Odcinek 36 - Miłość, która potrafi zmienić człowieka

              Leżeli wtuleni w siebie, śpiąc spokojnie po dynamicznej nocy, której żadne z nich nie zapomni. Był już poranek. Promienie słoneczne dawały o sobie znać, wchodząc powoli do pokoju Dragneela. Lucy, czując delikatne ciepło na policzkach, niepewnie zaczęła otwierać oczy. Gdy ta czynność udała jej się, zobaczyła leżącego obok niej Natsu.

- Głupi sen… - szepnęła cicho, z powrotem zamykając oczy. Minęło kilka sekund i nagle zerwała się, patrząc wyłupiastymi ślepiami na śpiącego mężczyznę. – O CHOLERA! O w mordę! Ja to zrobiłam! On… - krzyczała rozpaczliwie z myślach. – Oby się nie obudził. – Złożyła ręce, zanosząc prośbę do Najwyższego. Wzięła kilka głębokich oddechów, a następnie przekręciła się, by pozbierać leżącą wokół łóżka bieliznę. Nie wychodziła spod kołdry, gdyż bała się ewentualnej sytuacji, jaka mogłaby zaistnieć, gdyby Natsu się obudził (szczegół, że widział ją już nagą).

              Sięgnęła prawą ręką, starając się ją wyciągnąć do granic możliwości. Już prawie dotykała ramiączka biustonosza, gdy nagle jakaś ręka pochwyciła część ubioru i jej podała. Lucy przekręciła głowę, by szeroko się uśmiechnąć do Dragneela, który wisiał tuż nad nią.

- I tak wszystko widziałem w nocy. – Starał się ją zapewnić.

- Ale… - pisnęła słodko. – Zejdź ze mnie! – krzyknęła, odpychając go na poduszkę.

- Jesteś agresywna, a to ty wczoraj zaczęłaś! – przypomniał jej.

- Przestań!!! – wrzasnęła, uderzając go w twarz poduszką, która leżała tuż obok niej. – Boże… co ja zrobiłam?

- A co ma Bóg do seksu? – zapytał się złośliwie. – Oj przestań, przecież nie było tak źle. Pamiętam, jak cały czas krzyczała… - nie zdążył dokończyć, gdyż poszła na niego cała seria poduszkowej broni.- Będziesz odpowiadała za morderstwo!

- Uwierz mi, zaryzykuję. – Zapewniła go. – I możesz przestać! Ja napr… - nie dokończyła, gdyż skuliła się, by zacząć płakać.

- Ty … płaczesz? – zapytał niepewnie Dragneel.  

- Daj mi spokój – szepnęła cicho. – Ty nic nie rozumiesz.

- Może mi wytłumaczysz? – zaproponował grzecznie. – Lucy, proszę powiedz mi, o co chodzi. Skrzywdziłem cię?

- Nie. – Przetarła oczy ręką. – Ja po prostu zawsze chciałam… po ślubie, ale wczoraj się jakoś zagalopowałam, a ty jeszcze się ze mnie naśmiewasz!

- Ach! – westchnął ciężko Natsu.- Dziewczyny.

- No i co z tego, bałwanie! Jesteś … - zanim zdążyła dokończyć, Natsu chwycił ją za ramiona i rzucił na łóżko. – Co ty robisz? – zapytała się go, gdy jego twarz znalazła się nad nią.

- A jak myślisz? – Uśmiechnął się słodko, a następnie pocałował ją delikatnie w czoło, potem w prawy policzek, a następnie w drugi.

- A kiedy…? – oplotła się wokół jego szyi, by przysunąć go do swoich ust. Całowali się delikatnie, lecz wraz z kolejnymi pocałunkami stawały się one coraz bardziej namiętne.

Paralalala.

              Gdy usłyszeli dźwięk telefonu, od razu się zerwali, gdyż nie wiedzieli czyj jest to dzwonek. Zaczęli szukać telefonu, który zaginął w akcji podczas nocnych zabaw.

