[Nowe życie, które od Was otrzymaliśmy] Rozdział 30 - Ślub

          
Minęła cała noc pełna bólu, łez i rozpaczy. Wspomnienia, które wciąż tkwiły w jej głowie, nie dały jej zapomnieć o Natsu. Człowieku, który zmienił całkowicie jej życie. Wciąż patrzyła na niego, jak zaczyna ubierać się, myć, ogólnie przygotowywać do wyjścia. Chciała do niego podejść, przytulić go, jednak wiedziała, że decyzja należała do niego, nie do niej.

- Jakbyś chciał… to za godzinę wypływamy – powiedziała cicho, miętoląc w dłoniach bluzkę. – Nie będziemy czekać. – Nic jej nie odpowiedział, więc zdecydowała się wyjść. Nie potrafiła przebywać z nim w tym samym pomieszczeniu. Nie wiedziała, czy się wstydzi, czy źle jej jest z „tymi” uczuciami, czy może kocha go tak mocno, że boi się go zatrzymywać. – Ja… - oparła się o ścianę, zsuwając się na samą podłogę. Chwyciła dłonią za głowę i znowu zaczęła płakać. Nie chciała tego robić, ale nie potrafiła przestać. Starała się zasłaniać twarz, by nikt nie mógł zobaczyć, co się z nią dzieję. Nie zwracała uwagi na to, co sobie ludzie pomyślą, chciała po prostu wypłakać. Wypłakać… była świadoma, że parę łez nie zmieni tego, co się z nią dzieje i nie zagoi ran, które są wyryte na jej sercu.

- Lucy? – Usłyszała znajomy głos. Lekko obróciła głowę. Ujrzała stojącą nad nią Akirę. – Dziewczyno, co się dzieje? – Chwyciła ją pod ramię, próbując ją podnieść.- Załoga czeka już na korytarzu.

- Natsu zostaje z nią – powiedziała cicho blondynka, ocierając oczy z łez.

- Chodźmy oznajmić to…wszystkim. – Akira nie wiedziała, jak może pomóc. W tej sytuacji była świadoma, że najlepszym wyjściem będzie poinformować załogę o zaistniałej sytuacji.

            Obie zeszły na dół, gdzie czekała prawie cała załoga. Na początku byli zszokowani zachowaniem Lucy, jednak z czasem, pomalutku zaczynali rozumieć, o co chodzi.  

- Co się stało? – Do zapłakanej blondynki podszedł Musica. Chwycił ją za ramiona i lekko nią potrząsną.

- Natsu… nie leci z nami – oznajmiła wszystkim tragiczną nowinę.

- Ale jakkkk  to? – Kurtis zaczął się jąkać, po usłyszeniu tej wiadomości. Nikt nie rozumiał tak naprawdę, co się dzieje. Wszyscy byli w niesamowitym szoku.

- Znalazł miłość swojego życia i z nią zostaje – wyjaśniła im Akira, jednak te słowa jeszcze bardziej skomplikowały sytuację.

- ŻE CO!? – Tamaki nie wytrzymał presji i wrzasnął na cały punkt wypoczynkowy.

- Idziemy? – Niespodziewanie oznajmiła Lucy, wychodząc przed całą załogę i kierując się w stronę statku.

- Ona naprawdę…? – Musica chciał dokończyć zdanie, jednak napotkał surowy wzrok Akiry i od razu zamilkł. – Szatan – szepnął do siebie.

***

            Nic nie czuł. Po prostu szedł na spotkanie z Katheriną, nie wiedząc co tak naprawdę robi, czy jest to słuszne i czy zostawiając Lucy samą robi dobrze? Zastanawiał się nad tym, ale i tak te pytania nie miały zbyt dużego znaczenia, bo nie potrafił uzyskać od siebie odpowiedzi. Był jak człowiek zahipnotyzowany. Szedł do wyznaczonego celu, do wyznaczonej osoby, nie wiedząc, co się tak naprawdę dzieje.

