[Nowe życie, które od Was otrzymaliśmy] Rozdział 10 - Prawdziwa natura

Z wielkim impetem weszła do kajuty przygotowanej dla niej i „męża”. Wrzuciła Natsu do środka, po czym usiadła na łóżku.

- Ejjj… - zaczął mówić chłopak – A co ci się włączył Erza mode ? Jakiś kanał przełączyłaś czy co ?

- Nie wiem czemu, ale jakoś miałam na to ochotę, a co ? – zapytała niewinnie Lucy.

- A nic, tylko się strasznie zmieniłaś. – powiedział Natsu. Wstał i usiadł obok niej – Dlaczego się zdecydowałaś lecieć ? – dziewczyna popatrzyła się na niego, po czym wstała i zaczęła chodzić dookoła.  – Nie odpowiesz ?

- Po prostu … razem wszędzie chodziliśmy, na każdą misję, a teraz to jest coś podobnego.  Nie jesteśmy może w Magnolii, ale po co się rozdzielać? – wyjaśniła – A co chciałeś żebym została ?

- Chciałem żebyś poleciała! – odpowiedział z dawnym uśmiechem na twarzy.

- Czyli mnie okłamałeś!? – krzyknęła, rzucając się na niego z pięściami

- Takie małe kłamstewko … - rzekł niewinnie, uciekając przed ciosami dziewczyny. – A tak w ogóle wzięłaś ze sobą jakieś rzeczy ? – Lucy przystanęła.

- Nie … - zagapiła się na chwilę w ścianę – Co!??????!?!?!?!?!?! – krzyknęła, robiąc scenę z rodu „Krzyku”.

- To masz problem ! – rzekł uśmiechnięty, gdy już chciał wyjść z kajuty, poczuł jak dziewczyna chwyta go za ramię.

- A nie kupisz żonce parę ciuszków? – zapytała słodko, chowając za sobą twarz diabła.

- Najwyżej jakieś fajne kostiumiki na noc … - odpowiedział złośliwie.

- Ojejku nie spodziewałam się, że będę mieć, tak okropnego męża ! – odwróciła się i kucnęła w kącie – Nikt mnie już nie kocha! – lekko zasmarkała nosem i rozpłakała się.

- Dobrze, już dobrze… kupię ci coś, więc proszę nie rób mi takich scen! – próbował ją uspokoić. W jej oczach coś błysnęło, wstała radosna i wyszła z kajuty – Wykorzystuje mnie, a więc legendy o niewolnictwie małżeńskim były prawdziwe…

- SŁYSZAŁAM!!! – krzyknęła zaa drzwi.

- I dobrze! – odpowiedział jej Natsu – A gdzie idziesz?

- Coś przygotować do jedzenia. Mam tu do nakarmienia całą bandę zbójecką + smoka na wynos, więc lepiej już zaczynać. – poszła w kierunku kuchni, gdy nagle przed nią stanęli Kurtis i Tamaki.

- Nieeeee!!!!!! – krzyknęli równocześnie.

- He? – zapytała zdziwiona – Czemu ?

- Eeeee, chcemy ci zrobić coś do jedzenia, więc odpoczywaj! – widać było, że Kurtis jest cały roztrzęsiony. Do jadalni wszedł Hughes i za zdziwieniem patrzył na całą sytuację.

- Coś się stało ? – zapytał się Natsu

- A nic Lucy chce tylko coś ugotować na kolację, a oni nie chcą jej wpuścić do kuchni. – wyjaśnił mu chłopak

- CO!?!?!?!?!?!!?!? – mężczyzna złapał się za policzki, po czym pognał zasłaniając kuchnię swoim ciałem. – My zrobimy!!!!!!!!!! Taka piękna dama, nie może się przepracowywać!

- Właśnie! – wszyscy przytaknęli kiwając głowami

- Ale … -zaprotestowała dziewczyna. Zrobiła się mocno ciekawska, więc próbowała zobaczyć coś przez dziurkę od klucza, jednak mężczyźni, zgodnie z jej ruchami głowi, poruszali się z nią. – Oj odsuńcie się! – odepchnęła całą trójkę na bok.

- NIE!!!!! – krzyknęli równocześnie ręce w nadziei, że ją zatrzymają. Jednak nic im to nie dało.  Lucy otworzyła drzwi po czym je zamknęła. Wzięła głęboki oddech, poklepała się po twarzy i jeszcze raz otworzyła.

