.. – spojrzała na zawieszony nad drzwiami miecz. Podeszła do niego, delikatnie podskoczyła, jednak to wciąż było dla niej za wysoko. Wzięła stojący obok stołek i przestawiła go w miejsce, które najbardziej jej pasowało. Weszła na niego i ponownie sięgnęła po broń, którą zdjęła. Zeszła ze stołka, a następnie usiadła na łóżku. – Skąd ten pomysł? – uśmiechnęła się delikatnie, a następnie zaczęła oglądać miecz. – Na pewno twój ojciec ma klucz… Prawda? – wciąż dokładnie badała każdy zakamarek broni, jednak w pewnym momencie poddała się i po prostu padła na łóżko. Patrzyła prosto na sufit, zastanawiając się nad wszystkim, co się do tej pory wydarzyło. – Gdyby był ze mną wtedy Natsu, to by wszystko inaczej się potoczyło…- rozmyślała nad alternatywnymi wersjami wydarzeń, jednak w pewnym momencie zrozumiała, że czasu się nie da cofnąć, ani tym bardziej zmienić tego, co było. – Rękojeść…- wtedy podniosła się i spojrzała na miecz. Zaczęła dokładnie oglądać każdy milimetr broni, aż natknęła się na cieniutką linię na rękojeści. Z całej siły pociągnęła za nią, jednak ani trochę nie ruszyła, albo tak jej się wydawało, aż w pewnym momencie broń po prostu poddała się, przez co Lucy poleciała prosto na łóżko. – Udało się! – była zadowolona z siebie. Spojrzała wewnątrz otworzy, który powstał. Odwróciła go w stronę łóżka, dzięki czemu po chwili ze środka wypadł złoty klucz. – A więc jest! – mogła odetchnąć z ulgą. Nagle przypomniało jej się, że nie wie, o której godzinie, może wrócić Natsu. Szybko podniosła się, odłożyła wszystko na miejsce, a następnie pognała w stronę swojego mieszkania, wcześniej zamykając drzwi Dragneela. – Mam już wszystkie klucze… - podeszła do swojej skrytki, przyklejając ostatnią część. – I co mam teraz zrobić?! – usiadła na swoim łóżku. – Mam je zanieść? – nieświadomie położyła się, a następnie zamknęła na chwilę oczy.

            Na kilka minut przysnęła, jednak nagle obudził ją dźwięk telefonu. Wstała i podeszła, aby odebrać.

- Słucham.

 - Lucy? Tu Erza – słysząc głos dziewczyny, ogromnie się zdziwiła, gdyż była przekonana, że Scarlet jest zakładnikiem. – Wiem, że jesteś zdziwiona moim telefonem, ale… pomimo niechęci jaką do ciebie żyję, wiem, że nie mogę myśleć samolubnie. Wiem, że w tej chwili masz zrobić coś strasznego, bo ktoś przetrzymuje mnie i ludzi w banku, ale … mój porywacz właśnie popełnił samobójstwo, a co do banku. – Wzięła głęboki wdech. – Lepiej obejrzyj wiadomości.

- Erzo … Dziękuję i cieszę się, że nic ci nie jest. – Po policzkach dziewczyny zaczęły spływać łzy.

- Proszę. Wiesz… chciałabym cię znienawidzić, ale nie potrafię, bo jestem świadoma tego, że ty pewnie cierpisz bardziej ode mnie. – Lucy nie mogła uwierzyć w słowa dziewczyny. Była taka szczęśliwa, że w jakiś sposób Erza jej wybaczyła.  – Muszę kończyć… Policja pewnie zaraz przyjdzie mnie przesłuchać. – Rozłączyła się. Lucy odłożyła słuchawkę. Chwilę zapatrzyła się w ścianę, a następnie upadła na podłogę, głośno płacząc.

            Chwyciła pilot od telewizora, a następnie włączyła program, gdzie zazwyczaj są podawane wiadomości.

- Podajemy informacje z ostatnich minut. Napastnikami, którzy zabili wszystkich zakładników w banku są Mirajene Strauss, Elfman Strauss, Sorano Aguria, Totomaru Kimitashi, Sol Fladeri, Aria Airspade. Aż piątka… - Lucy nie była w stanie słuchać dalej. Była wściekła. Jej ojciec kazał zamordować tych ludzi, jednak wciąż nie mogła uwierzyć, że na jego zlecenie pracowała Mirajene i Elfman. Wtedy sobie przypomniała moment, gdy chciała poszukać dokumentów. Nie przeszkodziła jej, nie zrobiła nic. Ona wiedziała, że Lucy będzie rozmawiać z Makarovem i to ona wiedziała, gdzie jadą z Natsu, kiedy chcieli przesłuchać panią Kolebko. Teraz wszystko łączyło się w jedną całość. Wcześniej nie potrafiła tego dostrzec, ale teraz? Każde wydarzenie wydawało się jej mieć sens, było w jakiś sposób logiczne. Oprócz jednej rzeczy. Nie spodziewała się, że zdrajcą z teraźniejszości jest Mira i Elfman.