- Mam! – krzyknęła nagle Lucy, podnosząc komórkę do góry.

- Ave Cezar! – Natsu wziął go od niej, a następnie dokładnie przyjrzał się dziewczynie. – Czemu się zakryłaś kołdrą? - zapytał niewinnie.

- Odbieraj! – rozkazała mu.

- Dobrze. – Nacisnął na ekran. – Tak słucham?

- Cześć Natsu. – Chłopak słysząc ten głos od razu przeraził się. Wiedział, że będzie musiał z nią porozmawiać, ale nie spodziewał się, że tak szybko.

- Witaj … Lisanno. – Lucy popatrzyła się na niego takim samym wzrokiem, jakim w tej chwili patrzył się na nią Natsu. – Ja wiesz… przepraszam, że nie przyszedłem.

- Nic się nie stało. – Takiej odpowiedzi Natsu się nie spodziewał, więc ogromnie go ona zdziwiła. – Zgaduję, że zamiast ze mną, spędziłeś noc z Lucy.

- Nie, ja…

- Nie okłamuj mnie chociaż w tej chwili! – wrzasnęła głośno. – Jeśli chcesz żebym ci wybaczyła, przekaż Lucy, że czekam na starym moście, który jest niedaleko lasu. Niech przyjdzie, najlepiej sama, bo chcę z nią porozmawiać.

- A o czym? – Natsu wolał się dopytać.

- O nas – odpowiedziała krótko. – Będę czekała, dlatego proszę by przyszła na miejsce za godzinę. – Lucy z ukosa starała się słuchać tego, co Lisanna mówi do Natsu.

- Zgadzam się – powiedziała Dragneelowi.

- Przyjdzie –  przekazał Lisannie. Po tych słowach dziewczyna rozłączyła się.

- Cholera! – Natsu przetarł twarz rękoma. – Szybko się dowiedziała.

- No nic na to nie poradzimy. – Lucy zaczęła się bacznie przyglądać swojemu chłopakowi.

- Co? – zapytał, nie wiedząc, o co jej może jej chodzić.

- Możesz się odwrócić? – poprosiła słodko. Natsu już chciał powiedzieć, jednak Lucy zatkała mu usta, a następnie wykręciła szyję. – Odwróć się! – wstała i zaczęła zbierać z podłogi swoje ubrania.

- I co ci to da? – Natsu zadał w końcu to pytanie. – Te rzeczy są mokre i brudne. Dam ci coś swojego, żebyś chociaż mogła przejść do swojego mieszkania.

- Ale muszę nałożyć coś na teraz! I muszę się wykąpać! – Cały czas narzekała.

- Możemy razem się wykąpać – zaproponował jej niewinnie Natsu.

- Odpowiem ci jedno… wypchaj się. – Podeszła do niego od tyłu, całując go w policzek. – Po prostu nie jestem jeszcze gotowa.

- Jak nie chcesz to trudno, ale weź chociaż mój szlafrok z szafy i przejdź do siebie. – Odwrócił się „niechcący”, akurat w momencie, gdy dziewczyna pokazywała swoje tylne wdzięki. – Nieźle …

- Coś mówiłeś? – Szybko przekręcił głowę.

- Będzie dzisiaj słonecznie. – Odetchnął z ulgą ciesząc się, że nie usłyszała jego komentarza.

- Dobra, to ja idę – powiedziała mu, po tym, jak założyła „pożyczony” szlafrok.

- Czekaj! – Zanim wyszła chłopak zdążył złapać ją za rękę. – Po spotkaniu z Lisanną … proszę zadzwoń do mnie. Będę się martwił.

- Dobrze, zadzwonię – obiecała mu. Uśmiechnęła się do niego delikatnie, a następnie podskoczyła na paluszkach i pocałowała go w usta. – Kocham cię. – Cała zarumieniła się, dlatego szybko odwróciła się na pięcie i uciekła z miejsca zdarzenia.