- CO TO JEST?!!?!?!?!!?!? – krzyknęła przerażona.  – To wygląda jak sala tortur prosto z jakiegoś horroru! Jakaś Piracka Masakra Kuchnią Mechaniczną! – brudne talerze, zarośnięte pleśnią, podłoga cała zalana różnymi płynami, garnki (także brudne) walające się po całej podłodze.  – CO TO JEST DO CHOLERY!?!?!?!?!?!?!

- Niespodzianka! – krzyknęli radośnie obsypując ją jakimiś kolorowymi papierkami.

- Ta ja dziękuję za takie niespodzianki!!!!!! – chwyciła całą trójkę za kołnierze, podniosła do góry i rzuciła tak mocno, że polecieli na koniec sali. – MACIE MI SIĘ TU NIE POKAZYWAĆ, PÓKI NIE SKONCZĘ!!! – popatrzyła się na Natsu – A TY TEŻ WYPIERDZIELAJ!!! – wszyscy uciekli przerażeni – Matko, co ja z nimi mam… - westchnęła, podwijając rękawy. – Chcą mnie przyprawić, o przedwczesny zawał, a jestem przecież młodą żoną …

- Cos się stało ? – zapytał się Musica, który patrzył na emanując w kącie ciemnością mężczyzn.

- Lucy weszła do kuchni… - powiedzieli równocześnie.

- ŻE CO?!!?!?!?!?! – krzyknął, odsuwając się na kilka metrów. Popatrzył się w stronę zamkniętych drzwi jadalni. Podszedł do kolegów i zaczął robić to co oni.

- Ach! – westchnęli równocześnie.

TRZY GODZINY PÓŹNIEJ

- Jestem głodny … - powiedział Natsu

- Trudno, ale przynajmniej żyjesz. Duchy nie mogą jeść…- rzekł do niego Musica

- Kiedy może skończyć? – zapytał się Kurtis

- Z czystością jaka tam panuje, to obliczam, że ponad miesiąc. – chwilę popatrzył się na swoje palce Hughes.

- Macie szczęście, że potrafię czynić cuda! – drzwi się otworzyły, żółta poświata (czytaj światło od lampy) otaczało blondynkę. – Chodźcie gotowe!

- BOGINIiiii!!!! – krzyknęła cała załoga

- Naprawdę, a ja myślałam, że największym jakie czyha na zbójów są jakieś pułapki, a tu się okazuje, że ich własna kuchnia, to istna bomba atomowa! – gdy weszli do środka ujrzeli połyskującą jadalnie, oraz stół wyłożony przepięknymi smakołykami. Kurtis, Tamaki, Highes i Musica pognali do kuchni, by ją ujrzeć w nowym wcieleniu, gdy na nią spojrzeli, zaniemówili.

- To … to dało się tak wyczyścić. – oczy wyskoczyły z oczodołów, z drżącymi palcami wskazywali na kuchnię

- Jak widać… - powiedział Musica, po chwili otrzeźwienia.

- JAKIE PYSZNE! – krzyczeli inni próbując dań, jakie przyszykowała im Lucy. – Fajna masz żonkę! – rzekli do Natsu.

- Właśnie widzę… - odpowiedział im chłopak, nie mogąc uwierzyć w to, na co patrzy. Podszedł po cichu do Lucy.  – Co ty zrobiłaś ?

- Wszystko to, co się nie nadawało do użytku przez osobę żywą, wyrzuciłam przez okno. – wyjaśniła po cichu.

- Jesteś niesamowita. – rzekł dając jej całuska w policzek.

- Idiota! – pomyślała dziewczyna. Wszyscy siedli do stołu, jedzenie ze stołu znikło w niewyjaśnionych okolicznościach w ciągu kilku sekund, ale pozostał pewien problem … - Kto umyje naczynia? – zapytała na głos Lucy, stając na stół.

- Ach moje plecy – powiedział jeden

- Chyba złapałem jakąś grypę … ech, ech – rzekł drugi

- Rozumiem … - kiwnęła głową – WIĘC W TEJ ZAŁODZE SĄ SAME BABY!

- A czemu nie może Natsu ? – zapytał się Hughes

- Bo on wszystko stłucze zanim zdąży wyschnąć!!!!! – wyjaśniła

- Oj wiesz, że będzie noc, a w nocy dzieci się płodzą!! – rzekł Tamaki trzymając różę w dłoni, nie pytajcie skąd ją ma.

