Natsu x Lucy - Nić przeznaczenia

Historia sięgająca wydarzeń sprzed naszej ery jest tak odległa, że współcześni ludzie słuchając o niej, po prostu uważają ją za legendę. Bohaterowie, którzy ginęli w ogniu  walki z bogami, dziś są pamiętani, jako postacie mitów. Ludzie, nie są świadomi tego, że swoje istnienie zawdzięczają tym, którzy stanęli naprzeciw złu tego świata. Niektórzy bohaterowie zostali zapamiętani. Byli to ci, których sława rozbrzmiewała na cały świat. Ludzie znają Heraklesa, Tezeusza, Jazona, ale kto słyszał o Metresie, Morielu, Kafasie, Areagonie czy Hortiaszu? Nie było poety, który napisałby o nich wiersze, nie było barda, który pieśni rozesłałby na cały świat, nie było człowieka, który doniósłby o nich wiadomość na drugi kontynent. Ich istnienie poszło w niepamięć, pomimo tego, że to byli herosi, którzy wyzwali na pojedynek odwiecznego wroga całej ludzkości – śmierć. Słysząc o tym po raz pierwszy, nie chciałam uwierzyć, ale teraz  kiedy jestem pewna, chcę przekazać nowemu światu tę historię.

Tanatos, Bóg Śmierci i Zagłady widząc świat ludzki zaczął zazdrościć człowiekowi tego, że żyje w tak pięknym świecie, a on sam musi trwać w odmętach podziemia.. Kiedy spoglądał na niego z ciemności Hadesu, zaczęło rodzić się w nim uczucie, zazdrość była coraz bardziej potęgowana, kiedy widział zmarłych, którzy z uśmiechem na twarzy mówili o swoim życiu. Z każdym dniem, z każdą godziną coraz bardziej pragnął przekroczyć bramę Hadesu, aż nastał czas, kiedy wszystkie emocje jakie w sobie dusił wypłynęły w jednej chwili.  Tanatos nie zważając na konsekwencje, wkroczył do świata ludzi. Całą ciemność jaką miał, zaczął rozprzestrzeniać po całym świecie. Śmierć dotykała każdego, kto tylko miał z nią styczność. Bogowie widząc potęgę Tanatosa wybrali swe ludzkie dzieci, herosów, by wyruszyli pokonać Władcę Śmierci. Długa i krwawa bitwa rozciągała się na coraz więcej czasu, nie dając poczucia, że któraś ze stron wygrywa czy przegrywa. Moriel – syn Ateny i Priama widząc, że walka nie jest dobrym sposobem na pokonanie Boga, użył swej mądrości i pomocy matki i  zapieczętował Tanatosa w medalionie,  czyniąc tym samym z siebie strażnika pieczęci. Czekając na uwolnienie, obaj trwali w miejscu, który miał być schronieniem dla przedmiotu. Jednak legendy  tworzą się na nowo, bo ludzka ciekawość doprowadza do odrodzenia tego, co nie powinno ujrzeć światła dziennego. Czekając całe dwa tysiące sto lat, doczekali się roku 2033, w którym wszystko miało mieć swój nowy początek.

***

            Rok 2010… stojąc nad kołyską noworodka trzy siostry stały i nić plotły. Przyglądały się dziecku, rozmyślając jakież przeznaczenie dać malutkiemu. Dwie z nich krzyczały : „Wielkie to jego przeznaczenie… ”, lecz jedna przeczyła. Do zgody dojść musiały i takąż historię stwarzały …