            Miała trudną przed sobą decyzję. Nie wiedziała, co może zrobić i co nie narazi nikogo więcej.

- Nie poradzę sobie sama. – Doszła do takiego wniosku, po chwili rozmyślań.- POWIEM NATSU!!! – postanowiła nagle. – Powiem mu… - była szczęśliwa. Przybliżyła swoje dłonie do twarzy, a następnie ścisnęła swoje policzki. Uśmiechała się szeroko. Wstała, jednak nie zdążyła nawet dobrze wyprostować, gdy nagle poczuła, że kręci jej się w głowie. Dłonią dotknęła swojego czoła, a następnie upadła na podłogę, mdlejąc. Była zmęczona, natłok emocji był dla niej zbyt duży. Po prostu tego nie wytrzymała.

            Powoli zaczęła się budzić, czując ból na całym swoim ciele. Nie mogła uwierzyć w to, co się dzieje. Wstała, chwytając się za głowę. Delikatnie obróciła ciało, by móc spojrzeć na zegarek, który wisiał tuż nad kuchenką. 11:30. Ta godzina nie zaskoczyłaby jej tak bardzo, gdyby nie fakt, że było niesamowicie jasno. Zlękła się swoich myśli, więc na ile dała radę, tak szybko pobiegła w stronę swojej sypialni, gdzie leżała jej komórka. Spojrzała na podświetlony ekran. Mając przerażenie w oczach, opuściła telefon na ziemię. Przespała całą noc, pomimo tego, że postawiła iść i powiedzieć prawdę Natsu.

- Nie mogę teraz zmienić decyzji! – zacisnęła mocno pięść, a następnie poszła się przebrać. Nie chciała nadal trwać w niepewności. Wyszła szybko z mieszkania, kierując się na przeciwne drzwi. Zapukała. Czekała tupiąc nogą o podłogę, jednak nikt nie przychodził. Mając jeszcze nadzieję nacisnęła dzwonek, ale nadal nikt nie otwierał.

            Jej umysł ogarnął smutek. Powoli zaczęła się cofać w stronę swojego kącika, jednak będąc już w progu zrozumiała, co tak naprawdę robi. To jej niezdecydowanie prowadziło ją do klęsk, z którymi nie dawała sobie rady. To ona sama była przyczyną niepowodzeń, które uważała za skutek działań osób drugich. Nie zdawała sobie sprawy z tego, że to jej decyzje były pierwszym stopniem do nieszczęścia.

            Upadła na ziemię. Kropelki łez spadały powoli na dłoń dziewczyny, która już nie dawała rady. Wiedziała, że kogoś potrzebuje. Osoby, którą oszukiwała, którą okradała. Był dla niej kimś więcej niż kolegą czy przyjacielem. Wcześniej nie zdawała sobie sprawy z tego, lecz w tym momencie powoli zaczęły do niej docierać uczucia, które przez większość czasu dusiła w sobie.

- Muszę iść! – otarła rękawem bluzki swoje oczy – Na pewno jest w pracy. – Miała nadzieję, że tam może go spotkać.  Wstała, otworzyła na chwilę drzwi, by wziąć parę rzeczy, a następnie pobiegła prosto do swojego auta, by pojechać na komisariat i tam porozmawiać z Natsu.

                  Następnego dnia rano Natsu poszedł do mieszkania Gray'a, by porozmawiać. Nie wiedział za bardzo, co ma robić. Nie wiedział, czy czyni dobrze. Jednak zapukał i po chwili drzwi mu otworzył granatowowłosy przyjaciel.

- Co tam Natsu?! – zapytał cały uśmiechnięty. Dragneel lekko pochylił głowę, by zajrzeć, czy przypadkiem Juvii nie ma w środku, ale jedyne co zastał, to kartony leżące po środku korytarza.

- Wyprowadzasz się?! – Natsu był zdziwiony całą sytuacją.

- Wejdź! – zaproponował mu Fullbuster. – Po coś konkretnie przyszedłeś? – zapytał się, gdy policjant był już w środku.

- Tak, chcę rady. – Gray odsunął się od niego. – Co to za reakcja?