- Jest już – stwierdził widząc, za szybką herbaciarni, siedzącą Katherinę. Zrobił krok na przód idąc w jej stronę, a zostawiając za sobą wszystko, co do tej pory było dla niego najważniejsze.

***

            Lucy nie miała wyboru. Starała się wciąż uśmiechać, jednak były to tylko pozory, taka gra, mająca na celu oszukać wszystkich zebranych. Czy jej się to udawało? Na pewno nie. Wszyscy dokładnie wiedzieli, co się z nią dzieje w tym momencie. W tej chwili, gdy wciąż z nadzieją, w ostatnich minutach przed odlotem, czekała na ukochanego, który wróci do niej. Jednak czas mijał, a Natsu nie było widać. Teraz już smutku nie dało się skryć za fałszywym uśmieszkiem.

- Lucy? – Akira podeszła do niej i dotknęła jej ramienia. – Znajdziesz lepszego… na pewno… Jesteś wspaniałą dziewczyną…

- Nie. To ty jesteś wspaniała. – Uśmiechnęła się do niej, a następnie poszła w stronę „swojej” kajuty, po drodze głęboko wzdychając.

            Szła powoli. Wiedziała, że nigdzie jej się nie śpieszy. Statek powoli ruszał, a ona? Oczekiwała momentu, gdy dotrze do stolicy Sarycji i w niej zostanie. Chciała przygód, to dla nich i dla Natsu się zmieniła. I po co? Nie wiedziała. Jedyne co jej zostało, to wejść do pomieszczenia, rzucić się na łóżko i znowu płakać.

- Co masz tak skwaszoną minę? Jedzenie nie było dobre? – Słysząc znajomy głos, nie mogła uwierzyć.

- Na-tsu? – zapytała cicho.

- A kto ma być? – Różowowłosy chłopak uśmiechnął się do niej szeroko. – Przepraszam Lucy… Nie wiem, co mnie opętało, ale gdy… doszedłem do tej herbaciarni … musiałem po prostu zawrócić, bo … - zamilkł. – Co się dzieje? – zapytał, będąc zaniepokojony, gdy dziewczyna stała nieruchomo, tylko płacząc.

- Na-tsu… - Znowu powtórzyła. – Natsu… - Nie wytrzymała. Rzuciła mu się w ramiona, powalając go całkowicie na łóżko.

- Aż tak się cieszysz z mojego powrotu? – Był szczęśliwy. Chwycił ją w talii i mocno do siebie przytulił.

- Tak! Kocham cię! – wrzasnęła głośno.

- Możesz powtórzyć? – Delikatnie odsunął ją od siebie, bardzo się dziwiąc słowami, które usłyszał.

- Nie – odpowiedziała złośliwie, rzucając się na jego usta. Nie oderwała się od niego ani na chwilę. Wiedziała, że go kocha i, że go więcej nigdzie nie puści. Z Natsu nie było inaczej. Pocałunki stawały się coraz bardziej łapczywe, nie wstydzili się tego. Jedno brało wszystko, co dawało drugie.

- Kocham cię. – Natsu odsunął ją od siebie, by móc wypowiedzieć te słowa. – Ciekawe kiedy?

- Nie wiem i właśnie na tym polega miłość. – Wciąż uśmiechała się delikatnie, patrząc mu prosto w oczy. – Miłość jest rzeczą niewytłumaczalną. Gdyby ktoś ją zrozumiał, to wtedy nie byłaby już miłością.

- Jaka poetka się tu znalazła. – Odgarną jej lekko włosy z czoła, przybliżył się i złożył pocałunek na jej głowie. – Kocham cię. – Niespodziewanie podniósł się.

- Coś się stało? – zapytała zszokowana Lucy.

- Tak – odpowiedział zmieszany. – Nie masz pierścionka!

- Wyrzuciłam… - Było jej wstyd, czuła się z tym okropnie.