            Rok 2033, chłopiec kiedyś malutki teraz jest dorosły. Tak jak 23 lata temu towarzyszyły mu trzy siostry. Trzymały go za ręce, nieświadomy niczego kroczył za nimi. Po nici cieniutkiej prowadziły go do celu. Gdy dotarł na miejsce, przystanął i spojrzał na ziemię. Uniósł medalion, który leżał na podłożu , proszący by ktoś się nim zajął. Mężczyzna oglądał go dokładnie. Siostry kierowały, drogę wskazywały, pokazały co ma zrobić. Wziął medalion w obie dłonie, by zaraz złamać go na dwie połowy. W ten dziewczynki puściły jego dłonie i przerażony zaczął się rozglądać. Spojrzał na dłonie. Trzymał dwie połowy medalionu, przyglądał im się dokładniej, lecz gdy go parzyć zaczęły, rzucił je na ziemię. W ten dym zaczął się unosić i swym mrokiem okrywać okolicę. Dziewczynki już wiedziały i nić szykowały. Z obłoku ciemności wyłoniła się postać, w czarnym płaszczu, trzymająca do dołu zgaszoną pochodnię. Przerażony mężczyzna próbował uciekać, lecz śmierć była mu pisana. Postać uniosła swą pochodnię, zapalając czarny ogień. Siostry zaczęły ciągnąć nić, coraz mocniej i mocniej. Ogień pochłaniał życie chłopaka… Pyk … i już nić została przerwana, a na ziemi leżała skorupa, zwana ciałem.

- Nie zapomnę o was ! – rzekła tajemnicza postać do dziewczynek

- Wiemy, Tanatosie – odpowiedziały równocześnie siostry.

            Wnet Bóg Śmierci uniósł się nad ziemię i mrok swój rozesłał po całej krainie, posyłając swe sługi by niosły śmierć i zniszczenie.

- Tym razem wszystko będzie moje! – wypowiadając te słowa znikł, pozostawiając trzy siostry tańczące w kole. Trzy dziewczynki zwane Mojry…

***

            Krocząc przez ulicę Lucy zastawiała się nad wydarzeniami, o których huczał cały świat. Ludzie szeptali o zagładzie, która miała zejść na ten świat, stare babki szeptały, że dawno uśpione zło, znowu powróciło na Ziemię. Wszyscy będąc przerażeni, próbowali uciekać, chociaż nie wiedzieli dokąd. Jednak nie ta dziewczyna. Kiedy szła przez ciemną ulicę, oświetloną jedynie światłem latarni, nie myślała o tym, że za rogu może wyskoczyć potwór i ją zabić. Po prostu szła tą samą, niezmienioną trasą co rok, czy dwa lata temu.

- „Nic tu się nie wydarzyło od kilku lat, więc czemu teraz miałoby coś się zmienić…” – powtarzała w myślach niczego nieświadoma dziewczyna. Będąc blisko swojego domu, nagle usłyszała krzyk. Pobiegła w kierunku, z którego on dobiegał. Gdy dotarła na miejsce ujrzała ciało leżące na ziemi, a nad nim pochylającego się mężczyznę. Chciała podbiec i coś zrobić, jednak strach sparaliżował jej całe ciało i nie mogła się ruszyć. Po chwili ujrzała, że tajemniczy mężczyzna wstaje i patrzy w jej kierunku. Przerażona, zaczęła się cofać, a po chwili po prostu biegła, by znaleźć się jak najdalej od tamtego człowieka.

- Czekaj ! – usłyszała za sobą wołanie, ale nawet się nie odwróciła. Biegła ile tylko sił miała w nogach, jednak po pewnym czasie zmęczenie dało się we znaki i zaczęła zwalniać. Poczuła szczęśliwa, gdy zobaczyła zarysy swojego domu. Kierując się w jego stronę nawet niespodziewana się tego, że nie uda jej się przekroczyć progu mieszkania. Gdy była już tak blisko, ciemność ogarnęła całą okolicę, pozostawiając ją bez krztyny światła. Przerażona dziewczyna zaczęła rozglądać się dookoła próbując coś dojrzeć. W pewnym momencie poczuła jak ktoś ją chwyta za szyję. Próbowała się oswobodzić, ale siła przeciwnika była niewyobrażalna. Zaczął podnosić Lucy do góry, coraz mocniej ją dusząc. Szarpała się i próbowała wyrwać, jednak w pewnym momencie poczuła się tak bezsilna, że zaczęła się oddawać w ramiona śmierci. Nagle, w ciemności rozbłysło światło, któro leciało prosto w zakapturzoną postać, duszącą dziewczynę. Puścił ją, by uniknąć kuli światła. Lucy upadła na ziemię, powoli tracąc przytomność. Jej powieki, zrobiły się tak ciężkie, że zdołała zobaczyć, jedynie zarys postaci, która ją uratowała, a potem już tylko bezgraniczną ciemność.

