[Smocze Królestwo] Rozdział 39

Mężczyzna rozłożył mapę na środku biurka, i dokładnie badając jej poszczególne fragmenty, starał się dokładnie obliczyć pozycję, w jakiej aktualnie się znajdują. Choć minęło kilka, dobrych tygodni zdawało się, że nawet nie zbliżają się do celu. Bezkresny ocean ciągnął się przez niezmierzone mile, nie zwiastując choćby cienia lądu, na którym mogliby wylądować. Załoga, jak i on sam, cierpieli z powodu zbyt długiego pobytu na niebie, lecz nie pozostawało im nic innego, jak tylko dobrzeć szybko na Trzeci Kontynent.

Każdego dnia Lucy zapewniała ich, że podróż nie będzie trwała długo, lecz z trudem każdemu przychodziła wiara w te słowa. Musica wiedział o nadzwyczajnych umiejętnościach jej oczu, a także o potajemnych treningach z Tamakim, ale wątpił, że tak mocno wykształciła swoje umiejętności, by teraz dawać im złudną nadzieję.

— Chyba nie mam wyboru — rzekł mężczyzna, przeciągając się.

Zwinął mapą w rulon, po czym włożył go do stojaka wraz z resztą. Poprawił surdut i wstał, kierując się w stronę pokładu. Pragnął zbadać sytuację, a także nastrój załogi, który z dnia na dzień się pogarszał. Wiedział, że jeśli nie dotrą na stały ląd w przeciągu kilkunastu dni, mogą się pojawić komplikacje, które tylko utrudnią dalszą podróż.

 Wychodząc z kajuty, zamknął za sobą drzwi i wyszedł na długi korytarz, na którym znajdowały się wejścia do reszty kwater załogantów. Spojrzał na metalowe drzwi, zastanawiając się, gdzie podziewają się Tamaki i Lucy. Słyszał ostatnio ich rozmowy dobiegające z pokoju pięknisia, ale nigdy nie zdołał usłyszeć pełnej wymiany zdań, a nie ukrywał, iż intrygowała go ona.

Jednak nie chciał robić niczego podejrzanego. Ruszył pewnym krokiem przed siebie, wychodząc zaraz z przyciemnionego miejsca, by dotrzeć na pokład. Letnie słońce grzało niemiłosiernie, rażąc w oczy i nie dając na spokojnie spoglądać przed siebie.

— Czy coś się stało kapitanie? — zapytał Hughes, siedzący dokładnie bok wejścia do części sypialnej.

— Nic — odparł jedynie Musica.

Nie miał dzisiaj humoru na zwierzanie się. Po prostu chciał już dotrzeć na przeklęty kontynent i znaleźć broń, a nie żyć w niepewności, zastanawiając się, co tak naprawdę mogą tam zastać.

Zaniepokojony ruszył pod sam dziób statku, opierając się łokciami o barierkę. Westchnął, po czym wychylił się, spoglądając ku dołowi. Uśmiechnął się gorzko i potrząsnął głową, wracając do wcześniej pozycji.

— Wysoko — skomentował jedynie.

— Ale już się zbliżamy.

Musica wrzasnął donośnie, odskakując daleko od tyłu. Nagły odzew Lucy, która dość umiejętnie pojawiła się obok niego bez wydania jakiegokolwiek dźwięku, wystarczył go na tyle, by stać się obiektem drwin załogi.

— Musisz to robić? — zapytał dziewczynę.

— Ale jesteśmy na miejscu — powiedziała spokojnie, wskazując palcem przed siebie.

Nie wierząc w jej słowa, natychmiast podbiegł na czub statku. Wyglądając we wszystkie strony szukał choć skrawka lądu, lecz na pierwszy rzut dostał jedynie ogromny zawód. Dopiero po jakimś czasie, ze znajdującej się w oddali morskiej mgły, zaczęły się wyłaniać pojedyncze sprawki lądu.

Przerażony Musica spojrzał na Lucy, jednocześnie podziwiając i bojąc się jej mocy. Jednak nie był to czas na kłótnie z własnym umysłem. Najważniejsze było teraz znalezienie sposobu, by nie zginąć przy pierwszej okazji i szczęśliwie znaleźć Świętą Broń.