- To nic. A co tam!? – Natsu ukląkł przed nią, złapał ją za rękę i spojrzał prosto w oczy.- Lucy Heartfilio czy zechciałabyś zostać moją żoną po raz drugi, tym razem na poważnie i czym tym razem zechciałabyś poślubić Natsu Dragneela?

- Tak. – Nawet nie musiał pytać. Chciała tego, była pewna, że tego pragnie.

Klask, klask, klask.

- BRAWOOOOOOOO!!!  - krzyczała rozbeczana Akira. – To było piękne! – Oczy zasłoniła ręką, ale to i tak nic nie dało, bo woda płynęła jej litrami po całym pokładzie [dosłownie].

- Przestań, to statek powietrzny! – skarcił ją Kurtis.

- No to teraz będzie podwodny!!! – Wciąż ryczała jak głupia.

- Od jak dawna tu stoicie? – zapytała cała zaczerwieniona Lucy.

- Jak usłyszeliśmy krzyk „Natsu”, postanowiliśmy tu zejść, a więc jesteśmy tu od prawie scenki Bara Bara – wyjaśnił, niezbyt do sytuacji, Musica.

- Hahahaha!!! – cała załoga zaczęła się głośno śmiać.

- PRZESTAŃCIEE!!!! – wrzasnęli równocześnie Natsu i Lucy.

***

            Katherina wciąż czekała, patrząc co chwilę na zegarek. Jednak w pewnym momencie zrozumiała, że ON nie przyjdzie. Ale co było dziwnie nie wydawała się być smutna, wręcz przeciwnie, tryskała radością, tak wielką, że nagle zaczęła się śmiać na całą herbaciarnie. Przestała dopiero, gdy jeden z gości zwrócił jej uwagę, by zachowywała się ciszej. Zrobiła to, ale nadal śmiała się pod nosem. Nagle do pomieszczenia wszedł niezwykle przystojny mężczyzna. Wszystkie kobiety od razy zwróciły na niego uwagę, cichaczem szepcząc parę słów do koleżanek. Jednak on nie był nimi zainteresowany. Szedł prosto do Katheriny, siadając naprzeciw niej.

- Robota się nie udała – powiedziała, mając szeroki uśmiech na twarzy. – I co teraz?

- Mówiłaś, że zawsze to działa! – Mężczyzna walną z całej siły w stół, wywołując nie małe zamieszanie. – Dlaczego TO nie zadziałało?! – Był zdenerwowany, ale starał się mówić ciszej.

- Mówiłam ci. Mikstura przestaje działać, gdy osoba, która ją wypiła zdaje sobie sprawę z uczucia jakie żywi do innej osoby. – Katherina wzruszyła ramionami. – Ja wykonałam swoją robotę, to nie moja wina, że Natsu zdał sobie sprawę, że kocha Lucy.

- Miałaś być najlepszą alchemiczką w kraju!

- I jestem. – Nie kłamała. – Każda rzecz ma jakąś wadę. Na tym świecie, nie istnieje nic idealnego.

- Jakbym zdobył bronie…

- … to by nic nie zmieniło. – Dokańczając za niego, tylko go ośmieszyła. – La Predley.

Powiedzmy sobie szczerze… Masz ambicje, ale o ciut za wysokie. Za bardzo chcesz zdobyć te bronie teraz, a czemu nie poczekasz i nie zabierzesz im wszystkich, jak je już znajdą. – Gdy książę usłyszał tę propozycję od razu się poruszył.

- To jest myśl… - Zaczął kiwać głową. Wyjął za płaszcza paczkę z pieniędzmi i rzucił ją przed Katherinę. – Zapłata jest, więc teraz milczysz!

- Jak grób! – obiecała szczerze. – To moja praca, więc muszę utrzymywać dobrą opinię.