- To w takim razie widzę chętnego! Odstaw tego chwasta i do roboty! – rozkazała dziewczyna – A reszta spać! I póki co nie będzie żadnych nowych dzieci, bo mam tu do wychowania ponad 20 osób!!! – wszyscy się posłusznie rozeszli, Natsu i Lucy także poszli do swojej kajuty. – Ojejku czas odpocząć! – powiedziała kładąc się do łóżka.

- A ty jesteś świadoma, że musimy spać razem ? – zapytał ją niepewnie Natsu.

- Przecież zdecydowałam się z tobą, lecieć, więc wiem, że będę musiała z tobą żyć jak prawdziwa żona. – zapewniła go.

- Prawie. – poprawił ją. Zdziwiona popatrzyła na niego – Przecież nie chcesz robić ten teges ?

- Hy??? – zrobiła się cała czerwona, wstała i poszła do łazienki. – Idę się wykąpać !

- A masz pidżamę ? – zatrzymał ją mąż.

- Daj mi swoją koszulę! – krzyknęła – I masz się teraz przebrać i położyć i kiedy będę wychodzić, masz leżeć odwrócony!

- Przecież widziałem cię nagą, więc co za różn… - nie dokończył. Zobaczył, że w jej oczach pojawiają się łzy.

- Baka… - powiedziała, po czym zamknęła drzwi.

- O co jej chodziło? – zapytał siebie, nie rozumiejąc zachowania dziewczyny.

- Jaki głupek ! – Natsu usłyszał jej słowa niewyraźnie. Zaciekawiony podszedł i przyłożył ucho do drzwi – Czy on nie rozumie, jakie to zawstydzające! – zapukał do drzwi – Co?!

- Przepraszam … Przecież wiesz, jestem głupi… Zawsze taki byłem. Nie potrafię zrozumieć co czuje druga osoba… Przepraszam. – Lucy otworzyła, spojrzała na niego, mając czerwone oczy po wylanych łzach.

- Nic się nie sta… - nie dokończyła. Natsu chwycił ją za rękę, po czym przyciągną do siebie. Przytulił ją do siebie.

- Jestem złym mężem co nie ? – Jeszcze mocniej otulił ją ramionami. Dziewczyna podniosła ręce i zarzuciła je wokół jego szyi.

- Teoretycznie, ślub się bierze po wielu randkach, po wielu spotkaniach, po wyznaniu miłosnym … a ty … a my zrobiliśmy to by ochronić mnie… To ja przepraszam. – jej usta drżały – Jeśli chcesz, to ja mogę …

- Kurcze i się okazuje, że i ty jesteś mocno głupia! – odsunął ją od siebie, wyjął z szafy koszulę i jej podał – Nie będę patrzeć. – weszła do środka. Natsu usiadł na łóżku, myśląc o tym, co powiedziała dziewczyna. – Czy ona właśnie chciała mi zaproponować … seks ? – zapytał siebie w myślach. Wstał, szybko się przebrał i od razu położył do łóżka. Nie musiał długo czekać, gdyż po kilku minutach weszła do niego także Lucy. Przez chwilę leżeli do siebie tyłem.

- Dlaczego chciałam mu to zaproponować?! – zapytała siebie. Nagle poczuła, jak chłopak owija wokół jej talii rękę. – Coo ty??! – była zaskoczona i zawstydzona tym co zrobił Natsu

- Nie chcę cię wykorzystywać! – wyjaśnił jej

- Czemu o tym mówisz? To nieważne, ja chciałam co innego powiedzieć! – próbowała się jakoś wytłumaczyć.

- Wiem, co chciałaś powiedzieć… - ,zaczęła się szamotać, chciała się jak najszybciej wyrwać z jego objęć.

- Przestań! – krzyknęła – To była chwila słabości! Nie wiedziałam co mówię!!!

- Wiedziałaś … - zaprzeczył jej

- Co chcesz zrobić ? – zapytała ze łzami w oczach.

Ciąg dalszy nastąpi

PROSZĘ PRZECZYTAJ!!! 

Drogi czytelniku

Nawet jeśli blog będzie zakończony proszę cię drogi czytelniku SKOMENTUJ, jak chcesz pójdź na inne moje BLOGI, POLUB moją stronę, albo naciśnij OBSERWACJĘ :)