[Nowe życie, które od Was otrzymaliśmy] Rozdział 11 - Postanowienie

- Przestań! – krzyknęła – To była chwila słabości! Nie wiedziałam co mówię!!!

- Wiedziałaś … - zaprzeczył jej

- Co chcesz zrobić ? – zapytała ze łzami w oczach. Zatrzymał się. Patrzył jej prosto w oczy. Nie wiedziała co się dzieje, nie rozumiała tej całej sytuacji.

- Wiesz co masz teraz zrobić… - powiedział cicho. Lekko poruszyła nogami, na początku myślała by się wyrwać, ale nagle pojęła o co tak naprawdę mu chodzi.

- Przepraszam! – krzyknęła – Ja już nie wiem co mam robić ? To całe popieprzone życie! Dlaczego nas to spotkało? Dlaczego musiałeś oddać rękę w zamian za moją … cnotę… Trzeba było pozwolić by mnie zgwałcili! – zanim zauważyła, Natsu podniósł rękę i uderzył ją prosto w policzek. Zszokowana dziewczyna zamilkła.  Chłopak podniósł ją.

- Możesz przestać gadać takie głupoty? ŻYJEMY! – z całej siły przycisną ją do siebie i przytulił. – Możemy żyć prawie normalnie. Mogliśmy zginąć, ale żyjemy! A ręka? Co ty gadasz? Ja sam nie mógłbym się pogodzić z czymś takim, a ty? Nie bądź śmieszna. Póki nie oczyścimy się z winy RAZEM będziemy przez wszystko przechodzić, więc proszę cię, nie wygaduj więcej takich bzdur !

- Przepraszam… - powiedziała ponownie. – Więcej nie będę! Ty głupku! – uderzyła go pięścią w pierś – Przestraszyłeś mnie! Zobaczysz jutro ci coś wsypie do śniadania!

- Hm! – zaśmiał się cicho – Wiesz, nie umiesz grozić, gdy tak płaczesz…

- Baka! – uderzyła go ponownie, a następnie zasypała  go gradem ciosów. – Masz dobrze traktować swoją żonę!

- Będę, obiecuję. – chwycił jej twarz w dłonie. Opuszkami palców otarł jej oczy, uśmiechną się w jej stronę, ale to sprawiło, że jeszcze bardziej płakała – Beksa!  - widać było, że stara się nie płakać. – Na początku udajesz wojowniczkę z planety potworów, a teraz jesteś jak słodka lolitka, która potyka się o próg.

- Nasypię ci jutro trutkę na szczury! Albo na smoki!

- Nie wiem czy taka istnieje. – spoglądali na siebie. – Czy aż tak wiele się zmieniło ? Nigdy już nie będziemy tacy sami ? Nasz świat różni się od tego, do którego przybyliśmy… Ale dlaczego … - jego myślami wciąż zaprzątały pytania, na które nie mógł znaleźć odpowiedzi.

- Pocałuj mnie! – powiedziała nagle, przez co Natsu opadła szczęka do samej podłogi.

- Słucham ? – nie był pewien tego co usłyszał – Chyba zaczynam się starzeć… - poklepał się po uszach – bo zdawało mi się, że powiedziałaś, bym cię pocałował ?

- Tak! – odpowiedziała wprost.

- No … dobrze … - zgodził się. – Ale z tym wyskoczyła … - przybliżył się do jej ust, gdy nagle… Puk, puk … usłyszeli pukanie do drzwi.

- Aaaa! – krzyknęła przestraszona Lucy, zrzucając Natsu z łóżka.

- Gołąbeczki! Przyniosłem wam prezerwatywy, tak na zaś, żeby tutaj nie trzeba było żadnego bobaska wychowywać! – rozpoznali ten głos od razu

- Musica! – powiedzieli równocześnie spoglądając w stronę drzwi.

- Nie musisz się o to martwić, bo i tak jakby co jednego członka załogi już jutro nie będzie… - zawołała radośnie Lucy.

- Kogo? – zapytał lekko zdziwiony mężczyzna

- CIEBIE! – krzyknęli równocześnie małżonkowie.

- Morderców mam na tym statku! – krzyknął uciekając.