- Lucy! – Zatrzymała się jeszcze na chwilę w progu. – Ja ciebie też. – Oboje uśmiechnęli się do siebie szeroko. – A ja nie wierzyłem w serialowe wyznania. Haha – zaśmiał się cicho, gdy dziewczyna poszła sobie.

***

                  To już była jego dziesiąta kawa tego dnia, nocy? Sam nie wiedział, która jest godzina, gdyż pracował calusieńką noc nad sprawą Lisanny Strauss i jej rodzeństwa, by móc dowiedzieć się prawdy i znaleźć dowody, że białowłosa dziewczyna jest zamieszana w sprawy Acnologii.

- Cholera! – westchnął głęboko czytając już setny artykuł dotyczący spraw sprzed kilku lat. – Nic tu nie ma… - Po tych słowach nagle go olśniło. – Skoro nic tutaj nie ma, to znaczy, że ktoś chciał wszystko zatuszować. Kiedy została uprowadzona? – Otworzył dokumentację Lisanny, na którą wcześniej się włamał i zaczął szukać daty. – 21 grudnia X777 roku. O cholera, to po wybuchu tego powstania …

                  Otworzył przeglądarkę internetową i wpisał dwa hasła „zaginęła” i „21.XII.X777”. Zaczął szukać po wszystkich stronach, które mu się wyświetliły. Jednak, co sprawa, to dotyczyła zupełnie innej rzeczy. Już zaczął tracić nadzieję, na całe szczęście odnalazł niewielki artykulik ze zdjęciem miejsca, w którym została uprowadzona gimnazjalistka imieniem „Lisanna”.

- Zaraz… To niedaleko tej fabryki i tego lasu … Zaraz … - Cały czas powtarzając się, szukał w bazach policyjnych tego miejsca. Ku jego zaskoczeniu zaczęła się pojawić przerażająca liczba morderstw w tamtych okolicach. – Mirajene, kto zawinił? Natsu, ja …, a może … Lu… - Nie czekał, ruszył by zadzwonić Natsu, prosząc o numer telefonu do blondwłosej. Zaczął ubierać się, czekając aż Dragneel odbierze, jednak to nie nastąpiło. – Cholera!!! – Spojrzał na zegarek, by następnie wziąć kluczyki od samochodu i pojechać w TAMTO miejsce, sprawdzając, czy już nie popełniono tam przypadkiem kolejnego morderstwa.

***

                  Przeszczęśliwa blondynka po kąpieli i śniadanku zaczęła się ubierać, aby pojechać autobusem po samochód, który został pod komisariatem. Następnie miała pójść na spotkanie z Lisanną. Trochę bała się. Nie wiedziała, jak może zareagować dziewczyna, która w ciągu kilku dni straciła wszystko.

- Ja też bym była wściekła. – Lucy zrozumiałaby ją, gdyby ona ją uderzyła, zraniła, czy cokolwiek innego, tylko po to, aby się zemścić. Sama, w takiej sytuacji, chciałaby tego. – Muszę pojechać, aby dowiedzieć się, co kombinuje.

                  Lucy zebrała się szybko, a następnie wyszła ze swojego mieszkania, kierując się w stronę przystanku autobusowego, który był tuz pod blokiem. Na autobus nie musiała czekać długo, gdyż w Magnolii było dość dużo linii i co piętnaście minut można było spotkać przejeżdżające MZK. Gdy dotarła na miejsce, od razu poszła w stronę swojego auta, któro grzecznie na nią czekało całą noc.

- Przepraszam, że cię zostawiłam! – powiedziała do auta, delikatnie je głaszcząc po masce. Następnie wsiadła i odjechała, włączając GPS, który miał ją zaprowadzić na miejsce spotkania z Lisanną.