***

                        Powoli zaczęła otwierać oczy, jednak kiedy poczuła przerażający ból głowy, z powrotem je zamknęła. Delikatnie zaczęła się podnosić, a kiedy poczuła, że ból ustał, także otwierać oczy. Jednak dochodząc do pewnego momentu, nagły przypływ bólu, spowodował, że zaczęła opadać. Gdyby nie ramiona mężczyzny, które ją przytrzymały, uderzyłaby głową o kant łóżka.

- Nie przemęczaj się! – zarządziła tajemnicza osoba, kładąc ją delikatnie na poduszkę.

- Gdzie ja … - próbowała się czegoś dowiedzieć, jednak ból, który promieniował przez całe jej ciało, nie dał jej dokończyć zdania.

- Spokojnie. Odpoczywaj jeszcze, tu jesteś bezpieczna. – były to ostatnie słowa, jakie zdołała zapamiętać, przed zaśnięciem.

            Otworzyła oczy. Zobaczyła, że jest ubrana w niebieską sukienkę. Zaczęła się rozglądać zdezorientowana dookoła siebie. Zobaczyła, że stoi na gołej ziemi, na której nic nie rośnie. Zaczęła iść powoli przed siebie, lecz po chwili poczuła, że coś kłuje ją w stopy. Dopiero w tym momencie poczuła, że ma gołe stopy.

- Jesteś …– usłyszała głos, rozchodzący się wokół niej

- Idź przed siebie! – odwróciła się, ale nikogo nie zobaczyła. Zaczęła iść mimowolnie przed siebie, pomimo, że tego nie chciała. Nagle ujrzała, że stoi na wysokim wzniesieniu, z którego widać duże pole w czterech różnych kolorach.

- Chodź do nas ! – znowu usłyszała głos, ale tak jak wcześniej nikogo nie zobaczyła

- Jesteśmy blisko …- kolejny głos

- Skacz ! – dla Lucy to słowo brzmiało jak rozkaz. Była już na krawędzi, gdy zaczęła się zastanawiać, czy nie zginie skacząc. Jednak jej ciało, nie chciało jej słuchać i po prostu zeskoczyło. Będąc blisko ziemi, zaczęła się delikatnie unosić. Po chwili bezpiecznie wylądowała na ziemi nie czyniąc sobie najmniejszej krzywdy. Zaczęła iść przed siebie, widząc przed sobą cztery krainy.

- Wiosna … - jeden głos

- Lato … - drugi głos

- Jesień … - trzeci głos

- Czy zima ? – wszystkie głosy jednocześnie.

            Dziewczyna zaczęła dokładnie się przyglądać krainom i dopiero w tym monecie zobaczyła, że jest to prostu jedno pole, podzielone na cztery pory roku. Kochała wiosnę, dlatego wybrała tę część.

- Dziecko wiosny.- powiedział znowu pierwszy głos

- Miałaś rację siostro.

- Tak jak wędrował jej przodek, tak i ona tak wędruje – rzekły kolejno głosy po sobie.  Lucy szła przez ledwo wyrastające z ziemi roślinki, powoli dochodząc do ogrodu, osłoniętego białą poduszką, kwitnących drzew i usłaną zieloną krainą kwiatów.

- Zakończyłaś czy zaczęłaś swą wędrówkę ? – zapytała dziewczynka siedząca przy malutkim stoliczku, stojącym po środku ogrodu.

- Siostrzyczko, to dopiero początek. – rzekła druga dziewczynka

- Już skończyłam! – powiedziała radośnie trzecia siostrzyczka

- Co skończyłaś…? – zapytała niepewnie Lucy

- Twoje przeznaczenie ! – powiedziały równocześnie siostrzyczki

- Kim jesteście ? – spojrzała na nie. Wyglądały jak dziesięcioletnie dziewczynki, były ubrane w śliczne sukieneczki w kwiatki,  a na nogach miały różowe buciki.