- Bo to … dziwne? Nigdy mnie nie pytałeś o radę! – zrobił kilka kroków do tyłu.

- Oj, nie wygłupiaj się! Chcę radę odnośnie … kobiet!

- Kobiet?! – zapytał niepewnie Gray

- Tak, to taki gatunek, który uparcie dąży do wymarcia drugiej płci w sposób naturalny i nadzwyczaj bolesny! – wyjaśnił złośliwie chłopak. – Chodzi o Lisannę!

- Słyszałem … - od razu atmosfera zrobiła się ciężka. – Rodzeństwo zdrajcami… Straszne. I jeszcze Mirajene nie żyje. Nie wyobrażam sobie jej bólu.

- Wiem o tym! Dlatego zgodziłem się zabrać ją na kolację, miała być wczoraj, ale wiesz… tyle się wydarzyło. Myślałem, że zmieni zdanie, ale ona postanowiła żyć, tak jak tego chciała siostrzyczka. – Usiadł na krześle.

- I w czym problem? – Gray był zdziwiony zachowaniem przyjaciela. – Jak daje, to bierz!

- Ty naprawdę na serio dajesz mi rady? – na zaś dopytał się Natsu. Fullbuster tylko kiwnął głową. – Nie chcę Lisanny, ona jest taka … - wzruszył ramionami – No sam nie wiem jaka, ale coś sprawia, że chcę o niej po prostu zapomnieć…, ale ona się na mnie uwzięła.

- To, co wolisz Lucy? – bawił się w podchody

- Oczywiście. – Nie był świadomy podpuchy Gray’a, więc dopiero po chwili się zorientował, co powiedział. – Ty idioto!

- Czy ja coś mówiłem? – przewrócił niewinnie oczami. – No, ale serio! Podoba ci się Lucy, ale ugania się za tobą Lisanna, natomiast pierwsza zawodnicza ma ciebie w dalekim poważaniu i najchętniej by się otruła cyjankiem, bądź inną mniej lub bardziej śmiercionośną trucizną, po której odczuwałbyś męki większe niż kobieta podczas rodzenia?

- Musiałeś tak to ujmować?! – takich pomysłów nikt się nie spodziewał. – A skąd wiesz, jak boli podczas porodu?

- Nie wiem, ale podobno facet, by poczuć ten ból, musiałby sobie naciągnąć jaja na głowę.

- Boli – stwierdził od razu Natsu.

- Na pewno – zgodził się z nim Gray

- Ale dlaczego Lucy miałaby mi coś takiego robić? – zajęło mu trochę czasu, zanim przeanalizował dokładnie długą i bogatą w szczegóły wypowiedź Gray’a.

- Ty mi powiedz. – Uśmiechnął się złośliwie. – Chłopie, to widać, że ostatnio masz napięte stosunki z Lucynką.

- Tylko jak z nich się wykaraskać?

- Najlepiej przeproś. – Natsu spiorunował go wzrokiem. – Nic więcej nie mówię! A!- nagle jakby coś sobie przypomniał. – Wiesz, że jesteśmy prawie rodziną!

- Zmieniasz płeć czy co? – zaczął się odsuwać.

- Zboczeniec! To nie to! Po kolei. Juvia to córka Aquarius, która jest obecnie żoną Skorpio, który jest biologicznym ojcem Wendy!

- Czyli to znaczy, że się jej oświadczasz? – zaproponował Natsu.

- Chyba tak! – nagłe stwierdzenie Gray’a całkowicie wyprowadziło z równowagi Dragneela.

- Ciebie zrozumieć. – Podrapał się po głowie. – A te kartony, to do przeprowadzki?

- Tak planuję. Rodzice zniszczyli mi życie, więc chcę mieć własną rodzinę, własne szczęście… Tobie także radzę zabrać się za Lucy, póki jeszcze nie jest za późno. Choć tego nie widzisz… Naprawdę do siebie pasujecie. – Natsu wyszedł z małą nadzieją zakorzenioną w sercu.

- Masz naprawdę denerwującą córkę … Laylo… - pamiętał dzień, w którym spotkał biologiczną matkę dziewczyny.

                  Cała dwójka wylegiwała się w łóżku, z prostego aczkolwiek przyjemnego, powodu. Wolny weekend.  Była to najcudowniejsza chwila, jaką mogli sobie wyobrazić. Jednak nagle usłyszeli pukanie do drzwi. Igneel wstał, jeszcze zaspany, by pójść w samej bieliźnie i otworzyć zamek.

- Może gdybym wtedy został, poznałbym prawdę? – wciąż zastanawiał się nad tym.