                  Jechała prawie godzinę. Była już spóźniona a winę, w tym przypadku, ponosiły nieustające, poranne korki. Stojąc w nich Lucy zawsze miała wrażenie, że na piechotę doszłaby do miejsca docelowego niż wlokąc się w ciągu aut. Jednak teraz, gdy już zaparkowała przy leśnej dróżce, nie musiała się martwić innymi użytkownikami drogi, gdyż miejsce spotkania z najmłodszą Strauss było opustoszałe.

- No dobra Lucy, nie panikuj! – powiedziała do samej siebie, próbując dodać sobie odwagi. – Gdzie ten most? – zapytała samą siebie, zaczynając rozglądać się.

- Wiedziałam, że go nie znajdziesz. – Lucy wręcz podskoczyła z przerażenia, słysząc za sobą głos. Odwróciła się powoli i zobaczyła stojącą za nią Lisannę.

- Prawie bym umarła ze strachu! – Blondynka złapała się pierś. – A tak w ogóle to cześć.

- Witaj – odpowiedziała jej sztywno białowłosa. – Idziemy! – rozkazała Lucy, zaczynając iść leśną drogą.

- Czekaj! – zawołała za nią Heartfilia. – Dlaczego nie możemy tu porozmawiać? – zapytała jej, kiedy tylko ją dogoniła.

- Bo to moje ulubione miejsce, a jak dobrze mi się zdaje, to JA mam mieć wygody! – Lucy coś tknęło. Lisanna inaczej się zachowywała niż podczas rozmowy z Natsu. – I jak noc?

- Dobrze… - odpowiedziała jej niepewnie blondynka.

- A nie cudownie? Wspaniale? – zapytała drwiąco Strauss. – Zabrałaś mi mojego ukochanego, ale on też jest winny. Nie powinien był cię pieprzyć. Może dostał dupę, więc ją wykorzystał?

- Co ty sugerujesz? – powoli zaczęły wychodzić na wolną przestrzeń.

- To tutaj. – Nie odpowiedziała jej. Pokazała tylko most, który, ku zdziwieniu Lucy, wyglądał inaczej niż w jej wyobrażeniach.

- Tu jest … woda? – Nieświadomie zapytała na głos. – Myślałam, że to taki stary most, już nieczynny.

- Blondynka! – zadrwiła Lisanna. – Chodźmy na niego. – Z uśmiechem na twarzy zaczęła iść tuż obok Lucy.

                  Były już na środku mostu. Lucy niepewnie co chwilę przechodziła to na jedną, to na drugą stronę. Miała złe przeczucia, ale nie wiedziała, czym mogą być spowodowane. Starała się nie stać w miejscu, gdyż gdyby trzeba było chciała mieć drogę do ucieczki.

- Nie uda ci się. - Lucy poczuła, jakby Lisanna zaczęła czytać w jej myślach. Zatrzymała się i spojrzała na Strauss,

- O co ci…? – Nie zdążyła dokończyć, gdyż ujrzała czarny pistolet trzymany przez białowłosą, który był wycelowany prosto w ciało Lucy. – Lisanno, co ty robisz? – zapytała przeraźliwym głosem.

- Niszczę rywalkę – odpowiedziała jej spokojnie.

- Ale… Natsu się domyśli… Natsu …

- Myślisz, że jak mu powiem, że kiedy przybyłam, ciebie nie było, nie uwierzy mi? On jest taki łatwowierny. Ha, ha, hahahaa! – zaczęła się przerażająco śmiać.

- Dlaczego? – Lucy cała drżała. Nie chciała umierać, jednak widząc oczy dziewczyny stojącej przed nią, wiedziała jedno… ona chce ZABIĆ.

- ZAMKNIJ SIĘ!!! – wrzasnęła niespodziewanie Lisanna. – TY NIC NIE WIESZ!!! Nikt nie wie. Nawet moje żałosne rodzeństwo. Zabijali? Dla mnie? Phi! Nikt im nie kazał, a i tak by mnie nie zabili, bo co? Przecież byłam najlepszym ich zabójcom, po tym jak zginęli kochani Metalicana i moi rodzice.