Modląc się do wszystkich bogów, wrzasnął do załogi, by szykowała się do lądowania, a on sam pozostał na tym samym miejscu, obserwując powoli wyłaniające się kolejne części kontynentu. Na początku wyglądał on tylko jak wyspa, co sprowadziło wątpliwości na rzezimieszka, lecz z czasem zaczął rozumieć, że to wcale nie wygląda tak, jak myśli. Początkowe fragmenty kontynentu przypominały rozciągającą się wzdłuż plażę, za którą następnie znajdował się cały pasaż zieleni. Był to wyjątkowo krótki odcinek, lecz wraz z przebytymi milami rozumiał, iż tereny rozszerzają się coraz bardziej, tworząc coś na kształt trójkąta. Jednak w pewnym momencie Musica ujrzał krajobraz, który sprawił, iż całkowicie zatracił się w lustrowaniu tego, co widzi przed sobą. Sama Lucy, która stała obok niego, nie potrafiła wykrztusić choćby słowa, patrząc na wysokie, ciągnąc się niemalże na wysokość statku góry, które całkowicie blokowały im dostęp do dalszej części kontynentu. Powoli zbliżając się do nich, czuli ogromny chłód, który z czasem zaczął docierać również do dalszych zakątków statku. Delikatnie drobinki śniegu z czasem zaczęły zalegać na pokładu, a mroźny wiatr zaczął nieść mróz, który mógłby się okazać zabójczy dla całej misji.

— LĄDUJEMY!!! — wrzasnął do załogi Musica, wiedząc, jak wielkie niebezpieczeństwo ze strony natury na nich czeka.

Niespodziewanie zakołysało całym statkiem. Nie była to wina sprzętu czy człowieka. Wydawało się, że coś uderzyło w kadłub, ale nikt nie mógł być tego pewien. Hughes zaraz podniebi pod prawą burtę, lecz nie był w stanie wychylić się na tyle, by ujrzeć uszkodzenia statku. Mogli się tylko modlić o szczęśliwe lądowanie.

Zaraz nastąpiło kolejne uderzenie, a z nim poważna usterka, która doprowadziła do tego, że statek zaczął mknąć ku zielonym polanom Trzeciego Kontynentu.

— Szlag! — krzyknął Kurtis, po czym podbiegł do Lucy i Musici i wyskoczył z pokładu, zostawiając przyjaciół z przerażeniem wyrysowanym na twarzy.

— Nie! — wrzasnęli chórem załoganci.

Wiedział, jak szalenie postąpił, ale powody były ważniejsze od próby ukrycia swoich zdolności. Jego przyjaciele byli w niebezpieczeństwie i mógł pozwolić, by wróg doprowadził do ich śmierci.

Wściekły wyjął z pochwy oba miecze, po czym rzucił się prosto na przeciwnika, który posyłał ataki prosto z ziemi. Widząc mknący pocisk, napiął mięśnie, uniósł miecze, krzyżując je ze sobą, i zadał cios w najodpowiedniejszym momencie, rozcinając na pół coś na kształt skorupy lodowej.

Wykonał salto w powietrzu i wylądował gwałtownie na trawie, stając przed nieznanym przeciwnikiem, którym okazała się młoda kobieta o włosach koloru oceanu. Jej delikatną, jasną skórę zdobiła wyraźnie ciężka zbroja, zakrywająca cały tułów, ramiona i uda. Z wyrzeźbionymi na napierśniku wizerunkami smoków i napisem w obcym języku. W jednej dłoni trzymała długą włócznię, zakończoną ostrym szpikulcem przypominającym kawałek lodu.

— Kim jesteś i co tu robisz? — zapytała w języku z Drugiego Kontynentu.

— Może najpierw wypadałoby się przedstawić. Mimo wszystko jesteśmy tylko gośćmi — rzekł opanowany Kurtis.

Nagle ujrzał spadający niedaleko miejsca jego walki, który po kilku minutach uderzył w kilka drzew, zwalając je na ziemię. Modląc się o bezpieczeństwo załogi, nie spuszczał oka z przeciwniczki. Pewny, że nic nie da przekomarzanie się z dziewczyną, wziął głęboki wdech i wrzasnął:

— Ja się zajmę przeciwnikiem! Wy idźcie wykonać misję!

Ledwo zdołał dokończyć, gdy wojowniczka rzuciła się na mężczyznę, próbując wbić mu ostrze prosto między żebra. Jednak ten sprytnie uchylił się, jednym mieczem zadając cios przeciwniczce w ramię. Była to tylko powierzchowna rana, ale pierwsze starcie należało do niego, a to było już coś.

Kobieta uśmiechnęła się zajadle i odskoczyła, machając włócznią we wszystkie strony.