***

            Natsu i Lucy byli tak zawstydzeni sytuacją, że starali zabarykadować się za drzwiami, jednak wyszło na to, że pozostawili je otwarte. A dlaczego? Wszyscy się bali o zdrowie Lucy, o przyszłego „małego” Natsu bądź Lucy, o to, że będzie za głośno i tym podobne sprawy. Ostatecznie podjęto decyzję, że „nie zamykamy, bo nie macie za sobą prawdziwego ślubu”. Wszyscy zgodzili się z kapitanem, co skutkowało tym, że postanowili się zatrzymać przy niewielkim kościółku, który zauważył Tamaki.

- A pierścionek? – Nagle przypomniała sobie Lucy. Spojrzała na Natsu przerażonym wzrokiem, jednak gdy usłyszała chrząkania Akiry, jej nadzieja powróciła.

- Proszę. – Dragon Slayer Wody podała jej pierścień, który wcześnie okrutnie potraktowała. Lucy chciała już go włożyć, jednak po chwili Natsu wyrwał go jej.

- Już niedługo. – Uśmiechnął się szeroko. – A właśnie! A suknia?

- Nie bój się. Mam ze sobą.- Taka odpowiedź zdziwiła wszystkich . – No co? To pomimo wszystko było dla mnie ważne wydarzenie! – Dziewczyna nie rozumiała reakcji załogi.

- No to teraz po raz drugi zamykamy się i nie wpuszczamy pana młodego.- Akira zaczęła ciągnąć ją do pokoju.

- A pan młody nie ma garnituru. – Zanim drzwi się zamknęły, dziewczyna rzuciła mu cały komplet. – I już ma – powiedział, głęboko wzdychając. Wzruszył rękoma i poszedł się przebrać.

            Po kilkunastu minutach, gdy już statek wylądował, z pokoju wyszła Lucy ubrana w suknię, w której brała już raz ślub. Natsu stał na pokładzie, czekając na nią. Oboje uśmiechali się szeroko, byli szczęśliwi. Miłość, która przyszła tak nagle była dla nich wybawieniem. Wszystkie ich problemy i troski … nagle znikły.

- Idziemy? – zapytał w końcu różowowłosy podając Lucy dłoń. Przyjęła ją, kiwając głową. Cała była zaróżowiona i wcale nie od kosmetyków.

- A jak nie da nam ślubu? – Gdy Lucy o to zapytała, wszyscy dziwnym wzrokiem się na nią popatrzyli.

- Jesteśmy przestępcami … najwyżej wymusimy ślub – odpowiedział jej radośnie Musica.

- IDŹCIE JUŻ!!! – krzyknęła zniecierpliwiona Akira.- Chcę zobaczyć wasz ŚLUB!!! – Nie mieli wyboru. Dziewczyna zaczęła tupać i krzyczeć. Nawet bardziej to wszystko przeżywała niż młode małżeństwo.

            Od miejsca lądowania do kościółka było niedaleko, ale i tak przejście kilku metrów  sprawiło Lucy nie lada wyzwanie. Podniosła do góry suknię i szła ostrożnie i powolutku, tak jakby się znajdowała na bagnistym terenie.

- Nie wiedziałem, że dzisiaj miałem dawać ślub? – Nagle usłyszeli głos, dobiegający z okolic kościoła. Gdy dotarli jeszcze bliżej, ujrzeli stojącego księdza opartego o ścianę kościoła. W jednej dłoni trzymał kubek z kawą, a w drugiej poranną gazetę. – To … - przerejestrował Lucy wzrokiem - … który miesiąc?

- HE?! – dziewczyna krzyknęła, będąc zszokowana słowami sługi bożego. – Ja … nie… - zaczęła się plątać.

- Jest dziewicą, dlatego proszę dać nam szybko ślub, by zmienić ten status – odpowiedział spokojnym głosem Natsu. Blondynka popatrzyła się na niego, z jeszcze większym, zdziwieniem.