- A TY!!! – wskazała na Natsu – Ja niczego nie chciałam!!! Pamiętasz o tym ?

- Tsundere jaka czy co? – zapytał siebie w myślach – Na głos o to chyba nie zapytam … Boję się.. Eeee oczywiście, że nic. – Lucy wstała. Natsu cały się zaczerwienił .

- A teraz marsz do łóżka! – rozkazała. Natsu jednak nie ruszył się z miejsca. – Coś się stało ? – drżącym palcem wskazał na nią. Popatrzyła się na siebie. – Koszulllaaa … - wydukała.- Kyaaa! – krzyknęła, wchodząc szybko pod kołdrę. – Zboczeniec!

- Ja? – zdziwiony wskazał na siebie. Wszedł do łóżka i położył się obok niej, spoglądając prosto na jej twarz.

- Oczywiście, że ty! – przytuliła się do jego piersi – Tylko o niczym nie myśl …  po prostu jest mi cieplej… - zamknęła oczy i po chwili zasnęła.

- Musiała się zmęczyc przy tych porządkach. – powiedział cicho, pochylając się nad nią i dając buziaczka w czoło – Kiedyś naprawdę byłem głupi …

Następnego dnia w mieście portowym przy wschodniej granicy Sarycji

            Trójka przybyszy wędrowała po ulicach wielkiego miasta. Wszyscy zwracali na nich dużą uwagę, gdyż byli niecodziennie ubrani.

- Oni się na nas gapią? Co nie? – szepnęła Lucy do Natsu

- Chyba tak. – zgodził się z nią. Musica popatrzył na nich z dziwnym wyrazem twarzy.

- Po prostu się wyróżniacie. – wyjaśnił im przywódca Srebrnego Rytmu.

- Jak dla mnie z całej trójki to ty jesteś najdziwaczniejszy. – odegrała się na nim dziewczyna

- Prawda, prawda … - Natsu kiwnął głową – Jest dwa do trzech, czyli na ciebie się gapią! Przegrałeś …

- Nieważne. – obojętnie machną ręką mężczyzna. Natsu i Lucy cicho zaśmiali się pod nosem – Tak, więc dzieci…

- Dzieci ? – zapytali równocześnie Natsu i Lucy

- Tak … pierwsze pójdziemy do kasyna zdobyć jakieś pieniążki, gdyż za darmo możecie najwyżej wziąć kurz. – wytłumaczył im mężczyzna.

            10 minut później

- PRZEGRAŁEM!!! – krzyknął na całe kasyno. Jego ciało powoli zaczęło opadać na podłogę – A zawsze miałem jak dobrą passę, dobry los ! – rozpaczał na ziemi.

- Jak dla mnie to on zawsze przegrywa … - nagle zjawił się (nie pytajcie jak) obok Natsu i Lucy, Kurtis. – A może wy spróbujecie ?

- Lucy ? – Natsu spojrzał na swoją żonę.

- Dobrze kochanie ! – rzekła wyraźnie podkreślając ostatnie słowo.

- Coś czuję, że nie miała nic dobrego na myśli … - pomyślał chłopak. Dziewczyna siadła na krześle, przy okazji robiąc sobie za podkładkę na nogi, Musicę. Wrzuciła pieniądze do maszyny. Pociągnęła za gałkę i czekała.

- Miecz … - powiedział Natsu

- Miecz… - rzekł Kurtis. Musica wstał zrzucając Lucy z krzesła. Popatrzył się na maszynę.

- MIECZ – krzyknął mężczyzna. – Lucy kocham cię … - zaczął się rozglądać wokół siebie i gdy ujrzał ją leżącą na ziemi przeraził się.

- Pomóc ci kochanie. – także z naciskiem na ostatnie słowo, rzekł Natsu wyciągając rękę w kierunku leżącej dziewczyny. Chwyciła ją.

- Wygrałam ? – zapytała się zaciekawiona

- Rozbiłaś bank!!!! – krzyknął Kurtis potrząsając ją za ramiona. Lucy spojrzała za siebie, zobaczyła Musicę, który chwytał żetony mając dziwny błogostan na twarzy.

- Kupię sobie nową broń, kobietę … - cały czas powtarzał. Lucy podeszła do niego i wyrwała mu worek z wygraną.