- Zaraz … twoi rodzice? – Po tym, jak znalazła klucz u Natsu była przekonana, że to ojciec Gajeela był TYM zdrajcom, a informacje ze śledztw Fairy Tail zdobywał od Igneela.

- Tak, to były demony. – Zaczęła kiwać głową. – A wiesz dlaczego? Moja matka nienawidziła swojej babci, a mojej  prababci, która wychowała ją jak własną córkę, a dlaczego? Bo ona była winna śmierci własnego dziecka. Mojej BABCI. Powód do zdrady? Nie, ale moja matka i ojciec uważali inaczej. Chociaż był jeszcze jeden powód, ale na co ci i po co?

- Dlaczego się taka stałaś? – Lucy musiała wiedzieć.

- A kogo najbardziej w świecie nienawidzisz? – Heartfilia nie musiała się długo zastanawiać, gdyż znała odpowiedź na to pytanie.

- Jude… Acnologia. – Pojedyncza łza spłynęła jej po policzku.

- Tak, a teraz pod barierkę! – Lisanna zamachnęła się bronią. Obie stanęły po obu stronach mostu, tak, że Lucy po wystrzale mogła wpaść do wody. – Opowiem ci coś teraz… Kochanie…

7 lat temu

                  Piękny, prawie zimowy dzień, w którym dookoła widać było białą pierzynkę. Dzieci czy dorośli? Nie miało to żadnego znaczenia. Wszyscy bawili się lepiąc pierwsze bałwany, rzucając pierwszymi kulkami śnieżnymi w przeciwników. Lisanna Strauss, uczennica gimnazjum, która odliczała dni do ferii świątecznym nie lubiła zabaw na śniegu, chyba, że z psem pani Rawlison*, Panem Jacksonem. Ta kobieta zastępowała jej całą rodzinę. Rodzice zostali zamordowani, a rodzeństwo tyrało, by mogła zdobyć odpowiednie wykształcenie. Nie mogła im nic zarzucić, ale czasami chciała z nimi pobyć, dlatego tak bardzo wyczekiwała świąt, kiedy to cała rodzina zbierała się razem.

- O czym myślisz? – zapytała ją w pewnym momencie pani Rawlison, która stała tuż obok niej, trzymając na smyczy ukochanego piesiunia.

- O niczym, a sąsiadka czemu dzisiaj taka smutna? – Dziewczyna uśmiechnęła się do niej szeroko.

- Dzisiaj jest dzień zapłaty, ostatni dzień, a potem emerytura. – Kobieta w średnim wieku szła z opuszczoną głową, bojąc się spojrzeć Lisannie w oczy. – Przepraszam – szepnęła cicho, gdy obie zaczęły dochodzić do mostu, który znajdował się w głąb lasu.

- Nowa trasa… - Zaczęła rozglądać się dookoła, oglądając przepiękne drzewa, okryte białym puchem. – Pan Jackson się nie pomylił?

- Ha – zaśmiała się kobieta. – On zbyt wiele razy tu chodził. – Po jej policzkach zaczęły spływać łzy.

- O co chodzi? – Zaraz po tym, jak zadała to pytanie z lasu wyszli trzej, napakowani mężczyźni otaczając dwie kobiety. – Kim jesteście i czego chcecie?

- O jaka dupcia? Dzisiaj ją też mamy popieścić? – Jeden z nich podszedł do Lisanny, a następnie złapał ją za pośladek.

- Zostaw! – krzyknęła, uderzając zboczeńca w twarz.

- Ej! – zawołał do niego drugi. – Dzisiaj zostawiamy, to nie ta operacja!  Przecież jest tu Rawlisonowa! – Lisanna spojrzała z przerażeniem na kobietę, która wzięła od mężczyzn kopertę, a następnie odeszła, zostawiając zrozpaczoną dziewczynę samą.