- No to… na co jeszcze czekamy? – Ksiądz przewrócił oczami, a następnie wszedł do budynku. – Mam nadzieję, że na wesele mnie zaprosicie?

- Oczywiście, że tak – odpowiedziała za oboje Lucy,

- To dobrze! – Jego głos odbił się echem po całym kościele. – Na co czekacie? – Spojrzał na nich zdziwionym głosem, gdy stał już przy ołtarzu czekając na nich. Popatrzyli się na siebie, a następnie ruszyli do przodu. – Zapewne… nie będzie to tradycyjny ślub, ale… Bóg widzi. – Spojrzał w górę. – A na ziemi papiery zostaną. No to teraz. Świadkowie?

- Musica i Akira. – Natsu popatrzył się na przyjaciół. Lucy była w tej kwestii zgodna. Chciała by to oni byli tymi, którzy poświadczą o tym, że stali się (ponownie) mężem i żoną.

- To dobrze. – Ksiądz był nad wyraz radosny, gdy patrzył, jak dwójka ludzi podchodzi do małżeństwa? , z niepewnymi minami. – A teraz za łapę. – Natsu wziął Lucy za rękę. – Nie wy. – Wrzasnął  mężczyzna, gdy zobaczył, że Akira i Musica również trzymają swoje dłonie. Od razu, po tych słowach, zawstydzeni puścili je. – A teraz…. – Ksiądz spojrzał na Natsu. – czy ty … - i cisza. – Jak macie na imię?

- Natsu Dragneel i Lucy Heartfilia. – Podpowiedział mu różowowłosy.

- Dobrze. – Ksiądz kiwnął głową. – Czy ty Natsu Dragneel bierzesz tę kobietę za żonę? – zapytał niechlujnie sługa boży.

- Tak. – Nie było w tym słowie żadnego wahania. Był pewien swojej decyzji.

- A czy Lucy Heartfilio bierzesz tego mężczyznę za męża? – Spojrzał na nią rozradowany.

- Tak. – Wzrok księdza przeszedł na Natsu.

- Możesz pocałować pannę młodą. – Wszyscy zniecierpliwieni czekali na ten moment, a szczególnie małżeństwo po raz drugi.

            Natsu nie chciał czekać. Chwycił welon i odsłonił twarz dziewczyny. Chłopak złapał Lucy w tali, przysunął do siebie i mocno wbił się w jej usta.

- Brawo!!! – krzyczeli wszyscy zebrani, bijąc równocześnie.

- Tym razem było ok.? – zapytał odsuwając się lekko od niej.

- Mogło być – odpowiedziała złośliwie, jak to na nią przystało.

- Ghe. – Ktoś głośno odkaszlną – Mam wino mszalne, więc … idziemy? – Wszyscy zaczęli się śmiać, widząc zniecierpliwienie sługi bożego.

            Wszyscy po uroczystości, wrócili na statek, na którym ksiądz zorganizował w kilka minut cały wystrój i alkohol. Zaczęła się zabawa, śmiechy, picie, ale czy kogoś nie brakowało? Po cichutku, w obawie przed zbytnim zainteresowaniem innych, młode małżeństwo wymknęło się do swojej kajuty. Po drodze cichutko śmiali się, dawali sobie buziaczki, a gdy doszli do „sypialni” zamarli.

- No musimy stworzyć fabułę do nowej książki Amelii. – Zanim Lucy się zdążyła zorientować, Natsu chwycił ją i zaczął nieść na rękach w stronę łóżka.

- Co ty!? – krzyknęła cała zaczerwieniona.

- To dla dobra NAUKI – odparł radośnie.

- Ty chyba nie chcesz…

- Chcę.

- Ale ja nie chcę.

- Trudno. – Taka rozmowa trwała aż do momentu, gdy położył ją na łóżko, a sam ukląkł nad nią, opierając się rękami o poduszkę. – Na pewno nie chcesz? – zapytał delikatnym głosem, całując ją powoli w usta.