- Jesteśmy twoją przeszłością … - zaczęła mówić pierwsza

- teraźniejszością – rzekła druga

- i przyszłością – dokończyła trzecia

- Czy to jest sen ? – Lucy zaczęła się rozglądać dookoła, cały czas czekała na odpowiedź, ale kiedy jej nie uzyskała pytająco spojrzała na dziewczynki, które wstały i zaczęły tańczyć w około.

- Śmierć, śmierć, śmierć już jest blisko, zniszczy dla nas wszystko. – śpiewały radośnie – Czy ten heros, który obok stoi, śmierci się nie boi ? Już nić upleciona, droga przeznaczenia została stworzona …- po tych słowach stanęły i zaczęły się patrzeć na dziewczynę. Cały ogród zaczął usychać, pozostawiając po sobie tylko zniszczone drzewa. – NIE ZAWIEDŹ NAS! – powiedziały z grozą trzy dziewczynki, podając jej trzy złote klucze.

            Lucy podniosła się z łóżka, przerażona i zmęczona. Odgarnęła kołdrę i zaraz spojrzała na swe stopy. Były poranione i  brudne. Dyszała ciężko, trudno jej było się uspokoić.

- Sen ? – usłyszała głos obok siebie. Przekręciła głowę i spojrzała na chłopaka, który siedział na krześle obok jej łóżka.

- Nie wiem … - odpowiedziała próbując złapać oddech. – Ale zaraz … Kim ty jesteś ?! – krzyknęła przerażona, po czym zaczęła się rozglądać dookoła. Zobaczyła, że znajduje się w pokoju niewielkich rozmiarów, w którym znajdowały się tylko stół, krzesło i oczywiście łóżko, na którym leżała.

- Spokojnie.  – próbował uspokoić chłopak dziewczynę – Jesteś w bezpiecznym miejscu. Wolałabyś, żebym cię zostawił na pastwę tego stwora ? Mam nadzieję, że nie jest twoim marzeniem zostać wysuszoną śliwką ?

- Że co ?! – zapytała ostro Lucy, nie wiedząc co oznaczają słowa tajemniczego chłopaka.

- Może zacznę od początku … - chwilę się zastanowił, po czym podał jej dłoń, mówiąc : - Jestem Natsu .

- Lucy.- powiedziała cicho, podając mu swoją dłoń.

- No to jak już się przedstawiliśmy, powiem ci wszystko, co sam wiem. – powiedział radośnie. – Obecnie znajdujemy się w Akademii Herosów…

- Czy to jakiś żart !? – krzyknęła, przerywając Natsu wypowiedź.

- Nie, to nie jest żart. Spokojnie, zaraz ci wszystko wytłumaczę.

- No, dobrze – odpowiedziała – „Czy mam inny wybór ? ” – zapytała siebie w myślach.

- Akademia Herosów, nie jest jakimś żartem. Zwykli ludzie nic o niej nie wiedzą, gdyż ona nie znajduje się w ich wymiarze. Dzięki temu, że stworzyli ją sami Bogowie. – w tej chwili przysłonił jej palcem usta, wiedząc, że Lucy chce mu przerwać. – Musisz zaakceptować fakt, że Bogowie Greccy istnieją. Ty ich znasz… tylko przez wieki ich imiona się zmieniały, aż w obecnych czasach znasz ich pod innymi nazwami. Zapewne już spotkałaś jednego – Mojry.

- Trzy dziewczynki … - szepnęła do siebie

- Tak, masz rację. – zgodził się z nią chłopak

- Ale to nie było kilka bogiń ?

- Mojry są jednością i są traktowane jako jeden Bóg. – powiedział Natsu, po czym popatrzył się na dziewczynę.