- Nic sobie nie kupisz,  bo to moje! – odparła mając wokół siebie mroczną aurę. – Dużo tego jest ? – zwróciła się w stronę Kurtisa

- Około miliona seli. – odpowiedział jej.  Popatrzyła na niego ze zdziwieniem. – Za sto tysięcy seli można kupić nowy statek.

- To postanowione! – krzyknęła. – Natsu za to kupię sobie ubrania i koniecznie odremontuję naszą kajutę, a jeśli starczy kasy to jeszcze zajmę się odrestaurowaniem tego zabytku, jakim jest ten statek powietrzny Musici.

- Pewnie cos jeszcze zostanie. – podszedł do niej , podnosząc ciężki worek. – Wtedy zostawimy sobie coś na późniejsze wydatki!

- Dobrze kochanie. – Natsu lekko się zdziwił, gdyż wymówiła to zdanie bez żadnych oporów. – To teraz gdzie?

- A ja wiem, zapytaj tego emanującego złem! – powiedział wskazując na siedzącego w kącie Musicę.

- Ej, kupię ci coś ! – krzyknęła Lucy. Powoli odwrócił się z miną szczęśliwego szczeniaczka.

- Tak Lucy! – podbiegł do niej szybko

- Gdzie teraz lecimy ?  - zapytała się dziewczyna

- Hmm, chyba najlepiej będzie lecieć prosto do Amertis … - odpowiedział jej mężczyzna -  Kurcze mekka protetyków … Może coś dla ciebie Natsu znajdziemy ?

- Nie dziękuję! – powiedział szybko – Ta ręka dobrze się sprawuje, a niepotrzebny wydatek nie jest wskazany. Muszę dbać o żonę i … - podszedł do  niej, chwytając ją za brzuch - … dziecko.

- CO JUŻ!!!! – krzyknęli równocześnie Musica i Kurtis, a po chwili wyzionęli ducha.

- Ha, ha, ha … - śmieli się w najlepsze Natsu i Lucy

- Wy myślicie, że po nocy dowiedziałam się, że jestem w ciąży? – zapytała Lucy

- Ale się dobraliście! – krzyknął Musica, mając łzy w oczach

- Nie narzekaj . – próbowała go uspokoić. – Teraz będziemy obok siebie egzystować, więc musisz nas znieść!

- No właśnie! – zgodził się z nią Natsu – A ile będzie trwała podróż ?

- Sądząc po waszych wygłupach to dziewięć miesięcy, a tak na serio to pewnie z dwa miesiące. – wyjaśnił im Kurtis.

- Aż tyle?! – krzyknęli równocześnie

- Niestety tyle to trwa. To daleki kraj, a i tak to jest optymistyczny czas, jeśli nie będziemy się nigdzie zatrzymywać po drodze. Chociaż jeśli tak jak Lucy obiecała w tydzień odrestaurują nam statek, to może to zająć minimum miesiąc. – wyszli z kasyna, trzymając już wymienione pieniądze.

- To dobrze! – odpowiedział Natsu

- Czemu? – zapytała się lekko zdziwiona Lucy

- Odbędziemy trening! Musze się nauczyć korzystać z ręki i chciałbym się nauczyć fachu Musici i załogi. – dziewczyna dobrze go rozumiała.

- A, więc ja też! – dołączyła się do niego

- Dobrze. – od razu się zgodził – A i muszę ci coś jeszcze powiedzieć !

- Co takiego ?  - akurat tego nie mogła odgadnąć. Natsu wyszedł naprzeciw nich, odwrócił się i z uśmiechem na twarzy powiedział.

- Chcę zostać lekarzem !

- CO!!!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!??!?!?!?!!?!!??!?!!?!?!?!? – krzyknęła na całe miasto pozostała trójka.

Z dedykacją dla

Roszpunci, stałej komentatorki J

PROSZĘ PRZECZYTAJ!!! 

Drogi czytelniku

Nawet jeśli blog będzie zakończony proszę cię drogi czytelniku SKOMENTUJ, jak chcesz pójdź na inne moje BLOGI, POLUB moją stronę, albo naciśnij OBSERWACJĘ :)