- Boję się – odpowiedziała szczerze. Nie miała doświadczenia w tych sprawach, więc bała się.

- Przecież cię nie zostawię.- Zażartował sobie z niej.

- Haha – zaśmiała się. – Cudowny kawał.

- Wiem. – Jego twarz była bardzo blisko niej. – Na pewno nie … - nie dokończył. Wbił się w jej usta, całując namiętnie. Lucy nieświadomie oddawała każdy pocałunek, nie myśląc o czymś takim jak wstyd czy zakłopotanie. Czuja jego ciepłe, delikatne usta, które pieściły jej wargi. Nawet nie zauważyła kiedy, jego dłoń zaczęła wędrować, po kolejnych partiach jej nogi. Nie wytrzymała. Rzuciła się na niego, owijając go swoimi rękoma i nogami.

- Ach… - jęknęła z zachwytu, który zaczął ustami pieścić jej szyję.

- Przeszkadza. – Słysząc coś takiego, zdziwiła się. Niespodziewanie podniósł ją, powoli rozwiązując supełki sukni. Gdy udało się to mu, od razu rękoma, zaczął zsuwać suknię z dziewczyny, a ustami całować od obojczyka, aż po same piersi. Z zachwytu wplotła swoje dłonie w jego włosy. Jednak długo tam nie wytrwały, gdyż od razu zabrała się za rozbieranie swojego męża. Jego marynarka bez problemu zleciała na podłogę, jednak z koszulą miała większy problem, więc po prostu ją rozerwała. – Dziko. – Szepnął jej na ucho, które po chwili ugryzł. Wciąż nad nią klęczał, powoli usuwając wszelkie ślady sukni, która po kilku minutach po prostu zleciała tuż obok marynarki.

            Była prawie naga. Jedyne co jej pozostało, by osiągnąć ten status, to dolna bielizna zasłaniająca jej najważniejszą część ciała. Natsu nie patyczkował się. Szybko zerwał z niej majtki, pozostawiając już ją bez żadnej ochrony. Chłopak pieścił jej całe ciało, zapewniając niesamowitą rozkosz. Coraz bardziej się czerwieniła. Czuła jak jest cała płonie. W pewnym momencie nie wytrzymała. Rzuciła się na Natsu, zdejmując z niego wszystko, co jej przeszkadzało. Wiedział, że to jest znak, że może robić wszystko. Był przygotowany. I cieleśnie i psychicznie. Położył ją delikatnie na poduszce, całując delikatnie w usta. Nagle wbił się w nią. Poczuła na samym początku delikatny ból, jednak z każdym ruchem Natsu czuła coraz większą rozkosz. Przytuliła go do siebie, wkładając swoje dłonie w jego włosy.

- Achh!!! – krzyknęła po kilkunastu minutach gdy Natsu doszedł [smok, więc na lepsze uwarunkowania cielesne ;) ]. Zmęczony opadł tuż obok niej, sapiąc jeszcze głośniej od swojej żony.

- Było cudownie. – Przykrył ich oboje kołdrą, a następnie wtulił się w Lucy, cały czas dotykając jej ciała.

- Było … wspaniale. – Czuła lekkie zawstydzenie, więc zarumieniła się. Natsu uśmiechnął się do niej, a następnie pocałował ją w czoło.

- Chodźmy spać – powiedział, jeszcze mocniej przyciągając do siebie dziewczynę, która nie wiadomo kiedy po prostu zasnęła. Jeszcze raz złożył jej pocałunek na czole, a następnie usnął.  

Ciąg dalszy nastąpi w rozdziale 31 „Cmentarz”

PROSZĘ PRZECZYTAJ!!! 

Drogi czytelniku

Nawet jeśli blog będzie zakończony proszę cię drogi czytelniku SKOMENTUJ, jak chcesz pójdź na inne moje BLOGI, POLUB moją stronę, albo naciśnij OBSERWACJĘ :)