- Co?- zapytała niepewnie

- Nic… - chwilę się jeszcze popatrzył, po czym odsunął się od niej. – Teraz wracając do momentu, w którym mi przerwałaś. Bogowie istnieją, tak samo jak herosi. I właśnie dla nich Bogowie stworzyli miejsce, gdzie mogą się spotkać. Może nie wiesz, ale herosem nie jest się z wyboru krwi, tylko sytuacji. Nie wiem czy rozumiesz, ale spróbuję ci wytłumaczyć. Przez lata, pokolenia pierwsi herosi, mający krew bogów przekazywali ją swoim dzieciom. Ona istniała w nich, ale nie była uaktywniona. Dopiero, kiedy Bogowie ogłoszą, że istnieje zagrożenie, ta krew się uaktywnia i my herosi trafiamy tutaj, do Akademii, by dowiedzieć się co jest naszym przeznaczeniem. Rozumiesz?

- Nie do końca … - odpowiedziała szczerze dziewczyna.

- Dobrze … W naszych ciałach jest coś w rodzaju fiolki z boską mocą. Kiedy nie jest ona potrzebna, przechodzi po prostu z ojca na syna, itd. Dlatego w pewnym momencie, kiedy Bogowie wezwą do działania, ta fiolka pęka i moc dostaje się do organizmy człowieka, czyniąc go herosem. Teraz rozumiesz?

- Dalej nie rozumiem, co to ma wspólnego ze mną !? – krzyknęła Lucy.

- Właśnie do tego zmierzam, więc się uspokój. – rzekł do niej tak spokojnym głosem, że dziewczyna po prostu oparła się o łóżko i uważnie zaczęła słuchać.

- Ponad dwa tysiące lat temu, Bóg o imieniu Tanatos, zapragnął zdobyć ziemię. Według Bogów zaczął zazdrościć człowiekowi życia na ziemi, kiedy on musiał tkwić w Hadesie.  Bogowie postanowili wysłać swoje dzieci by go powstrzymały : Metresa, Moriela, Kafasa, Aragona i Hortiasza. Cała piątka stanęła naprzeciw Boga Śmierci. Jednak Tanatos był za silny dla herosów i Moriel, syn Ateny i Priama postanowił poświęcić się i zapieczętować siebie i Boga w medalionie. Dzięki pomocy matki, udało mu się, ale musiał zginąć, kiedy tylko dostał się do medalionu. Wydawało się, że Ziemia jest bezpieczna, niestety Mojry postanowiły przywrócić Tanatosa. Nie wiem, czy takie było przeznaczenie, ale wykorzystały jakiegoś chłopaka, do złamania pieczęci. Tanatos przez to znowu powrócił na Ziemię i zapewne słyszałaś o jego dokonaniach. Dlatego Bogowie wezwali wszystkich, którzy posiadają ich krew, do walki. Niestety zanim tu dotarłaś, zginęli wszyscy oprócz ciebie i mnie.

- I CO JA MOGĘ ZROBIĆ, SKORO TYLE SILNYCH HEROSÓW ZGINĘŁO?! – krzyknęła na cały pokój. Natsu popatrzył na nią. Nic nie musiał mówić, była świadoma tego, że będzie musiała zginąć, nawet jeśli niczego nie osiągnie.

 - Jesteś córką Aiona, Boga Czasu i Przestrzeni, posiadasz klucze, do bram przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Możesz zmienić bieg czasu, jeśli tego zapragniesz.

- „Klucze” – pomyślała dziewczyna, na wspomnienie snu, którym Mojry dają jej trzy złote klucze. Popatrzyła na swe dłonie, w których pomimo oczekiwań, nic się nie znajdowało.

- Trzymałaś to, gdy spałaś… - powiedział Natsu podając jej trzy klucze. Lucy na początku niepewnie wyciągnęła ręce, ale po chwili coś ją zaczęło do nich przyciągać i za nim się spostrzegła, klucze spoczywały na jej dłoni.