— Akira — przedstawiła się.

— Kurtis — odpowiedział, lekko skłaniając się przed nią. Pewny, że nie będzie to lekki bój, nie próbował tracić czasu. Wyprostował się i zaraz naparł na kobietę, czując, że w pewnym momencie będzie musiał użyć swojej mocy.

Odskoczył, jednak był to zbyt powolny odruch, gdyż zaraz poczuł ranę na udzie. Spojrzał na nią i zamiast cieknącej krwi, ujrzał rozprzestrzeniające się lodowe kolce. Przerażony na chwilę zamarł, lecz zaraz ponownie ruszył na Akirę. Podskoczył na jednej nodze, wzbijając się na tyle wysoko, by udawać, że próbuje kopnąć kobietę. Gdy tylko zorientował się, że nie zauważyła jego podstępu, szybko skrzyżował miecze i przeciął skórę wojowniczki w nadgarstkach, lecz ponownie była to tylko płytka rana, która nic nie zmieniła w jej umiejętnościach. Kurtis syknął, czując, jak chłód zdążył sparaliżować połowę jego nogi.

— Może od razu się poddasz i dasz zabić? — zaproponowała Akira.

— Dawno nie miałem takiej rozgrzewki, więc szkoda rezygnować! — odparł, mówiąc szczerze. Był to dopiero początek walki, choć sama kobieta chyba nie zdawała sobie sprawy z prawdziwych umiejętności wojownika.

Nie tracąc czasu na zbędną rozmowę, szybko ruszył agresywnie na przeciwniczkę, uderzając oboma ostrzami równocześnie. Siła ciosu była nieprawdopodobna. Choć Akira odparowała cios, uderzenie wysłało ją na kilka metrów do tyłu. Obolała wstała, lecz widząc rzucającego się na nią Kurtisa zrozumiała, że zamarznięta noga nie jest przeszkodą do walki.

— Agr Heleei Nighrt Dragon! — Jej włosy uniosły się na wysokość barków, delikatnie mieniąc się. — Dusza jest moją siłą, a potęga moim przeznaczeniem. Znajdź łaskę u Pana i daj mi siłę o Lodowy Panie!

Zamachnęła się włócznią tuż przed Kurtisem, odpychając go daleko na drzewo. Mężczyzna uderzył plecami o gałąź, po czym spadł na twarz. Obolały, lecz nadal żywy, uderzył pięścią o podłoże. Wściekły oparł się dłonią i powstał. Po jego policzku spływała strużka krwi, która zanim zdążyła spaść na ziemię, zamarzała. Chłód ogarnął całą polanę. Mroźny wiatr, wijący się groźnie przed Akirą, ukazywał jej potęgę i władzę nad żywiołem, który wydawał się słuchać każdego jej rozkazu. Piękna niczym młoda bogini, lecz niebezpieczna jako wojowniczka.

 — Jestem Obrońcą tej krainy i nie pozwolę, by obcy nawiedzali święte sanktuaria naszych przodków — mówiła. — Podziwiam cię jako wojownika, ale nie mam szacunku do osoby, która wtargnęła na nasze święte ziemie.

— Powiem tylko jedno. — Odchrząknął, po czym podszedł bliżej zamieci lodowej, jakby nie bał się w ogóle mocy kobiety. — Z szacunku cię nie zabiję, ale musisz ponieść karę. Wydaje ci się, że masz prawo do wygłaszania takiej przemowy, bo bogowie obdarowali cię mocą. Lecz zapomniałaś zadać sobie pytanie. A jeśli jest tu ktoś jeszcze, kto ma łaskę u bogów?

Uniósł wysoko oba miecze, po czym uderzył stal o stal, wbijając donośną melodię metalu, roznosząc ją po całej okolicy. Nagle pojedyncze odłamki zaczęły się kruszyć. Niczym proch odleciały wysoko, powoli ukazując żarzące się niczym węgle ostrza. Jakby wyjęte świeżo z ognia kuźni płonęły żywym ogień. Syczały zajadle wraz unoszącym się dymem.

— Agr Heleei Nighrt Dragon! — krzyknął Kurtis. — Dusza jest moją siłą, a potęga moim przeznaczeniem. Znajdź łaskę u Pana i daj mi siłę o Ognisty Panie!

— Ty jesteś…

— Jestem Pogromcą Smoków Ognia, Kurtis Westolia, zabójca prowizorycznego Króla Smoków Ognia, Igneela.