Teraz

                  Lisanna wciąż stała, celując pistoletem w Lucy, która słuchając historii białowłosej zaczęła płakać.

- Ty wiesz, co oni mi zrobili?! – wrzasnęła na cały las. – Najpierw mnie siłą zabrali do jakiegoś hangaru, potem rozebrali i wystawili na widok jakiś mężczyzn. Dotykali mnie… wszędzie, a potem jakby nigdy nic, kazali mi zabić dziecko. Nie zrobiłam tego. Położyli mnie ziemię i znowu zaczęli dotykać, ale tym razem … posunęli się dalej. I znowu kazali mi zabić! Dalej nie chciałam! Zaczęli mnie torturować! Ty wiesz, że tak umiejętnie to robili, że nawet ślad nie został po tym*. I tak to się powtarzało, aż zabiłam. Potem także zabijałam, ale oni mnie uczyli… przez CAŁE DWA LATA!!! W pewnym momencie zdałam sobie sprawę, że nie mogę być już szczęśliwa, a mój powrót, to była tylko umowa, żeby śledzić Komisariat Fairy Tail i zabić Makarova Dreyara i Jellala Fernandesa! I co? Udało mi się! Chociaż Jellal to nie moja zasługa. A no i jeszcze pani Kolebko, ale to robota Elfmana. Dobrze się chłopak spisał…

- Oni ci wyprali mózg – skomentowała Lucy, przerywając jej. - Przecież to była twoja rodzina!!!

- Wiem, ale pani Rawlison TEŻ była dla mnie, jak rodzina, a nawet bardziej, bo to ona codziennie mi gotowała, prała, sprzątała, pomagała w lekcjach … nie Mira i Elfman. Po tym, jak wróciłam…żałowali, ale … ty wiesz najlepiej, czas jest nieubłagany, nie da się go cofnąć. Jego wskazówki tykają tak szybko, że ludzi zauważają jego obecność, gdy pojawi się, jakaś rysa. W tym przypadku moje zaginięcie, chociaż… wiesz ile minęło czasu zanim zgłosili moje zaginięcie? TYDZIEŃ!!! KIEDY DOSTALI WOLNE NA ŚWIĘTA ZAUWAŻYLI MOJĄ NIEOBECNOŚĆ!!! – Lisanna zaczęła dokładnie mierzyć w serce Lucy.

- Proszę… - ostatni raz zaczęła błagać.

- Giń… - chwila ciszy. STRZAŁ. Dziewczyna zachwiała się, łapiąc się ręką za krwawiącą ranę. Jej ciało wygięło się, następnie wpadając do niezbyt wielkiej rzeczki, która zaczęła ją prowadzić prosto do morza.

Ciąg dalszy nastąpi … [Pozdrawia Ola Szatan Ri!!! Buhabuha]

PROSZĘ PRZECZYTAJ!!! 

Drogi czytelniku

Nawet jeśli blog będzie zakończony proszę cię drogi czytelniku SKOMENTUJ, jak chcesz pójdź na inne moje BLOGI, POLUB moją stronę, albo naciśnij OBSERWACJĘ :)

* Pani Rawlison, tak to jest ta sama kobieta, która zobaczyła, jak ktoś rozkopuje ciało matki Lucy. Przypadek czy nie? Sądzę, że to drugie ;)

* Dlaczego tutaj? Bo jakby ktoś nie zauważył. Podpowiedzi (jak po 1 wiesz, to nie idź dalej, chyba, że chcesz się upewnić)

1) Były tortury, a nie zostały ślady.

2) Acnologia = Acnologia.

3) Dlaczego porwano Lisannę?

4) Gdzie prowadzono eksperymenty i szkolono ludzi? (Dwa miejsca)

5) ….

Tak chodzi o wydarzenia sprzed 21 lat, kiedy znaleziono Natsu, Gajeela itd. w tej fabryce i o miejsce, w który więziono Erzę i Jellala, wiecie o co chodzi?