- Jak ja mam z nich skorzystać ? –  Lucy jedyne co czuła to smutek. Była świadoma tego, że wiele się od niej wymaga, ale w rzeczywistości nic nie potrafiła

- Ty nie możesz tego wiedzieć, kiedy będziesz chciała to prostu to zrobisz … Ojciec ci pomoże. – powiedział uśmiechnięty Natsu

- Dlaczego nazywasz Aiona moim ojcem ?

- W tej chwili krąży w twoich żyłach jego krew, kiedy się wszystko zakończy będziesz z powrotem córką swojego ziemskiego ojca.

- A ty …? – zapytała niepewnie

- To nie ważne ! -  krzyknął szczęśliwy

- Według ciebie naszym przeznaczeniem, jest ratować świat przez Bogiem Śmierci, a ty jesteś tej chwili taki beztroski, spokojny i cały czas szczęśliwy. Jak to jest możliwe ? – Lucy nie potrafiła zrozumieć powodu, radosnych emocji chłopaka

- Po prostu nareszcie ktoś się mną zainteresował, więc jestem szczęśliwy. Ale wiesz co, teraz nie mamy czasu na takie pogaduszki. Musimy cofnąć się w czasie i zmienić bieg historii.

- Co proponujesz? – Lucy zaczęła się zastanawiać, czy zmiany w przeszłości w rzeczywistości mogą wyjść na lepsze, czy może spowodują jeszcze większą katastrofę.

- Zniszczyć medalion, kiedy tylko Moriel go zapieczętuje. – odpowiedział jej szybko Natsu.

- Ale jak zamierzasz go zniszczyć ? – zapytała przerażona – Czy zniszczenie nie spowoduje uwolnienia Boga?

- Ty masz za zadanie przenieść nas do przeszłości, a moja głowa w tym, żeby zniszczyć ten przeklęty przedmiot – pokazał kciukiem na siebie, będąc dumnym z tego, że jest w stanie tego dokonać.

- Dobrze – uwierzyła mu. Jednak cały czas się zastanawiała czy uda jej się otworzyć bramy czasu, jak od niej oczekiwano. 

- Wstań ! – usłyszała jak ktoś do niej mówi. Posłusznie zeszła z łóżka, po czym zaczęła się kierować w stronę drzwi. - Lucy ? Lucy, co się stało ? – zapytał się zdziwiony Natsu

- Idź za nią – słysząc polecenie zaczął się kierować tam gdzie Lucy

- Idź do głównej sali ! – kolejny głos kazał jej kroczyć w stronę ogromnej, okrągłej sali, pokrywanej najróżniejszymi malowidłami, przedstawiającymi dawnych herosów. Na środku znajdowała się ogromna kolumna, na której były wypisane imiona tych, którzy zginęli w imię ludzkości. Lucy zaczęła do niej podchodzić, wyjmując z kieszeni złoty klucz.

- Otwórz bramę przeszłości ! – usłyszała trzy głosy na raz.

-„Mojry …Dlaczego, ja to robię ?” – pomyślała Lucy, jednak jej ciało nie reagowało na jej rozkazy. Słuchało tylko tego, co mają do powodzenia dziewczynki. Lucy podeszła do kolumny, wyciągnęła rękę z kluczem i rzekła :

- Ja jestem bramą przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Ta, która chronisz tego co minione, otwórz mi przejście do czasów dawnych. – Przed Lucy i Natsu ukazała się złota brama, która powoli zaczęła się otwierać. Kiedy całkowicie się otworzyła, trzymając się za ręce przeszli przez nią.

***

            Przechodząc na drugą stronę ich oczom ukazał się widok, którego się nie spodziewali. Piękne, pełne zieleni wzgórza, które powinni zobaczyć, zostały zastąpione pustymi kawałkami ziemi, na której nic nie rosło. Pozostałości po drzewach, były jedynie zeschniętymi badylami bez życia. Nie dało się słyszeć żadnego dźwięku, nawet cichego śpiewu ptaków. Koryto rzeki, w której kiedyś była woda, została zamieniona w pustą wnękę, w której pozostały lekkie pęknięcia. Promienie słoneczne, nie mogły się przedrzeć przez gęste, czarne chmury, które powodowały, że świat pokrywał mrok.

- Straszne .. – powiedziała po chwili ciszy Lucy

- To jest dzieło Tanatosa, jeśli niczego nie zrobimy, to nasz świat, też niedługo tak będzie wyglądał. – rzekł ze smutkiem Natsu

- Lepiej chodźmy szukać Tanotosa, Mojry nie bez przyczyny wysłały nas w to miejsce. – odezwała się dziewczyna po czym ruszyła w stronę wzniesienia. – „Nie wiem dlaczego tam idę …, ale wiem, że muszę” – pomyślała Lucy.

            Natsu o nic nie pytając ruszył za nią. Ich wędrówka przez „pustynie”, była wyczerpująca, pomimo braku słońca i wysokiej temperatury. Wydawało się im, że wzniesienie znajduję się bliżej, jednak pozory mylą. Idąc przez tereny zniszczone przez Tanatosa, coraz bardziej ogarniał ich strach przed porażką. Oboje nie spodziewali się, że siła Boga może być tak ogromna. Gdy zaczęli się zbliżać do wyznaczonego miejsca, ich kroki zaczęły stawać się coraz rzadsze. Coraz bardziej niepewnie stawiali kolejny krok, aż w pewnym momencie przystanęli.

- Boisz się ? – zapytał się Natsu

- Tak. A ty? – odpowiedziała mu Lucy.

- Oczywiście, ale musimy ruszać. – posłał jej szeroki uśmiech, który miał jej dodać odwagi i pokazać, że pokonuje strach. Jednak dziewczyna wiedziała, że tak naprawdę Natsu boi się tak samo jak ona.

            Natsu ruszył pierwszy, a zaraz za nim Lucy. Kiedy dotarli na szczyt wzniesienia, zobaczyli coś czego się spodziewali.

- Co …?! – krzyknęli równocześnie.

- Przepraszam … - powiedziała przerażona Lucy. Widok walki herosów z Tanatosem ich przeraził. Mieli znaleźć się w tym miejscu zaraz po walce, ale ona cały czas trwała.

- To nie twoja wina. – próbował ją uspokoić Natsu, jednak dziewczyna nie potrafiła spokojnie przyjąć do wiadomości, że znajdują się w złym momencie.

- Zły czas … - powiedziała cicho. Coś do niej dotarło. Składając kolejne części układanki, zrozumiała coś – To Mojry, to one nas tu wysłały.

- Teraz już nic nie zrobimy … - rzekł Natsu, który dokładnie przyglądał się walce. Według niego był to już prawie koniec bitwy. Trzej zmęczeni herosi ledwo się ruszali, jednak cały czas walczyli. Jeden z nich odważnie napierał na okapturzoną postać, która najprawdopodobniej była Tanatosem. Jednak nie mógł dojrzeć jeszcze jednej osoby. Nagle ją spostrzegł, Moriela, który kroczył wprost na Boga, trzymając w ręce medalion.

- Stań ! – wszyscy zebrani w tamtym miejscu usłyszeli rozkaz i po prostu stanęli. Tylko Tanatos, mogąc się poruszać, zaczął iść wprost na Moriela. Powoli zbliżył się do niego, wziął spod płaszcza zgaszoną pochodnię i zaraz zapalił na niej czarny ogień, który zaczął wchłaniać życia dawnych herosów.

- NIE! – krzyknął Natsu, który sprzeciwił się rozkazowi i zaraz zaczął iść w kierunku Tanatosa. Na chwilę przystanął, niebo zaczęło się okrywać deszczowymi chmurami, złote pioruny zaczęły ozdabiać całe niebo. Jeden z nich mknął prosto na Natsu, który zamiast zostać nim porażony chwycił go w dłoń i zaraz posłał go w stronę Boga Śmierci. Złota poświata otoczyła Tanatosa. We wzgórzu otworzyła się przepaść. Natsu chwycił kolejny piorun i rzucił go wprost na przeciwnika. Ten zaczął się coraz bardziej cofać do tyłu, prosto na przepaść. Chłopak zaczął ciskać w niego burzę piorunów, jeden za drugim, aż Bóg stanął na krawędzi przepaści i patrząc wprost na Natsu, rzekł :

- Przeklinam cię …synu Zeusa!  - kawałki skał odłamały się, Natsu rzucił ostatni piorun w jego stronę, strącając go w odmęty Tartaru. Gdy tylko znikł z oczu, wyrwa zamknęła się. Wszyscy herosi upadli na ziemię nieprzytomni, ale żywi.

- Czy ten heros, który obok nas stoi śmierci się nie boi ? – usłyszała za sobą głos Lucy i w tym momencie patrząc na Natsu, który ze zmęczenia upadł na kolana i na herosów leżących na ziemi, zrozumiała, jakie jest jej przeznaczenie.

- Lucy wygrałem ! – krzyknął radośnie, odwracając się w kierunku dziewczyny. Chciała nie płakać, ale nie potrafiła… - Co jest …? – zapytał się zszokowany Natsu, patrząc na dziewczynę, która robiła się coraz bledsza, aż w końcu upada na ziemię. Chłopak od razu rzucił się w jej kierunku, łapiąc ją w ostatniej chwili przed upadkiem.

- Przepraszam, ale dopiero teraz to zrozumiałam … - powiedziała cicho dziewczyna, obok której stały trzy dziewczynki, trzymające nić, którą coraz mocniej ciągnęły.

- Proszę, nie umieraj ! – krzyknął Natsu, nie ukrywając swoich łez, które spływały po policzkach.

- Moriel żyje, wielu ludzi też i tak to dobry układ, że tylko ja zginę … - powiedziała uśmiechnięta dziewczyna.

- Znajdę cię! Obiecuję, że cię znajdę ! Istniejesz w przyszłości ! – z nieba zaczęły lecieć krople deszczu, które po chwili zaczęły się mieszać ze łzami. Mojry patrząc na ludzi, zmagających się ze swoim losem, zaczęły lżej ciągnąć za nić.

- To dobrze, dziękuję.

- Dlaczego nie ja ? – zapytał Natsu, będąc zły na siebie, za to, że pozwolił jej się poświęcić.

- Na ciebie spadnie chwała zabicia Boga, a ja będę tą, która się poświęci się w imieniu ludzkości … - zakaszlała krwią, po czym wzięła kilka głębokich oddechów. Jej oczy zaczęły się robić coraz bardziej szkliste – Też chcę mieć jakieś zasługi ...– delikatnie się zaśmiała, a zaraz za nią Natsu.

- Dziękuję – powiedział chłopak

- Ja też dziękuję – powiedziała Lucy. Pyk … nić została przerwana. Martwe ciało dziewczyny lekko się osunęło, Natsu na chwilę przestał płakać.

- Lucy …? – zapytał niepewnie, jednak kiedy nie uzyskał odpowiedzi, krzyknął : - LUCY! – wziął i przytulił ciało dziewczyny. Mojry, które stały obok i przyglądały się im, trzymały się za ręce i myślały. Podeszły do nich i dotykając ciała dziewczyny, zamieniły je w proch. – Co wy…? – powiedział zdenerwowany chłopak

- Idź, szukaj … - powiedziały trzy siostrzyczki, które trzymając klucze Luce, otworzyły Natsu drogę do przyszłości. Chłopak otarł oczy, wstał i skierował się w stronę bramy …

***

Mit kończy się tam gdzie przeznaczenie się wypełnia. Nikt nie wie, co będzie dalej, nikt nie zna dalszych losów bohaterów. Dziś opowiadam tę historię moim wnukom, wciąż zadając pytanie „Kim jestem ?"

PROSZĘ PRZECZYTAJ!!! 

Drogi czytelniku

Nawet jeśli blog będzie zakończony proszę cię drogi czytelniku SKOMENTUJ, jak chcesz pójdź na inne moje BLOGI, POLUB moją stronę, albo naciśnij OBSERWACJĘ :)